ตอนที่ 9 ลงมือในห้องโถง

ต๭นที่ 9 ลงมือในห้องโถง “หยุดนะ!” ในตอนที่คนงานนั้นง้างแส้ขึ้นมาอีกครั้ง หลินหมื้นชิงทนดูไม่ได้อีกต่อไป นางพูดเสียงเย็น จ้องมองคนงานนั้นด้วยสายตาโหดเหี้ยม นัยน์ตายังมีประกายความโกรธเคืองสั่นไหวอยู่ รับรู้ถึงสายตาเย็นเยือกของนาง ร่างคนงานนั้นสั่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก หยุดนิ่งอยู่ที่เดิมในทันที ถูกหลินหมื้นชิงสะกดไว้ในทันที หลิวซูอวิ๋นอึ้งไปสักพักก็ได้สติ จากนั้นสั่งการเสียงเย็น “ยังมัวทำอะไรอยู่! ยังไม่ต่ออีก!” หลิวซูอวิ๋นเป็นถึงฮูหยินของเสนาบดี คำสั่งของนางไม่มีใครกล้าไม่หยุด คนงานนั้นง้างแส้ขึ้นเตรียมฟาดต่ออีก สองมือข้างกายกำมือแน่น ไฟโกรธในใจกำลังลุกไหม้ หลินหมื้นชิงหลับตาลง หายใจเข้าลึกๆ พยายามให้ตัวเองสงบนิ่ง สายตาของเซียวชี่จื่อหยุดอยู่ที่หน้าของหลินหมื้นชิงตลอด ดวงตาที่ไม่แสดงอะไรนั่น ทำให้คนอื่นดูไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ในใจ ตั้งแต่มาถึงจวนเสนาบดี ความสนใจของเขาก็อยู่ที่หลินหมื้นชิงตลอด เขาก็อยากจะรู้ว่าผู้หญิงคนนี้จะทำยังไงต่อ เพี๊ยะ! อีกแส้หนึ่งที่ตีลงร่างของเสี่ยวซิ้ว เสียงร้องทรมานของเสี่ยวซิ้วดังเข้าหูหลินหมื้นชิงอีกครั้ง นางทนอีกต่อไปไม่ได้แล้ว วินาที่ถัดมา ตอนที่คนงานกำลังจะฟาดแส้ลงบนร่างเสี่ยวซิ้ว นางก็พุ่งตัวออกไป จับแส้ที่เกือบจะฟาดลงอย่างแน่น สายตาของนางดุจนน่ากลัว “พอแล้ว! ถ้าหากฟาดอีกที ข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่” เสี่ยวซิ้วเป็นคนเดียวที่เป็นห่วงนางตั้งแต่นางมาถึงที่นี่ ภักดีต่อนางอย่างมาก หลินหมื้นชิงไม่ใช่คนไร้จิตไร้ใจ คนที่ดีต่อนาง นางก็อยากปกป้องเป็นธรรมดา คนงานนั้นมองตานาง ร่างกายสั่นไม่หยุด นาทีนั้นไม่รู้จะทำยังไงดี เขาหันหน้าไปทางฮูหยินเสนาบดี ร่างกายสั่นเล็กน้อย “ฟาดต่อไป!” ตอนนี้หลิวซูอวิ๋นรนแล้ว นางไม่คิดว่าหลินหมื้นชิงกล้ากำเริบอย่างนี้ต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ออกมาได้! สายตาดุหลินหมื้นชิงมองไปยังหลิวซูอวิ๋น นัยน์ตามีแววอาฆาต “ไม่มีใครหน้าไหนสามารถทำร้ายคนของข้าได้! รวมถึงเจ้า!” ในใจสั่นอย่างบอกไม่ถูก ในใจหลิวซูอวิ๋นร้อนรนในทันใด แต่ว่าหลังได้สติ ยิ่งโมโหม่หาย นางโกรธจนตัวสั่น “หลินหมื้นชิง เจ้ากล้ามากนะ เจ้ากล้าข่มขู่ข้า! เจ้ารู้หรือเปล่าว่าข้าเป็นใคร! เจ้ามันนังบ้า ไม่มีผู้ใหญ่ในสายตาอย่างนี้ ข้าตั้งใจจะปล่อยเจ้าครั้งหนึ่ง แต่เจ้ากลับยิ่งเหิมเกริม ดูแล้ววันนี้ต้องลงโทษเจ้าดีๆหน่อยแล้ว ให้เจ้ารู้กฏของจวนนี้หน่อย!” หลิวซูอวิ๋นชี้ไปที่หลินหมื้นชิง นิ้วมือสั่นเล็กน้อย เห็นชัดว่าไฟโกรธทะลุจนถึงที่สุดแล้ว “เด็กๆ คุณหนูก็ตีด้วย ข้าจะให้นางได้รู้ว่ากฏของจวนนี้คืออะไร!” คิ้วได้รูปของเซียวชี่จื่อขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย ในใจมีอารมณ์บางอย่างเกิดขึ้น แต่ว่าเขาก็ไม่ได้เอ่ยปากช่วยพูดให้กับหลินหมื้นชิง ความรู้สึกของเขาบอกว่า ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนที่จะยินยอมให้ใครมาบงการได้ พูดจบ ก็มีคนงานหลายคนมาถึงหน้าหลินหมื้นชิง อยากจะควบคุมตัวนาง “รนหาที่ตาย!” ก่อนที่คนงานพวกนั้นจะลงมือ หลินหมื้นชิงก็เดินเข้าไปหาคนที่ใกล้ที่สุด ยกเท้าก็ถีบคนๆหนึ่งออกไป เห็นอย่างนี้ คนงานหลายคนก็ต่างพุ่งขึ้นไป แต่กัลป์ถูกหลินหมื้นชิงสองสามทีล้มลง ทันใดก็มีเสียงครวญครางของพวกคนงานดังมา เซียวชี่จื่อมองดูการลงมือที่โหดเหี้ยมนี้ แต่ละท่าของหลินหมื้นชิงต่างจู่โจมบนส่วนที่อ่อนแอที่สุดบนร่างกาย ดวงตามีเสน่ห์มีแววความอยากรู้ขึ้นมา ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้มีกำลังภายในอะไรแม้แต่น้อย แต่ว่าท่าแปลกตา ลงมือเร็วแม่นแรง ไม่ได้ปล่อยให้ศัตรูมีโอกาสตอบกลับแม้แต่น้อย การแสดงของผู้หญิงคนนี้อยู่นอกเหนือการคาดเดาของเขาจริงๆ แต่ว่าเขากลับยิ่งอยากจะรู้จักว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนยังไงกันแน่ เพราะยังไงวันข้างหน้าจะเป็นพระชายาของเขา ก็ต้องทำความรู้จักดีๆหน่อยเป็นธรรมดา ล้มทุกคนได้ หลินหมื้นชิงตบมือ ท่าทางไม่ได้ใส่ใจอะไรเลย “เสี่ยวซิ้ว ลุกขึ้น” เดินมาถึงหน้าเสี่ยวซิ้ว หลินหมื้นชิงพยุงนางยืนขึ้น ตอนที่เห็นรอยเลือดบนหลังพวกนั้น ก็รู้สึกสงสารอย่างบอกไม่ถูก เป็นเพราะนางทำให้นางเป็นอย่างนี้ ถ้าหากไม่ใช่เพราะนาง นางคงไม่ถูกตี “หลินหมื้นชิง เจ้ากำลังทำอะไร! คิดจะต่อต้านจริงๆแล้วเหรอ ต่อหน้าท่านอ๋องยังกล้าลงมือทำร้ายคน! ใครให้ความกล้านี้กับเจ้า!” หลิวซูอวิ๋นเห็นคนงานเยอะขนาดนั้นล้วนถูกนางล้มลง ตกใจในขณะเดียวกัน ในใจยิ่งโมโห หลินหมื้นชิงคนนี้ไม่ได้เห็นนางอยู่ในสายตาจริงๆ กล้าลงมือภายในห้องโถง “ข้าไม่ทำคนอื่น คนที่เจ็บก็เป็นข้า? หรือว่าข้าต้องรอถูกตีเงียบๆ? เจ้าโง่หรือว่าข้าโง่กัน?” หลินหมื้นชิงหัวเราะเยาะเย้ยเสียงหนึ่ง สายตาเยือกเย็นมองไปยังหลิวซูอวิ๋น นัยน์ตามีแววโหดขึ้นมา นางไม่ได้เป็นหลินหมื้ชิงในเมื่อก่อน แม้ว่าเมื่อก่อนเจ้าของร่างกายนี้ นิสัยอ่อนแอ ถูกคนอื่นรังแกตลอด แต่ว่าตอนนี้เจ้าของร่างกายนี้เป็นนางหลินหมื้นชิง นางไม่ยอมให้ใครมารังแกมาแต่ไหนแต่ไร