ตอนที่ 5 ข้อเสียของจตุภูมิ

ตอนที่ 5 ข้อเสียของจตุภูมิ ที่แท้เมื่อครู่ที่เธอเรียกเขานั้น ก็เพราะเกิดอุบัติเหตุที่เหมือนกับเมื่อคืน ถ้าระหว่างทางทั้งสองคนต่างไม่พูดคุยกันบ้าง บรรยากาศที่เงียบเหงานั้นจะดูแปลกเป็นพิเศษ ก็แล้วทำไมล่ะ เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเขาสองคน ก็รู้สึกเหมือนกับว่าพี่น้องนอนด้วยกัน      นวตาไม่เข้าใจความรู้สึกแรกของตัวเองในตอนที่ตื่นขึ้นมา ทั้งๆ ที่รู้ดีว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น แต่ฝ่ายตรงข้ามคือจตุภูมิเธอไม่รู้สึกรังเกียจเขาเลยแม้แต่น้อย และไม่มีท่าทีต่อต้านหรือเสียใจเลย สิ่งที่มีค่ามากที่สุดในชีวิตเป็นครั้งแรก จตุภูมิไม่เคยทำให้เธอผิดหวังเลยแม้แต่ครั้งเดียวตั้งแต่เล็กจนโต   นวตาจะรู้ถึงสิ่งที่อยู่ในใจของเขาได้อย่างไร?   เมื่อคืนเขาจะปฏิเสธเธอก็ได้ แต่เขากลับไม่ทำ เขารู้สึกว่าตัวเองได้กระทำความผิด ในใจของเขารู้สึกผิดต่อเธออยู่ลึกๆ เมื่อถึงโรงเรียนนวตายังคงหลับอยู่ เธอยังคงยืนหลับในท่าเดิมอยู่ข้างหลังจักรยานของเขา “ยังไม่อยากตื่นหรือ?” จตุภูมิกระซิบลงตรงข้างหูของนวตาในบริเวณโรงเรียนที่กำลังคึกคัก นวตาตอบอย่างขี้เกียจบนไหล่ของเขา “อืม” จตุภูมิลงจากจักรยาน ระหว่างนั้นนวตาติดอยู่ที่หลังของเขาอย่างกับดินเหนียว จะให้เขาทำอย่างไรกับเธอดี จตุภูมิหันหลังกลับไป หยิบกระเป๋าที่สะพายหลังเธอขึ้นมาก่อน แล้วจึงเอามาสะพายไว้ที่ด้านหน้าเขา จากนั้นจึงค่อยๆ หันกลับไป โค้งตัวแบกเธอขึ้นหลัง นวตาปีนขึ้นหลังเขาไปอย่างคุ้นเคย ปล่อยให้เขาแบกเธอไปที่ห้องเรียน ฉากนี้ เพื่อนร่วมชั้นที่รู้จักคนทั้งคู่ต่างไม่รู้สึกแปลกใจอะไร ภาพที่เคยเห็นอย่างนี้ในหลายๆ เช้าที่ผ่านมา ด้านหน้าของจตุภูมิแบกกระเป๋า 2 ใบ ด้านหลังแบกนวตาสุดที่รักที่กำลังหลับอย่างสลบไสล แม้แต่คุณครูใหญ่ก็เอือมระอาที่จะพูดกับพวกเขา เพราะไม่ว่าจะถามกี่ครั้ง จตุภูมิก็ตอบอยู่อย่างเดียวว่า “นวตาขาเจ็บครับ” ระหว่างทางที่จตุภูมิแบกนวตาไปที่ห้องเรียน ก็พบกับเวธนีที่มารอจตุภูมิอยู่ก่อนแล้ว เวธนีเป็นเพื่อนรักของนวตาและเป็นคู่หมั้นของจตุภูมิที่เขากล่าวถึงเมื่อเช้านี้ ทุกครั้งที่เวธนีเห็นจตุภูมิปฏิบัติต่อนวตาอย่างรักใคร่ เธอรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่แสดงออกมาไม่ได้ เธอกลัวว่าจตุภูมิจะไม่ชอบเธออีก จึงได้แต่ตีหน้ายิ้ม รักษากิริยามารยาทไว้อย่างดี น้ำเสียงอ่อนหวานดุจน้ำตาล100%เต็ม “นวตานอนไม่พอหรือคะเมื่อคืน?” ที่จริงเธอรู้ตั้งแต่เช้าแล้วที่นวตาโพสบอกไว้  นวตาคิดว่าบอกเพียงคร่าวๆ คนอื่นจะได้ไม่สงสัย แต่กลับไม่คิดว่าทุกคนต่างก็รู้ว่าเมื่อคืนนั้นเกิดอะไรขึ้น จตุภูมิไม่ได้เงยหน้ามองเวธนีเลย ได้แต่ “อืม” ตอบรับไปอย่างนั้นเอง แล้วมุ่งหน้าเดินต่อไป เธอรู้อยู่แล้วว่าถ้าเธอไม่ถามถึงนวตา จตุภูมิจะไม่พูดอะไรกับเธอเลย แม้แต่การตอบรับเมื่อสักครู่ ต่อมาข้างๆ ของจตุภูมิที่กำลังแบกนวตาอยู่นั้น จึงมีเวธนีอยู่ข้างๆ เวธนีอยากจะพูดคุยกับจตุภูมิในสวนของโรงเรียนแห่งนี้ ในสายตาของจตุภูมินั้นราวกับมีเพียงนวตาคนเดียวเท่านั้น คนอื่นๆ เป็นเพียงแค่อากาศ เวธนีขอเพียงแค่ได้เข้าใกล้ “ให้ฉันช่วยถือกระเป๋าหนังสือดีไหม?” เธอเอ่ยปากขึ้นพลางยื่นมือเข้าไปจะช่วย จตุภูมิกลับเบี่ยงตัวหนี “ไม่ต้อง” ปฏิเสธแบบไร้เยื่อใย “คุณทำแบบนี้เหนื่อยแย่เลย ฉันว่า......” เวธนียังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกจตุภูมิใช้น้ำเสียงโทนต่ำตัดบท “ไม่ต้องพูดแล้ว เดี๋ยวเธอตื่น” ณ เวลานี้ ใครก็ไม่กล้าเอ่ยปากพูดอีก เขาแสดงกิริยาไม่ค่อยพอใจและหลบเลี่ยงจากเธอ ก็เพื่อนวตาขนาดนั้นเลย? แม้แต่คำพูดก็กลัวว่าจะรบกวนการนอนของเธอ ......