ตอนที่ 4 นอนหลับบนหลังของเขา

ตอนที่ 4 นอนหลับบนหลังของเขา จตุภูมิมองเธอทีหนึ่ง ไม่ได้พูดอะไร ยืนอยู่ที่ปากประตูเริ่มสวมรองเท้า พลางหยิบรองเท้าของเธอออกมาให้จากตู้รองเท้า นวตานั่งลงที่ม้านั่งค่อยๆ สวมรองเท้า จตุภูมิถามเธอว่า “กุญแจหยิบมาหรือยัง?” นวตาเหลียวมองกุญแจ 2 ดอกที่ห้อยอยู่ตรงหน้าอกของเธอ “เอามาแล้วค่ะ” โลกใบนี้ช่างกว้างใหญ่นัก เช่นเดียวกับเธอที่ตอนนี้อายุ 20 ปีแล้ว ยังคงแขวนกุญแจเอาไว้ที่คอเหมือนเดิม จะไปโทษใครได้ล่ะ จตุภูมินะสิ เขาทำเหมือนเธอเป็นเด็กอ่อนอยู่ตลอดเวลา กลัวว่าเธอจะทำของหาย นวตาเปรียบตัวเองเหมือนสุนัขเล็กๆ ตัวหนึ่งที่คอยเดินตามจตุภูมิอยู่ข้างหลัง พวกเขาอาศัยอยู่ในอพาร์ตเมนต์ส่วนตัวหลังหนึ่ง ที่พ่อแม่ของจตุภูมิซื้อให้ตอนที่พวกเขาเรียนมหาวิทยาลัยกันอยู่ ไม่เหมือนกับจตุภูมิที่มีโอกาสสอบเข้าได้ที่มหาวิทยาลัยปักกิ่ง น่าผิดหวังที่นวตาสอบเข้าได้ที่นี่ คิดไม่ถึงเลยว่าเขายังตามมาเรียนที่นี่ด้วย ขณะที่กำลังยืนอยู่ข้างๆ จักรยาน นวตาดึงแขนเสื้อของจตุภูมิเอาไว้ พลางพูดเบาๆ ว่า “วันนี้เราขับรถไปเรียนได้ไหมคะ?” จตุภูมิมองเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย ยัยนี่มันขี้เกียจจริงๆ ทั้งวันเอาแต่กินกับนอนไม่ทำอะไรเลย ให้เธอขี่จักรยานไปเรียนแค่เนี่ย หาข้ออ้างสารพัด “สภาพการจราจรในตอนนี้ค่อนข้างหนาแน่น ขี่จักรยานไปนี้แหละเร็วที่สุด” ถ้าแม้แต่จักรยานเธอก็ยังไม่ยอมขี่ มันจะขี้เกียจเกินไปหน่อยละมั้ง นวตาเบ้ปาก ความจริงคือวันนี้เธอขี่ไปไม่ไหว เธอจึงเปลี่ยนมานั่งซ้อนท้ายจตุภูมิแทน “งั้นขอซ้อนท้ายพี่นะ” “ไปขี่เอง” ท่าทีแบบนั้น ทำเอานวตาเกือบตกลงไปจากจักรยานของเขา นวตาส่งสายตาน่าสงสารให้เขา พูดจากใจจริงว่า “ฉันยังรู้สึกขาอ่อนอยู่เลยค่ะ” จตุภูมิเพิ่งจะทำให้เธอลงจากจักรยานไปได้ เหตุผลเรื่องขาเจ็บเธอใช้ออกจะบ่อย เชื่อก็บ้าแล้ว อย่างไรก็ตาม ทันใดนั้นในสมองก็ปรากฏภาพของเมื่อคืนขึ้นมา มือของเธอหยุดลอยอยู่กลางอากาศ หมุนตัวกลับขึ้นรถไป และไม่พูดอะไรอีก นวตาที่กำลังนั่งซ้อนท้ายจักรยาน ดูไม่ค่อยเหมือนปกติ ไม่ได้เสี้ยวหนึ่งของเด็กผู้หญิงเอาซะเลย ตั้งแต่เล็กจนโต เธอเป็นภาระของเขานับครั้งไม่ถ้วน เธอไม่เคยเลยสักครั้งที่จะเป็นเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ นั่งอย่างสงบเสงี่ยมเรียบร้อยที่ด้านหลัง นั่งคร่อมซ้อนท้ายข้างหลังท่าทางเหมือนเด็กผู้ชายทุกที ตอนเป็นเด็กรู้สึกว่าเธอนั่งท่านั้นแล้วปลอดภัยดี แต่ตอนนี้เห็นเธอนั่งแบบนั้นแล้ว รู้สึกว่าไม่เหมือนเด็กผู้หญิงเลยสักนิด นวตารู้สึกเมื่อยจึงอยากเปลี่ยนท่านั่ง เธอยืนขึ้นบนที่พักขาข้างล้อ สองมือเกาะไหล่เขาเอาไว้ จตุภูมิไม่พูดไม่จา เธอจึงร้องเรียกชื่อเขาซ้ำไปซ้ำมาไม่หยุด “จตุภูมิ” “จตุภูมิ” “จตุภูมิ.....” จตุภูมิไม่สนใจเธอ เธอจึงเอาคางเกยไว้ที่ไหล่ของเขา พลางกระซิบที่ข้างหูเขาว่า “จตุรภูมิ.....” ตกลงเขาควรจะทำอย่างไรกับเธอดีนะ? จตุภูมิออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “หุบปาก!” ตามมาด้วยคำเตือนเธอว่า “นั่งนิ่งๆ ไม่อย่างนั้นพี่จะทิ้งเธอไว้กลางทางตรงนี้” คำขู่เด็กๆ แต่ว่า เขาก็เคยทิ้งเธอไว้กลางทางแล้วจริงๆ นวตาค่อยๆ นั่งลงที่ข้างหลังอย่างเชื่อฟังกอดเอวเขาไว้ตามปกติ รู้สึกง่วงนอนอยากจะหลับสักงีบ คงเป็นเพราะเธอเคยชินกับการหลับบนหลังเขา ขณะที่กำลังจะนอน เธอลุกขึ้นทันที เกาะไหล่เขา นอนหลับไปบนหลังของเขาอย่างง่ายดาย