ตอนที่ 18 คุณ...คุณไม่รู้สึกว่ามันเร็วเกินไปหรือ?

ต๭นที่ 18 คุณ...คุณไม่รู้สึกว่ามันเร็วเกินไปหรือ? สัมผัสอันเร่าร้อนของเขาตกสะท้านไปทั่วร่างของเพ็ญจิต ความชุ่มชื้นร้อนๆหนาวๆจากปากของเขาก็ฝังลึกไปทุกอณูรูมขุมขน หนวดเคลายาวๆของเขาก็ขูดสีไปมากับผิวหนังทุกตารางนิ้วของเธอ ยามนี้ร่างกายของเธอก็จงใจโน้มเข้าหาเขา และล้มลงบนเตียงอย่างไม่รู้ตัว “คุณ...คุณไม่รู้สึกว่ามันเร็วไปหรือ?”ใจของเพ็ญจิตเต้นเร็วระรัวจนจะบ้า ความลังเลที่มาสายให้เธอได้เก็บสติที่ยังเหลือนิดเดียวกลับมา “เรื่องนี้คุณภรรยาวางใจได้ ผมไม่มีทางจะทำให้คุณพูดว่าไวไปหรอก”มุมปากของสุวิทย์กระตุกยิ้มอย่างมีเลศนัย ปากเขาโฉบอยู่หน้าอกของเธอ ท่าทีที่ตั้งใช้ทำช้าๆกลับทำให้เธอตัวร้อนขึ้น “ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น อืม...”เมื่อได้ยืนเสียงที่ซ่อนเร้นนัยยะของเขาแล้ว เพ็ญจิตก็รู้สึกเหนียมอายจนเก็บอาการไม่อยู่ “ไว้ใจเถอะ ผมจะทำมันอย่างช้าๆ” “ก็อกๆๆ...”เสียงคนเคาะประตูดังขึ้น “มีคนเคาะประตู”เพ็ญจิตพูดพลางกระหืดกระหอบอยู่ในอ้อมแขนของสุวิทย์ “ไร้มารยาทเสียจริง ผมอุตส่าห์แขวนป้ายห้ามรบกวนไว้แล้วแท้ๆ”สุวิทย์ก็คลายกอดร่างที่อยู่ในอ้อมแขนอย่างนุ่มนวลพลางอุทานออกมาอย่างหัวเสีย ชายหญิงมีความต่างๆใหญ่เกินขนาดนี้ ความอ่อนหวานนุ่มนวลของเธอทำให้เขาไม่อยากจะออกห่างเลยแม้เพียงคืบเดียว แม้ว่านี่จะเป็นคืนแรกหลังแต่งงาน แต่เขากลับตกหลุมรักความรู้สึกแบบนี้เสียแล้ว เขาตัดสินใจว่าจากนี้ต่อไปเขาอยากจะมีเธอในอ้อมกอดแล้วนอนหลับไปพร้อมกันทุกคืน ถึงแม้ว่าทั้งสองอยากจะแทร้งทำเป็นไม่ได้ยิน ทว่าคนแปลกหน้าผู้นั้นก็ไม่ยอมรามือ เขาไม่เพียงแต่ไม่หยุดเคาะประตู มิหนำซ้ำยิ่งเคาะก็มีแต่จะยิ่งดังขึ้นๆ จนประตูเหมือนจะพังแล้ว ครานี้ชายหญิงบนเตียงซึ่งรักกันอย่างลึกซึ้งราวกับว่ายากที่จะแยกออกจากกันได้ เพียงแต่ว่าประตูนั้นได้ถูกเปิดออกมาเสียแล้ว เมือสุวิทย์และเพ็ญจิตมองเห็นคนที่ใส่ชุดตำรวจอยู่หน้าเตียง ยังรู้สึกสึกงุนงงอยู่ และเพ็ญจิตก็รีบมุดเข้าไปในผ้าห่ม ขดเข้าอ้อมแขนของสุวิทย์ “พวกเราได้รับแจ้งความว่ามีคนค้าประเวณีที่นี่ หยิบบัตรประจำตัวประชาชนแล้วไปกับผม”ชายในเครื่องแบบตำรวจพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “คณตำรวจ คุณช่วยตรวจสอบให้ดีก่อนจะมาจับกันหน่อยเถอะ พวกเราเป็นสามีภรรยากันโดยถูกต้องตามกฏหมาย”สีหน้าของสุวิทย์ดูสุขุมเยือกเย็น โดยเฉพาะเมื่อกวาดตาไปเห็นพนักงานโรงแรมที่ยืนอยู่ข้างๆ ได้รับแจ้งความงั้นหรือ ไร้สาระ ใครมันแจ้งความกัน ดูทรงแล้วก็คงจะเป็นพนักงานโรงแรมแน่ๆมิเช่นนั้นพวกเขาจะมีคีย์การ์ดประตูได้อย่างไรกัน “อย่ามาพล่ามอะไรไร้สาระ ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ เร็วๆ! ไม่เช่นนั้นอย่ามาหาว่าไม่เกรงใจ”คนผู้อยู่ในเครื่องแบบถึงกับควักอาวุธออกมา สุวิทย์เพื่อเห็นไอ่บ้านั่นทำท่าจะดึงผ้าห่มก็จึงรีบรั้งผ้าห่มไว้ เพียงแต่ตัวเขาก็คงไม่เป็นไร แต่ทว่าเพ็ญจิตเป็นภรรยาเขา นอกจากเขาแล้วใครก็อย่าบังอาจจะได้เห็น เขาโมโหยิ่งกว่าเดิม“พวกคุณนั่นแหละที่รุกล้ำสิทธิส่วนบุคคลของพวกเรา ถ้าหากไม่ไสหัวออกไป ผมก็คงจะต้องฟ้องพวกคุณ”เขาพูดด้วยอารมณ์เดือดดาลเต็มทน “พวกแกกล้ามากนะ! มีความสัมพันธ์ฉันหนุ่มสาวหลบๆซ่อนๆแบบนี้แล้วยังจะมาหาข้อแก้ตัวอีก เอาตัวออกไป!”ตำรวจปากพูดไปมือก็พยายามดึงผ้าห่มออก เพ็ญจิตตกใจจนร้องตะโกนออกมา “ผมจะพูดอีกครั้งนะ ไสหัวออกไป! อย่ามาคิดว่ามีตรากฏหมายคุ้มกะลาหัวอยู่แล้วจะทำอะไรโดยไม่สนกฏเกณฑ์ใดๆได้”สุวิทย์ก็พอจะเคยได้ยินเรื่องแบบนี้มาบ้างแต่คาดไม่ถึงว่าต้องมาเจอกับตัวเองจริงๆ อีกทั้งเครื่องแบบนั่นเป็นของจริงหรือปลอมก็ไม่รู้ “ถ้างั้น คุณผู้ชายครับ ถ้าพวกคุณเป็นสามีภรรยากันจริงก็แค่เอาทะเบียนสมรสมาให้ดูก็พอค่ะ ทุกคนอย่าได้โมโหกันไปเลยค่ะ” พนักงานพูดจาหว่านล้อม “อยากจะดูทะเบียนสมรสงั้นหรือ พวกคุณพูดออกมาเองนะ เพ็ญจิตคุณเอาทะเบียนสมรสไว้ไหน?”สุวิทย์พูดด้วยสีหน้าตรึงเครียด หากไม่ใช่ว่าคืนนี้เป็นคืนเข้าหอวันแรกของพวกเขา และ หากว่าเขาไม่ได้กำลังเปลือยอยู่ล่ะก็ เขาไม่มีทางปล่อยคนพวกนี้ไปแน่ เมื่อยื่นมือไปรับทะเบียนสมรสของทั้งสองแล้วก้มลงมองวันที่ ใบหน้าของตำรวจคนนั้นก็ถอดสีทันที “ขอโทษครับ ผมมารบกวนคืนวันเข้าหอของพวกคุณทั้งสองเสียแล้ว”ชายที่อยู่ในเครื่องแบบตำรวจจึงรีบขอโทษสุวิทย์ทันทีและสีหน้าของพนักงานโรงแรมก็ดูตรึงเครียดขึ้นไปอีก “เชิญพวกคุณออกไปให้เร็ว” สุวิทย์พูดตะคอกเสียงดัง ความอดทนของเขาได้มาถึงขั้นสุดแล้ว “ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆค่ะ พวกเราจะชดเชยความผิดนี้ให้กับคุณทั้งสองอย่างแน่นอนค่ะ ขอโทษจริงๆค่ะ ...”พนักงานคนนั้นพูดขอโทษขึ้นมาอีกครั้ง แต่นี่กลับทำให้อารมณ์ของสุวิทย์ฉุนขึ้นมากกว่าเดิมเท่าตัว หากทว่าเขาไม่ตกอยู่ในสภาพแบบนี้ล่ะก็ เขาคงจะรีบเปลี่ยนโรงแรมทันทีโดยแน่ “คุณสามี พวกเขาไปกันแล้วใช่ไหม?”เมื่อได้ยินเสียงปิดประตูดังขึ้น เพ็ญจิตจึงโผล่หัวออกมาจากผ้าห่มแล้วเอ่ยถามสุวิทย์ด้วยเสียงเบาๆ “ขอโทษ ผมทำให้คุณตกใจเสียแล้ว”สุวิทย์ดึงผ้าห่มออกจากหัวของเพ็ญจิตเพื่อให้เธอสูดดมอากาศข้างนอกพลางกล่าวขอโทษต่อเธอ “เฮ้อ ... ฉันตกใจแทบตาย ดีนะที่ฉันไม่ใช่คนไม่ดีอะไรแล้วก็โชคดีที่เราจดทะเบียนจัดแล้ว”เพ็ญจิตลุกขึ้นนั่งแต่ทว่าผ้าห่มไถลร่วงลงมาเผยให้เห็นเนินอกขาวๆ สุวิทย์เห็นดังนั้นก็รีบกวาดมือไปทันทีจนเธอร้องเสียงหลง“คนลามก!” ก็เหมือนๆกับคู่ข้าวใหม่ปลามันทั่วๆไป ทั้งสองเมื่อสำรวจร่างเสพสุขสำราญที่โรงแรมกันอย่างเต็มที่จนกระทั่งถึงวันที่สาม สุวิทย์ก็ตัดสินใจจัดการกับรูปลักษณ์ของเขาเสียใหม่และถือโอกาสไปซื้อแหวนคู่แต่งงานด้วย “คุณภรรยาครับ คุณพักสักหน่อยเถอะ ผมจะไปโกนไอ้เจ้าพวกนี้ออกเสียหน่อย”สุวิทย์ที่กอดเพ็ญจิตอยู่ก็ใช้นิ้วชี้ไปยังหนวดเคลาของตน “ห๊ะ คุณจะโกนหนวดหรือ”เพ็ญจิตประหลาดใจมาก สามวันมานี้เธอก็รู้สึกคุ้นชิ้นกับใบหน้าที่มีหนวดรุงรังนี้เสียแล้ว เพียงแต่เมื่อครั้งแรกที่เห็นก็รู้สึกแปลกๆบ้างแต่ตอนนี้ก็ชินไปเสียแล้ว “ก็เพื่อสายตาของคุณภรรยานี่ไง ผมถึงคิดว่าไปโกนออกสักหน่อยจะดีกว่า คุณรอผมอยู่ที่นี่นะ ตอนนี้เพิ่ง9โมง เอาไว้ตอนเที่ยงเราค่อยทานข้าวด้วยกันนะครับ” สุวิทย์บิดแก้มเพ็ญจิตไปมา เขารู้สึกว่าแก้มของเธอช่างแห้งตอบเหลือเกิน ดูท่าแล้วแม่ของเธอคงไม่ได้ดูแลเธอเป็นอย่างดีเสียจริงๆด้วย ไว้รอกลับไปเห็นทีเขาจำต้องให้น้านภาช่วยขุนเธอหน่อยเสียแล้ว เอาให้มีเนื้อมีหนังขึ้นมาหน่อย “ก็ได้ ถ้าอย่างงั้นฉันรอคุณที่นี่ก็ได้ ถ้าคุณกลับมาถึงก็ปลุกฉันด้วยแล้วกัน”เพ็ญจิตตอบกลับด้วยเสียงหวานๆ นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนมาเอาอกเอาใจเธออย่างนี้ เธอจึงรู้สึกมีความสุขเป็นพิเศษ สุวิทย์ไปห้างเพื่อซื้อแหวนแต่งงานก่อน อารมณ์ของเขาในวันนี้ช่างแตกต่างกับเมื่อวานเพราะเปี่ยมล้นไปด้วยความสุข จากนั้นจึงเข้าไปร้านเสริมสวยเพื่อจัดการกับหนวดและผมเผ้าที่ยาวรุงรังของเขา เมื่อหนวดเคลาถูกโกนออกไปจนหมด ช่างตัดผมถึงกับตกใจออกมา อวัยวะทั้งห้า หู ตา จมูก ปาก คิ้วอันหล่อเหลาผนวกกับดวงตาอันเปล่งประกาย ที่แท้แล้วเขาจัดว่าเป็นหนุ่มหล่อเหลาเอาการสุดๆคนหนึ่งเลย เมื่อเทียบกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเคลาราวกับจิตรกรเมื่อครู่แล้วก็ต่างกันลิบลับเลยทีเดียว เพ็ญจิตนอนหลับลึกไม่รู้เรื่องรู้ราวจู่ๆเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูก็ทึกทักว่าสุวิทย์กลับมาแล้วจึงลุกขึ้นไปเปิดประตูทั้งชุดนอน “เพ็ญจิต เธอรีบกลับบ้านมากับพี่เดี๋ยวนี้ !!!”