ตอนที่12 พาสามีเพิ่งแต่งเข้าบ้าน

ต๭นที่12 พาสามีเพิ่งแต่งเข้าบ้าน เมื่อรถหยุดลง ทั้งสองยังไม่รู้สึกตัว คนขับจึงต้องเรียกบอก “คุณผู้ชาย คุณผู้หญิงครับ พวกเรามาถึงแล้วครับ” “ครับ/ค่ะ ขอบคุณมาก”ทั้งสองลงจากรถแล้วทอดสายตาไปยังคฤหาสน์ที่ตั้งอยู่ตรงหน้า สุวิทย์ก็ตระหนักได้ถึงสถานการณ์ที่เพ็ญจิตต้องพบเจอ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็กลับเป็นกังวลมากขึ้น ด้วยสภาพของเขาแบบนี้คงไม่อาจผ่านพ้นขวากหนามไปได้แน่ๆ “เพ็ญจิต ถ้าไม่อย่างงั้นคุณเข้าไปก่อนดีกว่า อย่างน้อยก็ให้ครอบครัวคุณเตรียมใจเอาไว้และจะได้ไม่ทำให้แม่ของคุณตกใจด้วย” สุวิทย์ยืนนิ่งอยู่หน้าประตูบานใหญ่ “คุณจะไม่เข้าไปพร้อมกับฉันงั้นหรือ”เพ็ญจิตจ้องสุวิทย์ แม้ว่าใบหน้าของเขาตอนนี้จะปกคลุมไปด้วยหนวดเคลา แต่เธอมั่นใจว่าสุวิทย์ต้องไม่ใช่คนขี้ริ้วขี้เหร่แน่ ถึงแม้ว่าช่วงเวลาที่ทั้งสองรู้จักกันนั้นจะสั้นเหลือเกิน แต่ดูจากการพูดการจา จากระดับความรู้ความสามารถของเขาแล้ว คงไม่ใช่คนไม่มีหัวนอนปลายเท้าหรือไร้น้ำยาเป็นแน่ “ผมอยากเข้าไปนะ แต่ว่าถ้าต้องไปเจอครอบครัวคุณด้วยสภาพนี้แล้วล่ะก็ พวกเขาคงไม่ยอมแน่ๆ ผมจะรอคุณอยู่ที่นี่จนกว่าคุณจะมาเรียกให้ผมเข้าไป” สุวิทย์ยิ้ม “ก็ได้ งั้นฉันเข้าไปคุยกับแม่ก่อน แล้วเดี๋ยวฉันจะมารับคุณเข้าไป”เพ็ญจิตพยักหน้ารับ เธอเห็นด้วยว่าที่สุวิทย์พูดนั้นก็มีเหตุผลอยู่ “ครับ คุณภรรยา คุณเชื่อไว้นะว่าผมจะอยู่ข้างคุณเสมอ”สุวิทย์ผงกหัว แล้วคว้าเพ็ญจิตเข้ามาในอ้อมกอดและจูบลงบนหน้าผากของเธอเบาๆ “คุณหนู คุณหนูกลับมาแล้ว คุณชายกับคุณหญิงทะเลาะกันใหญ่แล้วค่ะ”เพ็ญจิตเดินเข้าบ้านไป น้าอามก็ทำท่าทีรีบร้อน แต่ในขณะเดียวกันก็จ้องสุวิทย์ที่อยู่นอกประตูตาเขม็ง “พี่ใหญ่กลับมาแล้ว!” เพ็ญจิตดีใจยกใหญ่ รีบรุดเข้าไปในบ้าน ประตูห้องรับแขกเปิดอ้าเอาไว้ก็ปรากฏเป็นเสียงของแม่ลอยอกมา ฝีเท้าของเพ็ญจิตจึงหยุดชะงักลง ที่แท้แล้ว แม่กับพี่ชายกำลังทะเลาะกันอยู่ในห้องโถงนี่เอง “อรรถพล แกกลับอเมริกาไปเดี๋ยวนี้นะ เรื่องของเพ็ญจิตฉันจัดการเอง แกไม่ต้องเข้ามาวุ่นวาย”เสียงของแม่ไม่ได้อบอุ่นนิ่มนวลแต่กลับเย็นยะเยือก เหมือนว่ากำลังอดทนอดกลั้นอยู่อย่างไรอย่างนั้น “แม่ครับ จริงๆแล้วแม่กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ เพ็ญจิตยังเด็กอยู่นัก ทำไมแม่ถึงต้องรีบร้อนให้เธอแต่งงานออกไปด้วย คนแล้วคนเล่า มีใครที่จริงใจต่อเพ็ญจิตจริงๆบ้าง แม่ครับ ในเมื่อแม่ก็เห็นเพ็ญจิตทุกข์ทรมานใจแล้ว ก็อนุญาตให้ผมพาเธอไปด้วยเถอะ แม่คอยบงการเพ็ญจิตมาถึง22ปีแล้ว ตอนนี้ก็ควรจะปล่อยเธอให้เป็นอิสระบ้าง” นี่คือเสียงของพี่ชาย เมื่อได้ยินพี่ชายพูดดังนั้น เพ็ญจิตก็รู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก แต่ทว่าที่พี่พูดนั้นมันก็ดูออกจะเกินไปเสียหน่อย แม่จะเห็นเธอทุกข์ทรมานได้ยังไง แม่ก็ต้องหวังว่ามีผู้ชายสักคนที่รักเธอมาคอยอยู่ดูแลเธอสิ “หุบปากซะ เด็กผู้หญิงคนนี้ฉันเลี้ยงมาจนโต ฉันจะให้มันแต่ง มันก็ต้องแต่ง ไม่เพียงแค่มันที่ต้องเชื่อฟังฉัน แกเองที่เป็นลูกชายฉันก็ต้องฟังฉันเหมือนกัน แค่เพียงมันยังอยู่บ้านวงศ์อัจฉราแห่งนี้ มันก็ต้องเชื่อฟังฉัน” ท่าทางแม่ดูแล้วว่ากำลังโกรธอย่างเห็นได้ชัดถึงกับตะคอกเสียงออกมา เพ็ญจิตยกเท้าจะก้าวเข้าไป แต่กลับได้ยินพี่ชายแผดเสียงออกมา “แม่ ต่อให้เพ็ญจิตไม่ใช่ลูกที่แม่คลอดออกมา แม่ก็ไม่มีสิทธิทำร้ายเธออย่างนี้ ที่แม่เลือกมานั่นมันเป็นผู้ชายประสาอะไรกัน ผู้หญิงหน่ะถ้าเกิดแต่งงานกับคนไม่ดีแล้วทั้งชีวิตก็เหมือนทลายลง แม่ก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน แม่จะช่วยเข้าใจความรู้สึกของเธอสักหน่อยไม่ได้หรือ” เมื่อได้ฟังถึงตรงนี้ เพ็ญจิตก็รู้สึกโกรธขึ้น กำลังอยากจะเดินเข้าไป แต่กลับได้ยินแม่พูดขึ้นมาว่า“ฉันเข้าใจมัน แล้วใครล่ะจะเข้าใจฉัน ลูกเอ๋ย ลูกก็รู้ว่ายี่สิบปีมานี้ ทุกครั้งที่แม่เห็นหน้ามัน แม่ก็คิดถึงแต่ผู้หญิงคนนั้น แล้วลูกจะให้แม่ทำยังไงดี” เสียงของแม่ฟังดูสะอึกสะอื้นเล็กน้อย เพ็ญจิตตกอยู่ในภวังค์แห่งความสะเทือนใจ แม่ในวันนี้ช่างดูไม่เหมือนแม่ในเมื่อก่อน น้ำเสียงคำพูดคำจาดูแปลกประหลาด พูดราวกับว่าหล่อนไม่ใช่ลูกในไส้ของแม่ หรือว่าแท้จริงแล้วแม่ไม่ได้ห่วงใยลูกสาวคนนี้เลยแม้แต่นิดเดียว?