ตอนที่7 ผู้หญิง เธอโรคจิตหรือเปล่า

ต๭นที่7 ผู้หญิง เธอโรคจิตหรือเปล่า ผู้ชายหน้าหนวดคนนั้น ดูไม่ออกเลยว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่ว่าแววตานั้นกลับเหมือนมองคนบ้าอยู่ “นี่คุณ คุณแน่ใจหรอจะแต่งงานกับผม”ผู้ชายหน้าหนวดมองเพ็ญจิต ที่แขวนอยู่บนแขนเขา แล้วก้มหัวลงมองดูตัวเอง ม้ว่าเสื้อผ้าจะไม่ขาดและเก่ามาก แต่ว่าแค่มองดูก็รู้ว่าเป็นคนเร่ร่อน ผู้หญิงคนนี้ถ้าไม่เป็นบ้า ก็คือ……ก็ยังเป็นบ้าอยู่ดี ผู้หญิงสมัยนี้คอยประจบสอพลอคนที่มีฐานะและมีอิทธิพล เขารู้ดีกว่าใคร ดูสภาพเขาตอนนี้นะสิ มีผู้หญิงมาบอกจะแต่งงานกับเขาด้วย เขาลูบคลำใบหน้าของตัวเอง ใบหน้านอกจากมองเห็นตาแล้ว อย่างอื่นล้วนแต่มองไม่เห็น เขาในตอนนี้ เกินความคาดคิดว่าจะยังมีผู้หญิงพูดว่าจะแต่งงานกับเขา เขามองดูใบหน้าเล็กๆของเพ็ญจิต หน้าตาของเธอสวยสดงดงาม น่าเสียดายเป็นโรคประสาท ถ้าไม่ได้ประสาท งั้นก็เท่ากับว่าเขาได้โชคใหญ่แล้ว “ถูกแล้ว แต่งกับใครก้คือแต่ง ในเมื่อเทพเจ้าเลือกคุณแล้ว ก็ต้องเป็นคุณแล้วล่ะ”เพ็ญจิต ผงกหัวอย่างแรง เธอไม่มีอะไรที่ต้องกังวลมากแล้ว แต่งงานกับคนสารเลวอย่าง อัครพล สู้แต่งงานกับคนเร่รอนที่อยู่หน้าของเธอไม่ได้ แม้ว่ารูปร่างภายนอกของเขาดูสกปรก แต่ว่าภายในจิตใจของเขาคงจะสะอาดกว่าอัครพลแน่นอน “คุณรู้คุณชื่ออะไรไหม”เสียงของผู้ชายหน้าหนวดเปลี่ยนไปนิดหนึ่ง คล้ายกับว่าหัวเราะอยู่ “แน่นอนสิ ฉันชื่อเพ็ญจิต ครอบครัวของฉันมีพ่อ แม่ และพี่ชายหนึ่งคน ปีนี้อายุ22ปี รอบอก34 รอบเอว21 รอบสะโพก35 ครึ่งปีก่อนจบการศึกษาจากมหาลัย ตอนนี้รองานอยู่ คุณไม่จำเป็นต้องใช้สายตาแบบนั้นมองฉัน ฉันปกติดีมาก ไอคิว110 ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่อัจฉริยะ แต่ก็ไม่ได้เป็นคนโง่อย่างแน่นอน”เพ็ญจิตปล่อยแขนเขา พูดอย่างไม่พอใจ “ไอคิว110หรอ คุณเติม0ขึ้นมาอีกตัวหนึ่งหรือเปล่า”เสียงของผู้ชายหน้าหนวดมาพร้อมกับเสียงหัวเราะ คำพูอันเย็นชาก่อนหน้านั้น มีความแตกต่างจากตอนนี้เป็นอย่างมาก “คุณดูถูกฉัน เพียงแค่คุณบอกฉันมาว่าแต่งงานหรือยัง”เพ็ญจิตโกรธเคืองมากกับเสียงหัวเราะของผู้ชายหน้าหนวด “ถ้าผม--แต่งงานแล้วล่ะ”ผู้ชายคนนั้นพินิจพิเคราะห์เพ็ญจิตอยู่พักหนึ่ง ยังคงมีเสียงหัวเราะปนออกมา “ถ้าอย่างนั้นคุณก็ไม่สอคคล้องกับเงื่อนไขของฉัน ขอโทษค่ะ ไม่รบกวนคุณแล้ว”พุดจบ เพ็ญจิตก็ปิดตาไปแล้วเดินไปข้างหน้า เพื่อไม่ให้ผู้ชายหน้าหนวดหัวเราะต่อ “แต่งงานไม่ใช่เพียงแค่คำพูดก็พอแล้ว ถ้าคุณอยากแต่งงานมากนัก ผมก็จะช่วยให้คุณสมหวังเอง”ผู้ชายหน้าหนวดดึงแขนเพ็ญจิตไว้ หน้าเหมือนจะยิ้มแต่ก้ไม่ยิ้ม “คุณแต่งงานแล้วไม่ใช่หรอ”เพ็ญจิตงงงันอยู่สักพัก เธอตอบสนองไม่ทัน “คุณ แน่ใจหรอว่าไอคิวของคุณ110 เมื่อตะกี้นี้ผมก็พูดอยู่ว่า ถ้าหาก ไปกันเถอะ เราไปที่ว่าการอำเภอ”ผู้ชายหน้าหนวดยิ้มยั่วๆมองไปที่เพ็ญจิต เพ็ญจิต ไม่คอยกล้าเชื่อสักเท่าไหร่ เลือดภายในร่างกายไหลพุ่งไปที่หน้าผาก เหมือนกับว่าเธออยู่ในความฝัน เวลายังเช้าอยู่ พวกเขาไม่ได้เรียกรถ ผู้ชายหน้าหนวดจูงมือเพ็ญจิตมาตลอดทาง ทั้งสองคนเดินไปเรื่อยๆไม่พูดจา แต่ว่าเพ็ญกลับรู้สึกอุ่นใจ โดยเฉพาะที่ฝ่ามือ ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนจับมือเธออย่างนี้มาก่อน ราวกับว่าอยู่ในความฝัน ตอนถึงที่ว่าการอำเภอ พนักงานเริ่มทำงานพอดี พวกเขานับได้ว่าเป็นคู่แรก แต่ทว่าไม่มีรูป ยังดีที่มีร้านถ่ายรูปด่วนใกล้ๆแถวนี้ สิบนาทีก็รับได้แล้ว จนไปถึงตอนที่ได้รับสมุดสีแดง เพ็ญจิตยังรู้สึกว่าตนเองอยู่ในความฝัน เธอมองดูสมุดสีแดง(สมุดทะเบียนสมรส) พบว่าผู้ชายหน้าหนวดคนนั้นชื่อสุวิทย์ คำวงษา และมีอีกเรื่องหนึ่งที่ไม่น่าเชื่อ ก็คืออายุของสุวิทย์เพ่งจะ23ปี เกินความคาดคิดว่าแก่กว่าเธอเพียงแค่1ปี “คุณ คุณ……คุณอายุแค่23ปีหรือคะ” เพ็ญจิตรู้สึกไม่ค่อยเชื่อ มองไปที่รูปของทั้งสอง ดูไม่ออกว่าเขาอายุเท่าไหร่ ใบหน้าใบนั้น นอกจากดวงตาคู่นั้น เกือบมองไม่เห็นอย่างอื่น