ตอนที่11 งานแต่งทั้งสามครั้งที่น่าเวทนา

ต๭นที่11 งานแต่งทั้งสามครั้งที่น่าเวทนา“ตกลง งั้นก็เริ่มเล่าตั้งแต่ตอนที่คุณมาขอผมแต่งงานเถอะ”สุวิทย์ยื่นมือโบกรถแท็กซี่ เมื่อทั้งสองขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว เพ็ญจิตก็สูดลมหายใจเข้าเล็กน้อยแล้วจึงเริ่มเล่า “จริงๆแล้ววันนี้ควรจะเป็นวันแต่งงานรอบที่สามของฉัน” สุวิทย์เผยอปากออกเล็กน้อยแต่ก็มิได้พูดอะไรออกไป ถือว่าเขาเป็นผู้ฟังที่ดีคนหนึ่ง ส่วนเรื่องอยากหรือไม่อยากช่วยเธอนั้นเอาไว้ฟังเสร็จแล้วค่อยตัดสินใจก็ยังไม่สายเกินไป “งานแต่งครั้งแรกเกิดขึ้นเมื่อครึ่งปีที่แล้ว ฝ่ายเจ้าบ่าวกับฉันนับว่ามีใจให้กันมาตั้งแต่เด็กๆ แต่ทว่าคืนก่อนวันแต่งงานเขากลับหนีงานแต่งไปอย่างลับๆกับผู้หญิงคนหนึ่ง พอวันถัดมาก็มีแค่ฉันที่ยืนโง่ๆเพียงคนเดียวในพิธีรอแล้วรออีก จนกระทั่งเขาโทรศัพท์มาหา...”ครั้นนึกถึงความขายหน้าอันสุดจะเกินทนของงานแต่งครั้งแรกแล้ว น้ำตาของเพ็ญจิตก็ไหลออกมาอย่างหยุดไม่ได้ สุวิทย์ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เพ็ญจิตซับน้ำตา เธอทำจมูกฟุตฟิตแล้วจึงเล่าต่อ “งานแต่งครั้งที่สองจัดขึ้นเมื่อสามเดือนที่แล้ว เจ้าบ่าวเป็นลูกชายของเพื่อนในวงไพ่ของคุณแม่ เธอบอกว่าพวกเรานั้นเหมาะสมกันดั่งกิ่งทองใบหยก”เพ็ญจิตพูดพลางร้องไห้ฮือๆขึ้นมา เมื่อนึกถึงความอัปยศของงานแต่งครั้งที่สองแล้ว หากว่าหล่อนไม่เข้มแข็งพอล่ะก็ เกรงว่าป่านนี้แม้ความกล้าที่จะมีชีวิตต่อไปก็คงไม่เหลือแล้ว “เขาก็หนีงานแต่งหรือ?”สุวิทย์อดไม่ได้ที่จะพูดออกไปอย่างตรงไปตรงมา เขาล่ะเกลียดพวกผู้ชายที่ไร้ความรับผิดชอบอย่างนี้จนเข้ากระดูกดำ “ไม่ เขามาเข้าร่วมงานแต่ง แต่ว่า...”ฮือๆ“แต่ว่าขณะกำลังเข้าพิธีนั้น จู่ๆก็มีผู้หญิงท้องแก่พาตัวเขาออกไปฮือๆๆๆๆ”เพ็ญจิตพูดไปก็เอนตัวลงซบกับไหล่ของสุวิทย์แล้วปล่อยโฮออกมาอย่างดัง “อย่าเศร้าไปเลย คิดเสียว่าคนพวกนั้นมีตาแต่หามีแววไม่ก็แล้วกัน ถึงทำแบบนี้กับคุณได้ และก็ถือเสียว่าชีวิตพวกเขานั้นไร้วาสนาที่จะอยู่เคียงคู่คุณ”สุวิทย์ค่อยๆลูบหลังเพ็ญจิตเบาๆ เพื่อปลอบใจเธอ “ฉัน ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน ดังนั้นเลยก็รับปากกับแม่ว่าจะยอมแต่งงานเป็นครั้งที่สาม และพิธีก็จัดขึ้นวันนี้” เพ็ญจิตเช็ดน้ำตากับน้ำมูกของเธอลงบนตัวสุวิทย์ เมื่อคิดย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืน เธอก็รู้สึกเสียใจยิ่งนัก เธอน่าเข้าไปหยิบมีดในครัวแล้ว จ้วงแทงคนคนนั้นให้สิ้นเรื่องไปเสีย “และคราวนี้ คุณกลัวที่จะเจอกับคนไร้ความรับผิดชอบแบบนั้นอีก จึงได้หนีออกมาใช่ไหม”แม้ว่าเธอะหนีงานแต่งออกมา แต่เมื่อพูดแบบนี้แล้ว สุวิทธ์ก็พอที่จะรับได้อยู่ “ไม่ใช่ จริงๆแล้วเมื่อวานฉันก็คิดจะทำแบบนั้นตอนเย็นก็เลยไปหาเขา”เพ็ญจิตกัดริมฝีปาก คิดย้อนกลับไปเห็นภาพเหตุการณ์อันน่าสะอิดสะเอียนเมื่อคืน แล้วก็อยากจะอ้วกออกมา “ไม่ใช่ว่าคุณได้จับชู้อยุ่บนเตียงพอดีเลยนะ?” สุวิทย์ก็พูดเผลอออกไป แต่ทว่ากลับเห็นน้ำตาของเพ็ญจิตที่หยุดไหลไปแล้วกลับรินไหลออกมาอีก จึงรู้ว่าตัวเองนั้นช่างปากเสียจริงๆ “ที่นั่นเป็นเรือนหอของเรา เป็นบ้านที่คุณพ่อฉันมอบให้ แต่เขากลับนำผู้หญิงมาเกลือกกลิ้งไปมาอยู่บนเตียง เตียงหลังนั้น ผ้าห่มผืนนั้นล้วนเป็นสิ่งที่ฉันเลือกมาเองกับมือ ฮือๆๆ” สุวิทย์หมดคำใดๆจะพูด คิดเพียงแค่ว่าชีวิตของเพ็ญจิตนั้นช่างน่าเศร้าเหลือเกินถึงได้ไปพบไปเจอกับผู้ชายพันนั้นได้ “หยุดร้องได้แล้ว คุณต้องเปลี่ยนมุมมองไปคิด ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขาแล้ว คุณจะมาเจอกับผมได้อย่างไร ผมสัญญาว่าผมจะไม่ทำตัวเหมือนคนพวกนั้นเด็ดขาด”สุวิทย์ดึงเพ็ญจิตเข้ามาในอ้อมกอด “ฉันรู้ คุณคือคนที่ฟ้าเบื้องบนประทานให้ฉัน ฉันเชื่อว่าคุณจะไม่มีทางเป็นเหมือนคนระยำสามคนนั้นได้ ประเดี๋ยวถ้าถึงบ้านฉันแล้ว ไม่ว่าแม่ฉันจะพูดอะไรก็ตาม คุณก็ต้องอดทนเข้าไว้นะ ห้ามแสดงอาการโกรธเป็นอันขาด” ระหว่างทาง เพ็ญจิตพูดเกลี้ยกล่อมเขาอย่างเป็นกังวลใจ สุวิทย์ยิ้มพลางพยักหน้ารับ“ตอนนี้คุณเป็นถึงภรรยาของผม ผมก็ต้องยืนอยู่ข้างคุณอยู่แล้ว ไม่ว่าอะไรจะเกิด ผมจะไม่ยอมหลีกทางให้ใครเป็นอันขาด” เมื่อเห็นสุวิทย์ช่างรู้ใจถึงเพียงนี้ น้ำตาของเพ็ญจิตจึงหยุดไหลลง อารมณ์ก็ดีขึ้นมามากโข เมื่อถึงบ้านแล้วเธอจึงสามารถยิ้มออกมาได้