ตอนที่27 ตัดสินใจกลับไปรอสุวิทย์ที่โรงแรม

ต๭นที่27 ตัดสินใจกลับไปรอสุวิทย์ที่โรงแรม “ไม่หรอก ฉันมั่นใจมากว่าพวกเขาไม่รู้จักกันมาก่อน อีกอย่างน้องสาวฉันก็เป็นคนพูดออกมาเองว่าตอนนั้นเธอแค่สติหลุดเลยหลับตาเลือกๆเขามาก็เท่านั้น แล้วไอ่หมอนั่นลักษณะท่าทางอย่างกับพวกขอทานอย่างไรอย่างนั้น แต่โชคร้ายนักหลังจากเธอลืมตาขึ้นมาก็ดันเห็นมันเป็นคนแรก ดังนั้นก็เลย...”อรรถพลหลับตาลง ภายในใจสับสนวุ่นวาย เขารู้สึกเสียใจอย่างหาที่สุดไม่ได้ หากเขามาเร็วกว่านี้เพียงไม่กี่ชั่วโมงก็คงไม่เกิดเรื่องบานปลายถึงเพียงนี้ “น้องสาวแก... อรรถพลแกอย่าถือสาฉันเลยนะ น้องสาวแกน่ะ เป็นไปได้ไหมที่เธอเจอกับเรื่องแย่ๆเกินคาดมากเกินไป ตรงนี้ก็เลย...”ชูเกียรติชี้นิ้วไปทางหัวกระหม่อมอย่างเป็นนัย อรรถพลทำหน้านิ่วคิ้วขมวดแสดงอาการไม่เห็นด้วย “อารมณ์ชั่ววูบเป็นเหมือนปีศาจร้าย เรื่องที่มันน่าปวดหัวมาก แกคงไม่ได้รีบกลับบ้านมาเพราะเรื่องนี้หรอกนะ?”ชูเกียรติส่ายหัว เขารู้สึกเห็นใจอรรถพลอย่างอดไม่ได้ “เดิมทีกะว่าจะกลับมาร่วมงานแต่งงานน้องสาว แต่ดันกลับมาช้าไปหน่อย ผลลัพธ์ก็เลยกลายเป็นเรื่องราวใหญ่โตขนาดนี้นี่แหละ”อรรถพลถอนหายใจน้อยใหญ่ “ถ้างั้นตอนนี้แกคิดจะทำอย่างไรต่อไป?ทะเบียนสมรสก็จดไปแล้ว ถ้าอยากจะแก้ปัญหานี้จริงๆล่ะก็ นอกจากให้อย่าขาดจากกัน ก็คงต้องฉวยโอกาสแบล็คเมล์เขา”ชูเกียรติต้องยังอรรถพล เรื่องนี้มันก็ออกจะเป็นไปได้อยู่ เขาไม่มีความมั่นใจว่าทำได้สำเร็จจริงๆ “ใช่แล้ว ดังนั้นฉันเลยอยากให้นายไปเจรจาแทนฉันหน่อย นายไม่ใช่คนในตระกูล ทางฝ่ายนั้นก็คงจะไม่ร้องขออะไรมากหรอก ขอแค่เพียงยังอยู่ในขอบเขตที่เหมาะสม พวกเราก็รับได้ทั้งนั้น”อรรถพลผงกหัว เขาดื่มเหล้าหมดแก้วให้กับเพื่อนเป็นการนับถือ “ถ้างั้นขอบเขตที่เหมาะสมของแกน่ะมันเท่าไหร?”ชูเกียรติถามขึ้นอย่างลังเล “หนึ่งล้าน มากที่สุดได้ไม่เกินหนึ่งล้าน ถ้าหากเขาตกลงขึ้นมาจริงๆก็รีบจัดการขั้นตอนการอย่าได้เลย ”อรรถพลพูดเสริม “หนึ่งล้าน แกนี่มันใจกว้างจริงๆ แต่ว่านี่ดูเหมือนจะมีสถานการณ์ที่เป็นไปได้อยู่สองอย่าง หนึ่งคือผู้ชายคนนี้จะต้องตอบตกลงโดยสมัครใจ และข้อสอง...” “ฉันไม่อนุญาติให้มีข้อสอง น้องสาวฉันจะต้องไม่แต่งงานกับคนพันนั้นเด็ดขาด”อรรถพลพูดขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงแน่วแน่มั่นคงเกินจะหาใครเปรียบ “หากเป็นเช่นนี้ ฉันแนะนำให้แกสืบประวัติที่มาที่ไปของมันให้ดีเสียก่อน เมื่อถึงเวลาไปเจรจาต่อรองจริงๆ เราจะได้มีทุนเป็นต่ออยู่มาก มิเช่นนั้นหากบุกไปทื่อๆ พวกเราอาจจะเป็นฝ่ายถูกกระทำเสียเอง” “นายหมายถึงให้ไปจ้างนักสืบเอกชนนะหรือ? พวกนักสืบในประเทศเราจะเชื่อใจได้หรือ?”อรรถพลได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้วแน่นเข้าหากัน พูดกันตามจริง ถ้าหากเป็นที่ต่างประเทศเขาคงจ้างพวกนักสืบเอกชนไปจัดการเป็นแน่ แต่ที่นี่มันในประเทศไง พวกนักสืบเอกชนไม่ได้มีความสามารถขนาดนั้นจึงยากที่จะปักธงเชื่อใจได้ “เรื่องนี้แกวางใจเถอะ ฉันรู้จักนักสืบดีๆอยู่คนหนึ่ง เขาสามารถทำมันได้อย่างแน่ ถ้าไม่เช่นนั้นฉันจะโทรหาเขาตอนนี้แล้วนัดเขาออกมา คุยกับแกเลยแล้วกัน?”ชูเกียรติแนะนำ “หากเขายอมตกลงมาก็จะดีมาก และสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือความสารถ”อรรถพลพยักหน้ารับแต่ยังไม่ลืมที่จะพูดกำชับอีกรอบ “วางใจเถอะ หากเขาทำไม่ดีพวกเราก็จะไม่ยอมจ่ายเงินเช่นกัน ฉันโทรละนะ”ชูเกียรติยิ้ม ในระหว่างที่รอพวกเขาทั้งสองคนก็คุยกันไปพลางๆ แต่น่าเสียดายที่อรรถพลไม่รู้ข้อมูลอะไรมากเกี่ยวกับสุวิทย์ รู้แค่เพียงว่าในยามนี้เขาอาศัยอยู่ที่โรงแรม แต่สำหรับเรื่องอื่นๆนั้นเขาเองก็ไม่รู้เลย เมื่อนักสืบเอกชนมาถึงชายหนุ่มสองสามคนก็พูดคุยเกี่ยวกับปัญหาที่เกิดขึ้นอย่างละเอียดละออ อีกฝ่ายรับปากว่าหลังจากนี้อีกสองวันจะส่งข่าวเกี่ยวกับสุวิทย์มาให้แน่นอน ตกเย็นพวกเขาทานอาหารกันเรียบร้อยก็ย้อนกลับไปที่โรงแรมอีกครั้ง จนกระทั่งตกดึกถึงจะแยกย้ายกลับกันไป เมื่ออรรถพลกลับถึงบ้านพ่อกับแม่ยังนั่งกันอยู่ที่ห้องรับแขก เขาจึงรู้ว่าเพ็ญจิตไม่คงยอมทานอาหารเย็นอีกแล้วอย่างแน่นอน “พ่อครับ แม่ครับ นี่มันดึกเล้วนะครับ พ่อกับแม่รีบขึ้นไปนอนเถอะครับ เดี๋ยวผมจะจัดการเรื่องของเพ็ญจิตเอง”อรรถพลปลอบประโลมพ่อกับแม่ “อรรถพล ลูกจัดการเรื่องเสร็จเรียบร้อยดีหรือยัง?”คุณวาสนาเร่งเร้า “ยังครับ แต่ว่าผมมีวิธีแล้ว อีกไม่นานสักสองสามวันก็น่าจะเรียบร้อยแล้วครับ ดังนั้นพ่อกับแม่ก็ช่วยอดทนกันไปอีกสักสองวันนะครับ เดี๋ยวผมจะไปทำอะไรให้เพ็ญจิตทานสักหน่อย พ่อกับแม่ไปพักผ่อนก่อนเถอะครับ”อรรถพลพูดเสร็จก็เดินเข้าห้องครัวไป “อรรถพล แม่ทำให้เธอทานตั้งหลายรอบแล้ว แต่เป็นตายร้ายดียังไงเธอก็ไม่ยอมกิน ข้าวนี่แม่ก็อุ่นแล้วอุ่นอีกหลายรอบ ถ้าไม่อย่างนั้นลูกกูยอมปล่อยเพ็ญจิตอกมาเถอะ เธออยากจะเจอเด็กคนนั้นจรงๆก็ให้เธอเจอเถอะ อีกอย่างระหว่างพวกเขาก็ไม่ได้มีความรักอะไรต่อกัน แม่คิดว่าเธอคงแค่กำลังโมโหอยู่ก็เท่านั้นเอง บางทีหากผ่านไปอีกสักสองวันเธออาจจะสงบลงก็ได้” คุณวาสนาเดินเข้าไปในครัวเพื่อพูดเกลี้ยกล่อมลูกชาย “แม่ครับ แม่กับพ่อไปต้องเป็นห่วงเรื่องนี้หรอกครับ เพ็ญจิตเป็นน้องสาวของผม ผมต้องจัดการได้แน่ครับ ผมจะไม่ยอมให้เธอต้องทนเจ็บปวดใดๆอีกแล้วครับ เดี่ยวผมจะไปโน้มน้าวเธออีกรอบ”อรรถพลกำลังรู้สึกกลัดกลุ้มอย่างเห็นได้ชัด แท้จริงแล้วในใจเขาก็ยังนึกโทษผู้เป็นแม่อยู่ หากไม่ใช่เพราะแม่บังคับให้เธอต้องแต่งงานครั้งแล้วครั้งเล่าล่ะก็เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นได้อย่างไร ถ้าหากในปีนั้นไม่ใช่แม่ที่เป็นคนไม่อนุญาติให้เพ็ญจิตไปต่างประเทศ เรื่องในวันนี้ก็ยิ่งไม่มีทางเกิดขึ้นได้ การมานั่งวิตกเอาตอนนี้มันก็สายไปเสียแล้วจริงๆ “งั้นก็เอาเถอะ อรรถพล ลูกห้ามทำร้ายเพ็ญจิตเป็นอันขาดนะ เพราะไม่ว่าจะอย่างไรเธอก็เป็นน้องสาวของลูก ลูกก็คุยกับเธอดีๆหน่อยแล้วกัน ตั้งแต่เล็กเธอเชื่อฟังลูกมากที่สุด หากลูกคุยกับเธอดีๆเธอต้องฟังลูกแน่นอน”วาสนามองลูกชายด้วยความละอายใจ การที่เรื่องแบนี้เกิดขึ้นเธอก็เอาแต่โทษตัวเองอยู่เหมือนกัน ในยามนี้เธอมองเพ็ญจิตเป็นเสมือนลูกสาวแท้ๆของตัวเองด้วยใจจริง อรรถพลยืนอยูข้างนอกห้องหนังสือ เขารู้สึกลังเลใจเล็กน้อยไม่รู้ว่าจะพูดโน้วน้าวเพ็ญจิตว่าอย่างไรดี เขายืนอยู่ข้างนั้นประมาณสิบกว่านาทีถึงจะเคาะประตู“เพ็ญจิต พี่เข้าไปได้ไหม?” เขารู้ว่าไม่มีความจำเป็นต้องพูดคำเหล่านั้น เพ็ญจิตคงไม่อยากเจอหน้าเขาอย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงไม่รอคำตอบใดๆของเพ็ญจิต เขาผลักประตูเปิดเข้าไป ภายในห้องหนังสือช่างสงบมือมิดราวกับไม่มีคนอยู่ “เพ็ญจิต เธอช่วยฟังพี่พูดสักหนึ่งประโยคจะได้ไหม?”อรรถพลกดเปิดสวิตซ์ ความมืดมิดภายในห้องก็หายไปในชั่วพริบตา เพ็ญจิตนั่งยองๆอยู่ที่มุมห้องระหว่างชั้นหนังสือกับผนัง สองมือกอดเข่าแล้วใจหัวอิงอยู่ตรงกลางราวกับสัตว์ตัวน้อยที่ได้รับบาดเจ็บ ดูแล้วช่างอ่อนแอบอบบางเหลือเกิน “พี่ยังเป็นพี่ชายหนูอยู่หรือเปล่า? พี่ยังเป็นพี่ชายของหนูที่รักถนุถนอมหนูอยู่ไหม?”เธอพูดอย่างนุ่มนวล เมื่อเห็นรองเท้าหนังสีดำเงา และเมื่อเห็นเท้าใหญ่คู่นี้ หัวอกกลับรู้สึกปวดร้าวเกินคณา พี่ชายไม่ใช่พี่ชายอีกต่อไป เขาไม่ได้รักและเอ็นดูเธออีกต่อไปแล้ว เขาต้องการแค่เพียงจะแยกเธอกับสุวิทย์ออกจากกันเท่านั้น เธอไม่ต้องการมัน เพียงในระยะเวลาอันสั้นครอบครับกลับไม่ใช่ครอบครัวเธออีกต่อไปแล้ว ตอนนี้คนที่ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยมีแค่สุวิทย์คนเดียวเท่านั้น ในเมื่อที่นี่ไม่ใช่บ้านของเธอ เธอก็ไม่อยากจะอยู่ที่นี่อีกต่อไป “เพ็ญจิต นอกเหนือจากเรื่องนี้ ไม่ว่าเรื่องอะไรพี่ก็ช่วยเธอได้ทั้งนั้น การแต่งงานไม่ใช่เกม เธอเอาแต่วู่วามอยากแต่จะถวายตัวให้คนแปลกหน้าคนนั้นอย่างนี้ ช่างไร้ความรับผิดชอบต่อตัวเองเสียจริง เธอช่วยสงบสติลงหน่อยเถิด ลองค่อยๆคิดดูดีๆ ถ้าหากเธอชอบเขาจริงๆ พวกเธอก็ค่อยๆเรียนรู้คบกันไปอย่างช้าๆ พี่เชื่อว่าพวกเธอจะสามารถพัฒนาความสัมพันธ์ได้กันอย่างปกติ สามารถมอบความรักและค่อยๆดูแลต้นรักนี้ไปได้อย่างช้าๆ จากนั้น...” “พี่คะ พี่พูดจริงหรอคะ? พี่จะไม่ขัดขวางพวกเราแล้วใช่ไหม?”เพ็ญจิตรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก เธอมิกล้าตั้งความหวังกับอรรถพลได้อย่างวางใจ “ถ้าหากเขารักเธอจริงๆ ใส่ใจเธอจริงๆ พี่สัญญาว่าพี่จะไม่ขัดขวางอีก แต่ทว่าตอนนี้พวกเธอไม่สามารถยู่ด้วยกันได้ เธอจำเป็นต้องทำตามธรรมเนียมปกติ หากเธอรับปากกับพี่และรับปากทำตามเงื่อนไจนี้ พี่ก็จะไม่ห้ามพวกเธออีกต่อไป พรุ่งนี้เธอสามารถไปเจอเขาได้” อรรถพลไม่มีทางเลือกอื่น เขารู้จักนิสัยของเพ็ญจิตเป็นอย่างดี จึงทำได้เพียงแต่ยอมถอยออกมาก่อนหนึ่งก้าว “ตกลง ขอแค่พี่พูดจริงทำจริง หนูก็จะทำได้แน่นอน”เพ็ญจิตดีใจ ขอเพียงแค่พี่ยอมหลีกทางให้ ขอเพียงแค่ยอมให้เธอไปพบกัยสุวิทย์ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ย่อมต่อรองกันได้ทั้งนั้น “แน่นอน แต่เธอต้องสัญญพี่ว่าเธอจะยอม อาบน้ำอาบท่า กินให้อิ่ม นอนให้หลับ”อรรถพลอ้อนวอน เขาตัดสินใจที่จะรั้งเธอไว้สักระยะหนึ่ง รอจนกว่านักสืบจะส่งข่าวจากทางนั้นมาแล้วค่อยว่ากันอีกที “ตกลงค่ะ เอาเป็นว่าพวกเราจับมือกันแล้วนะ”เพ็ญจิตยิ้มออกมาทั้งน้ำตา ตั้งแต่เล็กจนโต พี่ชายไม่เคยหลอกเธอ เธอเชื่อว่าครั้งนี้ก็คงจะเหมือนกัน หลังจากพี่น้องตกลงสัญญากันเป็นที่เรียบร้อย อรรถพลก็ประคองเพ็ญจิตขึ้นมาและยอมปล่อยเธอออกจากห้องหนังสือในท้ายที่สุด เพ็ญจิตช่างเป็นเด็กที่ว่านอนสอนง่ายเสียจริง เธอขึ้นไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตาก่อน จากนั้นก็ลงมาทานข้าว เดิมทีเธออยากจะออกไปหาสุวิทย์ในทันที แต่ทว่าเมื่อเธอเปิดปากจะพูด อรรถพลก็จะหยุดคำพูดของเธอทันที “เพ็ญจิต เธอคงไม่คิดจะออกไปเจอกับเขาในสภาพนี้หรอกนะ เธอดูตาเธอสิ ทั้งบวมทั้งแดง หากเจอกันแล้วคงจะทำให้เขาตกใจแน่ คืนนี้เธอนอนหลับให้สบายก่อนเถอะ พี่สัญญาว่าพรุ่งนี้พี่จะไปเป็นเพื่อนเธอเอง” “ค่ะ หนูเชื่อพี่นะคะ ถ้างั้นเดี๋ยวหนูไปนอนก่อน พี่คะ โทรศัพท์ฉันล่ะคะ”แม้ว่าเพ็ญจิตอยากจะไปหาวิทย์ที่โรงแรมจนใจจะขาด แต่ที่พี่ชายพูดก็ฟังดูมีเหตุผลอยู่และเธอเองก็เห็นด้วย “วันนั้นพี่ไม่เห็นโทรศัพท์นะ บางทีอาจจะอยู่ที่โรงแรม งั้นพรุ่งนี้พวกเราค่อยไปเอแล้วกัน เธอรีบไปนอนเถอะ สองวันมานี้ดูซีดเซียวลงมาก”อรรถลพูดเกลี้ยกล่อม “ใช่แล้ว เพ็ญจิต รีบไปนอนเถอะ สองวันมานี้ทำให้พ่อของลูกปวดใจมาก หม่ามี๊เข้าใจแล้วหลังจากนี้จะไม่บังคับให้ลูกแต่งงานอีก ขอแค่ลูกชอบ ในยามที่ลูกต้องการจะแต่งงานเมื่อไหร่ก็ย่อมได้ทั้งนั้น แม่เองก็จะไม่บังคับลูกอีก ไม่ว่าผู้ชายคนนั้นจะดีหรือเลวแม่ก็จะยึดเอาตามที่ลูกเลือก พวกเราในฐานะพ่อแม่ก็จะทำแค่ให้คำแนะนำลูกก็เท่านั้น” คุณวาสนาเมื่อรู้ว่าเพ็ญจิตไม่ใช่ลูกติดของสามีตัวเอง ความแค้นภายในใจก็คลายตัวลง ครานี้จึงลุกขึ้นมาทำหน้าที่มารดาผู้เป็นดั่งแสงสว่างด้วยใจจริง “ขอบคุณค่ะแม่ ขอบคุณค่ะพ่อ ไม่ว่าหนูจะแต่งหรือไม่แต่งงานกับใคร พ่อแม่ก็จะเป็นพ่อแม่ของหนู เป็นคนที่หนูรักมากที่สุด”เพ็ญจิตมองไปที่แม่ด้วยความซาบซึ้งใจ เธอไม่เคยเกลียดแม่เลย ตลอดหลายปีมานี้ ถึงแม้ว่าแม่จะเข้มงวดกับเธอไปเสียหน่อยแต่เธอก็ไม่ใช่คนไม่ดี “หม่ามี๊รู้ว่าลูกเป็นเด็กดี มี๊ซาบซึ้งใจในตัวลูกจริงๆ ชีวิตนี้มีสามีที่ดี มีลูกสาวลูกชายอยู่ แม่ก็พอใจมากแล้ว” “แม่ครับ ดึกแล้วนะครับ ทุกคนไปนอนกันเถอะครับ”อรรถพลเมื่อเห็นแม่ที่กำลังพูดกับเพ็ญิจิตกลับร้องไห้ขึ้นมาอีกจึงพูดเกลี้ยกล่อมออกไป หลังจาก‘ส่ง’แม่กับเพ็ญจิตกลับเข้าห้องนอนของตัวเองเรียบร้อย อรรถพลจึงกลับห้องตัวเองเหมือนกัน แน่นอนว่า สิ่งที่เขาทำเป็นอันดับแรกคือการโทรหานักสืบ เขาอยากจะคุยกับคนที่นามสกุลคำวงษานั่นให้เร็วที่สุด ในเมื่อไม่สามารถพูดโน้วน้าวเพ็ญจิตที่อยู่ทางนี้ได้ จึงทำได้เพียงให้คนที่นางสกุลคำวงษายอมรามือ ขอแค่เขาพูดเรื่องการอย่าขึ้นมาเท่านั้น ทุกสิ่งอย่างก็สามารถต่อรองกันได้ทั้งสิ้น แต่ก่อนอื่น ต้องห้ามมิให้เพ็ญจิตออกจากบ้านไปได้เป็นอันขาด เขารับร้อนไปยังสำนักงานนักสืบเอกชน “คุณอรรถพลครับ ข้อมูลที่คุณต้องการผมสืบให้ได้เรียบร้อยแล้วครับ แต่ผมที่ข่าวดีอยู่หนึ่งเรื่องอยากจะบอกคุณ” แต่เดิมทีแค่เพียงใช้ข้อมูลเหล่านี้ก็มีทุนเป็นต่อแล้ว แต่เพราะคำแนะนำของเพื่อน ทางสำนักงานนักสืบมิได้เสนออะไรออกมา อรรถพลหยิบข้อมูลขึ้นมาดู ยิ่งอ่านคิ้วก็ยิ่งขมวดแน่นเข้าหากันขึ้น