ตอนที่28 เพ็ญจิตคะยั้นคะยอจะอยู่ที่โรงแรม

ต๭นที่28 เพ็ญจิตคะยั้นคะยอจะอยู่ที่โรงแรม เขาคิดไม่ถึงว่าคนที่นามสกุลคำวงษานั้นจะมีฐานะดีถึงเพียงนี้ หากต้องการให้เขาเอ่ยเรื่องการอย่าเกรงว่าคงจะเป็นเรื่องที่ยากขึ้นเสียแล้ว อย่างน้อยเรื่องเงินๆทองๆก็ไม่อาจจะทำอะไรเขาได้ “ขอบคุณมากครับ ส่วนนี่คือเงินส่วนที่เหลือ”อรรถพลเซ็นต์จ่ายเช็คอย่างมือเติบ อีกทั้งยังยอมจ่ายถึงหนึ่งแสน “คุณอรรถพลช่างตรงไปตรงมาเสียจริง ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นผมก็จะบอกข่าวดีกับคุณหนึ่งอย่าง เมื่อวานคุณสุวิทย์ออกไปจากโรงแรมตั้งแต่เช้าตรู่ ตอนนี้เขากลับไปแล้ว และจากข้อมูลที่พวกผมสืบได้ สุขภาพของพ่อเขาไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่ จากที่พวกเราคาดการณ์ เขาน่าจะกลับมาภายในระยะเวลาอันสั้นแน่ๆครับ” อรรถพลจากที่เศร้าสลดในตอนแรกเมื่อได้ยินข่าวนี้คิ้วขมวดๆก็คลายตัวออกจากกันทันที ขอแค่สุวิทย์จากไปอะไรๆก็จัดการได้ง่ายขึ้น เขาก็แค่พาเพ็ญจิตไปก่อนที่เขาจะกลับมา ส่วนเรื่องการอย่าก็ค่อยยกให้ทนายเป็นคนจัดการ “ขอบคุณครับ นี่ช่างเป็นข่าวที่ดีจริงๆ”อรรถพลดีใจ พอรู้ข่าวนี้เขาก็ไม่ต้องกังวลใจว่าสุวิทย์จะมาพาเพ็ญจิตจากไปอีกแล้ว อรรถพลกลับออกจากสำนักงานนักสืบเอกชนแล้วรีบโทรศัพท์กลับไปที่บ้านบอกฌพ็ญจิตโดยทันทีว่าเขากำลังกลับไป “พี่คะ เช้าขนาดนี้พี่ไปไหนมาคะ หนูร้อนใจจนจะตายอยู่แล้ว”ครั้งอรรถพลถกลับถึงบ้านเพ็ญจิตก็รีบพุ่งมาหา “พี่ขอโทษ พอดีมีเพื่อชาวต่างชาติพี่คนหนึ่งเขาเพิ่งจะมาที่นี่เป็นครั้งแรก พี่เลยไปรับเขาที่สนามบิน พอพี่ส่งเขาถึงโรงแรมก็รีบกลับมาเลยทันที พี่ไม่ได้ลืมเรื่องของเธอสักหน่อย”อรรถพลยิ้มปลอบขวัญ “หนูรู้ว่าพี่ไม่มีทางหลอกหนู ถ้างั้นตอนนี้พวกเราก็ไปหาวิทย์กันได้แล้วใช่ไหมคะ”เพ็ญจิตยิ่มอย่างอายๆ หลังจากนอนหลับไปไม่กี่ชั่วโมง ตอนนี้สีหน้าท่าทางเธอก็ดูดีขึ้นมากโขเลยทีเดียว “ได้แน่นอนพะย่ะค่ะ องค์หญิง เชิญขึ้นรถเลยพะย่ะค่ะ”อรรถพลเปิดประตูรถ และโพสท่าหล่อๆหันไปทางเพ็ญจิต ระหว่างทางสองพี่น้องคุยไปก็หัวเราะไปจนถึงโรงแรม อรรถพลไม่ได้ปริปากพูดเรื่องการแต่งงานระหว่างเพ็ญจิตกับสุวิทย์ “คุณผู้ชาย คุณผู้หญิง สวัสดีครับ ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ?”เมื่อทั้งสองถึงโรงแรม ผู้จัดการแผนกก็ออกมาต้อนรับด้วยความกระตือรือร้น “สวัสดีค่ะ ไม่ได้มีอะไรให้พวกคุณหรอกค่ะ ฉันเองก็พักอยู่ที่นี่”เพ็ญจิตตอบกลับอย่างสุภาพ แล้วเดินสาวเท้าไปที่ลิฟท์อย่างรวดเร็ว เธอรีบร้อนใจมาก ไม่ได้เจอวิทย์มาหลายวันแล้ว ป่านนี้เขาคงเป็นห่วงจนจะตายแล้วก็เป็นได้ อรรถพลเองก็ไม่ได้ห้ามเธอ ในเมื่อสุวิทย์เขาก็จากไปแล้ว ต่อให้เพ็ญจิตจะเร่งรีบสักแค่ไหนผลลัพธ์ก็ออกมาเหมือนเดิมอยู่ดี ครั้นเพ็ญจิตเปิดประตูห้องที่เคยอยู่มาก่อนออกก็พบกับผู้ชายแปลกหน้า ก็ตกใจจะดุ้งโหยง เมื่อรู้ว่ายามนี้แขกผู้เข้าพักห้องนี้ได้เปลี่ยนคนไปแล้วเธอก็รู้สึกกระวนกระวายใจเล็กน้อยจึงรีบวิ่งไปยังล็อบบี้ เพื่อสอบถามดูว่าบางทีสุวิทย์อาจจะเปลี่ยนห้องไปแล้วไช่หรือไม่ “คุณคะ ช่วยฉันหาหน่อยได้ไหมว่าคนที่ชื่อสุวิทย์เขาย้ายห้องไปแล้วหรือเปล่า?”เมื่อเพ็ญจิตวิ่งไปถึงล็อบบี้จึงรีบถามพนักงานที่ประจำอยู่ตรงล็อบบี้ทันที “คุณผู้หญิงคะ ขอโทษค่ะ คุณสุวิทย์เช็คเอ้าท์ออกไปแล้วตั้งแต่เมื่อวานค่ะ”พนักงานหญิงจำเพ็ญจิตได้อย่างคับคล้ายคับคราจึงตอบเธอในทันที “เช็คเอ้าท์ไปแล้ว? คุณจำผิดหรือเปล่าคะ? รบกวนคุณช่วยตรวจสอบให้ฉันอีกรอบได้ไหมคะ ดูว่าเขาอาจจะเปลี่ยนไปอยู่ห้องอื่นแล้วได้ไหมคะ?”เพ็ญจิตไม่ยอมตัดใจ เธอคะยั้นคะยอต่อไป “คุณผู้หญิงคะ คุณสุวิทย์เช็คเอ้าท์ไปแล้วจริงๆค่ะ ฉันไม่ได้หลอกคุณ”พนักงานหญิงประจำล็อบบี้ไม่มีทางเลือกอื่นจึงทำได้เพียงยอมตรวจสอบบักทึกการเช็คเอ้าท์ให้ “จะเป็นไปได้อย่างไร? เป็นไปไม่ได้ เขาจะต้องรอฉันอยู่แน่ๆ เขาไม่ทีทางทิ้งฉันไปแบบนี้ คุณคะ ช่วยฉันค้นดูอีกสักรอบจะได้ไหมคะว่าเบอร์โทรศัพท์ที่เขาลงทะเบียนไว้คือเบอร์อะไร?”เพ็ญจิตรู้สึกจุกอกเล็กน้อย วิทย์ไม่มีทางทิ้งเธอไปเช่นนี้ เขาต้องรอเธออยู่แน่ๆ “คุณเพ็ญจิต ถ้างั้นพี่โทรหาเขาให้เอง เธอมีเบอร์เขาไหม?”อรรถพลจงใจพูดบั่นทอนเพ็ญจิต “เบอร์โทรศัพท์ ใช่ ยังมีเบอร์โทรศัพท์ รบกวนคุณช่วยฉันหาหน่อยได้ไหม?” เพ็ญจิตร่ำไห้ “ขอโทษค่ะ พวกเราไม่สามารถเปิดเผยข้อมูลส่วนตัวของลูกค้าได้ค่ะ”พนักงานหญิงตอบปฏิเสธคำขอของเพ็ญจิต “ฉันเป็นภรรยาของเขา รบกวนคุณช่วยหาให้ฉันสักหน่อยจะได้ไหมคะ? ฉันเป็นภรรยาเขาจริงๆ พวกเราแต่งงานกันแล้วเมื่อสัปดาห์ก่อนหน้า รบกวรช่วยหาให้หน่อยนะคะ?”เพ็ญจิตร้องไห้สะอึกสะอื้น “ขอโทษค่ะ พวกเรา...” “เพ็ญจิต พวกเขาเองก็มีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบเหมือนกัน พวกเราอย่าทำให้พวกเขาลำบากใจเลย เธอลองนึกดูเสียหน่อยว่าเขาไม่ได้บอกเบอร์โทรศัพท์ของเขากับเธอเลยหรือ?”สุวิทย์รู้ดีอยู่แก่ใจว่าเพ็ญจิตไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของสุวิทย์แต่เขาก็เล่นละครตามน้ำไป “มันอยู่ในโทรศัพท์ค่ะ แต่ทว่าหนูยังไม่ทันได้บันทึกมันเลย”หยาดน้ำตาที่คลอเบ้ารินไหลออก สุวิทย์เคยพิมพ์เบอ์ของเขาไว้ในโทรศัพท์เธอ แต่ช่วงสองสามวันนั้นพวกเขาเอาแต่พอดรักพะเน้าพะนอกันอยู่บนเตียง เธอเลยไม่ได้คิดจะดูมัน อีกทั้งวันนั้นยังถูกพี่ชายทุบให้สลบแล้วพาตัวกลับไป เธอเลยไม่ได้คำนึงว่าโทรศัพท์เธอจะหายไป “ถ้างั้นจะทำอย่างไรดีล่ะ? สุวิทย์มองเพ็ญจิต แล้วทำเป็นช่วยออกความเห็น”เพ็ญจิต งั้นเอาอย่างนี้ไหม พวกเรากลับบ้านกันไปก่อนแล้วค่อยไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อ บางที...” “ไม่ค่ะ พี่คะ หนูอยากรอสุวิทย์อยู่ที่นี่ค่ะ เขาต้องกลับมาหาหนูแน่”เพ็ญจิตส่ายหัว แล้วเดินไปนั่งลงบนโซฟาของแผนกต้อนรับ เธออยากรอสุวิทย์อยู่ที่นี่ เธอเชื่อว่าสุวิทย์ไม่มีทางทอดทิ้งเธอไปเป็นแน่ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม “เพ็ญจิต เธออย่าทำแบบนี้เลย เขารู้ว่าพวกเราอาศัยอยู่ที่ไหน ถ้าหากเขาอยากจะหามาเธอจริงๆ เขาก็ต้องไปหาที่บ้านเป็นแน่”อรรถพลรู้จักกังวงเล็กน้อย สีหน้าท่าทาของเพ็ญจิตดูไม่เป็นปกติ “ไม่ค่ะ หนูจะรอเขาที่นี่ พี่คะ พี่กลับไปก่อนเถอะค่ะ หนูจะรอเขา เขาไม่มีทางทิ้งหนูไปโดยไม่ใยดีเช่นนี้แน่ๆ” ดวงตาทั้งสองข้างของเพ็ญจิตจ้องมองไปยังประตูบานใหญ่ของโรงแรม เธอมั่นใจว่าสุวิทย์ต้องกลับมาแน่ๆ บางที เขาอาจจะแค่กำลังออกไปทานข้าวก็ได้ ใช่แล้วล่ะ เขาคงออกไปทานข้าวแน่ๆ “เพ็ญจิต ไม่ใช่ว่าพี่อยากจะพูดบั่นทอนเธอหรอกนะ พวกเธอเพิ่งรู้จักกันได้ไม่กี่วัน ต่อให้จะวู่วามจดทะเบียนกันไปแล้ว แต่เธอกล้าฟันธงไหมว่าเขามีเธออยู่ในใจจริงๆ? เธอกล้ารับรองไหมว่าเขาไม่ใช่แค่หยอกเล่นๆก็เท่านั้น? เธอเคยถามไหมว่าเขามีแฟนแล้วหรือยัง? เพ็ญจิต ฟังพี่นะ พวกเรากลับไปรอกันที่บ้านเถอะดีไหม? ถ้าหากเขามีใจให้เธอจริงๆ เขาต้องไปหาเธอที่บ้านแน่ๆ”อรรถพลพูดเกลี้ยกล่อมด้วยอารมณ์ที่ร้อนเป็นไฟ เขาไม่คิดว่าก่อนเลยว่าเพ็ญจิตจะสนใจผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นมากขนาดนี้ พวกเขาเพิ่งรู้จักกันไม่กี่วัน อยู่ด้วยกันยังไม่เกินสามวันด้วยซ้ำ เธอขนาดถึงกับใส่ใจเขามากขนาดนี้ โชคดีที่สุวิทย์มันไปแล้ว มิฉะนั้นเขาเองคิดไม่ออกเลยว่าผลลัพธ์จะออกมาเป็นอย่างไร “เพ็ญจิต ถ้าเธอเป็นอย่างนี้พี่ก็จะโกรธแล้วนะ ก็จริงที่เขาเคยไปที่บ้าน และพี่ก็เป็นคนไล่เขากลับไปเอง แต่เธอคิดว่าพี่ชายเธอเป็นใครกัน พี่สามารถไล่เขาออกไปจากโรงแรมได้งั้นหรือ? เพ็ญจิต พี่จะคิดเสียว่าเธอกำลังมึนหัวอยู่แล้วกัน พี่จะถือสาเรื่องนี้” คำพูดของเพ็ญจิตบาดลึกเข้าไปในจิดใจเขา ก็จริงอยู่ที่เขาเคยคิดอยากจะทำแบนั้นแต่เขาไม่ได้มีความสามารถมากพอ ยุคสมัยนี้คนมีสิทธิเสรีภาพเท่าเทียมกันหมดแล้ว เธอคิดว่านี่มันเป็นยุคโบราณคร่ำครึกันหรือไง แล้วอีกอย่างสุวิทย์เองก็ใช่ว่าจะเป็นคนหัวอ่อนยอมฟังคนอื่นเสียที่ไหนกัน “พี่คะ หนูขอโทษ หนูแค่สับสนนิดหน่อย พี่กลับไปก่อนเถอะค่ะ หนูอยากรอสุวิทย์อยู่ที่นี่คนเดียว”ครั้นเห็นแววตาเจ็บปวดของผู้เป็นพี่ชาย เพ็ญจิตจึงกัดฟันพูดขอโทษ หลายวันมานี้ในใจของเธอสับสนว้าวุ่นมากจริงๆ จู่ๆก็สูญเสียทุกอย่าง แต่จู่ก็ได้ครอบครองทุกอย่างแม้แต่ความสุข แต่ทว่าความสุขช่างสั้นถึงเพียงนี้ราวกับความฝัน สุวิทย์คนที่คอยดูแลเอาใจใส่ถึงเพียงนั้น ก็อาจจะเป็นอย่างที่พี่ชายบอก บางทีเขาอาจะมีคนรักอยู่แล้วก็เป็นได้ “เพ็ญจิต พวกเรากลับบ้านกันเถอะ พี่ก็เป็นผู้ชาย ผู้ชายก็ย่อมรู้ความคิดของผู้ชายด้วยกันเองอยู่แล้ว เมื่อเจอเด็กผู้หญิงที่ไร้เดียงสาแบบเธอ ผู้ชายก็ต้องรู้สึกหวั่นไหวเป็นธรรมดา อีกทั้งเธอยังเปิดทางให้เขขาขนาดนั้นมีผู้ชายที่ไหนจะปฏิเสธได้ลงคอกันล่ะ บางทีเขาอาจจะไม่ได้ถือเรื่องการแต่งงานของพวกเธอเป็นเรื่องจริงจังก็เป็นได้ ดังนั้นเมื่อพบเขออุปสรรคแค่เพียงน้อยนิดก็เลยยอมแพ้ไปเสียแล้ว”อรรถพลหัวเสีย เขาไม่คิดเลยว่าช่วยเวลาสั้นๆเพียงแค่ไม่กี่วัน ผู้ชายที่นางสกุลคำวงษาอะไรนั่นจะแย่งน้องสาวของเขาไปได้ ความรักที่เขามีให้เพ็ญจิตตลอด22ปีถึงกับพ่ายแพ้ให้กับความรักเพียงแค่3วันของพวกเขาเลยงั้นหรือ “เป็นไปไม่ได้ พี่คะ เขาดูไม่ใช่คนขี้โกหกแบบนั้นนะคะ หนูจะรอเขาอยู่ที่นี่”เพ็ญจิตปฏิเสธหัวชนฝา อรรถพลไม่มีทางเลือกอื่นจึงทำได้เพียงรออยู่เป็นเพื่อนเธอก็เท่านั้น สุดท้ายก็รออยู่สามวัน ในทุกๆวันเมื่อถึงเวลาอาหารอรรถพลก็จะออกไปหาซื้อของกินที่ร้านอาหาร แม้กระทั่งพนักงานโรงแรมยังรู้สึกรำคาญพวกเขาเลย วันที่สองอรรถพลจึงตัดสินใจเปิดห้องที่โรงแรมให้เพ็ญจิตเข้าไปรอ ขอแค่สุวิทย์ปรากฏขึ้นตัวพนักงานต้อนรับก็จะรีบแจ้งเธอทันที แต่ทว่าไม่ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไรเพ็ญจิตก็จะไปยอมรามือไปเด็ดขาด ครั้นมองเห็นเวลาสามวันผ่านไป สุวิทย์ก็ยังไม่ปรากฏตัว อรรถพลก็รู้สึกเบิกบานใจเป็นอย่างมาก แต่ทว่าก็ยังอดเป็นกังวลอยู่เล็กน้อยไม่ได้ ถ้าหากว่าหมอนั่นมันกลับมาเล่าถ้าเช่นนั้นทุกอย่างที่ทำก็เท่ากับว่าล้มเหลวไปกันหมดหรือ “เพ็ญจิต เขาคงไม่กลับมาแล้วล่ะ พวกเรากลับบ้านกันเถอะ”อรรถพลโอบไหล่เพ็ญจิต เขาไม่รู้จริงๆว่าทำเพ็ญจิตถึงตั้งมั่นถึงเพียงนี้ เขาเองก็ไม่เชื่อหบอกว่าเพ็ญจิตจะรักหมอนั่นเข้าจริงๆ เขาเคยเห็นรูปที่อยู่บนทะเบียนสมรส ไอหมอนั่น ด้วยสภาพแบบนั้น อย่าว่าแต่เพ็ญจิตเลยเกรงว่ายายแก่ๆอายุหลายสิบปีก็คงจะดูแคลนเขาเช่นกัน และในเวลาเดียวกันเขาก็ดันคิดอะไรดีๆออก ขอแค่เขาพาเพ็ญจิตออกไปได้ ขอแค่เขาพาเพ็ญจิตไปอเมริกาหนีจากไอ่คนสกุลคำวงษาอะไรนั่นออกไปได้ ถ้าอย่างงั้นเพ็ญจิตก็ยังเป็นเพ็ญจิตของเขาอยู่ เขาเชื่อว่ากาลเวลาจะช่วยลาล้างทุกสิ่งอย่าง เพ็ญจิตจะต้องลืมสุวิทธืได้แน่นอน “พี่คะ พี่คิดว่าหนูโง่ไหมคะ”เพ็ญแสดงท่าทีเศร้าสร้อย เธอไม่เคยคิดอย่างจริงจังมาก่อนเลยว่าระหว่างเธอกับสุวิทย์มันเป็นความรักจริงๆหรือเปล่า เธอแค่รู้สึกว่าเขาดูเป็นคนจริงใจและจริงจัง อีกทั้งระหว่างพวกเขายังซื่อสัตย์ต่อกันมาก “เธอไม่ได้โง่ เธอแค่ไร้เดียงสาเกินไป พวกเธออยู่ด้วยกันตลอดสามวัน เขาเคยบอกไหมว่าบ้านเขาอยู่ที่ไหน? หากเคยล่ะก็ พวกเราก็ไปหาเขาได้”อรรถพลจงใจพูดบั่นทอนความรู้สึกของเพ็ญจิตทางอ้อม “บ้านของเขา?”เพ็ญจิตพูดพึมพำ เธอพยายามใช้ความคิดและทบทวนความทรงจำอย่างหนัก แค่ดูเหมือนจะไม่เคย เธอจำบัตรประจำตัวประขาชนของสุวิทย์ได้ ที่อยู่บนบัตรนั้น...จนกระทั่งตอนนี้พ็ญจิตก็จำได้อย่างชัดเจนว่า ที่อยู่บนบัตรประชาชนของสุวิทย์นั้นไม่ได้ตั้งอยู่ที่เมืองนี้ แต่ตั้งอยู่ที่เซี่ยงไฮ้ แม้ว่าสองเมืองนี้จะตั้งอยู่ใกล้กันมากแต่ทว่าเธอจะต้องไปหาเขาจากที่ไหนกันนะ? “ใช่แล้ว แค่เธอรู้ที่อยู่ของเขาก็พอแล้ว พวกเราสามารถไปหาเขาที่บ้านได้ ไม่ว่าเขาจะเป็นอย่างไรยังไงก็น่าจะพูดอะไรออกมาสักประโยคบ้างแหละ”อรรถพลพูดต่อ ทุกประโยคที่เขาพูดเป็นเสมือนเข็มแหลมทิ่มแทงเข้าไปในอกของเพ็ญจิต “พี่คะ หนูอยากรออยู่ที่นี่คนเดียว บางทีเขาอาจจะกลับมาแล้วก็ได้ หนูเชื่อว่าเขาต้องกลับมาแน่นอน” เพ็ญจิตยังคงไม่ยอมตัดใจ “เพ็ญจิตนี่มันก็สามวันแล้วนะ เธอคิดว่าเธอจะอยู่ที่นี่ต่อไปอีกนานแค่ไหนกัน? หนึ่งเดือนหรือ? ถ้าเกิดในใจเขามีเธออยู่จริงๆ อย่างน้อยที่สุดเขาก็ควรจะโทรหาเธอบ้างแล้ว หรือบางทีก็แค่ฝากข้อความไว้ที่ล็อบบี้ก็ได้ แต่นี่ พวกเรารอเขามาสามวันเต็มๆแล้วก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย เธอ...” แต่เดิมทีอรรถพลคิดจะอยากจะพูดมากกว่านี้ แต่พบว่าเพ็ญจิตที่กำลังยืนขึ้นมีสีหน้าขาวซีดจนน่าตกใจอีกทั้งเนื้อตัวเธอก็ยังสั่นโซเซไปมา เขาจึงรีบช่วยพยุง “เพ็ญจิต เธอเป็นอะไรไป?”