ตอนที่1 ฝันลามกอนาจาร

ตอนที่1 ฝันลามกอนาจาร เจ็บ ความเจ็บปวดที่ไม่เคยมีมาก่อน ฉันว่าฉันต้องฝันอยู่แน่ๆ ถึงได้มีการสัมผัสถึงผู้ชายคนหนึ่งอย่างชัดเจน ทิพย์สุดา เธออายขาวไหมอะ ก็แค่เพิ่งเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิ เธอก็ฝันลามกอนาจารไปซะแล้ว ฉันแอบด่าตัวเองในใจ พยายามอยากตื่นมาจากความฝัน แต่ก็อยากให้ตัวเองมัวเมาในฝันนั้น ฝันนี้เหลวไหลมาก ฉันฝันถึงตัวเองกำลังทำเรื่องนั้นกับชายคนหนึ่ง อีกทั้งฉันยังกรีดร้องไห้อย่างพอใจ และฉันก็รู้อยู่แก่ใจว่า ชายคนนั้นไม่ใช่วินัย ฉันฝันถึงชายคนหนึ่งซึ่งเขาไม่ใช่สามีของฉัน และกำลังทำเรื่องนั้นกับเขาอีกด้วย ฝันนี้เหมือนจริงมาก จริงจนตอนที่ฉันตื่นมา ทั้งตัวอ่อนเพลียไร้เรี่ยวแรง ความรู้สึกนี้แปลกประหลาดมาก ....... “คุณตื่นแล้วหรอ”เสียงของวินัยดังขึ้นมา ฉันลืมตาขึ้นทันที มองเขาที่อยู่ข้างๆอย่างหวาดผวา แต่งงานมาปีหนึ่ง ฉันทำฝันแบบนี้มาบ่อยมาก แต่ฝันคราวนี้เหมือนจริงที่สุด ไม่รู้ว่านัยได้ปรากฏความผิดปกติขิงฉันหรือไม่ “ตัวเอง.......” “คุณรู้สึกเป็นยังไงบ้าง”วินัยมองฉันด้วยความเป็นห่วง ฉันตลึงไปนิด“ฉันเป็นอะไรหรอ” “คุณเป็นไข้ ฉันเฝ้าคุณมาทั้งคืนแล้ว”วินัยพูดจบก็ยื่นมือไปสัมผัสหน้าผากของฉันอย่างห่วงใย แล้วถอนหายใจ“ยังดี ไม่ร้อนแล้ว” ฉันเป็นไข้หรอ ทำไมฉันไม่รู้ล่ะ ความจำของฉันหยุดชะงักอยู่ที่ภาพที่ไชโยกับวินัยในร้านอาหาร การแต่งงานครบรอบหนึ่งปี ฉันเดินทางตะรอนๆกลับมาจากต่างจังหวัดเพื่อฉลองกับเขา “ตัวเอง ฉันเมาหรอ”ฉันกดหัว รู้สึกปวดมาก แล้วมองไปรอบๆ ปรากฏว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านของเรา คือโรงแรม “อืม คุณดื่มไม่กี่คำก็เมาแล้ว และก่อกวนไม่หยุด ฉันสัมผัสหน้าผากคุณรู้สึกร้อนมาก เลยพาคุณมาเปิดห้องพักที่โรงแรม”วินัยพูดด้วยเสียงต่ำๆ เปิดห้อง....... หรือว่าทุกอย่างในเมื่อคืนไม่ใช่ความฝัน？ ฉันหน้าแดงก่ำ ยื่นมือออกไปให้วินัยและงอนว่า“ตัวเอง ขอกอดสิ เค้าไม่สบาย.....” “อย่าดื้ออีกเลย รีบลุกขึ้นเถอะ เดี๋ยวไปทำงานสายละ”วินัยมองดูนาฬิกา และพูดเร่งมา อีกแล้ว ฉันรู้สึกท้อใจมาก เขาดีทุกอย่าง แต่กลับไม่ยอมใกล้ชิดกับฉันเลยแม้แต่น้อย เรารู้จักกันตั้งแต่มัธยมต้น และเริ่มคบกันในมหาลัย เรียนจบก็แต่งงาน เขาสุภาพเรียบร้อยตลอด ฉันรู้สึกว่าฉันได้หาเจอผู้ชายที่ดีที่สุดในโลกนี้แล้ว เขารักและให้เกียรติฉัน แต่หลังแต่งงานแล้ว เขาก็ยังเป็นแบบนี้เหมือนกัน ฉันรู้สึกลำบากใจมาก นี่คือเหตุผลที่ฉันฝันลามกอนาจารบ่อยๆหลังแต่งงาน ข้างๆมีผู้ชายที่ตัวเองรักที่สุด ใครจะไปอดได้ล่ะ “ทิพย์ ยังคิดอะไรอยู่ รีบลุกขึ้นสิ”วินัยเริ่งอีก ฉันได้สติคืน ตอบรับแล้วรีบลุกขึ้น แต่พอขยับตัว ก็รู้สึกข้างล่างผิดปกติ ความรู้สึกนั้นบอกไม่ถูก มันเจ็บนิด และบวมนิดด้วย ทำให้ฉันครางออกมา อดนึกถึงฝันในเมื่อคืนไม่ได้ “ตลกจริง ฝันนี้บ้ามาก”ฉันแอบพูดในใจ แต่ฉันก็ไม่คิดมาก เพราะฉันรักษาตัวให้กับวินัยมาตลอด ไม่เคยมีประสบการทางด้านเรื่องนั้น คิดว่าคงเป็นเมื่อคืนเมามาก และแตะไปถึงตรงนั้นแล้วมั้ง “คุณเป็นอะไร ทำไมหน้าแดงจัง”วินัยมองฉันด้วยแววตาเป็นห่วง “งั้นลางานแล้วกัน ฉันพาเธอไปโรงพยาบาล คุณเป็นแบบนี้ฉันไม่วางใจ” “ไม่ต้องหรอก”ฉันกระโดดลงจากเตียง รีบจัดเสือผ้าที่ย่นไปนิดๆให้เรียบร้อย และยิ้มให้เขาอย่างหวานๆ“ฉันไม่เป็นไร ไปทำงานกันเถอะ” “งั้นไปกินอะไรลงท้องก่อน เดี๋ยวคุณก็ปวดกระเพาะได้”วินัยพูดจู้จี้อยุ่ข้างๆฉัน ฟังเขาพูดแบบนั้น ในใจฉันรู้สึกอบอุ่นมาก แม้ว่าฉันกับเขาต่างก็ยังเคารพซึ่งกันและกัน แต่นี่ก็ไม่ใช่ข้อขาดขวางที่เขารักฉัน ฉันรักเขา “ฉันอยากกินซาลาเปา”ฉันจูงแขนของเขาและงอน วินัยหยุดฝีเท้าไปทีหนึ่ง จึงปล่อยให่ฉันจูงแขนของเขา พูดด้วยความไม่เห็นด้วย“เธอต้องกินอาหารจืดหน่อย.....” หลังกินอาหารเช้าเสร็จ ฉันกับวินัยก็ไปทำงานที่บริษัทด้วยกัน ใช่ ฉันกับเขาทำงานอยู่บริษัทเดียวกัน หลังเรียนจบฉันก็ตามเขามาถึงที่นี่โดยไม่สนใจความคัดด้านของเขา โชคดีที่บอสไม่ได้ถือเรื่องนี้ ไม่ไล่พวกเราออก สิ่งแรกที่ฉันออกธุระกลับมาก็คือไปรายงานกับผู้จักการ ผู้จัดการอานนท์ได้ฟังฉันรายงานเสร็จก็บอกว่ามีปัญหา และให้ฉันไปรายงานกับบอสเอง “ผู้จัดการอานนท์ ฉันแค่พนักงานเล็กๆ ไปรายงานกับบอสโดยตรงมันจะดีหรือ”ฉันพูดด้วยเสียงเบาๆ “ให้เธอไปเธอก็ไปสิ จะมาเอะอะอะไรมากมาย โอ่ ยังมีเอกสารใบนี้ด้วย ต้องรีบให้บอสเซ็น เธอเอาไปทำให้เรียบร้อยเลย”ผู้จัดการอานนท์พูดอย่างดุดาล ฉันไม่กล้าพูดต่อ ขึ้นลิฟท์ไปหาบอสอย่างกระวนกระวายใจ นอกออฟฟิศไม่มีสักคน ไม่รู้เลขาของบอสไปไหนกันหมด ฉันเดินไปด้วยความสงสัย ยังอยู่ไกลๆก็ได้ยินเสียงตะโกนอย่างดุดาล “ฉันไม่สนพวกเธอมีเหตุผลอะไร สองวัน ไปหาผู้หญิงนั้นมา” “ไอ้พวกไร้ความสามารถ” “ถ้าสองวันยังไม่หาเจอเธอ พวกมึงก็ใสหัวไปหมดเลย” ฉันนิ่งอยู่อย่างหวดกลัว มิน่าผู้จัดการอานนท์สั่งให้ฉันขึ้นมาเอง ที่แท้เขารู้บอสวันนี้อารมณ์ไม่ดี เวลานี้ ใครกล้ามาล่ะ นอกจากคนที่จำใจต้องมา เหมือนฉัน......