ตอนที่17 คืนเข้าหอ

ต๭นที่17 คืนเข้าหอ “หากคุณคิดว่าคุณกลัวจริงๆล่ะก็ ผมก็จะลองพิจารณาดูเรื่องจองห้องเพิ่มอีกสักห้อง”สุวิทย์พูดปลอบใจเพ็ญจิต “ไม่ใช่อย่างนั้น พวกเราก็เป็นสามีภรรยากันแล้ว การนอนเตียงเดียวกันก็ถือเป็นเรื่องปกติ เพียงแต่...”เพ็ญจิตบิดตัวอย่างเป็นกังวล เธอรู้สึกได้ทันทีว่าอุณหภูมิในร้างกายเธอเพิ่มสูงขึ้น อากาศรอบๆก็ยิ่งเบาบางลง ริมฝีปากก็แห้งเหือด เธอทำท่าแลบลิ้นแตะๆปาก และหายใจเข้าๆออกๆหลายเฮือกอย่างกระวนกระวายใจอยากจะลืมๆเรื่องนี้ไปซะ เมื่อเห็นลิ้นสีชมพูค่อยๆแลบออกมาอย่างเงียบๆ กวาดไปริมฝีปากที่เอิบอิ่มดั่งดอกกุหลาบ กระชุ่มกระชวยราวกับหยาดน้ำผึ้ง ทำให้ภาพตรงหน้ายิ่งรั้งแต่จะชวนให้น่าหลงใหลมากขึ้น สุวิทย์รู้สึกว่าเลือดของเขาสูบฉีดไปทั่วร่างกาย เขารู้ดีว่าถ้าหากไม่ออกห่างไปเสียตั้งแต่ตอนนี้ล่ะก็ เขาจำต้องดำดิ่งติดอยู่ในบ่วงของเธอเป็นแน่ เขารู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้ และรู้ตัวดีว่าไม่ควรมาประจบพบเจอกันเช่นนี้ แต่ทว่าเขากลับควบคุมมันไม่ได้เสียแล้ว “คุณไปเถอะ ผมไม่อยากให้คุณมานั่งเสียใจภายหลัง”สุวิทย์ที่กำลังต่อต้านอยู่กับความใคร่ เสียงที่แหบๆของเขารบเร้าให้เพ็ญจิตรีบออกไป ชายโดดหญิงเดี่ยวอยู่กันสองต่อสอง ตัวเขาเองก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูนอะไร ยิ่งไปกว่านั้นด้วยสภาพของเธอตอนนี้แล้ว ไม่ว่าผู้ชายคนไหนเห็นก็ย่อมรู้สึกหลงใหลอยากจะกลืนกินประหนึ่งโดนยั่วยวนไปโดยปริยาย “ไม่ต้องหรอก พวกเราก็แต่งงานกันแล้ว วันนี้ก็เป็นเหมือนคืนเข้าหอของเรา”เพ็ญจิตรวบรวมความกล้าทั้งหมดออกมา ณ ช่วงเวลานี้ หัวสมองของเธอสับสนยุ่งเหยิงไปหมด รู้แค่เพียงว่าผู้ชายคนนี้ถือว่าเป็นคนดีคนหนึ่ง และผู้ชายคนนี้นี่แหละคือคนที่ฟ้าประทานเลือกให้เธอ อีกทั้งยามนี้พวกเขายังแต่งงานจดทะเบียนเป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องตามกฏหมายอีกด้วย “คุณแน่ใจนะ? เพ็ญจิต คุณแน่ใจนะว่าคุณจะไม่นึกเสียใจภายหลัง?”เมื่อมองเห็นเพ็ญจิตที่เดินกำลังเดินเข้ามา สุวิทย์รู้สึกหายใจหายคอลำบากด้วยความวิตกกังวลแล้วจึงลุกขึ้นนั่ง “ฉันแน่ใจ คุณจูบฉันเถอะ!”ว่าแล้วเพ็ญจิตก็ยกแขนขาวๆอันบอบบางของเธอโอบคอของเขาอย่างกล้าๆกลัวๆ ดวงตาเปิดครึ่ง เสียดสีริมฝีปากอันเย็นชาที่อยู่ใต้หนวดลากยาว “ไม่...สามัญสัมนึกของเขาไม่อาจต่อต้านความปรารถนาที่มีได้ ขณะที่พูดว่าไม่ แต่ร่างกายของเขากลับเอนเข้าไปหาเธอ ฝ่ามือใหญ่ๆกอดเอวของเธอไว้แน่น ริมฝีปากของเขาก็จูบเข้ากับริมฝีปากอันยั่วยวนของเธออยากบ้าคลั่ง เขาจูบเธอราวกับจะสูบเอาอากาศจากปอดออกมาให้เสียหมด เพ็ญจิตในตอนนั้นเหมือนตกอยู่ในภวังค์ ริมฝีปากแดงๆของเธอแค่เผยอออกมาเล็กๆ เขาสอดลิ้นเข้าไปยังปากของเธออย่างตามอำเภอใจแล้วลิ้มรสความหวานชุ่มฉ่ำภายในปาก ความรุนแรงของจูบเขาราวกับประทัดนับไม่ถ้วนได้ถูกจุดประทุอยู่ในกายของเธอ เขาดึงเธอขึ้นมา ใช้ฝ่ามือและท่อนแขนโอบรัดร่างกายของเธอเอาไว้ ลูบไร้ตั้งแต่หลังเลื้อยยาวไปจนถึงบั้นท้าย กอดรัดร่างของอันบอบบางนุ่มนวลของเธอ ให้แนบชิดกับร่างของเขาจนยากที่จะสลัดทิ้งเพื่อให้เธอได้สัมผัสไอความเร่าเร้อนในตัว เนื้อหนังมังสาของเธอทุกตารางนิ้วล้วนถูกสุวิทย์หยอกล้อด้วยความแนบสนิทและจูบที่บ้าคลั่งของเขา การสัมผัสสวาสของเขาทำให้เธอไม่มีกระจิตกระใจจะคิดถึงเรื่องอื่น ผ้าเช็ดตัวถูกปลดออกอย่างเงี่ยบๆ เผยให้เห็นถึงทัศนีย์ภาพอันอุดมสมบูรณ์ของหญิงสาว แต่เขาสูบลมหายใจเข้า นัยน์ตาพลันเปลี่ยนเป็นหมองหม่นทันใด