ตอนที่ 10 ไม่สามารถไปกับเขาได้

ตอนที่ 10 ไม่สามารถไปกับเขาได้ เขาขมวดคิ้วแน่น ใช้น้ำเสียงโทนต่ำ โค้งตัวลงถาม “เป็นอะไรไป?” สายที่โทรมาเมื่อครู่นี้ คำพูดของคุณแม่จตุภูมิ นวตาไม่ใช่ว่าไม่ได้ยิน แต่ว่าเธอยังไม่พร้อมที่จะยอมรับความจริงเท่านั้นเอง ขณะที่กำลังมองจตุภูมิที่อยู่ตรงหน้าเธอ นอกจากน้ำตาที่ไหลรินออกมาแล้ว เธอไม่รู้จะทำอย่างไร พูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว เธอรู้สึกสับสนไปหมด อยากจะกอดเขาเหลือเกิน แต่ก็ทำไม่ได้ เขา ไม่ใช่ของเธออีกต่อไปแล้ว เขาลูบหางตาของเธออย่างนุ่มนวล เช็ดน้ำตาที่แก้มของเธออย่างเบามือ ขมวดคิ้วด้วยท่าทีสงสัยอยู่ลึกๆ น้ำเสียงของเขายังคงแผ่วเบา มุมปากเผยยิ้มเล็กๆ เช็ดน้ำตาเธอด้วยความขมขื่น “ถ้าเพราะคำพูดที่พี่พูดไปเมื่อกี้ ทำให้เธอร้องไห้ขนาดนี้ ต่อไปพี่สาบานว่าจะไม่พูดแบบนั้นอีก” ที่เขาพูดเมื่อกี้คือ พี่ชอบเธอ ถ้าเพราะความรู้สึกที่แท้จริงของเขา ทำให้เธอไม่สบายใจ งั้นเขาจะเก็บซ่อนความรู้สึกที่มีเอาในก้นบึ้งของหัวใจ ถึงแม้ว่าเขาอาจจะควบคุมมันเอาไว้ในใจไม่ได้ก็ตาม นวตาส่ายหน้าพร้อมกับร้องไห้ แล้วส่งยิ้ม “เพราะเรื่องราวในนิยายนั่นต่างหากคะ ที่ทำให้ฉันต้องร้องไห้” จตุภูมิตกใจเล็กน้อย แววตาเป็นประกาย ดูไม่ออกว่าเธอพูดความจริงหรือเปล่า เธอไม่ได้ร้องไห้แบบนี้มานานมากแล้ว เขารู้สึกสับสน จตุภูมิลุกขึ้นด้วยทีท่าหนักใจ “ลุกขึ้นเถอะ ถ้ายังไม่ออกไปอีก เดี๋ยวพวกนั้นก็จะมาตามที่นี่นะ” จตุภูมิหันตัวกลับไป นวตาเดิมทีอยากจะยื่นมือไปดึงเขาไว้ แต่มือที่กำลังยื่นออกไปนั้นกลับหยุดลงกลางคัน ทำไมถึงไม่มีความรู้สึกกล้าหาญเลย แต่นี้ต่อไป พวกเขาอยู่ไกลกันจนเกินเอื้อม ในสายตาพร่ามัวนั้น เบื้องหลังของเขาทำให้เธอรู้สึกตัดใจไม่ได้ ในที่สุดจึงเข้าใจแล้วว่าตัวเธอเองนั้นไม่อยากจากเขาไปมากแค่ไหน ช่วงเวลาแห่งความสุขราวสิบกว่าปีที่ผ่านมา กลายเป็นส่วนหนึ่งที่ขาดไม่ได้เลยในชีวิต “จตุภูมิ.....” เธอดึงสติกลับมา นึกถึงคำพูดของแม่เขา ทำใจแข็ง ได้ยินเสียงเรียกของเธอ จตุภูมิหันกลับมา สายตาทั้งคู่จ้องมองเธอลึกๆด้วยความสงสัย ทั้งสองอยู่ห่างกันเพียง 3 เมตร แต่กลับทำให้นวตารู้สึกว่า จากนี้ไปเธอไม่มีวันเอื้อมถึง จตุภูมิกล่าวขึ้นว่า “วันนี้เธออารมณ์ไม่ค่อยดี คงไม่อยากออกไปไหน งั้นมื้อเย็นที่นัดทานข้าวก็ไม่ต้องไปหรอก ที่จริงพอถึงอังกฤษ ทุกคนก็ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว” ประเทศอังกฤษ นวตาตัดสินใจแน่วแน่แล้ว มองเขา “ฉันคงไม่ได้ไปอังกฤษแล้วนะคะ” จตุภูมิขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ตั๋วเครื่องบินก็ซื้อพร้อมแล้ว เธอยังจะมางอแงอะไรอีก เขาเดินเข้าไปใกล้เธอด้วยความใจเย็น นั่งลงตรงโซฟาสีแดง “ทำไมอีกล่ะ?” โซฟาตัวนี้ตั้งใจซื้อเป็นพิเศษตอนที่เธอย้ายเข้ามา เพื่อนๆที่เข้ามาเห็นต่างแซวว่าพวกเขาจะใช้ที่นี่เป็นเรือนหอเนื่องจากตกแต่งอย่างมีสีสีน มือทั้งสองของนวตาจับกุมกันอย่างแน่น จนกระทั่งนิ้วมือเกือบจะฝังเข้าไปในเนื้อ แต่ว่าตอนนี้นอกจากหัวใจที่เจ็บปวดแล้ว เธอไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวดใดๆอีก คำพูดของแม่จตุภูมิดังกึกก้องอยู่ในหัวของเธอซ้ำไปซ้ำมา หวังเป็นอย่างยิ่งว่าเธอคงจะไม่อยากรั้งจตุภูมิไว้ด้วยความเต็มใจ จตุภูมิคงจะไม่ปฏิเสธการเดินทางเพราะเธอ “แม่คะ หนูรู้แล้วคะว่าต้องทำอย่างไร? แม่อย่าพูดแบบนี้เลยคะ ถึงแม้แม่จะไม่เอ่ยปากขอร้อง หนูก็คงไม่เป็นตัวถ่วงพี่เขาหรอกคะ” “ขอบใจหนูมากนะจ้ะ ค่ารักษาแม่ของหนูไม่ต้องเป็นห่วงนะ แม่ดูแลให้เอง ไม่ทำให้หนูต้องเดือดร้อนแน่” “.....” .....