ตอนที่ 7 คนของข้า

ต๭นที่ 7 คนของข้า หลิวซูอวิ๋นที่นั่งอยู่ในตำแหน่งหลักพูดเสียงเย็นชาหลังจากหลินหมื้นชิงพูดจบทันที “ท่านแม่ ท่านดูท่าทีอะไรนั่นของนางสิ นางทำร้ายลูกถึงอย่างนั้น ไม่เพียงแต่ไม่ขอโทษ ยังกล้าดูหมิ่นลูกกลับอีก ในใจลูกรู้สึกเสียใจจริงๆ” หลินไอ้ชิวมาถึงหน้าหลิวซูอวิ๋นท่าทางน่าสาร ท่าทางร้องไห้สะอื้น ทำให้ดูแล้วก็สงสาร “ชิวเอ๋อไม่ร้อง วันนี้แม่จะต้องให้ความเป็นธรรมกับเจ้าแน่ เจ้าจะจ้องไม่ถูกทำร้ายฟรีๆ” หลิวซูอวิ๋นมองดูหลินไอ้ชิวสีหน้าน่าสงสาร จากนั้นสายตาเย็นเยือกก็หันไปมองที่ใบหน้าของหลินหมื้นชิงอีกครั้ง หลินหมื้นชิงมองดูหลินไอ้ชิวอย่างเย็นชา ผู้หญิงคนนี้ดูแล้วบอบบางอ่อนแอ ท่าทางไม่มีพิษภัยอะไร ไม่คิดว่าจะสามารถกลับผิดเป็นถูกได้ขนาดนี้ “คุณท่าน ท่าทางของหลินหมื้นชิงเมื่อครู่ท่านก็เห็นแล้ว ลูกสาวของเราได้รับความไม่ยุติธรรมขนาดนี้ ท่านจะต้องให้ความยุติธรรมกับชิวเอ๋อนะ” สายตาหลิวซูอวิ๋นหันไปทางหลินจิ๋นโจว ก็อดไม่ได้ที่จะช่วยพูดให้กับหลินไอ้ชิว สายตาเย็นชาของหลิวซูอวิ๋นกลับมาหยุดอยู่บนร่างของหลินหมื้นชิงอีก นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น นางไม่ชอบหลินหมื้นชิงมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ตอนนี้เด็กชั้นต่ำนี่ยังทำร้ายลูกสาวแท้ๆของนางอีก นางจะต้องสั่งสอนนางเป็นธรรมดา ให้นางจำไว้ ไม่อย่างนั้นคงคิดว่าตัวเองเป็นคุณหนูของจวนเสนาบดีแล้วจริงๆ! เดิมทีหลินจิ๋นโจวที่ไม่พอใจกับท่าทีของหลินหมื้นชิงอยู่แล้ว หลังจากฟังคำยุยงของหลิวซูอวิ๋น สายตาที่มองไปที่นางยิ่งเย็นชาไร้ความรู้สึกเข้าไปอีก “ถ้าอย่างนั้นฮูหยินอยากจะทำยังไงกับนาง?” หลินจิ๋นโจวมองกลับมา ถามเสียงเรียบ “คุณท่าน หลินหมื้นชิงคนนี้ไม่มีผู้หลักผู้ใหญ่ในสายตา ข้าคิดว่าครั้งนี้จำเป็นต้องลงโทษหนักๆ ไม่อย่างนั้นเรื่องราวในวันนี้ถูกแพร่ออกไป คนนอกคงคิดว่าจวนเสนาบดีของเราไม่สั่งสอนแน่!” หลิวซูอวิ๋นพูดอย่างเป็นหลักเป็นการ จากนั้นหันไปมองหน้าหลินหมื้นชิง นัยน์ตามีแววโหดเหี้ยม “ข้าเห็นว่า สั่งโบย 50 ที เป็นยังไง เป็นการตักเตือน คุณท่านคิดว่าเป็นยังไง?” หลินจิ๋นโจวได้ยินดังนั้น เงียบไปสักพักก็พยักหน้า “เรื่องราวในครั้งนี้ก็ทำตามที่ฮูหยินบอกละกัน” “เด็กๆ นำตัวคุณหนูสามออกไป!” หลิวซูอวิ๋นรีบสั่งการคนงานที่อยู่นอกประตู นัยน์ตามีแววเยาะเย้ย 50 ที ถึงไม่ตาย สำหรับผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่งแล้วล่ะก็ ก็ทรมานไม่น้อย หลินไอ้ชิวยืนอยู่ข้างหลิวซูอวิ๋น สายตาที่มองไปยังหลินหมื้นชิงก็มีรอยยิ้มเยาะเย้ยได้ใจ แค่คิดถึงตอนที่ลงโทษ ท่าทางหลินหมื้นชิงขอร้องอย่างทุกข์ทรมาน ในใจของนางก็รู้สึกสะใจ ใครให้นังคนชั้นต่ำนี่แย่งอ๋องหมิงของนางไป นี่เป็นผลตอบแทนของการแย่งผู้ชายของนางไป! คนงานหลายคนหลังได้ยินคำสั่งคนในจวนสั่งการ รีบเดินเข้ามา เตรียมพร้อมนำตัวหลินหมื้นชิงออกไป “คุณท่าน ฮูหยิน พวกท่านปล่อยคุณหนูไปเถอะ สองวันก่อนคุณหนูเพิ่งจะป่วยหนักมา ถึงตอนนี้ร่างกายยังอ่อนแออยู่ รับการโบย 50 ทีไม่ไวจริงๆ คุณท่านเสี่ยวซิ้วขอร้องท่านเถอะ” หลังจากเสี่ยวซิ้วได้ยินฮูหยินพูด รีบวิ่งมาคุกเข่า ขอร้องแทนนางไม่หยุด มองดูเสี่ยวซิ้วที่อยู่ๆก็พุ่งเข้ามา สายตาหลินหมื้นชิงอึ้งเล็กน้อย ความซาบซึ้งใจในใจยิ่งอยู่ยิ่งรุนแรงขึ้น นางสามารถรับรู้ได้ว่าสาวใช้ที่ชื่อเสี่ยวซิ้วคนนี้ เป็นห่วงนางจริงๆ นี่ทำให้นางยิ่งมั่นใจใจที่ปกป้องสาวใช้คนนี้ “เจ้าเป็นแค่เพียงสาวใช้ต่ำต้อย มีสิทธิ์อะไรมาขอร้องแทนนาง ยังไม่ไสหัวลงไปก็แต่เจ้าก็ต้องโดนด้วย!” หลิวซูอวิ๋นตบโต๊ะอย่างแรง จ้องเสี่ยวซิ้วอย่างโกรธ เดิมทีเสี่ยวซิ้วก็เป็นสาวใช้ที่ค่อนข้างขี้ขลาดอยู่แล้ว หลิวซูอวิ๋นโกรธอย่างนี้ ยิ่งทำให้นางตกใจกลัวจนตัวสั่น แต่ถึงแม้จะเป็นอย่างนี้ นางก็ไม่หลบไป ยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้น “ฮูหยิน ข้าขอร้องท่านล่ะ ครั้งนี้ท่านปล่อยคุณหนูไปเถอะ คุณหนูข้ารับโบย 50 ทีไม่ไหวจริงๆ” เสี่ยวซิ้วสั่นไปทั้งตัว แต่ก็ยังขอร้องแทนหลินหมื้นชิงไม่หยุด “เด็กๆ พาสาวใช้นี่ลงไปก่อน โบยหนักๆ 50 ที!” จ้องมองเสี่ยวซิ้วอย่างโมโห หลิวซูอวิ๋นสั่งการเสียงเย็นชาโดยตรง ในเวลาแบบนี้ ไม่ว่าใครร้องขอ นางก็ไม่มีทางปล่อยหลินหมื้นชิงไปแน่ นังเด็กชั้นต่ำนี่กล้าทำร้ายลูกสาวของนาง ต้องสั่งสอนนางเป็นธรรมดาอยู่แล้ว! “ฮูหยินไว้ชีวิตด้วย!” “เดี๋ยวก่อน!” ในตอนที่คนงานพวกนั้นเดินถึงหน้าเสี่ยวซิ้ว ตอนที่อยากจะจับนางเอาไว้ หลินหมื้นชิงพูดเสียงเย็นชา สายตาเยือกเย็นจ้องมองไปที่คนทั้งสองคนที่อยู่ที่ตำแหน่งหนัก สายตาแผ่กระแสความอันตรายออกมา “เสี่ยวซิ้วเป็นคนของข้า วันนี้ใครกล้าทำร้ายนาง ก็เป็นศัตรูกับข้า ข้าจะต้องให้พวกเจ้าได้ชดใช้แน่!” พูดจบ ดวงตาเปล่งประกายของหลินหมื้นชิงอยู่ๆก็โหดขึ้นมาทันที ยังมีรังสีอำหิตที่ยิ่งรุนแรง รังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาทั่วตัว ทำให้คู่สามีภรรยาเสนาบดีและหลินไอ้ชิวอดหวาดกลัวไม่ได้ ถูกหลินหมื้นชิงสะกดไว้ แม้แต่หลินจิ๋นโจวที่ผ่านเหตุการณ์ใหญ่ๆมาจนชินก็ไม่ตกใจยังมีตกตะลึงเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะมองดูนางอย่างละเอียด “นายท่าน อ๋องหมิงมา!”