ตอนที่ 7 คุณจะขอฉันแต่งงานหรือ

ตอนที่ 7 คุณจะขอฉันแต่งงานหรือ จตุภูมิ นวตา กนกพล เวธนี ธนพลและจินตรา ทั้ง 6 คนวางแผนกันแล้วว่า เทอมหน้าจะไปแลกเปลี่ยนที่ประเทศอังกฤษด้วยกัน พรุ่งนี้พวกเขาก็จะออกเดินทางกันแล้ว จตุภูมิจัดกระเป๋าเดินทางให้นวตาเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก่อนนอนจตุภูมิถามนวตาที่เอาแต่นอนบนเตียงเล่นโทรศัพท์ทั้งวันว่า “เธอลองคิดดูหน่อยสิว่ายังขาดอะไรอีกไหม” นวตาได้แต่บอก “อืม” ส่งๆไป แล้วไม่พูดอะไรอีก จตุภูมิชินแล้วกับปฏิกิริยาแบบนี้ของเธอ เขาคว้าโทรศัพท์ในมือของเธอมา “รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็ว บอกธนพลไว้แล้วว่าจะไปทานข้าวกับเขาด้วย” โทรศัพท์ของนวตาถูกเอาไปซ่อนแล้ว เวลานี้เธอจึงคล่องตัวราวกับลูกจิงโจ้ ก่อนที่จตุภูมิจะเดินไป เธอจึงปีนขึ้นไปเกาะหลังของเขา “คืนโทรศัพท์ฉันมา” จตุภูมิที่มีเธอเกาะหลังอยู่เดินไปทางตู้เสื้อผ้า “นวตา ถ้าวันหนึ่งไม่มีผมอยู่เคียงข้าง คุณจะอยู่ได้ไหมเนี่ย?” เธอแทบจะทำอะไรไม่เป็นเลย แม้กระทั่งตอนเช้าก็ขี้เกียจตื่น บางทีหน้ายังไม่ได้ล้างก็ยังกล้าออกจากบ้านไป ทุกครั้งเขาจะเอาผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่นเช็ดให้ รวมถึงทาโลชั่นให้เธอด้วย ตลอดชีวิตของผู้หญิงคนนี้มีเขาคอยดูแลช่วยเหลืออยู่โดยตลอด ชีวิตนี้เขาก็เต็มใจที่จะทำเพื่อเธอได้ทุกอย่าง โชคดีที่พวกเขาออกมาด้วยกัน ถ้าเกิดว่าทั้งสองต้องพลักพรากจากกัน เขากลัวแค่ว่าเธอจะอยู่ไม่ได้แม้แต่วันเดียว นวตาทั้งเฉื่อยชาและเกียจคร้านอยู่บนหลังเขา “งั้นคุณก็อยู่กับผมตลอดไปเลยก็แล้วกัน ดีไหมล่ะ” จตุภูมิยิ้มอย่างมีความหมาย ชั่วชีวิต มันต้องมีเหตุผลและตัวตนไปตลอดทั้งชีวิต ยัยคนนี้นี่โตแต่ตัวจริงๆ เลย ในห้องแต่งตัว จตุภูมิวางนวตาลง ช่วยเธอเลือกเสื้อผ้าที่จะออกไปทานอาหารเย็นนี้ ทันใดนั้นนวตาคิดถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ เออนี่ ก่อนหน้านี้เราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรือว่า ก่อนจะไปต่างประเทศพี่จะขอเวธนีแต่งงานน่ะ ตอนนี้พวกคุณก็อยู่ห้องเดียวกันแล้วไม่ใช่หรือ ทำไมยังออกมาอยู่บ่อยๆ อีกล่ะ” นวตาพูดแบบไม่ได้คิดอะไร จตุภูมิที่กำลังช่วยเธอเลือกเสื้อผ้าอยู่ ถือเสื้อผ้าอยู่ในมือกองหนึ่ง ยัยนี่ไม่มีเรื่องอะไรจะพูดแล้วหรือยังไง ชอบพูดเรื่องนี้แทงใจดำเขาเหลือเกิน ที่จริงมันน่าจะจบลงไปได้แล้วนะ เขาหันกลับมา เอาเสื้อผ้าโยนลงไปบนตัวเธอ แสดงท่าทีเบื่อหน่ายเพื่อปิดบังความทุกข์ที่เก็บไว้ในใจมาโดยตลอด “รีบๆ เปลี่ยนเสื้อผ้าซะ” นวตาหยิบเสื้อผ้าแล้วลุกขึ้น มองไปทางเขา “พี่ได้ยินที่ฉันพูดบ้างไหมเนี่ย เย็นนี้พี่เตรียมตัวไปขอเวธนีแต่งงานเลยนะ ฉันไม่อยากฟังเธอบ่นทุกวันว่า พี่ไม่ใส่ใจเธอบ้างล่ะ พี่ทอดทิ้งเธอบ้างล่ะ แถมเธอยังสงสัยแล้วว่าพี่ไม่ได้ชอบเธอหรือเปล่า” จตุภูมิจ้องมองเธอ มองแล้วมองอีกด้วยความสงสัย เธอมันโง่จริงๆ หรือแกล้งทำเป็นโง่เนี่ย? “นวตา สมองเธอโตขึ้นบ้างไหมเนี่ยนะ?” ทุกๆ วันเขาทำอะไรให้เธอบ้างล่ะ เธอไม่รู้สึกบ้างเลยหรือ? ในเวลาเงียบสงบ เธอไม่เคยคิดบ้างเลยหรือว่าทำไมเขาถึงได้เชื่อฟังและยอมทำตามเธอทุกอย่าง นวตามองเขา อีตานี่ก็เป็นคนแบบนี้แหละ ไม่เคยใช้คำหยาบว่าคนอื่น “ถ้าไม่อย่างนั้น พี่พาฉันไปโรงพยาบาลสิ ให้เขาช่วยเปิดกระโหลกดูไหมล่ะ ว่าสมองฉันโตขึ้นบ้างไหม” เธอโกรธ เขารู้สึกว่าตัวเองใกล้จะอกแตกตายแล้ว เธอยังมีหน้ามาโกรธอีก! “ถ้างั้นเธอก็คงไม่มีหัวใจ” จตุภูมิทิ้งท้ายประโยคนี้เอาไว้อย่างเย็นชา พลางเดินออกไปเพื่อให้เธอเปลี่ยนเสื้อผ้า นวตาหันมองเบื้องหลังเขาด้วยความโกรธ หมู่นี้อีตานี่นับวันยิ่งทำตัวแปลกๆ พูดยังไม่ทันรู้เรื่อง ก็ออกไปซะแล้ว นวตาเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว เขานั่งไขว่ห้างรออยู่ที่โซฟาดูข่าวการเงินและเศรษฐกิจ จะว่าไปเธอก็ชอบเขาที่ดูดีหล่อเหลา เธอแอบชื่นชมเขาอยู่ในใจ ......