ตอนที่ 8 ฉันชอบเธอ

ตอนที่ 8 ฉันชอบเธอ เขาดูยังไงๆก็ดูดีไปหมด แต่ว่าเธอจะลืมเรื่องที่เวธนีมอบหมายให้เธอช่วยเป็นธุระให้ไม่ได้หรอก “จตุภูมิ หมู่นี้พี่เป็นอะไรไป? ยังไม่ทันจะไปที่อังกฤษเลย พี่ก็ดูแปลกๆไปนะ กินยาผิดหรือเปล่า?” จตุภูมิเหลือบตาขึ้นมองเธอ ยังคงไม่สนใจสิ่งที่เธอพูด “หยิบโทรศัพท์มา ไปกันได้แล้ว” ไม่เป็นไปตามแผน อีกประเดี๋ยวเธอก็จะต้องเจอกับเวธนีแล้ว “หรือว่า พี่ไม่อยากขอเธอแต่งงานคะ ถ้างั้นง่ายจะตาย พี่ก็แค่บอกเธอว่า (ที่รัก เอาไว้เราค่อยนอนเตียงเดียวกันทีหลังแล้วกันนะ) รับรองว่าเธอจะต้องตอบตกลงทันที” จตุภูมิที่มือทั้ง 2 ข้างล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ มองดูเธอด้วยความสงบเสงี่ยมสะกดอารมณ์ตัวเองไว้ น้ำเสียงหนักแน่นตอบไปว่า “พี่คงไม่ขอเธอแต่งงานหรอก” นวตาไม่เข้าใจ รีบถามต่อ “อ้าว ทำไมละคะ?” นี่เป็นครั้งแรก เป็นเรื่องเดียวที่เขาไม่ยอมตามใจเธอ แต่ในใจก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไร “เพราะว่าพี่ไม่ได้ชอบหล่อน” จตุภูมิบอกกับนวตาอย่างชัดถ้อยชัดคำ นวตาถึงกับอึ้งไปสักพักเมื่อได้ยินคำพูดของเขา เขาดูเหมือนจะโกรธ “แต่ว่าหล่อนชอบพี่นี่คะ” เธอยังคงกระซิบต่อเบาๆ จตุภูมิเกือบจะทนไม่ไหวแล้ว เมื่อไหร่เธอจะรู้สักทีนะว่าในใจเขาคิดอะไรอยู่ “หล่อนชอบพี่ แล้วพี่ต้องชอบหล่อนด้วยหรือ? แล้วถ้าพี่ชอบเธอบ้างล่ะ เธอจะชอบพี่บ้างไหม?” ณ เวลานั้นในวิลล่าขนาดเล็กที่พวกเขาอาศัยอยู่ด้วยกันนั้นเงียบกริบจนน่าแปลกใจ เมื่อกี้นี้เขาพูดว่าอะไรนะ? ชอบหรือ? จตุภูมิไม่ได้ตั้งใจอยากจะพูดออกไป แต่เมื่อกี้คงเป็นเพราะเขาควบคุมอารมณ์ไม่ได้แน่ๆ เธออาจจะไม่ชอบเขาก็ได้ แต่มาผลักไสไล่ส่งยัดเยียดเขาให้คนอื่น นวตารู้สึกว่าหัวใจเล็กๆของตัวเองนั้นเต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว สิ่งที่เขาพูดเมื่อกี้นี้ ชอบเธอ อยากจะถามกลับไปเหลือเกินว่า พี่พูดจริงๆหรือ? เธอยกมือขึ้นตีลงไปที่หน้าอกของเขาอย่างแรง “ถ้าพี่ไม่ได้อยากขอแต่งงานเวธนีแต่งงาน ก็ไม่เห็นต้องพูดว่าชอบฉันเลยนี่นา” ขณะที่เธอกำลังจะลดมือลงหลังจากตีเขา เขาจับมือเธอเอาไว้ ดึงมืออันอ่อนนุ่มของเธอมาวางไว้ตรงหน้าอกข้างซ้ายของเขา ส่งสายตามองเธออย่างลึกซึ้ง พวกเขาไม่ใช่เด็กๆกันแล้ว บางอย่างที่ไม่เคยพูด ก็ไม่มีทางรู้ได้ บางอย่างที่ไม่เคยทำ ก็ไม่มีทางรู้ผลลัพธ์ของมัน “นวตา ถึงที่นั่นแล้ว เรานอนเตียงเดียวกันนะ” เขาจ้องมองเธอด้วยความรักและอ่อนโยน น้ำเสียงหนักแน่นราวกับทำนองเพลงอันไพเราะที่ออกมาจากเชลโล่ชั้นดี ดังกึกก้องอยู่ในหู ไม่จางหายไป นวตาได้แต่ยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูก มือที่วางอยู่บนหน้าอกของเขา หากไม่ใช่เพราะเอาออกแรงดึงไว้ เธอคงรีบดึงกลับมาทันที ตอนนี้มือของเธอที่แนบอยู่บนอกเขา รับรู้ได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงในตัวเขา เขาแสดงท่าทีเอาจริงเอาจัง มืออีกข้างนึงของนวตาได้แต่จับที่ติ่งหูของตัวเองอย่างเขินๆ “นั่น.....คือความเห็นส่วนตัวหรือเปล่าคะ พี่กับเวธนีนอนเตียงเดียวกันน่าจะมีรสชาติกว่านะ ถ้าเป็นพี่กับฉัน คงไม่เท่าไหร่หรอกมังคะ” เธอไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี จึงพูดออกไปแบบนั้น แต่ว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นราวกับก้อนน้ำแข็งที่สาดลงไปบนหัวใจของเขา จตุภูมิวางมือของเธอลง ยิ้มอย่างมีเลศนัย “ทำไมพี่จะจำไม่ได้ว่าเราร้อนแรงกันขนาดไหน แถมยังเข้าใจกันได้ดีอีกด้วย” นวตายื่นมือชี้ไปที่เขา ละล่ำละลักพูดว่า “พี่.....เรื่องก็ผ่านไปตั้งนานแล้ว พี่ยังจะพูดถึงมันอีก ลืมมันไปซะเถอะ” เธอโมโหจนหน้าแดง ทุกๆวันเขาจะเป็นฝ่ายรองรับอารมณ์เธอ แต่วันนี้ถึงตาเขาบ้างแล้ว “เธอลืมมันลงหรือ ลืมมันได้ยังไง แต่พี่ไม่เคยลืมเลย หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น ทุกครั้งที่พี่ต้องการ.....ก็จะคิดถึงแต่เธอเท่านั้น” “จตุภูมิพี่มันโรคจิต!” ไม่เคยเห็นเขาพูดออกมาตรงๆอย่างหน้าไม่อายขนาดนี้ จตุภูมิยืนนิ่ง หันหลังให้เธอ กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “นวตา เธอมันคนไร้หัวใจ” .....