已经是第一章了
ตอนที่5 ชนได้ผัวคนหนึ่ง
ตนที่5 ชนได้ผัวคนหนึ่ง
ตอนที่ เพ็ญจิตหนีออกจากบ้าน ฟ้าเริ่มสว่างนิดหน่อยแล้ว เธอต้องรีบเดินเร็วกว่านี้อีก เดินมาหลายร้อยเมตร ในทมี่สุดก็เจอรถแท็กซี่ สิ่งแรกที่เธอต้อวทำคือถอนเงินในบัตรทั้งหมด เธอมีแผนการไว้อยู่แล้ว ก็คือว่าพี่ของเธอกำลังอยู่ที่ต่างประเทศบุกเบิกตลาดของอเมริกา เธออยากไปพึ่งอาศัยพี่ชาย
แต่เธอชัดเจนอยู่แล้วว่า ถ้าแม่รู้ว่าเธอหนีออกจากบ้าน คิดถึงเป็นอย่างแรกก็คือพี่ชายของเธออย่างแน่นอน และอีกประการหนึ่งก็คือแม่จะต้องอายัดบัตรของเธอ ไม่มีเงิน ต่อให้มีความสามารถแค่ไหน ยังไงก็ต้องเชื่อฟังและกลับมา เพราะฉะนั้นเธอฉลาดที่จะกดเงินออกมาให้หมดก่อน มีสิบกว่าหมื่น คงจะพอที่จะใช้ชีวิตระยะหนึ่ง
นึกถึงความถือทิฐิของหม่ามี๊ เพ็ญจิตคิดยังไงก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมต้องให้เธอแต่งงานด้วย ทำให้เธอรู้สึกว่าแม่เห็นเธออึดอัดใจเค้า เลยรีบให้เธอแต่งงานออกไป
นึกถึงตั้งแต่เด็กจนโต แม่เรียกร้องในตัวเธอ เพ็ญจิตก็อยากจะอาเจียน ตั้งแต่การแต่งกายไปจนถึงการเลือกคณะ ล้วนแต่ให้แม่เป็นคนจัดการให้หมด เสื้อผ้าจะโป๊ไม่ได้ เข้ามหาลัย เห็นๆกันอยู่ว่าเธอเลือกมหาลัยดีๆ เรียนคณะดีๆได้ แต่ก็ให้เธอไปเรียนศิลปะอย่างเดียว
ที่น่าเบื่อก็คือ พอเรียนจบ ก็ไม่อนุญาติให้เธอไม่ทำงานในวงการบันเทิง แล้วยังไม่ให้เธอไปเป็นครูอีก ให้เธออยู่แต่ในบ้าน
เธออยากจะถามแม่จจริงๆว่าเพราะอะไรกันแน่ ที่จริงแล้วเธอก็เคยถามอยู่ ตอนที่เธอยังเด็ก ถึงแม้ว่าตอนนั้นยังเล็กอยู่ แต่ความจำราวกับว่ายังใหม่อยู่ แม่ไม่ได้ใช้คำพูดให้คำตอบเธอ แต่กลับใช้ฝ่ามือตอบเธอ ดังนั้นตั้งแต่นั้นมา เธอก็ไม่ได้ถามอะไรอีกเลย ชินกับการอะไรๆก็ฟังแม่มาโดยตลอด
คิดไปถึงว่าแม่ต้องการให้เธอแต่งงาน เพ็ญจิตคิดแล้วก็ใจหาย กลับไปในตอนนี้หรอ ฟังแม่และกลับไปแต่งงาน หลังจากนั้นก็ทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไรเลย การใช้ชีวิตก็คงไม่ลำบากอะไรมาก ถ้าตอนนี้จากไปแล้ว หม่ามี๊โกรธ งั้นชีวิตภายหลังคงจะยากลำบากมาก ยิ่งไปกว่านั้นอาจจะตัดขาดความเป็นแม่ลูก
ยิ่งคิด เพ็ญจิตก็รู้สึกสังเวชใจ แต่งงานหรือว่าไม่แต่ง สำหรับเธอแล้วไม่มีอะไรแตกต่าง ถึงอย่างไรเจ้าบ่าวก็เป็นคนที่แม่เลือกเอง นึกถึงความหัวแข็งของแม่ หัวสมองของเพ็ญจิตมีความคิดที่บ้าคลั่งออกมา ในเมื่อต้องแต่งงานอยู่แล้ว ทำไมเธอไม่หาผู้ชายด้วยตัวเองล่ะ
หม่ามี๊เพียงแต่บอกว่าต้องแต่งงาน ขอเพียงแต่แต่งงานแล้ว คุณแม่ก็ไม่ต้องยุ่งกับเธออีกใช่ไหม
ความคิดอันบ้าคลั่งนี้ราวกับว่าจะเพิ่มสูงขึ้น แต่งงาน ไม่จำเป็นต้องจัดงานแต่งงาน เพียงแต่ว่ากฏหมายยอมรับแล้ว ก็เท่ากับว่าได้แต่งงานแล้ว ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้จะไปหาผู้ชายจากที่ไหนดีล่ะ
บองไปที่ท้องฟ้าใกล้จะสว่างแล้ว ความคิดของเพ็ญจิตเป็นที่แน่นอนยิ่งขึ้น เธอหลับตาลง เพ็ญจิตตัดสินใจนำทุกอย่างส่งให้เทวดาฟ้าดิน ในเมื่องานแต่งงานทั้งสามครั้งก็ถูกเทวดาฟ้าดินทำพังแล้ว ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ก็ให้เทวดาฟ้าดินมาเป็นคนเลือกสามีให้กับเธอเถอะ
เธอปิดตาลง พูดในใจว่า ฉันตั้งแต่ตอนนี้เดินออกไป ถ้าผู้ชายคนแรกที่เธอชนยังโสดอยู่ เธอจะแต่งงานกับเขา และยังไปจดทะเบียนสมรสทันที
หนึ่งก้าว สองก้าว สามก้าว สี่ก้าว……เพ็ญจิต เดินอย่างช้าๆ เธอเดินตรงข้างถนน ถึงแม้ว่าจะไม่มีรถ แต่ว่าก็รู้สึกกระวนกระวายใจ โดยปกติเช้าขนาดนี้ ทางเดินส่วนมากก็จะมีแต่คนที่มาออกกำลังกายตอนเช้า แล้วส่วนมากก็ยังเป็นคนแก่อีกด้วย ถ้าหากไปชนกับคนแก่ที่ยังไม่ได้แต่งงานจะทำอย่างไรดีล่ะ
ในสมองก็คิดแบบนี้ เดินโซซัดโซเซ เพ็ญจิตก็พุ่งตรงเข้าไปข้างหน้า
“หวูด ก็รู้ว่าคนตาบอดเดินถนนอันตราย”เพ็ญจิตร้องโหยไห้ แต่ว่าร่างกายกลับไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไร งงงันอยู่แป๊บนึง ดีขึ้นมาบ้างถึงจะรู้สึกว่าร่างกายไม่ปกติ
已经是最新一章了
加载中
