ตอนที่ 38 เธอลืมผมไปแล้วจริงๆ

ต๭นที่ 38 เธอลืมผมไปแล้วจริงๆ สุวิทย์ไม่ได้รั้งเธอไว้ และไม่ได้เอ่ยคำใดออกไปแม้แต่ประโยคเดียว เพ็ญจิตแบบนี้สิถึงจะเป็นผู้หญิงของเขา เขายิ่งคิดก็ยิ่งคาดหวังมากขึ้น วันนี้สุวิทย์อารมณ์ดีมากอย่างถึงที่สุด เขากินอาหารสำหรับสองคนเพียงคนเดียว เมื่อกลับมาถึงห้องทำงานเขาก็ไม่ได้ไปกวนใจเพ็ญจิตอีก เขาเชื่อว่าตอนนี้เพ็ญจิตคงยังไม่อยากเจอหน้าเขาเป็นแน่ เขาตัดสินใจที่จะให้เวลาเพ็ญจิตสักสองสามวัน รอจนถึงวันหยุดสุดสัปดาห์ สุวิทย์ถึงจะเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง เขาไม่อยากเปิดเผยตัวตนไปอย่างตรงๆ เขาอยากทำให้เพ็ญจิตรักเขาจริงๆเสียก่อนถึงค่อยสารภาพ เพียงแต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่าจะยังเป็นไปได้ยากมาก ครั้นเขามาเคาะประตูอยู่ที่บ้านเพ็ญจิต ทว่าแม้แต่ประตูเพ็ญจิตก็ยังไม่ยอมให้เขาเข้าไป ตอนที่เสียงเคาะประตูดังขึ้น เพ็ญจิตลังเลเล็กน้อย เธอมองเห็นสุวิทย์ที่อยู่ข้างนอกผ่านช่องตาแมวแล้วก็มิได้สนใจใยดีเขาโดยทันที สุวิทย์อับจนหนทาง เขาทำได้แค่โทรศัพท์ไปหาก็เท่านั้น เมื่อเพ็ญจิตเห็นเบอร์มือถือจึงรีบปิดเครื่องทันที สุวิทย์สบถออกมา แล้วจึงวางดอกกุหลายและกระดาษกระดาษโน๊ตทิ้งไว้หน้าประตู เขามีสัญชาตญาณว่าอีกประเดี๋ยวเพ็ญจิตจะต้องออกมาแน่นอน สุวิทย์ไม่ได้รออยู่ต่อ เขาไม่ได้ต้องการจะทำให้เพ็ญจิตไม่พอใจ แต่อยากทำให้เธอตกหลุมรักเขาอย่างค่อยเป็นค่อยไป แม่ว่าทั้งสองคนจะแต่งงานกันแล้ว และถึงขั้นเป็นสามีภรรยากันแล้ว แต่ทว่าพวกเขายังรู้จักกันไม่ถึงหนึ่งร้อยชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ ด้วยสารรูปของเขาในตอนนั้น เขาจึงไม่อาจพูดได้เต็มปากว่าเพ็ญจิตรักเขา เมื่อกลับมาถึงบ้าน สุวิทย์หยิบแหวนแต่งงานในครานั้นออกมา บางทีอาจจะลองบอกใบ้เป็นนัยให้กับเพ็ญจิตสักหน่อย แหวนวงนี้กับแหวนวงนั้นที่อยู่ในมือของเพ็ญจิตเป็นแหวนคู่เดียวกัน เขาเชื่อว่าเพ็ญจิตต้องจำได้แน่นอน สุวิทย์อยากให้เพ็ญจิตค่อยๆนึกออกได้ทีละเล็กละน้อย ให้เธอตกลุมรักเขาไปอย่างช้าๆ ในวันจันทร์ ณ งานเปิดตัวสินค้าตัวใหม่ที่ออกสู่ตลาด สุวิทย์กำชับจัดการเป็นพิเศษให้เพ็ญจิตมาอยู่ข้างๆเขา หลังจากไม่ได้เจอกันหลายวันดูเหมือนว่าเพ็ญจิตจะเปล่งปลั่งส่องประกายแวววาวมากขึ้น ช่างท้าทายกับระดับความอดทนเขาไปทุกๆเสี้ยววินาที ตั้งแต่รู้ว่าเพ็ญจิตคือภรรยาที่หายตัวไปเมื่อห้าปีก่อน ทุกครั้งที่เจอเธอ ในสมองก็อดเผลอคิดถึงความรักอันหวานฉ่ำตลอดสามวันที่โรงแรมนั้นไม่ได้ “คุณเพ็ญจิต เดี๋ยวคุณไปที่ห้องทำงานของผมด้วย”ภายในงาน ปฏิกริยาของเพ็ญจิตทำให้สุวิทย์ผิดหวังเป็นอย่างมาก เขาพยายามจะโบกไม่ส่ายมือที่สวมแหวนต่อหน้าเธออยู่นับครั้งไม่ถ้วน แต่เธอก็ไม่ได้แสดงปฏิกริยาแตกต่างอะไรออกมาเลยสักนิด ก็ได้ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้คิดถึงในด้านนั้น แต่อย่างน้อย อย่างน้อยชื่อของของเขา ก็คงจะทำให้เธอฉุกคิดขึ้นได้บ้าง ? หรือว่าเธอจะลืมชื่อของเขาไปเสียแล้ว? “ท่านประธานคะ คุณมีอะไรให้ฉันทำหรือคะ?” เพ็ญจิตไม่เต็มใจที่จะไปห้องทำงานของสุวิทย์ วันนี้ระหว่างประชุมท่านประธานดูผิดปกติไป ด้วยเฉพาะที่มือข้างนั้น ที่ชอบมากวัดแกว่งอยู่หน้าเธอ อีกทั้งยังพยายามจะบัดบังสายตาเธออีกด้วย “ก็ได้ เพ็ญจิต ผมต้องยอมรับจริงๆว่าคุณมีวิธีการที่เฉียบคมดีมาก ผมไม่สามารถหลีกหนีความน่าสนใจในตัวคุณได้เลย ผมคอยสอดส่องคุณมาหลายวันแล้ว ความจริงมันก็ชัดเจนอยู่ว่าคุณไม่มีสามี ทุกวันหลังเลิกงานคุณก็อยู่ตัวคนเดียวตลอด อีกทั้งคุณยังอาศัยอยู่คนเดียวอีกด้วย และอีกอย่างหนึ่งคุณไม่มีหลักฐานทะเบียนสมรสมายืนยัน” สุวิทย์ตั้งใจกวนประสาท “คุณสุวิทย์ ฉันไม่คิดเลยว่าคุณจะเป็นคนที่ไม่รู้จักแยกแยะเรื่องส่วนตัว ตอนนี้เป็นเวลาทำงาน คุณเรียกฉันมาเพื่อที่จะพูดเรื่องไร้สาระแบบนี้นี่หรอคะ” เพ็ญจิตทำหน้าบูดบึ้ง เธอเกลียดคนที่ไม่รู้จักแยกแยะเรื่องส่วนตัวมากที่สุดโดยเฉพาะการเบียดบังเอาพื้นที่สาธารณะมาหาผลประโยขน์เข้าตัวเองเช่นนี้ “หือ ผมทำงั้นหรอ? เพ็ญจิต คุณมีความรู้สึกเหมือนเป็นเหตุการณ์เดจาวูไหมล่ะ โดยเฉพาะ...” สุวิทย์ถอนหายใจ เขาไม่อยากพูดเรื่องนี้ในเวลางาน แต่เพ็ญจิตนี่รับมือได้ยากเสียจริง หลังเลิกงานก็หาตัวเธอไม่พบ เขาเลยใช้ได้แต่ลูกไม้นี้เท่านั้นแหละ ยิ่งไปกว่านั้นการตามจีบภรรยาตัวเองยังเป็นภารกิจที่สำคัญใหญ่หลวงเสียด้วย ภายในใจของเพ็ญจิตสับสนวุ่นวายไปหมด เดจาวูงั้นหรือ พูดตามจริงแล้ว ถ้าหากเธอไม่ได้กำลังเกลียดเขาเช่นนี้ เธอเองก็รู้สึกเหมือนเคยเจอเหตุการณ์นั้นมาก่อนจริงๆ โดยเฉพาะจูบนั่น เหมือนกับ... เพ็ญจิตมองไปยังนัยน์ตาที่เต็มเปี่ยมลุ่มลึกไปด้วยความรักของสุวิทย์ “ท่านประธานคะ คุณไม่คิดบ้างหรอคะว่าลูกไม้จีบหญิงตื้นๆแบบนี้มันเชยไปเสียแล้ว คุณอยากจะเล่าเพิ่มอีกไหมว่าพวกเราเคยเป็นคู่รักกันเมื่อชาติก่อน ” “ก็ไม่เลวหนิ แต่ว่าต้องตัดคำว่า”ชาติก่อน”สองคำนี่ทิ้งไปด้วยนะ พสกเราเป็นคนรักกันและก็ยังเป็นสามีภรรยากันด้วย” สุวิทย์ยิดแขนยาวๆดึงเพ็ญจิตเข้ามาในอ้อมกอด เขารู้ว่ายิ่งนานวันเพ็ญจิตก็จะยิ่งเกลียดเขามากขึ้นเรื่อยๆ ดูท่าคงจะต้องเปลี่ยนแผนสักหน่อยเสียแล้ว “สามีภรรยา? นี่คุณท่านประธานผู้สูงศักดิ์คะ ฉันรู้สึกว่าคุณคงต้องไปแผนกจิตเวชสักหน่อยแล้วนะคะ ถ้าหากคุณรู้สึกอายล่ะก็สามารถขอให้คุณนิตาหรือพลังช่วยคุณลงทะเบียนให้ก็ได้นะคะ ฉันเชื่อว่า...” คำพูดของเพ็ญจิตหยุดอยู่แค่เพียงริมฝีปาก เมื่อสุวิทย์ดึงมือของเธอขึ้นมา แหวนที่สวมอยู่ที่นิ้วมือของทั้งสองแนบประชิดเข้าหากัน “เพ็ญจิต คุณไม่คิดหรอว่าแหวนสองวงนี้จะเป็นแหวนคู่เดียวกัน?” สุวิทย์ยอมพ่ายแพ้ คำพูดของเขาได้เปิดเผยตัวตนไปหมดแล้ว ถ้าหากเธอยังไม่เข้าใจอีก เขาคงเหลือแค่อุ้มเธอขึ้นเตียง หวนรำลึกความฝันในวันวานเสียแล้วล่ะ เพ็ญจิตนิ่งอึ้งไปครู่นึง แต่ก็กลับคืนเป็นปกติอย่างรวดเร็ว อีกทั้งยังใช้น้ำเสียงเย้ยหยันพูดขึ้นมาอีก “ท่านประธาน คุณใช้วิธีการแบบนี้จีบผู้หญิงไปทั่วใช่ไหมคะ? แหวนวงนี้เป็นแค่แหวนธรรมดา ไปเดินหาตามแถวร้านทองก็ซื้อได้แล้ว” “ใช่ คุณพูดไม่ผิดหรอก ตอนนั้นเดิมทีก็คิดจะซื้อแหวนเพชร แต่มู้ว่าเด็กผู้หญิงซื้อบื้อคนไหนบอกให้ผมประหยัดเงินไว้” สุสิทย์พูดพลางชูใบเสร็จออกมาจากด้านหลัง ซ้ำยังเป็นใบเสร็จเมื่อห้าปีที่แล้วอีกด้วย “นี่มันอะไรกัน” มือของเพ็ญจิตสั่นระริก เธอตระหนักได้ว่าบางทีตอนแรกเธออาจจะแค่หลงเดินทางผิดไปก็เท่านั้น “แค่คุณดูก็จะรู้แล้วไง?” สุวิทย์พูดเกลี้ยกล่อม แม้ว่าเขาจะมีวิธีการมากมาย แต่สำหรับการจะโชว์ทะเบียนสมรสออกมาเลยนั้น เขารู้สึกว่าวิธีนี้ดีกว่าเล็กน้อย ถ้าหากว่าอีกประเดี๋ยวเขาแสดงทะเบียนสมรสออกมาเลยนั้น ก็เกรงว่าเพ็ญจิตอาจจะรับมือกับความกระทันหันไม่ไหว “นี่มัน...” แม้ประทั่งริมฝีปากของเพ็ญจิตยังสั่นเทา นี่คือใบเสร็จเม่อห้าปีที่แล้ว ที่อยู่บนนั้น ยอดเงินบนนั้น เคาะปัดความทรงจำเปื้อนฝุ่นของเธอขึ้นมาอีกครั้ง ทว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า กับผู้ชายเมื่อห้าปีก่อน ... ใช่แล้ว ชื่อของพวกเขาเหมือนกัน แต่ว่า... แต่ว่ารูปร่างหน้าตานี้ เหตุใดถึงได้ต่างกันราวฟ้ากับเหว “เพ็ญจิต หรือว่าคุณไม่ได้กลับมาเพื่อหาผมงั้นหรือ?” สุวิทย์พูดโม้ “สุวิทย์ ... คุณ คุณคือ คือสุวิทย์คนไหน?” ถึงเวลานี้เพ็ญจิตยังคงไม่อาจยอมรับได้ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถมองใบหน้าของชายรูปงามเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจที่อยู่ตรงหน้ากับผู้ชายเมื่อห้าปีก่อนที่ใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดรุงรังซ้ำยังดูน่ากลัวคนนั้นเป็นคนๆเดียวกันได้ “เมื่อห้าปีก่อน ที่เมือง B มีผู้หญิงคนหนึ่งมาขอผมแต่งงานกลางถนน แล้วก็ลากผมไปจดทะเบียนสมรสที่สำนักงานพลเรือน ผมกลับบ้านไปเป็นเพื่อนเธอ แต่ว่าเธอกลับวิ่งน้ำตาเร็ดน้ำตาราดออกมา หลังจากนั้นพวกเราก็ไปฮันนีมูนกันที่โรงแรม สามวันถัดมา ผมไปโกนหนวดเพื่อจะทำเซอไพรซ์เธอสักหน่อย ไม่คิดเลยว่า...” สุวิทย์กดเสียงลงต่ำ ค่อยๆเล่าเรื่องราวเมื่อห้าปีก่อนอย่างช้าๆ น้ำตาของเพ็ญจิตหยดลงแหมะๆ ราวกับไข่มุกที่แตกเป็นเสี่ยงๆ “เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ ตอนนั้น.. สุวิทย์ไม่ใช่อย่างนี้ คุณไม่มีทางเป็นเขาได้” เพ็ญจิตยากที่จะยอมรับได้ว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าคนนี้คือผู้ชายที่ตนแต่งงานด้วยเมื่อห้าปีก่อน แต่ทว่าความจริงก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า ใบหน้านี้ มิน่าล่ะถึงได้รู้สึกคุ้นนัก ที่แท้...ที่แท้นวันธรกับไนยชนก็เหมือนเขานี่เอง ต้องโทษที่เธอมันโง่เอง ตอนแรกก็นึกอยู่แล้วเชียวว่าใบหน้านี้ดูคุ้นๆ ทำไมถึงคิดไม่ถึงกันนะ “เพ็ญจิต ผมคือสุวิทย์คนนั้นจริงๆ ทะเบียนสมรสของพวกเราเมื่อห้าปีก่อนยังอยู่ เพ็ญจิต ผมแค่โกนหนวดเคราในตอนนั้นออกไปเอง” สุวิทย์อธิบายอีกครั้ง “คุณไปไหนมา? ฉันรอคุณอยู่ที่โรงแรมตั้งหนึ่งสัปดาห์ หลังจากนั้นก็รอคุณอีกถึงหนึ่งเดือน แต่ก็ไม่มีข่าวคราวของคุณ คุณไปไหนมา?” ความเจ็บปสดที่อยู่ในก้นบึ้งหัวใจถูกถลกเปิดขึ้นมา เธอเคยคิดว่าเวลาแค่สามวัน คงไม่มีอะไรพิเศษนักหรอก แม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่า เมื่อต้องพรากจากกันหลังสามวันนั้นแล้วจะทิ้งร่องรอยความเจ็บปวดเอาไว้มากถึงเพียงนี้ ตลอดห้าปีมานี้ เธอซ่อนความเจ็บปวดนี้ไว้อยู่ในส่วนลึกของหัวใจอยู่เสทอ วันนี้เมื่อมองดูเขาก็รู้สึกราวกับว่าหัวใจกำลังถูกบดขยี้ต่อหน้าผู้คนอย่างไรอย่างนั้น ... หากเมื่อห้าปีก่อน เขาในสถาพนี้มายืนอยู่ต่อหน้าเธอ ก็เกรงว่าคงจะไม่มีทางจำเขาได้แน่ “เพ็ญจิต ผมขอโทษ ตอนนั้นที่บ้านผมเกิดเรื่องนิดหน่อย เมื่อผมจัดการเรื่องต่างๆเรียบร้อยแล้วกลับไปที่เมือง B คุณก็จากไปแล้ว เพ็ญจิต ตลอดหลายปีมานี้คุณสบานดีไหม?” สุวิทย์ดึงเพ็ญจิตเข้ามาในอ้อมกอด เมื่อเห็นน้ำตาของเพ็ญจิต ใจของเขาก็รู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวเล็กน้อย “คุณโกหกฉัน ห้าปีมาแล้วถ้าคุณมีใจให้ฉันจริงๆ ก็หาฉันเจอไปนานแล้ว” เพ็ญจิตผลักสุวิทย์ออกอย่างแรง เธอใช้น้ำตาเป็นเครื่องกล่าวโทษเขา ห้าปีมาแล้ว เขารู้ว่าบ้านเธออยู่ที่ไหน ต่อให้เธอจากไปแล้วแค่ไปถามคุณพ่อคุณแม่เขาก็คงจะรู้แล้วว่าเธอไปอยู่ที่ไหน ห้าปีมาแล้ว ถ้าหากเขามีใจจริงๆ ก็คงหาเธอพบไปตั้งนานแล้ว ทำไมถึงยังรอให้เธอกลับมา “เพ็ญจิต ผมหาแล้ว ถ้าไม่เชื่อคุณก็ลองไปถามพ่อกับแม่คุณดู พวกเขาบอกว่าคุณไปตามหาพ่อกับแม่ที่แท้จริง พวกเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอยู่ที่ไหน เพ็ญจิต ถึงแม้ว่าการแต่งงานของพวกเราในตอนนั้นมันจะดูน่าเหลือเชื่อ แต่ในใจของผม คุณก็คือภรรยาของผม พวกเรามาเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหม?” สุวิทย์มองเพ็ญจิต ใจก็เต้นตุ่มๆต่อมๆ ราวกับว่ากำลังรอคอยคำพิพากษาอยู่อย่างไรอย่างนั้น “ถ้างั้นตอนนี้บ่ะ? คุณรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าฉันคือเพ็ญจิตคนนั้น?” เพ็ญจิตร้องไห้สะอึกสะอื้น ดูจากสถานการณ์ในวันนี้แล้ว สุวิทย์น่าจะรู้ว่าเธอเป็นใครมาตั้งนานแล้ว? แต่ตลอดหลายวันมานี้ เขาก็ไม่เคยแสดงออกเลย อีกทั้งยังใช้วิธี ‘แกล้งหยอกเล่น’ กับเธออีก “เพ็ญจิต คุณฟังผมอธิบายนะ แม้ว่าตอนแรกผมจะรู้สึกว่าคุณดูคุ้นๆ แต่ผมเองก็ไม่กล้าฟันธงได้ และหลังจากที่ผมรู้แล้ว ผมอยาก...ผมอยากจะจีบคุณใหม่ อยากทำให้ในใจของคุณยอมรับผม ดังนั้น เพ็ญจิต” สุวิทย์ประสงค์จะอธิบายให้เพ็ญจิตฟัง แต่ทว่าเพ้ญจิตกลับส่ายหัวไปมาแล้ววิ่งออกจากห้องทำงานของเขาไป นี่นับว่าเป็นครั้งแรกที่เพ็ญจิตโดดงานโดยไม่สนใจทุกสิ่งอย่าง แท้จริงแล้วมันก็ไม่ใช่ว่าจะยอมรับได้ยากมากมมายขนาดนั้น เธอควรจะดีสิถึงจะถูก แต่ว่าเมื่อนึกถึงเรื่องตลอดหลายวีนมานี้ ตัวเองเป็นเหมือนพวกคนโง่ที่ถูกสุวิทย์หยอกล้อก็เท่านั้น ภายในใจก็รู้สึกหงุดหงิดไม่สบอารมณ์เป็นพิเศษ บางทีตลอดห้าปีมานี้ อาจจะไม่ใช่แค่เพียงรูปลักษณ์ภายนอกของสุวิทย์ที่เปลี่ยนแปลงไป แต่จิตใจภายในของเขาก็เปลี่ยนแปลงไปแล้วเช่นกัน เขาไม่ใช่คนที่ร่อนเร่พเนจรอยู่ตามถนนดั่งเมื่อห้าปีก่อนอีกแล้ว หรือบางทีทุกอย่างที่เธอคิดในตอนนั้นมันง่ายดายเกินไป เพ็ญจิตอดคิดไม่ได้ว่า ถ้าหากย้อนเป็นเทื่อห้าปีก่อน สุวิทย์จะทำอย่างที่เขาทำวันนี้ไหม ? ในหัวของเธอไม่มีคำตอบ เธอหลับตาลง ความร้อนรุ่มภายในส่วนลึกของใจก็ค่อยๆจางหายไปอย่างช้าๆ ตลอดหลายปีมานี้ แท้จริงแล้วเธอหลอกตัวเองมาตลอด เธอกับสุวิทย์รู้จักกันแค่เพียงสามวัน และสามวันนี้ก็ใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการใช้ชีวิตอยู่บนเตียง ระหว่างพวกเขาจะมีความรักอยู่จริงๆหรือ? ภายในใจรู้สึกขื่นขม บางทีพวกเขาอาจจะรู้จักเนื้อหนังมังสาของกันและกันดียิ่งกว่าใบหน้าคร่าตาเสียอีก ตลอดทั้งวันนี้ เพ็ญจิตเดินเอ้อระเหยอยู่บนถนน ภายในหัวก็ปรากฏแต่ภาพของสุวิทย์ เพียงแต่เป็นภาพใบหน้าทั้งสอง ภาพหนึ่งก็เป็นของคนเมื่อห้าปีที่แล้ว อีกภาพหนึ่งเป็นของคนในปัจจุบัน ถึงแม้ว่าภายในใจเธอจะรู้ดี แต่เธอก็ยังไม่อาจคิดว่าใบหน้าทั้งสองนี้เป็นคนๆเดียวกันได้