ตอนที่16 คุณเคยเห็นคู่ข้าวใหม่ปลามันที่ไหนนอนแยกห้องกันบ้างไหมล่ะ

ต๭นที่16 คุณเคยเห็นคู่ข้าวใหม่ปลามันที่ไหนนอนแยกห้องกันบ้างไหมล่ะ? “เพ็ญจิต คุณช่วยหยิบชุดนอนให้ผมหน่อยได้ไหม?”สุวิทย์แง้มประตูห้องน้ำออกมา แล้วพูดกับเพ็ญจิตที่อยู่ด้านนอก “อ้อ ได้...” เพ็ญจิตซึ่งยืนเหม่อลอยอยู่กลางห้องเมื่อได้ยินเสียงเรียกจึงรู้สึกตัวขึ้นมาจากห้วงความฝัน สุวิทย์รออยู่นานก็ยังไม่เห็นมีชุดนอนส่งเข้ามาสักที เขาจึงคว้าผ้าเช็ดตัวมาคาดไว้กับเอวแล้วเดินออกไปหาเอง “เอ่อ- - ขอโทษนะ ฉัน..ฉันไม่รู้ว่าชุดนอนคุณอยู่ไหนจริงๆ”เมื่อเห็นสุวิทย์ที่เดินเปลือยกายครึ่งบนมาอย่างไม่คาดคิด เพ็ญจิตก็ตกใจมาก แข้งขาอ่อนปวกเปียกจนถึงขั้นล้มลงไปบนเตียง แต่ทว่าสุวิทย์ก็ไม่ได้แลมองแต่อย่างใด เขาเปิดตู้คุ้ยหาชุดนอนที่อยู่ด้านในแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป “คุณสามี คืนนี้พวก...พวกเราต้องนอนด้วยกันงั้นหรือ?”เพ็ญจิตเมื่อเห็นสุวิทย์เอาแต่นอนถ่างอยู่บนเตียง ใจของเธอก็เต้นตุ้มๆต่อมๆ มือเล็กๆทั้งสองข้างก็กำแน่นเข้าหากัน แต่เดิมทีสุวิทย์ไม่ได้ใส่ใจอะไร เขาคิดกระทั่งว่าเพ็ญจิตอาจจะไปเปิดห้องใหม่อีกห้องหนึ่งด้วยซ้ำ แต่เมื่อเขาได้ยินเพ็ญจิตถามขึ้นอย่างนี้ก็นึกสนุกอยากจะแกล้งเธอขึ้นมา “เมียจ๋า พวกเราเป็นสามีภรรยากัน อีกทั้งยังเป็นคู่ข้าวใหม่ปลามันเสียด้วย คุณเคยเห็นคู่ข้าวใหม่ปลามันที่ไหนนอนแยกห้องกันบ้างไหมล่ะ?” “ก็ใช่ งั้น...ฉัน ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ”เมื่อเห็นสุวิทย์ทำท่าจะลุกขึ้น เพ็ญจิตก็ตีลีตาเหลือกเดินหนีไป ขณะที่เธอหลบอยู่ในห้องน้ำ ก็ได้ยินเสียงหัวเราะสุวิทย์จากข้างนอกส่งเข้ามา เนื้อตัวเพ็ญจิตร้อนวูบวาบขึ้นมา จู่ๆเธอก็กลายมาเป็นเมียของคนอื่น จู่ๆก็ต้องมาทำหน้าที่ศรีภรรยา ต้องมานอนร่วมเตียงกับผู้ชาย เรื่องนี้ช่างยากเกินกว่าจะปรับตัวให้ทันได้เสียจริง แต่ทว่าที่สุวิทย์พูดก็จริงอยู่ ว่าจะมีคู่ข้าวใหม่ปลามันที่ไหนนอนแยกห้องกัน ตอนแรกที่เธอคว้าเอาสุวิทย์มาแต่งงานด้วยก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องเกินเลยขนาดนี้ ทว่าตอนนี้ในหัวของเพ็ญจิตเอาแต่คิดว่า หากบนเตียงนอนมีคนมานอนเพิ่มขึ้นอีกคน เนื้อตัวก็คงรู้สึกกระวนกระวายไม่เป็นตัวของตัวเอง ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอย่างว่าเลย มันคงไม่มีทางเกิดขึ้นแน่นอน สุวิทย์ที่นอนอยู่บนเตียงก็กำลังต่อสายหาโรงแรมเพื่อถามว่ายังมีห้องว่างเหลืออยู่บ้างหรือไม่ เมื่อกี้นั้นก็แค่พูดเล่น เพราะตัวเขาเองนั้นก็รู้สึกไม่ชินเหมือนกันหากจะต้องนอนเตียงเดียวกับเพ็ญจิตจริงๆ แต่ทว่าก็รู้สึกเสียดายอยู่มากเหมือนกัน เพราะห้องในโรงแรมทุกห้องถูกจองเต็มหมดแล้ว ไม่มีห้องว่างเหลืออยู่เลยสักห้องเดียว เมื่อวางสายเขาก็ได้แต่คิดว่าคนสองคนนอนเตียงเดียวกัน ห่มผ้าผืนเดียวกัน คืนนี้พวกเขาจะนอนอย่างไร เพ็ญจิตที่อยู่ในห้องน้ำ ครั้นอาบน้ำเสร็จก็พบว่าตัวเองนั่นช่างเลินเล่อเหมือนอย่างสุวิทย์เข้าเสียแล้ว เพราะเมื่อครู่นี้เธอก็ลืมหยิบชุดนอนเข้ามาเช่นกัน ครั้งนี้เธอรู้สึกเหนียมอายเกินกว่าจะเรียกสุวิทย์ให้ช่วยหยิบมาให้เธอ เมื่อมองไปยังผ้าขนหนูที่ถืออยู่ในมือ ก็คิดว่าทีเมื่อกี้สุวิทย์ยังเดินออกไปได้ ถ้าอย่างนี้เธอก็ทำได้เช่นกัน เมื่อหันไปมองตัวเองในกระจก ภาพที่สุวิทย์เปลือยครึ่งบนเมื่อครู่ก็ขึ้นในสมองของเธอ ถึงแม้ว่าจะแค่พริบตาเดียวแต่เธอก็มั่นใจได้ว่ารูปร่างสุวิทย์นั้นดีมากโขทีเดียว เธอสังเกตุเห็นกระทั่งกล้ามเนื้อแน่นๆ และจุดที่ขัดตาเธอมากที่สุดก็คงจะเป็นใบหน้าที่มีหนวดลกรุงรังของเขานั่นแหละ ถ้าเกิดเป็นไปได้ล่ะก็เธอก็อยากจะเอามีดไปโกนออกเสียที หากว่ามีโอกาสได้เห็นใบหน้าเกลี้ยงเกลานั้นแล้ว บางทีเธออาจจะกังวลน้อยลงก็เป็นได้ แต่ทว่าตอนนี้จะทำอย่างไรดีนะ? “เพ็ญจิต คุณหลับอยู่ในนั้นหรือไง”ขณะที่กำลังลังเลสองจิตสองใจอยู่ เสียงของสุวิทย์ก็ดังเข้ามา “ยังอยู่ๆ ฉัน...ฉันลืมหยิบชุดนอนเข้ามา”เพ็ญจิตเกลงว่าสุวิทย์จะเข้ามา จึงพลวดพลาดเดินออกไปอธิบายให้เขาฟังอย่างเก้ๆกังๆ “คุณเมียจ๋า สภาพคุณตอนนี้มันช่างดูยั่วยวนเหลือเกิน คุณคิดจะยืนอยู่อย่างนั้นทั้งคืนเลยหรือไง”สุวิทย์ที่นอนอยู่บนเตียงมิได้ขยับเนื้อขยับตัวอะไร ฝั่งเพ็ญจิตก็ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นเอามือจับผ้าขนหนูไว้แน่นไม่ให้หลุด “พวกเราจะต้องนอนเตียงเดียวกันจริงๆนะหรอ?” เมื่อได้ยินเสียงของสุวิทย์เปลี่ยนไปอย่างชัดเจน ก็อดมิได้ที่จะกังวล ใจของเธอเต้นเร็วระรัวๆขึ้นอย่างไม่หยุด อย่างไรก็ดีเธอก็ยังไม่เคยคิดถึงเรื่องเหล่านี้มาก่อนจริงๆ