ตอนที่ 4 เจ้าจะมีน้ำยานั่นไหม

ต๭นที่ 4 เจ้าจะมีน้ำยานั่นไหม ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างไม่คิดว่าอยู่ๆหลินหมื้นชิงจะทำเรื่องแบบนั้นได้ นาทีนั้นตะลึงนิ่งไปหมด แม้แต่หลินไอ้ชิวก็ดวงตาเบิกโพลง ไม่เชื่อสายตา หลินหมื้นชิงคนบ้านี่เก่งกาจตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ทำไมวันนี้นางถึงได้แปลกไปอย่างนี้ สาวใช้อีกคนเห็นถึงท่าทางหลินหมื้นชิงที่โหดเหี้ยมอย่างนี้ สายตาที่มองไปที่นางก็มีความหวาดกลัวขึ้นมา แต่ว่าหลินหมื้นชิงไม่ได้ปล่อยนางไปเพราะว่าเขากลัว สาวใช้คนนั้นดิ้นรนอยู่ครู่เดียว ก็หมดลมหายใจ รอสาวใช้คนนั้นหมดลมหายใจแล้ว หลินหมื้นชิงถึงได้ปล่อยนาง จากนั้นสายตามองไปยังหลินไอ้ชิวอย่างเยือกเย็น ผู้หญิงที่เกิดมาสวยอย่างนี้ กลับมีจิตใจที่โหดเหี้ยมอย่างนี้! “หลิน......หลินหมื้นชิง เจ้าฆ่าคน! เจ้ากล้าฆ่าสาวใช้ของข้า!” นัยน์ตาของหลินหมื้นชิงร้อนรนไปหมด นางมองดูหลินหมื้นชิงอย่างหวาดกลัว ท่าทางที่นางฆ่าคนเมื่อครู่นี้ ท่าทางเด็ดเดี่ยว หลินไอ้ชิวเริ่มกลัวขึ้นมา คนบ้านี้คงไม่บ้าขึ้นมา แม้แต่นางก็ฆ่าหรอกนะ? “ข้าไม่ฆ่านาง คนที่ตายก็คือข้า?” นัยน์ตาเย็นชาหยุดอยู่ที่ใบหน้าของหลินไอ้ชิว ดวงตาหลินหมื้นชิงมีความเยือกเย็นผุดขึ้นมา นางเป็นนักฆ่าคนหนึ่ง ตอนที่ฆ่าคนไม่เคยมีความเมตตา แล้วยิ่งสองคนนั้นมาหาเรื่องนางเองก่อน ตอนนี้ก็ถึงตาผู้หญิงคนนี้แล้ว “หลินหมื้นชิง เจ้า......เจ้าคิดจะทำอะไร ข้าขอเตือนเจ้าว่าอย่าเข้ามา!” หลินไอ้ชิวถอยหลังไม่หยุด ดวงตาสวยมองหลินหมื้นชิงอย่างหวาดกลัว ตอนนี้นางเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ไม่เหมือนกับคนบ้าที่ให้นางรังแกเมื่อก่อน “ข้าไม่รู้ว่าทำไมเจ้าถึงได้หาเรื่องข้า และไม่รู้ว่าอ๋องหมิงที่เจ้าพูดคืออะไร แต่ว่าถ้าหากใครหาเรื่องข้า ไม่มีใครจะลงเอยดีสักคน!” หลินหมื้นชิงเดินเข้าใกล้หลินไอ้ชิวทีละก้าว น้ำเสียงเย็นชาของนางมีแววความเกลียดชังด้วย เมื่อครู่นี้ผู้หญิงคนนี้สั่งให้สาวใช้มาสั่งสอนนาง ดูแล้วผู้หญิงคนนี้ก็ควรถูกสั่งสอนบ้าง “หลินหมื้นชิง เจ้ากล้ามาข่มขู่ข้าเหรอ!” หลินไอ้ชิวจ้องมองหลินหมื้นชิงอย่างโกรธเคือง ตั้งแต่เล็กจนโต นางก็เป็นหัวแก้วหัวแหวนในจวน ยังไม่เคยมีใครกล้ามาใช้น้ำเสียงอย่างนี้กับนางมาก่อน หลินหมื้นชิงนี่มีสิทธิ์อะไรมาเตือนนาง ยิ่งคิดยิ่งโกรธ รอจนหลินหมื้นชิงเดินมาถึงข้างๆ หลินไอ้ชิวก็ง้างมืออยากจะตบนาง แต่ว่าวินาทีถัดมาข้อมือก็ถือจับไว้ หลินหมื้นชิงจ้องมองหลินไอ้ชิวอย่างเย็นชา นิ้วมือออกแรงนิดๆ หลินไอ้ชิวก็เจ็บจนขมวดคิ้วขึ้น “อ๊าย! หลินหมื้นชิง เจ้าคนต่ำ เจ้ากล้า......” เพี๊ยะ! เดิมทีหลินไอ้ชิวยังคิดจะด่าอะไร แต่ว่ายังพูดไม่จบ เสียงตบหน้าหนึ่งก็ถูกตบลงหน้าของนาง หลินหมื้นชิงจ้องมองนางสีหน้าเย็นชา หลินไอ้ชิวอึ้งทันที หลังจากตั้งสติได้ สีหน้าโกรธเคืองก็จ้องหลินหมื้นชิง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเกลียดแค้น “หลินหมื้นชิง เจ้าคนต่ำ เจ้ากล้าตีข้า เจ้าเป็นตัวอะไร กล้าลงมือกับข้า เจ้าเชื่อไหมว่าข้าจะให้ท่านพ่อสั่งโบยเจ้า!” ตั้งแต่เล็กจนโต นางเป็นหัวแก้วหัวแหวนมาโดยตลอด ไม่เคยมีใครกล้าพูดแรงๆกับนาง ยิ่งไม่เคยมีใครกล้าลงมือกับนางมาก่อน แต่ว่าหลินหมื้นชิงเจ้าคนต่ำ กลับตบหน้านาง เรื่องนี้นางไม่มีทางปล่อยไปง่ายๆแน่นอน “ถ้าอย่างนั้นก็ต้องดูว่าเจ้าจะมีน้ำยานั้นไหม!” หลินหมื้นชิงพูดเสียงเย็น รอยยิ้มเยาะผุดขึ้นที่ปาก นางยังไม่เคยเอาคำขู่ของคนอยู่มาใส่ใจ นางเดินเข้าไปใกล้หลินไอ้ชิวทีละก้าว นัยน์ตาเย็นชา ถ้าหากไม่ใช่ว่าตอนนี้ยังไม่ได้ทำความเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ผู้หญิงตรงหน้าคนนี้ตายในมือของนางนานแล้ว แต่ไหนแต่ไรนางฆ่าคนไม่เคยกะพริบตา รู้สึกถึงดวงตาอันตรายของหลินหมื้นชิง หลินไอ้ชิวรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที ร่างกายนางถอยหลังไปทีละก้าว เพียงแต่ว่าดวงตาคู่นั้น ยังไงก็กลบความเกลียดชังไม่ได้ “หลินหมื้นชิง เจ้ารอไว้เถอะ ข้าจะไปบอกท่านพ่อเดี๋ยวนี้ ให้ท่านพ่อสั่งลงโทษเจ้า ข้าไม่มีทางปล่อยเจ้าไปแน่!” พูดประโยคนี้จบก็หันหลังวิ่งหนีไป หลินหมื้นชิงในตอนนี้น่ากลัวมาก ไม่เหมือนท่าทางบ้าๆบอๆเมื่อก่อนเลยสักนิด เมื่อครู่นี้ หลินไอ้ชิวสงสัยจริงๆ ถ้าจะฆ่านางทิ้งเหมือนอย่างที่ฆ่าสาวใช้นั้นไหม จวนอ๋องหมิง ห้องนอนที่สวยสง่า มุกเรืองแสงเปล่งประกายแสงสีฟ้าจางๆ ส่องสว่างให้ทั่วทั้งห้องสว่างราวกับกลางวัน ผ้าม่านโปร่งใสถูกลมพัดขึ้นมา ชายคนหนึ่งกำลังนอนปิดตาอยู่บนเตียง ชายอายุราวๆ 20 ปี เสื้อคลุมสีม่วงทองหรูหรา ทำให้รูปร่างเขาหล่อสง่า ยิ่งเผยให้เห็นถึงความสูงส่งและสง่างามอย่างบอกไม่ถูก รูปร่างหน้าตาของเขายิ่งหล่อเหลาหาข้อตำหนิไม่ได้ ราวกับผ่านการแกะสลักมาอย่างดี คิ้วเข้มหนาเลิกขึ้นเล็กน้อย ดวงตาดำสนิท ราวกับท้องฟ้ายามค่ำคืนของกลุ่มดาว คมลึกและเยือกเย็น จมูกโด่งเป็นสันกับริมฝีปากบางเล็กน้อยที่เข้าด้วยกันเผยให้เห็นถึงความสูงส่งของเขาอย่างเป็นธรรมชาติ ความหยิ่งยโสและความน่าเกรงขามนั้นที่มีมาแต่กำเนิด