ตอนที่14 คุณสามีคะ เราไม่ได้ไปบ้านของคุณหรอกหรือ

ต๭นที่14 คุณสามีคะ เราไม่ได้ไปบ้านของคุณหรอกหรือ? “สุ .... คุณสามีคะ เราไม่ได้ไปบ้านของคุณหรอกหรือ”เมื่อเดินเข้ามาในโรงแรม เพ็ญจิตเพิ่งสังเกตุเห็นว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง เธออยากจะเรียกชื่อของสุวิทย์แต่ในขณะนั้นกลับนึกไม่ออก จึงทำแค่ได้เพียงพูดว่า“คุณสามี”แทน “ผมไม่มีบ้านจึงพักอยู่ที่โรงแรมนี้ชั่วคราวสุวิทย์พูดด้วยสีหน้ามืดๆ เมื่อเปิดประตูห้องสุวิทย์ก็ยิ่งรู้สึกอารมณ์ไม่ดีมากขึ้นไปอีก ความหุนหันพลันแล่นเมื่อช่วงเช้าของตนทำให้เขารู้สึกเสียใจภายหลังเป็นอย่างมาก จู่ๆดันรนหาเรื่องวุ่นวายให้ตัวเองและที่สำคัญยังเป็นเรื่องวุ่นวายใหญ่โตเสียด้วย “ฉันขอโทษ ในตอนนั้นฉันรับไม่ไหวจริงๆ เมื่อกี้ตอนที่กลับเข้าไปในบ้าน เผอิญไปได้ยินแม่กับพี่ชายพูดว่าฉันไม่ใช่ลูกแท้ๆของบ้านวงศ์อัจฉรา ฉัน...ฉันเสียใจมากก็เลยวิ่งหนีออกมา”เพ็ญจิตทำจมูกฟุตฟิต ตอนนี้สุวิทย์เป็นเสมือนฟางเส้นสุดท้ายของเธอ นอกจากเขาแล้วเธอก็ไม่รู้ว่าจะไปไหนได้อีก และที่สำคัญสุวิทย์ช่างปรากฏตัวได้ถูกเวลาเสียด้วย ในยามที่เธอต้องการเขาก็ดันโผล่ตัวออกมา “อะไรนะ คุณ...คุณหมายความว่าคุณถูกพ่อแม่รับเลี้ยงมางั้นหรือ?”สุวิทย์ที่ถือแก้วน้ำอยู่ก็เผลอปล่อยแก้วลงมาจนบาดเข้าที่เท้าก็ตัวเอง แต่เขากลับไม่รู้สึกเจ็บ เขารู้สึกราวกับว่าถูกคนแกล้งอย่างไรอย่างนั้น ในตอนแรกเพ็ญจิตก็เล่าเรื่องงานวิวาห์สามครั้งอันน่าเวทนา แล้วตอนนี้ยังมาเล่าเรื่องลูกบุญธรรมที่ดูเหมือนใจเกินจริงนี้อีก ใต้หล้านี้จะมีเรื่องบังเอิญเฉกเช่นนี้จริงๆหรือ? “ไม่ใช่ เท่าที่ได้ยินแม่กับพี่ชายคุยกัน ดูเหมือนว่า...เหมือนว่าฉันจะเป็นลูกติดของคุณพ่อ เพียงแค่ถูกแม่รับมาเลี้ยงแค่นั้น ดังนั้นแม่จึงพยายามทุกวิถีทางเพื่อให้ฉันแต่งงานออกไป และดังนั้นไม่ว่าฉันจะเป็นลูกที่ว่านอนสอนง่ายสักเท่าใด แม่ก็ไม่มีทางชอบฉัน ฮือๆๆๆ ... ฉันคิดมาตลอดว่าตัวเองช่างโชคดีที่สุด มาถึงตอนนี้เพิ่งจะรู้ตัวว่าจริงๆแล้วมันไม่ใช่เลย ตั้งแต่ไหนแต่ไรคุณแม่ก็เอาอารมณ์ความเกลียดราวกับศัตรูคู่อริมาลงที่ฉัน ตั้งแต่เล็กจนโต ขอแค่เพียงรู้ว่าเธอไม่ชอบอะไรฉันก็จะไม่ทำเด็ดขาด กระทั่งเรื่องการเรียน ถ้าจะเลือกเรียนสาขาวิชาไหนก็จะถือเอาตามการตัดสินใจของแม่ทั้งหมด หรือกระทั่งถ้ามีเพื่อนๆเข้าหาฉันไม่ว่าหญิงหรือชาย ท่านก็ไม่ยอมให้ฉันคบกับใครทั้งนั้น...” เพ็ญจิตไม่ใช่คนโง่เง่าเต่าตุ่น เพียงแต่ว่าอารมณ์ของเธอก่อนหน้านี้ไม่สู้ดีนัก ตอนนี้เมื่อสงบสติอารมณ์ลงแล้วจึงตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติกับคำพูดของสุวิทย์ “เอาเถอะ เรื่องมันก็แล้วไปแล้ว ตอนนี้คุณคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไป?”สุวิทย์มองไปยังเพ็ญจิต เขาไม่ใช่วัยรุ่นที่อ่อนต่อโลก เขาไม่คิดว่าแค่ทะเบียนสมรสใบเดียวจะสามารถทำให้พวกเขาใช้ชีวิตอยู่กินกันเหมือนสามีภรรยาได้อย่างคู่อื่นๆเขาได้ “ฉัน....”เพ็ญจิตจ้องสุวิทย์ จิตใจของเธอตอนนี้ช่างสับสนวุ่นวายไปหมด ไม่ได้คิดว่าต่อจากนี้จะทำอย่างไรต่อไป แม้กระทั่งตนเองจะไปอยู่ไหนก็ยังไม่รู้เลย แม้ว่าตัวเธอนั้นจะมีทรัพย์สินอยู่มากมาย แต่ทว่าก็ไม่เคยออกห่างจากบ้านมาก่อน “เอาล่ะ ไม่ว่าจะพูดอย่างไรตอนนี้คุณก็เป็นภรรยาของผมแล้ว คุณก็อยู่ที่นี่ไปพลางๆก่อนเถอะ ส่วนเรื่องอื่นพวกเราก็ค่อยๆคิดกัน ถึงอย่างไรก็ดีผมก็ไม่สามารถไปจากที่นี่ได้สักพักหนึ่งเหมือนกัน” สุวิทย์ไม่มีทางเลือก เขาเป็นชายชาตรีจะทิ้งผู้หญิงตัวคนเดียวไว้บนถนนได้อย่างไรกัน และประเด็นสำคัญคือระหว่างพวกเขายังมี“ข้อตกลง”เป็นทะเบียนสมรสใบแรกราคา 9 หยวนนี้อยู่ด้วย “ขอบใจ คุณช่างดีจริงๆ ฉันเชื่อว่าฟ้ายังมีตา”เพ็ญจิตทอดสายตาไปยังสุวิทย์ ในช่วงเวลาเศร้าหมองเช่นนี้ การมีใครสักคนอยู่ข้างๆก็ถือช่างโชคดีเสียจริง สุวิทย์อึ้งไปพักหนึ่ง จากนั้นก็เงียบขรึมไม่พูดไม่จา เขาตระหนักได้อย่างถ่องแท้แล้วว่าตนได้กลายเป็นฟางเส้นสุดท้ายของเพ็ญจิตไปเสียแล้ว เพียงแต่ไม่คาดคิดว่าจะเร็วถึงเพียงนี้ เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าข้างกายจะต้องมีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ด้วยตลอดไป หรือว่า... เขานึกย้อนไปถึงเหตอันหน้าสะเทือนใจเมื่อครึ่งปีที่แล้ว จากนั้นก็จ้องมองไปที่เพ็ญจิตที่นั่งตาบวมแดงก่ำอยู่ ก็บังเกิดความคิดขึ้นมา บางทีเขาอาจจะพาเธอกลับบ้านไปได้