ตอนที่2 ก่อนวันแต่งงาน （2）

ต๭นที่2 ก่อนวันแต่งงาน （2） ผู้หญิง ในห้องมีผู้หญิงจริงๆ แล้วก็ผู้หญิงคนนั้นน่าจะเรียกชื่อของ อัครพล ร่างกายของเพ็ญจิตยืนแข็งอยู่ตรงนั้น มีเสียงบางอย่างบอกให้เธอออกไป พรุ่งนี้ก็เป็นวันแต่งงานแล้ว ถึงแม้ข้างในห้องคืออัครพลมั่วอยู่กับผู้หญิงคนอื่น แต่ว่าเธอควรจะ ทำเป็นมองไม่เห็น ทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในห้องมีเสียงอับอายออกมาเรื่อยๆ เพ็ญจิตก็คิดว่า หรือจะถือว่าเป็นคืนที่อัครพลบอกลาความโสด แต่ว่า--ทันไดนั้นเธอคิดขึ้นมานี้เป็นบ้านของเธอ แล้วยังเป็นบ้านที่พ่อของเธอมอบให้เธอเป็นเรือนหออีกด้วย เธอยังไม่ได้เข้าไปอยู่เลย จะให้ผู้หญิงคนอื่นไปอยู่ได้ยังไง มันน่าเกลียดเกินไปแล้ว คิดมาถึงตรงนี้ นิสัยที่ดีของเธอก็ได้รับความท้าท้าย ยืนอยู่หน้าประตูที่เปิดกว้างอยู่ เท้าเหยียบเสือในเซ็กซี่อของผู้หญิงนั้น หายใจเข้าลึกๆ และหายใจเข้าอีกลึกๆ “ถ้าจำไม่ผิด ที่นี่เป็นบ้านของฉัน คุณทั้งสองท่านเข้าบ้านผิดหรือเปล่า”เพ็ญจิตยืนอยู่ที่หน้าประตูห้อง มองไปบนเตียงที่มีเนื้อขาวๆม้วนอยู่นั้น เชื่อไม่ได้เลยว่าตัวเองจะมี‘มารยาท’อย่างนี้ เสียงนั้นราบเรียบราวกับว่าเป็นคนนอก เธออาจรู้ตั้งนานแล้วว่าผลจะออกมาเป็นแบบนี้ เทวดาฟ้าดินทำให้เธอแต่งงานไม่ได้ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ทว่า สองคนที่อยู่บนเตียงนั้นเหมือนกับว่าไม่ได้ยิน เพ็ญจิตหันหลัง ไปที่ห้องครัวเติมน้ำมาหนึ่งถัง พอกลับมาถึงห้องนอน เสียงที่น่าอับอายดังกว่าเดิมอีก เธอรีบเดินเข้าไปข้างในห้อง เวลาที่ทั้งสองคนไม่มีสติอยู่นั้น นำน้ำเย็นหนึ่งถังสาดไปร่ายกายที่พัวพันกันอยู่ “อ้า..” “เฮี่ย...เดือน...เพ็ญจิต...” ทั้งสองคนบนเตียงตัวสั่นขึ้นมา อัครพล สาปแช่งอยู่แล้วหันหัว หลังเห็นเพ็ญจิต ใบหน้าของเขาซีดขาวทันที “คุณสุทธิจิต ขอให้พวกคุณออกไปจากห้องของฉันเดี๋ยวนี้”เพ็ญจิตมองไปที่ชายชั่วหญิงเลวที่กำลับรีบปิดบังร่างกายอันเปลือยของพวกเขา ผ้าห่มสีแดงที่ตกอยู่บนพื้นนั้น คล้ายกับว่ากำลังยั่วเย้าเหน็บแนมอยู่ แต่ก็ไม่รู้จะยั่วเย้าเหน็บแนมเพ็ญจิต หรือยั่วเย้าเหน็บแนมคู่หญิงชายชั่วช้าต่ำทรามข้างที่เปลือยกายอยู่บนเตียง “เพ็ญ ฟังผมอธิบายก่อนได้ไหม”อัคครพลลุกขึ้นมา ถึงอย่างไรก็ถูกจับได้คาเตียงแล้ว ก้ไม่มีอะไรที่ต้องหนีอีก “ไม่จำเป็นแล้ว ฉันให้เวลาพวกคุณสามวินาที ให้พวกคุณหายไปจากม่านตาของฉันเดี๋ยวนี้ มิฉะนั้น พวกคุณจะรู้ว่าในภายหลังผลจะเป็นยังไง ” เพ็ญจิตใบหน้าหม่นหมอง ถึงอย่างไรก็เสียหน้าไปแล้วสองครั้ง แค่เสียหนพิ่มอีกครั้งเธอก็รับได้ หรือหนีไปเมืองนอกจะดีกว่ามั้ง พรุ่งนี้เช้า ไม่ คืนนี้เธอก็จะออกไปจากที่ที่ซวยแบบนี้ “1..”อัครพลพอได้ยิน ก็หยิบเสื้อผ้า รีบวิ่งออกไปจากห้อง แบบโป๊ะ “อัครพล...อัครพล...” ผู้หญิงที่อยู่บนเตียงเรียกอัครพลอย่างเสียงแหลม ไม่กล้าหยิบเสื้อผ้า แล้วก็รีบวิ่งตามออกไป เพ็ญจิต ไม่มีอารมณ์ที่จะตามคู่หญิงชายสารเลวต่ำช้าทั้งสองไป และก็ไม่มีค่าที่จะไปตามด่า เพื่อผู้ชายเลวต่ำอย่างนั้นมาให้ตนเองต่ำลง ไม่สมเป็นลูกของพ่อแม่ แต่ทว่า เรือนหอและเตียงใหม่ของเธอ ถูกคนสารเลวต่ำทรามนอนไปแล้ว มองไปที่เตียงอันเรี่ยราด เธอรู้สึกเสียใจภายหลังที่เมื่อตะกี้นี้ไม่ได้เอาน้ำร้อนราดพวกมัน เสียใจจริงๆ