ตอนที่ 40 ราตรีนี้จะเกิดเรื่องมิคาดคิดแล้ว

ต๭นที่ 40 ราตรีนี้จะเกิดเรื่องมิคาดคิดแล้ว “โทรศัพท์อยู่ที่ห้องทำงาน พอนึกถึงเรื่องที่คุณหลอกฉัน แกล้งฉัน อารมณ์ก็ไม่ค่อยดี”เพ็ญจิตดึงแขนออกด้วยความอึดอัดใจ แล้วเดินไปยังห้องอาหารข้างนอก ครั้นเห็นอาหารเย็นอันโอชะ ในใจของเพ็ญจิตก็รู้สึกซาบซึ้งใจขึ้นมา ห้าปีมาแล้วนับตั้งแต่เธอจากไปก็ไม่เคยได้รับการเอาใจใส่เช่นนี้เลย และก็ไม่เคยมีใครทำอาหารรอเธอกลับมากินข้าวด้วยกันเช่นนี้เลย ความรู้สึกเมื่อได้รับการดูแลเอาใจใส่เช่นนี้ ทำให้หัวใจที่ขาดความอบอุ่นของเธอหวั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด “ผมขอโทษ ผมควรจะบอกให้คุณรู้ตั้งแต่แรก แต่ว่าตอนนั้นผมก็ไม่รู้ว่าจะบอกคุณอย่างไรดี ผมไม่สามารถเดินถือทะเบียนสมรสแล้วพูดต่อหน้าคุณว่า‘ไง คุณภรรยาคุณกลับมาแล้วหรือ’ได้จริงๆ” เมื่อเห็นเพ็ญจิตยอมอ่อนลง สภาพจิตใจของสุวิทย์ก็ดีขึ้นมากโข พูดจาแต่ละคำก็ฟังดูน่าขันไปเสียหมด “แต่คุณก็ถามฉันได้หนิว่าฉันใช่เพ็ญจิตหรือเปล่า? คุณถามฉันได้ว่าฉัน... ฉันหิวแล้ว คุณไปหยิบชามกับตะเกียบมาเร็วๆ” เมื่อเห็นสุวิทย์เอาแต่จ้องมาที่ตัวเอง ใบหน้าของเพ็ญจิตก็ร้อนผ่าว รู้สึกเขินไม่น้อย จึงรีบสั่งให้สุวิทย์ไปหยิบชามกับตะเกียบมาเร็วๆ “รับทราบครับ คุณภรรยา คุณห้ามดูแคลนน้ำจิตน้ำใจในการทำหน้าที่สามีของผมนี้เด็ดขาดนะ อาหารพวกนี้ผมตั้งใจทำอย่างสุดหัวใจ ลองชิมเร็ว” สุวิทย์วิ่ง’ระริกระรี้’เข้าไปในครัว หยิบชามกับตะเกียบมาสองชุด เมื่อคิดว่าเพ็ญจิตคงจะหิวโซมาทั้งวันแน่ เขาจึงไม่ได้รินไวน์ให้เธอแต่รีบตักข้าวให้เธอทานเลย “คุณใช้ลูกไม้นี้จีบหญิงบ่อนหรือ?” เพ็ญจิตตักกับข้าวทานไปหนึ่งคำก็อดสงสัยไม่ได้ ฝีมือดีถึงเพียงนี้ ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าฝึกฝนอยู่บ่อยๆ ก็คงจะแปลว่าเขาคงทำให้ผู้หญิงกินบ่อยๆนั่นแหละ? “คุณภรรยา ผมหน่ะชีวิตรันทดเสียยิ่งกว่าโต้วเอ๋อร์เสียอีก เฮ้อ ผู้ขายที่ไร้ศรีภรรยาข้างกายช่างน่าเวทนาเสียจริง ต้องจัดการลงมือทำกับข้าวสามมื้อด้วยตัวเองมาถึงห้าปี ผมก็ฝึกฝนพัฒนาฝีมือผมมาด้วยเหตุนี้แหละ” เมื่อได้ยินเข้า สุวิทย์ก็ตัดพ้อเสียงเศร้า “พูดพล่อยไปเรื่อย เมื่อห้าปีก่อนคุณไม่ได้เป็นแบบนี้หนิ” ทั้งๆที่รู้ว่าสุวิทย์แค่พูดโม้ไปเรื่อย แต่เมื่อได้ยินดังนั้นแล้วในใจเพ็ญจิตก็รู้สึกกระชุ่มกระชวย “คุณภรรยาจ๋า เมื่อห้าปีก่อนพวกเรารู้จักกันน้อยไป ครั้งนี้ พวกเราก็ใช้เวลาเรียนรู้กันและกันให้มากพอเถอะนะ เชื่อผมนะว่าผมจะเป็นสามีที่ดีคนหนึ่ง” สุวิทย์จ้องเป็นจิตด้วยแววตาลึกซึ้ง ประกายไฟในตาดำนั้นยิ่งจุดปะทุให้หัวใจของเพ็ญจิตเต้น ตึกๆ ตึกๆ “ใครจะไปรู้ล่ะ บางทีห้าปีมานี้แฟนของคุณ...” “คุณภรรยาครับ ผมกล้าสาบานกับฟ้าเลยว่า ตลอดห้าปีมานี้ผมในฐานะสามีของคุณรักษาตนให้บริสุทธิ์ดั่งหยกอยู่เสมอ ผมสาบาน...” สุวิทย์เมื่อได้ยินดังนั้นก็วางตะเกียบลงแล้วพูดสาบานในทันใด เมื่อได้ยินสุวิทย์พูดคำว่า “สาบาน”สองคำนี้ ออกได้ได้ง่ายๆเช่นนั้น ในใจของเพ็ญจิตก็รู้สึกแปลกๆ ถ้าหากเขาจะมีแฟนจริงๆเธอก็ไม่ถือโทษโกรธเขา ผู้หญิงที่แตกเนื้อสาว กับความต้องการของผู้ชาย เธอเองก็พอจะเข้าใจอยู่ และยิ่งไปกว่านั้นเวลาถึงห้าปี สำหรับชายหนุ่มเนื้ออ่อนวัยแค่ยี่สิบกว่าปี หากทำใจให้สะอาดผุดผ่องได้จริงก็คงเป็นเรื่องผิดปกติน่าดู ดังนั้นเธอจึงรีบพูดขัดสุวิทย์ขึ้นมาทันที “เวลากินข้าวอย่าพูดมาก มันจะส่งผลต่อระบบย่อยอาหารเอา” “รับทราบครับ คุณภรรยา” สุวิทย์พูดพลางยกมือตะเบ๊ะแบบทหาร เพ็ญจิตจ้องจ้องเขาอย่างอารมณ์เสีย ตลอดเวลาทานข้าว ถึงแม้ว่าทั้งสองคนจะไม่ได้พูดจากัน แต่ก็ใช้สายตาทอดหากันด้วยความรัก มีคุณมีฉันช่างหวานฉ่ำเหลือเกิน ราวกับว่าเวลาห้าปีจะไม่ได้ทำให้พวกเขาห่างเหินกันสักนิด แต่กลับยิ่งเพิ่มความใกล้ชิดให้กันเสียอีก ”คถณภรรยา คุณพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวเรื่องล้างถ้วยล้างชาม หลังจากนี้ให้สามีเป็นคนจัดการก็ได้แล้ว” สุวิทย์พูดขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นเพ็ญจิตช่วยเก็บจานชาม “สุวิทย์ คุณเป็นประธานของบริษัท L.Y.กรุ๊ปจำกัดใช่ไหม?” เพ็ญจิตมองสุวิทย์ตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยแววตาสงสัย การแสดงออกของสุวิทย์ตอนนี้กับเวลาที่อยู่ที่ยริษัทอย่างแตกต่างกันมากเหลือเกินจนทำให้เธอไม่อาจเชื่อได้ “จริงแท้แน่นอนครับ แต่ว่านะคุณภรรยา คุณอย่าสงสัยไปเลย อยู่ข้างนอกผมก็เป็นประธานของL.Y.กรุ๊ป แต่พออยู่บ้านผมก็เป็นสามีของคุณเพ็ญจิต ระหว่างสามีภรรยาถ้าหากทำตัวตายด้าน เย็นขาต่อกันจะเรียกว่าสามีภรรยาได้ไง คุณว่าจริงไหม” สุวิทย์พูดไปก็เดินอ้อมโต๊ะมาอยู่ข้างๆเพ็ญจิตและคว้าเธอเข้ามาในอ้อมกอด “ปากหวานจริงๆราวกับกินน้ำผึ้งมาอย่างนั้นแหละ ก็แค่พูดให้คนดีใจไปงั้น ” เพ็ญจิตเมียงมองเขาอย่างอายๆ ยิ่งนานวันก็ยิ่งเห็นแต่ข้อดีของสุวิทย์ หัวใจของเพ็ญจิตก็ไม่ใช่พระอิญพระปูน ผู้ชายที่ดีเช่นนี้ ตลอดห้าปีที่ผ่านมาทำไมถึงไม่มีผู้หญิงที่ไหนมาอยู่ข้างเขาเลยนะ “ได้กินน้ำผึ้งมาไหมนั้น คุณภรรยาก็ลองดูสักหน่อยเดี๋ยวก็รู้แล้ว” แววตาสุวิทย์เปลี่ยน เขายิ้มกระย่องอย่างมีเลศนัย เพ็ญจิตรีบก้าวถอยหลังลงด้วยความตกใจ แต่ทว่าข้างหลังดันเป็นโต๊ะพอดี สุวิทย์เห็นดังนั้น แววตาก็ยิ่งลึกซึ้งขึ้น มือข้างหนึ่งก็โอบเอวของเพ็ญจิต อีกข้างหนึ่งก็เชยคางเธอขึ้น “เพื่อที่จะยืนยันว่าผมไม่ได้แอบไปกินมา คุณก็ลองลิ้มรสให้แน่ใจดูเสียหน่อย” เขาพูดยั่วยวน เพ็ญจิตเห็นดังนั้นก็รีบยกมือขึ้นมาบังระหว่างปากทั้งสองไว้ เพื่อหยุดไม่ให้สุวิทย์ขโมยจูบเธอ เมื่อจุมพิตปากเธอไม่ได้ สุวิทย์ก็ไม่ได้เลิกราเขาก้มลงไปจุมพิตกับมือของเธอที่ยกขึ้นมาบังไว้แทน ลิ้นเลียเคลียคลอเรียวนิ้วที่ขาวนวลผุดผ่องราวกับหิมะ ลิ้นของเขาตะหวัดกวาดไปรอบๆข้อมือของเธออย่างนุ่มนวล เพ็ญจิตเนื้อตัวชาไปทั้งตัว ความรู้สึกที่ไม่ได้สัมผัสมานานเช่นนี้ มันช่างแปลกๆประหลาดเหลือเกิน นี่ยิ่งรั้งแต่จะทำให้เพ็ญจิตรู้สึกอับอายมากขึ้นไปอีก เธอส่งเสียงครวญครางออกมา ใบหน้าก็ยิ่งร้อนผ่าวมากขึ้น “อย่าทำอย่างนี้ รีบไปล้างจานสิ”มือทั้งสองข้างของเธอผลักเขาออกอย่างมิได้เต็มใจ เมื่อต้องเผญิญหน้ากับภรรยาที่มีเสน่ห์ยั่วยวนถึงเพียงนี้ ล่อตาล่อใจถึงเพียงนี้ สุวิทย์จะยอมปล่อยไปง่ายๆได้อย่างไร เขาฉวยโอกาสตอนที่เพ็ญจิตผลักเขาคว้าท้ายทอยของเธอเอาไว้ และประทับรอยจูบบนริมฝีปากเธออย่างว่องไว และฉวยเวลาตอนที่เพ็ญจิตยังไม่คืนสติวิ่งเข้าไปในห้องครัวด้วยความเร็วสายฟ้าแลบ ร่างกายที่อ่อนระทวยของเพ็ญจิตลากเก้าอี้มานั่ง เธอคิดไม่ถึงเลยว่าจะรู้สึกหวั่นไหวกับสัมผัสเบาๆเพียงแค่นี้ สุวิทย์ที่เข้าอยู่ในห้องครัวเองก็รู้สึกดีไม่ต่างกับเพ็ญจิตสักเท่าไหร่ เมื่อครู่ที่เขารีบวิ่งหนีออกมา ก็เพราะว่ากลัวว่าจะทำให้เพ็ญจิตตกใจ เวลานี้กางเกงสูทของเขาถูกทำให้พองโตขึ้นมาแล้ว ราวกับว่าความปรารถที่สั่งสมมาตลอดห้าปีของเขาจะถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาเสียแล้ว หลังจากสุวิทย์ล้างจานเสร็จก็เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่มแล้ว เขารู้ดีว่าเขาควรจะไปได้แล้วแต่ก็ยังอดเสียดายไม่ได้ จึงเอาแต่งอแงกับเพ็ญจิต “สุวิทย์ มันดึกแล้ว พรุ่งนี้ยังต้องไปทำงานอีก คุณรีบกลับไปเถอะ” เจาอยากจะอยู่ต่อจริงๆ แต่พัฒนาการของวันนี้ก็นับว่าไม่เลวเลยทีเดียว เขากลัวว่ามันจะรวดเร็วเกินไปจนทำให้เพ็ญจิตตั้งตัวไม่ทัน จึงจำต้องหยิบเสื้อคลุม พูดขึ้นอย่างงอแง “เพ็ญจิต คุณจะไม่ไปส่งผมข้างล่างหรือ?” เพ็ญจิตกรอกตาขาวใส่เขาแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ เธอหยิบกุญแจ ลงไปข้างล่างกับเขา หลังจากเดินลงไปถึงข้างล่างทั้งสองก็ถึงกับตะลึง ตอนอยู่ในห้องไม่ได้รู้สึกเลยสักนิด ครั้นลงจากตึกแล้วถึงจะรู้ว่าข้างนอกฝนตก อีกทั้งยังตกหนักไม่เบาอีกด้วย “คุณภรรยา ดูท่าทางแล้วเทวดาข้างบนคงอยากให้ผมค้างคืนอยู่ที่นี่กับคุณเสียแล้วล่ะ” ความสุขก็ผลิบานขึ้นมาในใจของสุวิทย์ทันที เขาถึงกับได้ยินเสียงประทัดดังปังๆๆอยู่ในนั้น “แปลกจัง ตอนที่ฉันกลับมาก็ยังไม่เห็นมีฝนตกเลย” เพ็ญจิตแหงนหน้ามองฟ้า ด้วยสภาพตอนนี้ถ้าหากเธอยังไล่ให้เขาไปล่ะก็คงจะใจร้ายผิดมนุษย์มนาทั่วไปจริงๆ ดูท่าแล้วเทวดาข้างบนคงจะลำเอียงจริงๆเสียแล้ว หรือว่าเทวดาคิดอยากจะช่วยพวกเขาดูสักครั้งกันนะ ? “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ผมขอพักอยู่ที่นี่สักคืนนะ คุณภรรยาคงจะไม่ว่าอะไรใช่ไหม?” สุวิทย์กดเสียงพูดต่ำ ค่อยๆพูดอย่างเนิบๆ แฝงไปด้วยเสน่ห์ยั่วยวนอย่างชอบกล เพ็ญจิตหันไปมองเขาอย่างประหลาดใจ รอบเอวก็แน่นๆขึ้นอย่างทันใด สุวิทย์ได้โอบเธอกอดเธอไว้แน่นเสียแล้ว “สุวิทย์ คุณไปล้างหน้าล้างตา เดี๋ยวฉันจะไปเตรียมปูที่หลับที่นอนไว้ให้คุณ” หลังจากขึ้นมาข้างบน เพ็ญจิตก็รู้สึกเขินอายอย่างเห็นได้ชัด คิดเพียงแต่จะหลีกหนีความเร่าร้อนที่แผดเผากายนั่นเสีย “คุณภรรยา ตอนนี้ยังหัวค่ำอยู่ ไม่สู้พวกเรามารื้อฟื้นความทรงจำเก่าๆกันสักหน่อยจะดีไหม” สุวิทย์พูดไป มือก็ขยับไป ลำตัวของเพ็ญจิตถูกดันเอนเข้าเล็กน้อย คางของเธอก็ถูกเชยขึ้น ท้ายทอยก็ถูกฝ่ามืออุ่นๆนึดไว้อย่างแน่น เธอยังไม่ทันจะคืนสติกลับมา รีมฝีบางทั้งสองก็ถูกริมฝีปากบางๆประกบแนบแน่นเสียแล้ว ในหัวของเพ็ญจิตว่างเปล่าไปในชั่วพริบตา ดวงตาเบิกโตทั้งสองข้างจับจ้องไปยังใบหน้าอันหล่อเหลาที่แนบอยู่กระชั้นชิด เห็นขนตาตกดกหนาเป็นแพรของเขาสะท้อนกับแสงไฟเป็นเงาบางเบาราวกับขนนก เห็นเปลวไฟที่กำลังโหมกระหน่ำอยู่ในตาดำสีนิลราวกับหมึกดำทั้งสองข้างจับจ้องมามาที่ตัวเธอ แก้มข้างหนึ่งถูกฝ่ามือข้างหนึ่งจับจองไว้แน่น ปลายนิ้วเรียวบางหยาบกร้านลูบไล้อยู่ที่เนื้อแก้มละเอียดนุ่ม ริมฝีปากทั้งสองถูกจูบไว้แน่น ถูกดูดดื่มไปทั่วทุกส่วน และค่อยๆกัดอย่างอ่อนโยน ลมหายใจร้อนผ่าวแผ่รดบนแก้มของเธอค่อยๆกระตุ้นความปรารถนาอันน่าพิศวง “เชื่อผมนะ อ้าปาก!” เสียงต่ำทุ้มกระเพื่อมเป็นระลอกอยู่ข้างริมฝีปาก รสจูบค่อยแผ่ซ่านเข้ามาช้าๆอย่างมิทันตั้งตัว และเพ็ญจิตที่สมองรวนๆไปครู่หนึ่งก็ได้สติขึ้นอีกครั้ง ด้านหนึ่งในหัวก็คิดอยากจะหนี และอีกด้านหนึ่งมือที่ยกทาบไว้ที่อกของเขาก็คิดอยากจะผลักออกไป สุวิทย์ยกมืออีกข้างหนึ่งของเขารวบจับมือทั้งสองทั้งสองของเธอที่จับอกเขาเอาไว้ แล้วรวบไขว้ไว้ข้างหลัง ฝ่ามือที่กดมือเธอไว้ที่หลังก็ยิ่งออกแรงมากขึ้นเรื่อยๆ รอยดูดดื่มนุ่มนวลที่ริมฝีปากยิ่งออกรสทวีความรุนแรงมากขึ้น ลิ้นแลยออกมาสอดไซร้ผ่านฟันของเธอเข้าไปสู่ด้านในช่องปาก กวัดแกว่งฉวัดเฉวียนผ่านซี่ฟันอย่างแข็งกร้าว ลิ้นจูบเล้าโลมจนธอมิอาจหลีกหนีได้ ราวกับจะกลืนกินเธอลงไปทั้งตัว เขาดูดดื่มอย่างเร่าร้อนแล้วเลีย... รสจูบอย่างอำเภอใจของสุวิทย์ยึดครองสติที่เตลิดเตลิงของเพ็ญจิตจนมิใช่เรื่องง่ายที่เรียกกลับคืนมา ทำได้เพียงแหงนหน้าตั้งรับรอยจูบอันเร่าร้อนสูบเลือดสูบเนื้อของเขาเท่านั้น ร่างกายเอนอ่อนไปข้างหลังอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัวเพราะรสจูบอันร้อนรุ่มนี้ กายอันบอบบางก็ถูกบังคับให้โค้งเอนลง ความนุ่มนิ่มที่อกถูไถเสียดสีกับแผ่นอกที่เร่าร้อนแต่แข็งกร้าว ในกายเขาก็ยิ่งจุดปะทุเปลวไฟร้อนแรงมากขึ้น แรงตรึงทั่วร่างทำให้เขาค่อยๆหายใจไม่เป็นจังหวะ นัยน์ตาดำที่หยาดย้อยไปด้วยไอดำแห่งตัณหาสั่นไหวแผดเผาแสงสว่างในตาเธอ รสจูบบนริมฝีปากก็ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น ฝ่ามือที่ทาบอยู่บนแก้มของเธอก็ดำดิ่งหายเข้าไปในผมของเธออย่างอดรนทนกลั้นทำเอาผมสลวยๆยุ่งเหยิงเป็นกระเจิง ความปรารถนาที่หลับไหลอยู่ในร่างอยากจะกลืนกินคนทั้งสองไป สุวิทย์ที่เคยกดขี่มือทั้งสองออกเธอเอาไว้ก็คลายแรงปล่อยเธอออกอย่างช้าๆ ฝ่ามือเลื่อนลงจากชายเสื้อของเธอแล้วลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังอย่างละเอียดละออ นิ้วทั้งห้ากรีดกรายถูไถทาบแน่นอยู่ที่แผนหลังของเธอ เขาคว้าเธอเข้ามาในอ้อมกอดด้วยเรี่ยวแรงที่แข็งกร้าวราวกับจะฝังเธอไว้ในอ้อมอก ทำเอาแผ่นหลังของเธอเจ็บปวดราวร้าวเล็กน้อย “อ่า... ...” ริมฝีปากทั้งสองที่ถูกจูบก็เปล่งเสียงทัดท้านขึ้นอย่างมิตั้งใจ ฝ่ามือที่ลูบไล้แผ่นหลังของเธอเร่าร้อนราวกับมีเปลวไฟสุมอยู่ มือนั้นค่อยๆจุดประกายไฟในตัวเธอให้ลุกโชนขึ้น ร่ายกายที่ถูกจุมพิตก็โอนแอ่นไปข้างหลังอย่างมิอาจหยุดได้ และเพื่อรักษาสมดุล มือทั้งสองข้างก็โอบเข้ากับเอวของเขาตอนไหนก็มิรู้ เรียวนิ้วอันอ้อนแอ้นปลดเสื้อเชิ๊ดบางๆของเขาออกและลูบไล้กระดูกสันหลังกระตุ้นอารมณ์อ่อนไหวของเขาอย่างมิรู้ตัว ทำให้ความปรารถในตัวเขายิ่งโหมกระหน่ำลุกไหม้มากขึ้น ฝ่ามือที่แนบแน่นอยู่ที่แผ่นหลังของเธอก็เริ่มไม่หนำใจกับการสัมผิสเพียงแค่เนื้อหนังนี้อีกต่อไป ฝ่ามือนั้นค่อยๆเลื่อนระดับลง ปลายนิ้วอันเร่าร้อนสอดลงตรงที่เอวของเธอ จนคลำเจอซิปที่กระโปรงแล้วจึงรีบรูดมันลงมา ทันใดนั้นกระโปรงก็ลื่นไถลหลุดจากออกสะโพกของเธอทันที