ตอนที่ 43 รองประธานหาเหาใส่หัว

ต๭นที่ 43 รองประธานหาเหาใส่หัว สุวิทย์หน้าดำคล้ำเครียดอยู่สองสามนาที ปสันน์ก็หน้านิ่วคิ้วขมวดห้นกลับไปอย่างกระอักกระอ่วน เมื่อมองไปยังเจ้านายที่พยายามอดกลั้นน้ำโหอยู่ ก็ยิ้ม “แหะๆ”อย่างซื่อๆ รู้สึกว่าควรจะต้องอธิบายให้กระจ่างแจ้งเสียหน่อย แล้วจึงพูดขึ้นอย่างติดอ่าว “คือ...คือว่า...วิทย์....เจ้านายครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะพรวดพราดเข้ามานะ ผมรู้อยุ่แล้ว่าพวกคุณกำลังทำ..ทำงาน พูดอะไรเนี่ย ผมรอจนกว่าพวกคุณจะเสร็จได้...ค่อยมาหาใหม่” สุวิทย์หน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่อีกสองสามนาที “ยังไม่รีบไสหัวไปอีก !”“ถ้างั้น...พวกคุณ...พวกคุณทำ...ทำต่อเถอะ ผม...ผทจะอยู่ข้างนอกช่วยพวกเฝ้า...เฝ้าประตู” ปสันน์หน้าแดงเล็กน้อย พูดติดอ่าง นี่ยังเป็นครั้งแรกที่สุวิทย์ใช้คำว่า “ไสหัว” ดูท่าแล้วเรื่องครั้งนี้คงหนักหนาสาหัสจริงๆมือทั้งสองข้างยกขึ้นข้างหูเป็นการยอมแพ้ ปสันน์ฝืนยิ้มซึ่งดูน่าเกลียดเสียยิ่งกว่าการร้องไห้ พูดติดๆอ่างๆจนจบก็รีบกุลีกุจอเปิดประตูออกไป และก็ไม่ลืมที่จะช่วยพวกเขาเปิดประตูให้สนิท ปสันน์ที่วิ่งหางจุกตูดออกมาในยามนี้นู้สึกเสียใจเสียจนท้องไส้ขมวดเป็นปม สามารถจินตนาการได้ว่า วิทย์ที่ถูกขัดจังหวะงามๆ และไม่อาจเติมเต็มความปรารถนาได้ หลังจากเลิกงานคงไม่มีทางปล่อยตนไปเป็นแน่ ก็ไม่ใช่วันแรกที่เพิ่งจะมารู้ว่าท่านประธานของพวกเขานั้นใจแคบแค่ไหน คงต้องโทษตัวเองนี่แหละที่ควรจะฟังพลัง ตอนนั้นหากถือเป็นจริงเสียงว่าเขาไม่อยู่ที่ห้องทำงานก็ดีอยู่แล้วเชียว ทันทีที่ออกว่าปสันน์ก็พุ่งหัวตรงเข้าสวมกอดพลังพูดฟ้องพลางร้องไห้ “พลัง ครั้งนี้นายอยากจะฆ่าแกงฉันเลยหรือไง ทำไมนายไม่พูดให้มันชัดๆอีกสักหน่อยเล่า ครั้งนี้คงรนหาเรื่องเข้าเล้วจริงๆ จบแล้วๆ เวลาที่วิทย์ไม่โกรธก็ดีอยู่หรอก แต่เมื่อมีน้ำโหขึ้นมาแล้วโลหิตมีไหลรินเจิ่งนองทั่วธารา ซากศพลอยอืดดาษดื่นน่าสยอง...” “ท่านรองประธาน ผมบอกคุณแล้ว ว่าท่านประธานไม่อยู่ที่ห้องทำงาน” พลังพูดตำหนิ“แต่ว่าสายตานั่นของนาย ดูแปลกๆยังไงชอบกล แค่มองก็รู้แล้วว่ากำลังโกหก นายควรบอกกับฉันตรงๆนะ ประธานกับสาวสวยคนนั้นกำลังทำธุระอย่างว่าในห้องทำงาน คิดว่าฉันจะไม่เข้าใจหรือไง เอ๊ะ..ไม่ถูกสิ วิทย์ที่เลื่องชื่อลือชาว่าตายด้านกับพวกผู้หญิง ไม่เคยเข้าสาวคนไหนมาโดยตลอด ทำไมแค่ฉันไปเมืองนอกแค่ครั้งเดียวก็เปลี่ยนไปแล้ว? หรือเขาจะเปิดใจแล้ว? พลัง สาวสวยคนไหนกันที่มีเสน่ห์ยั่วยวนถึงเพียงนั้น?” ปสันน์พุดไปสีหน้าท่าทางที่เป็นกังวลก็แปรเปลี่ยนเป็นพิศวงและประหลาดใจ “ท่านรองประธาน คุณไปเมืองนอกตั้งสามเดือน นักออกแบบเพ็ญจิตเป็นผู้ที่ได้รับรางวัลชนะเมื่องานประกวดครั้งใหญ่ ท่านประธานค่อนข้างสนใจเป็นพิเศษ ส่วนเรื่องอื่นๆผมเองก็ไม่รู้แล้ว” พลังผายมือทั้งสองข้างออกอย่างหมดทางเลือก นับตั้งแต่ท่านประธานพบกับเพ็ญจิตในวันแรกก็มีท่าทีเปลี่ยนไป เรื่องราวดำเนินมาจนถึงวันนี้ดูเหมือนว่าก็พอสมเหตุสมผลอยู่ พลังขยับยกแว่นตา อดไม่ได้ที่จะกดเสียงต่ำซุบซิบ “ท่านรองประธาน คุณเป็นฟืนเป็นไฟถึงขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าไปเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็นเข้าเสียแล้วล่ะ?” มองจากสีหน้าท่าทางของปสันน์ในยามนี้ ผนวกกับเมื่อวานที่นักออกแบบเพ็ญจิตวิ่งออกมาจากห้องทำงานของท่านประธาน แล้วหลังจากนั้นก็โดดงาน พอถึงวันนี้ ท่านประธานก็สวนเสื้อผ้าชุดเดิมมาทำงาน แล้วเมื่อสักครู่ก่อนหน้า ท่านประธานสั่งกำชับเป็นพิเศษขนาดนั้น รู้สึกว่าก็พอมีความเป็นไปได้อยู่ แม้ว่าโดยปกติแล้วเจ้านายของตนจะไม่ค่อยเข้าใกล้พวกผู้หญิง อีกทั้งภายนอกยังดูสุขุมเย็นชา แต่ว่าเขาก็เห็นเองกับตาแล้วว่า ท่านประธานปฏิบัติกับนักออกแบบเพ็ญจิตแตกต่างออกไป ใครจะรู้ล่ะว่าบางทีอาจจะห้ามไม้ชีดใกล้ไฟมิให้ประทุแผดเผาขึ้นมาจริงๆไม่ได้เสียแล้วก็ได้ ? ตอนพลังมิได้พูดก็ดีอยู่หรอก แต่พอพูดขึ้นมาหน้าทั้งใบของปสันน์ก็ทรุดลงมา จับมือของเขาพลางร้องห่มร้องไห้ขอร้องวิงวอน “พลัง ไม่ว่าจะพูดอย่างไรพวกเราก็เป็นเหมือนพี่น้องกัน ครั้งนี้นายต้องช่วยฉันนะ ไม่เช่นนั้นร่างฉันคงฉีกแยกออกคืนนี้แน่นอน” พลังพูดขึ้นด้วยสีหน้าเห็นใจ “ช่วยยังไง ?” จะควรหรือมิควรเห็นท่านรองประธานก็เห็นไปแล้ว ซ้ำยังกวนช่วงเวลาดีๆของ BOSS อีกด้วย พวกเขาต่างก็เป็นผู้ชายล้วนรู้กันดีอยู่ว่าชายหนุ่มที่มิอาจเติมเต็มความปรารถนาได้จะเดือดดาลมีพลังทำลายล้างน่ากลัวมากเท่าใด“นี่..ถ้าหากสุวิทย์ถามหาความรับผิดชอบ นายก็บอกก็บอกว่านายลืมคำสั่งของเขา หรือไม่ก็พูดว่าไม่เห็นว่าฉันเข้าไป”ปสันน์พนมไว้สองไม้สองมือ กดเสียงต่ำข้อร้องอ้อนวอน บางสุวิทย์อาจจะอดกลั้นมานานเกินไปแล้วจริงๆ แต่นี่มันก็เกินไปหน่อย ต่อให้จะเร่งด่วนแค่ไหนก็ไม่น่าจะเร่งเอาไหนเวลานี้ รอจนถึงตอนเย็น ไว้พาคนงามกลับเข้าไปในบ้าน คิดอยากจะทำอย่างไรก็ได้ทั้งนั้น หากจะ “ทำธุระ”ข้างในนั้น อย่างน้อยก็ควรจะล็อคประตูให้สนิทสิ หากประตูล็อคสนิทดีแล้วต่อให้เขาอยากจะวิ่งกระโจนเข้าไปก็เข้าไม่ได้แล้ว ฉันไม่ผิด ฉันไม่ผิด... ปสันน์พูดวนซ้ำไปซ้ำมาในใจมิหยุด พยายามลดทอนความรู้สึกผิด หวังแค่ว่าเจ้านายจะธุระที่นี่ได้อย่างพึงพอใจ และจะเป็นการดีที่สุดหากออกมาแล้วจะลืมเลือนช่วงเวลานั้นที่เขาเข้าไปขัดจังหวะเรื่องดีๆ พลังส่ายหัว แสดงท่าทีว่ามิอาจจะกระทำได้ “รองประธาน ผมยังมีบ้านมีรถที่ต้องส่ง ภรรยาก็ยังไม่ได้แต่งเข้าบ้าน ดังนั้น คุณมักเป็นคนใจกว้าง ก็ช่วยเข้าใจผมหน่อยนะ อีกอย่างหนึ่งท่านประธานทก็ไม่ได้กำชับให้ห้ามคุณไว้เป็นพิเศษ ยิ่งไปกว่านั้นผมเองก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าท่านประธานจะทำธุระอย่างว่าที่นี่” ความสัมพันธ์ของท่านประธานและรองประธานนั้นรายรื่นดีมาโดยตลอด ได้ยินมาว่ายังเป็นเพื่อนตายกันอีกด้วย พลังก็คิดไม่ถึงว่าใครก็ตามนั่นจะเหมารวมถึงปสันน์ด้วย ..... พลังและปสันน์ที่อยู่ทางนี้กำลังปรึกษาหารือว่าจะหลีกหนีหางพายุครั้งนี้อย่างไรดี ภายในห้องของท่านประธานที่อยู่ข้างๆ ด้วยเหตุที่ปสันน์พรวดพราดเข้ามาขัดจังหวะ เพ็ญจิตก็ฟื้นคืนสติกลับจากความบ้ารักอย่างสมบูรณ์ เป็นเพราะในตอนนั้นเสื้อผ้าอาภรณ์ที่หลุดรุ่ยยุ่งเหยิงอีกทั้งถูกเขา “ปลุก-ปล้ำ”อย่างเหนียมอายอยู่บนเตียงอย่างคหนังคาเขา เพ็ญจิตจึงรีบตรงแน่วซุกหน้าทั้งใบในอ้อมกอดของสุวิทย์ ให้เขาไล่ปสันน์ออกไป จนหลังจากปสันน์ออกไปแล้วถึงได้ค่อยๆเงยหัวขึ้นมา บิดตัวคิดอยากจะคลายออกจากอ้อมกอดของสุวิทย์ “อย่าเพิ่งขยับนะ !” สุวิทย์ตะเบ็งเสียงห้ามไม่ให้เธอบิดตัว ความปรารถนาที่พุ่งทะยานขึ้นแต่เพราะการขัดจังหวะของปสันน์จึงมิอาจไม่ดับลงได้ แต่ว่าเนื้อหอมนุ่มในเวลานี้อยู่ในอ้อมกอดแล้ว ซ้ำยังเป็นหญิงสาวที่ใจคะนึงหาอีก สัมผัสเบาๆเล็กน้อยระหว่างเธอกับเขาก็สามารถทำให้เขาสูญเสียการควบคุมได้อีกครั้งอยู่ดี สุวิทย์ไม่ได้คิดมาก่อนว่าวันนี้เขาจะอุกอาจได้เช่นนี้ เพียงแค่แตะเนื้อต้องตัวเพ็ญจิตเขาก็สูญเสียการควบคุมแล้ว รุนแรงจนเกินเลยขอบเขตที่เขาจะควบคุมตนเอง ถ้าไม่ใช้เพราะปสันน์เข้ามาขัดคอละก็ ในวินาทีต่อมาเขาคงได้ครอบครองเธออย่างบ้าคลั่งอยู่บนโต๊ะทำงานอันแข็งแกร่งเย็นยะเยือกนี้ไปแล้ว แต่แม้ในขณะนี้ ความปรารถนาในกายเขาก็ยังมิวายจะส่งเสียงร่ำร้องจะผลักตัวคลุกเคล้ากับร่างกายอ้อนแอ้นอรชรหวานหอมในอ้อมกอดนี้เหลือเกิน ครอบครองอย่างดุร้าย ดื่มด่ำกับความฝันแสนหวานเมื่อห้าปีก่อน นับจากนี้จะได้ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานอีกต่อไป แต่...... เสียงดุต่ำที่ผสมปรเปกันระหว่างความสุขและความเจ็บปวดของสุวิทย์ทำให้เพ็ญจิตหยุดบิดตัว ทำได้เพียงแต่แข็งตัวทื่อยอมให้เขาสวมกอดอย่างเงียบๆ รอจนกว่าความปรารถนาในกายของกันและกันค่อยๆดับลงอย่างช้าๆ ร่างกายที่ถูกแผดเผาเมื่อตกอยู่ในห้วงแห่งความรักแค่เพียงร้องขอการปลดปล่อยตามสัญชาตญาณ จิตใต้สำนักเองก็ได้แต่เชื่อฟังคล้อยตามไปกับความต้องการของร่างกาย หากหวนคืนสติกลับมาแล้ว กลับจะต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ดี เพ็ญจิตนึกถึงอาหารกระอักกระอ่วนเมื่อครู่ของตน นึกถึงความเร่าร้อนในริมฝีปากและอุ้งมือของสุวิทย์ที่ทิ้งรอยช้ำไว้บนกายเธอ ลมหายใจกนะหืดหอบจางๆอย่างไร้สติในอ้อมกอด เมื่อสัมผัสลิ้มรสการปลอบประโลมของเขา ก็รู้สึกว่าใบหน้ากลับเปล่งไอร้อนผ่าวซู่ซ่า ไม่กล้าเงยหน้ามองชายชาตรีตรงหน้าที่ลมหายใจยังคงทรงพลังอยู่ หากนับจากความสัมพันธ์ฉันสามีแล้วก็ไม่มีอะไร ทว่าอย่างไรที่นี่ก็เป็นบริษัท อีกทั้งยังอยู่ในเวลางาน ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาเป็นสามีภรรยากัน จากเมื่อคืนวานจนถึงวันนี้ยังไม่ครบสิบชั่วโมงเลย แต่กลับเกิดเรื่องเกินเลยบานปลายนี้แล้วถึงสองครา เพ็ญจิตรู้สึกละอายใจนัก เมื่อคืนนั้นแตกต่างกับวันนี้ หากวันวันนี้ไม่ใช่เพราะผู้ชายคนนั้นพรวดพราดเข้ามา เกรงว่าความพยายามทั้งหมดคงกลายเป็นฟองสบู่ไปแล้ว แทนที่จะรู้สึกกระดากใจ กลับดีอกดีใจไปเสียได้ เพ็ญจิตจดจำให้ขึ้นใจแล้วหลังจากนี้จะพยายามเลี่ยงการอยู่ตามลำพังเขาสุวิทย์ให้ได้มากที่สุด หากเลี่ยงไม่ได้ ก็รักษาระยะห่างกับเขาเอาไว้ จะได้ไม่สูญเสียการควบคุมเช่นนี้อีกครั้งหนึ่ง “เพ็ญจิต ผู้ชายคนเมื่อกี่คือปสันน์ รองประธานของบริษัท แล้วก็เป็นเพื่อนตายของผมด้วย เธอไม่ต้องรู้สึกอายหรอก ยิ่งไปกว่านั้น พวกเราก็เป็นสามีภรรยากัน ถูกเห็นเข้าก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร” สุวิทย์ชำเลืองไปมองเพ็ญจิต เมื่อเห็นรอบคอขาวๆของเธอยังคงเป็นรอยไม่หายแดง นัยน์ตานิ่งสุขุม กดเสียงเปล่งน้ำเสียงแหบแห้งขึ้นอย่างไม่รู้ตัว “เธออย่ากังวลเกินไปเลย” “ไม่กังวลสิแปลก” สายตาของเขาในเวลานี้ทำเอาใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ จึงย่นเปลือกตาแคบลงหลบหลักหารจ้องมองของเขา มือไม้จัดแจงสวมใส่เสื้อผ้าที่ยุ่งเหิงหลุดรุ่ยให้เข้าทีเข้าทาง “เพ็ญจิต พวกเราสามารถปรับเปลี่ยนข้อตกลงสามข้อนั้นสักหน่อยได้ไหม?” สุวิทย์เห็นเพ็ญจิตจัดการเสื้อผ้าเรียบร้อย จึงดึงเธอมานั่งบนโซฟา ปรึกษาเธอด้วยแววตาเปี่ยมไปด้วยความหวัง “เปลี่ยน ? เปลี่ยนยังไง?” เพ็ญจิตตกใจ เธอเองก็รู้สึกเหมือนกันว่าควรจะปรับเปลี่ยนข้อตกลงสามข้อเมื่อคืนนี้เสียหน่อย ก็ คือควรจะเพิ่มขึ้นมาอีกสักข้อหนึ่ง ท่านประธาน จะต้องรักษาระยะห่างกับเธอสามเมตร ภายในห้องท่านประธาน เพ็ญจิตกับสุวิทย์กำลังหารือเรื่อง”ข้อตกลงสามประการ”ครั้งใหม่ และภายนอกห้องรองประธานปสันน์ยืนอยู่ข้างพลัง เดิมคิดอยากจะแอบชิ่งหนีไป แต่หลังจากคิดไปคิดมาหลายตลบ ก็รู้สึกว่าควรจะยอมรับผิดดีกว่า จึงมารอท่านหัวหน้าใหญ่ “ทำธุระเสร็จ” อยู่ด้านนอก บางทีหากเจ้านายทำธุระเสร็จแล้ว อรมณ์คงจะดีขึ้น ไม่ถือโทษโกรษเขา แต่ที่เขานึกสงสัยก็คือสางงามคนนั้นที่ทำให้สุวิทย์เสียศูนย์ได้ ไปเมืองนอกแค่ไม่กี่เดือน คงพลาดฉากเด็ดไปไม่น้อย ไม่อย่างไรวันนี้ก็จะพลาดไม่ได้อีก ปสันน์ส่ายหัวอันมึนงง ผ่านไปไม่กี่นาทีก็ตัดใจหลับตาเดินไปยังห้องประธาน รอจนหมดปัญญหาประตูบานนั้นกลับไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ตั้งแต่บ่ายสองกว่าจนถึงห้าโมงกว่า คนข้างในยังไม่ออกมาเลย ในตอนหลัง ดวงตาทั้งสองข้างของเขาจับจ้องไปที่ประตู อดตกใจจนพูดไม่ออกมิได้ พลังในการ”ทำธุระ”ของสิทย์ก็แข็งแกร่งเหมือนกันนะเนี่ย?“พลัง นายคิดไหมว่าเป็นเพราะท่านประธานอดรนทนกลั้นมาหลายปี ดังนั้นความอดทนเขาก็เลยนานกว่าคนทั่วไปเป็นพิเศษ? คุณนักออกแบบโฉมงามของเราจะแบปรับไหวไหม?” ดวงตาของปสันน์คอยเฝ้ามอวตนจะกลายเป็นตาแก่ แล้วจึงถอนสายตากลับอย่างจนใจ หันหน้าไปจ้องพลังที่กำลังจัดแจงรายงาน มือข้างหนึ่งลูบไล้คาง รู้สึกหมดแรงอาลัยอาวรณ์ สามชั่วโมง จำเป็นต้องเผด็จศึกใหญ่ถึงสามชั่วโมงในเวลางานเช่นนี้หรือ? ไม่ใช่ว่าตอนมืดๆมีเวลาเยอะกว่าหรือไง “ท่านรองประธาน คุณลองไปเคาะประตูเรียกดูซิครับ” พลังเองก็ไม่ได้เหลียวแลเลยสักนิด นิ้วมือบินร่อนเต้นระบำอยู่บนแป้นพิมพ์อย่างคล่องแคล่วชำนาญการ “ถาม? ถามยังไง?” ตอบกลับพลังอย่างมิพออกพอใจ ปสันน์เปล่งเสียงสูงอย่างมิได้ตั้งใจ “หรือว่าจะถาม หัวหน้าครับ คุณอดรนทนกลั้นมานานกี่ปีแล้วครับเนี่ย ทำไมถึงชักช้าร่ำไรขนาดนี้? หรือว่า หัวหน้า ทำไมความสามารถบนเตียงของคุณถึงยอดเยี่ยมเช่นนี้? ช่วยสอนให้หน่อยได้หรือไม่? หรือจะให้ถามว่า หัวหน้า คุณทำธุระทั้งบ่ายขนาดนี้ ร่างกายของสางงามจะรับได้ไหวไหมหรือ?”“ครืด...” เสียงประตูเปิดดังขึ้นเบาๆ ปสันน์ยังคงกล่าวไปเรื่อยอย่างลุกรี้ลุกรน มิทันได้ระวัง พลังที่กลับสังเหตุเห็น เมื่อเห็นสุวิทย์กับเพ็ญจิตเดินควบคู่กันออกมา เขาก็เปล่งเสียงกระแอมออกมาสองครั้งด้วยความปราณีเป็นการเตือน “แค่กๆ...”