ตอนที่13 พาภรรยากลับโรงแรม

ต๭นที่13 พาภรรยากลับโรงแรม “แม่ครับ ในเมื่อแม่ก็รับปากกับพ่อ และรับปากกับผู้หญิงคนนั้นแล้ว ก็ต้องทำให้ได้สิครับ ต่อให้เพ็ญจิตไม่ใช่ลูกในไส้ของแม่ แต่ในใจของเธอนั้นก็คิดมาตลอดว่าแม่คือแม่ของเธอนะครับ ทำไมถึงไม่ปฏิบัติราวกับว่าเธอเป็นลูกแท้ๆของแม่ล่ะครับ แม่ครับ การแต่งงานของผู้หญิงเป็นเรื่องสำคัญ เพราะการแต่งงานคือความสุขทั้งชีวิตของเธอ ทำไมแม่ถึง... ทำไมถึงทำกับเพ็ญจิตแบบนี้” อรรถพลเอ่ยถึงทั้งเรื่องที่แม่เอาความแค้นมาลงที่เพ็ญจิต และทั้งเรื่องความน้อยเนื้อต่ำใจของแม่ แต่อย่างไรก็ตาม แม่ก็ได้ตกปากรับคำลงไปแล้ว ในเมื่อยอมรับเพ็ญจิตเข้ามา ทำไมถึงปฏิบัติต่อเธอดีๆไม่ได้กัน “เพ็ญจิต ลูกไปไหนมา พ่อกับแม่ของลูกปรึกษากันเรียบร้อยแล้ว งานแต่งวันนี้ถูกยกเลิกไปแล้วล่ะลูก”คุณอุดมที่เพิ่งจัดการงานแต่งงานวันนี้เสร็จสิ้น เมื่อกลับมาถึงก็เห็นเพ็ญจิตยืนอยู่หน้าประตู เลยรีบอธิบายเรื่องราวให้หล่อนฟัง “เพ็ญจิต ลูกไปไหนมา” แม่กับพี่ชายที่อยู่ในห้องเมื่อได้ยินเสียงข้างนอกจึงหันมาพร้อมสบถเสียงหลงด้วยความตกใจ “แม่คะ เมื่อกี้แม่กับพี่ชายพูดเรื่องอะไรกันคะ หนู...หนูไม่ใช่ลูกที่เกิดจากแม่กับพ่องั้นหรือคะ”เพ็ญจิตพูดด้วยเสียงสั่นคลอ เธอไม่กล้าที่จะเชื่อและไม่สามารถที่จะยอมรับเรื่องนี้ได้ แม่จะไม่ใช่แม่แท้ๆของเธอได้อย่างไรกัน ใครๆต่างก็บอกว่าเธอกับแม่คล้ายกันมาก เรื่องแบบนี้จะเป็นไปได้อย่างไรกัน? “เพ็ญจิต ลูกพูดอะไรนะ”คุณอุดมที่เพิ่งเข้ามาทีหลังจ้องบุตรสาวตนเองด้วยความตกใจ พลางใช้สายตาตำหนิภรรยาและลูกชายตัวเอง “เพ็ญจิต ถึงลูกจะไม่ใช่ลูกแท้ๆของแม่ แต่ยี่สิบกว่าปีมานี้...” อรรถพลมองไปยังเพ็ญจิตและคิดที่จะเล่าความจริงให้เธอฟังว่า ที่เขากลับมาคราวนี้ ก็เพื่อที่จะพาเธอออกไป เมื่อสบโอกาสได้พูดออกมาก็ดี เขาจะได้ไม่ต้องทนและเก็บความรู้สึกตัวเองอีกต่อไป “ไม่ ฉันไม่อยากฟัง ไม่อยากฟัง...”เพ็ญจิตเอามือปิดหู ร้องตะโกนเสียงดัง และวิ่งรุดออกไป “เพ็ญจิต เพ็ญจิต” คุณอุดมร้องเรียก แต่เพ็ญจิตวิ่งไปอย่างรวดเร็วจน แค่พริบตาเดียวก็ไม่ได้เห็นเงาของเธอแล้ว “หยุดเดี๋ยวนี้ ลูกจะไปไหน”อรรถพลคิดจะวิ่งตามออกไป แต่กลับถูกแม่คว้าแขนเอาไว้เสียก่อน “แม่ ปล่อยผม เพ็ญจิตวิ่งออกไปคนเดียวแบบนี้มันอันตราย”อรรถพลสบัดมือแม่ออก คิดจะวิ่งตามเพ็ญจิตออกไป ฝั่งเพ็ญจิตที่รีบวิ่งรี่ออกมา เมื่อเจอสุวิทย์จึงวิ่งเข้าไปในอ้อมกอดของเขาทันที “เพ็ญจิต คุณเป็นอะไร”สุวิทย์ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว เมื่อครู่เขาเหมือนจะปะหน้ากับพ่อของเพ็ญจิตเข้าแล้ว หรือว่าจะเป็นเพราะเขากัน? “เราไปกันเถอะ”เพ็ญจิตหันกลับไปมองแล้วคว้าแขนสุวิทย์วิ่งออกไปยังถนน ขณะนั้นมีรถผ่านมาพอดีจึงรีบโบกมือเรียกแล้วขึ้นรถไปในทันที “เพ็ญจิต ตกลงเกิดอะไรขึ้นกันแน่? คุณถูกคุณแม่ด่า? หรือว่าถูกคุณพ่อตีหรือ? ”สุวิทย์เมื่อเห็นเพ็ญจิตเอาแต่ร้องไห้ก็ยิ่งเป็นห่วงมากขึ้น “ฮือๆๆ ... ฉันเสียใจมาก ใจฉันมันปวดร้าวไปหมด รอฉันร้องไห้จนพอใจแล้วจะเล่าให้คุณฟังเอง ฮือๆ...” เพ็ญจิตหันมาพร้อมกับน้ำตาที่คลออยู่เต็มเบ้า ร้องไห้กระซิกๆ เมื่อพูดจบก็ปล่อยโฮออกมา คิ้วของสุวิทย์จึงขมวดเข้าแน่นแล้วแน่นอีก เขาเกลียดน้ำตาของผู้หญิงอย่างสุดใจ เพราะมันทำให้ผู้หญิงมองดูแล้วยิ่งอ่อนแอลงไปอีก ใครๆก็บอกว่าน้ำตาของผู้หญิงนั้นทำให้พวกผู้ชายใจอ่อน แต่สำหรับเขาแล้วนั้นมันกลับน่ารำคาญเสียมากกว่า “คุณผู้ชายครับ คุณจะลงที่ไหนครับ”คนขับรถก็ดูเหมือนจะรับไม่ได้เช่นกันอย่างเห็นได้ชัดจึงได้เอ่ยถามสุวิทย์ขึ้น “ไปที่รุ่งอรุณโฮเทลแล้วกันครับ”สุวิทย์ไม่มีทางเลือก เพ็ญจิตที่เอาแต่ร้องไห้อยู่อย่างนี้นอกจากโรงแรมแล้วจะสามารถไปที่ไหนได้อีก “เพ็ญจิต ถึงแล้ว พวกเราขึ้นไปข้างบนแล้วคุณค่อยร้องต่อดีไหม”เมื่อรถจอดลง ถ้าหากสุวิทย์ไม่พูดแบบนี้ออกมา แล้วปล่อยให้เพ็ญจิตเอาแต่ร้องล่ะก็ มีหวังพนักงานได้โทรแจ้งตำรวจแน่ “ก็ได้ ฉันไม่ร้องแล้วก็ได้” เพ็ญจิตทำจมูกฟุตฟิตแล้วยอมลงจากรถลงเพราะเสียงรบเร้าจากคนขับรถ อันที่จริงแล้วสุวิทย์ไม่อยากเห็นภรรยาที่เอาแต่ร้องไห้ขี้มูกโป่ง แต่เมื่อลงจากรถ เพ็ญจิตก็เอาแต่เกาะแขนของเขา แม้เขาอยากจะสบัดเท่าใดแต่ก็สบัดไม่ออก