ตอนที่4 ความกระตุ้นก่อนวันแต่ง

ต๭นที่4 ความกระตุ้นก่อนวันแต่ง ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าน้อยใจ ในเมื่อคุณแม่ไม่ได้ใส่ใจลูกสาวของคุณแม่คนนี้ เธอก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ในบ้านหลังนี้ให้แม่บงการนี่นั่นอีกแล้ว สัมภาระเพิ่งจะเก็บได้ครึ่งหนึ่ง ก็มีเสียงเคาะประตู“กริ๊งๆ”ดังเข้ามา เพ็ญจิต นำกระเป๋าเดินทางยัดใส่ตู้เสื้อผ้าไปพลาง ตอบรับไปพลาง“มาแล้ว มาแล้ว” “คุณพ่อ คุณแม่ก็ยังจะจัดงานแต่งงานขึ้นในวันพรุ่งนี้อีกอยู่ไหม”เพ็ญจิต มองไปที่พ่อของเธอ นัยน์ตามีความหวัง “เพ็ญ หนูไม่ต้องกังวลไปนะ นอนพักผ่อนก่อน วันพรุ่งนี้พ่อจะโทรศัพท์บอกญาติพี่น้อง พ้องเพื่อนให้ว่างานแต่งงานยกเลิกแล้ว”คุณอุดมลูบหัวลูกสาว คำพูดบางอย่าง เขาได้กลั้นไว้อยู่ในใจเป็นเวลายี่สิบกว่าปีมาแล้ว ไม่ได้พูดออกมา และพูดไม่ออก หลายครั้งแล้ว รู้สึกว่าภรรยาทำเกินไปจริงๆ ในครั้งนี้ ถึงอย่างไรก็ตามเขาต้องปกป้องลูกของเขา “คุณพ่อคะ คุณแม่เป็นภรรยาของคุณ ขอให้คุณพ่อบอกหนูหน่อยว่า ทำไมคุณแม่ถึงต้องยืนหยัดให้ฉันแต่งงานด้วย ปัจจุบันนี้ ผู้หญิงอายุยี่สิบห้าปี แม้กระทั่งอายุสามสิบปีล้วนแต่ยังไม่ได้แต่งงานก็เยอะ แล้วเป็นเพราะอะไร หนูเพิ่งจะอายุยี่สิบสองปี ก็ต้องให้แต่งงานด้วยคะ”เพ็ญจิตนำคำพูดที่กลันอยู่ในใจลึกๆถามออกมา ตั้งแต่เล็กจนโต เธอล้วนแต่ฟังแม่ของเธอ แม่บอกให้ทำอะไรก็ทำตาม แม่บอกให้ไปทางทิศตะวันออก เธอก็จะไม่ไปทางทิศตะวันตก เธอไม่เคยฝ่าฝืนและต่อต้าน“คำสั่ง”ของคุณแม่มาก่อน แต่ว่าครั้งนี้ เป็นเพราะอะไรกันแน่ การแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ เกี่ยวข้องถึงความสุขตลอดชีวิตของผู้หญิง แต่ดูผู้ชายที่คุณแม่เลือกให้สิ จะให้เธอแต่งได้ยังไง “เพ็ญ อย่าโทษแม่เค้าเลย ถ้าจะโทษ ก็โทษพ่อเถอะ เป็นพ่อที่ไม่ดีเอง เพียงแต่ครั้งนี้ พ่อสัญญากับหนูว่า พรุ่งนี้จะไม่มีงานแต่งงานเกิดขึ้นอย่างเด็ดขาด”อุดมศักดิ์ มองที่ลูกสาว นัยน์ตามีความสำนึกผิด แต่ว่าเขาพูดออกมาไม่ได้ ลูกโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว พูดไปแล้วก็ไม่มีความหมายอะไร ขอเพียงแต่หาสามีที่ดีให้กับลูกสาว ทุกอย่างก็จะดีขึ้นเอง “ขอบคุณค่ะพ่อ หนูเหนื่อยมากแล้ว ขอนอนก่อน” เพ็ญจิต ไม่ถามอะไรต่ออีก สีหน้าของพ่อเป็นอย่างนี้ก็อธิบายทุกอย่างไว้หมดแล้ว สีหน้าอย่างนี้ ตั้งแต่เล็กจนโต มีออกมาให้เห็นหลายครั้งแล้ว แต่ว่าถ้าเธอถามอีก พ่อก็จะพูดขึ้นมาสองคำว่า “ขอโทษ” “เพ็ญจิต วางใจและไปนอนเถอะ พ่อจะปกป้องหนูเอง”อุดมศักดิ์ จะยกมือขึ้นมาปลอบใจลูก แต่ว่าเพ็ญจิตหลบไป เธอโตแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้พ่อมาลูบหัวปลอบใจเธอเหมือนเด็กๆอีกแล้ว ครั้งนี้ เธอตัดสินใจไม่เงียบขรึมอีก และไม่ทำตามอีก เธอปิดประตู เธอเข็นกระเป๋าเดินทางออกมา เก็บของต่อ หลังจากที่เก็บของเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอนั่งเงียบๆอยู่บนเตียง รอให้ข้างนอกเงียบ รออย่างเงียบๆที่จะหาโอกาสออกไป ลองแอบมองดูครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ไฟของห้องรับแขกก็ยังสว่างอยู่ ดูเหมือนกับว่าแม่จะรู้ว่าเธอจะหนีออกไป คืนนี้ เกรงว่าจะหนีออกไปได้ยากมากจริงๆ มองดูกระเป๋าเดินทางที่อยู่ข้างหลังของเธอ เพ็ญจิตตัดสินใจอย่างเด็ดขาดว่าไม่ต้องเอาของพวกนี้ไปแล้ว เอาไปแค่เอกสารรับรองและบัตร พวกเสื้อผ้าออกไปแล้วค่อยหาซื้อก็ได้ ที่สำคัญที่สุดคือตอนนี้ต้องรีบหนีออกไปจากที่นี่ มิฉะนั้น พรุ่งนี้เกรงว่าต้องถูกจับแต่งงานอย่างแน่นอน เธอรู้นิสัยหม่ามี๊ ภายนอกดูเป็นคนอ่อนหวาน อ่อนโยน แต่ว่าในส่วนลึกกลับมีข้อคิดเห็นของตน ภายนอกดูอ่อนแออ่อนหวาน เป็นเพียงแค่อาวุธของเธอเท่านั้นเอง นำเอกสารรับรองและบัตรติดตัวไปเรียบร้อยแล้ว ออกจากห้องอย่างระมัดระวัง ไม่มีกระเป๋าเดินทาง ดูไปแล้วค่อนข้างจะปลอดภัยมากกว่า จะหลบหนีก็ไม่ยากสักเท่าไหร่นัก จากห้องรับแขกไปถึงประตูด้านนอก เพียงแค่ระยะห่างสิบกว่าเมตร เพ็ญจิตมองไปรอบๆทั้งสี่ด้าน แน่ใจว่าไม่มีคนแล้วถึงจะแอบออกไปอย่างเงียบๆ ใช้เวลางงงันกว่าครึ่งชั่วโมง แต่ว่าสุดท้ายก็หนีออกมาได้