ตอนที่ 14 อาหารง่ายๆ

ต๭นที่ 14 อาหารง่ายๆ “พิเศษจริงๆนั่นแหล่ะ บังอาจกล้าด่าข้า! หึ่ม! หลังจากผู้หญิงคนนี้เข้ามาอยู่ในจวนอ๋อง นางจะได้เห็นดีแน่!” เซียวชี่จื่อที่แต่เดิมก็รู้สึกไม่พอใจอยู่แล้ว หลังได้ยินที่อู๋หชิงพูด ใบหน้าหล่อเหล่ายิ่งบูดบึ้งจนน่ากลัว ไฟโกรธในใจคุกรุ่นไม่หยุด ดวงตาสีดำสนิทนั่นยิ่งดุร้ายขึ้นมาทันที รอจนผู้หญิงคนนั้นแต่งเข้าจวนอ๋องแล้ว เขาจะต้องให้นางได้รู้ว่าผลลัพธ์ของการล่วงเกินเขา! เวลาที่เซียนชี่จื่อพูด รอบกายมีรังสีความเย็นแผ่ซ่านออกมา ทำให้อกสั่นขวัญแขวนอย่างบอกไม่ถูก อู๋หชิงที่อยู่ด้านหลังเขา อดใจหายแทนหลินหมื้นชิงในใจไม่ได้ นางล่วงเกินใครไม่ว่ามาล่วงเกินท่านอ๋องของเขา รนหาที่ตายแท้ๆ! ต้องรู้ว่าฐานะชื่อเสียงของท่านอ๋องของเขา ทั้งแคว้นชี้บอกได้ว่าอยู่ใต้คนๆเดียว แต่อยู่เหนือคนนับหมื่น สร้างผลงานในสนามรบมาแล้วไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ แม้แต่ฮ่องเต้ในปัจจุบัน เห็นท่านอ๋องของเขา ยังต้องเกรงใจไม่กล้าพูดเสียงดังเลย แต่ว่าคุณหนูสามคนนี้ ท่าทีเวลาพูดไม่ดีแล้วยังไม่พอ ยังกล้าด่าว่าท่านอ๋องของเขาอีก ความกล้าหาญนี้ก็..... แต่ว่าการตอบสนองของผู้หญิงคนนี้เกินการคาดหมายของเขาจริงๆ เขาไม่คิดว่าในโลกนี้ ยังมีผู้หญิงที่กล้าหาญขนาดนี้ เขาก็อยากจะรอดู รอแต่งเข้าจวนอ๋องแล้ว ผู้หญิงคนนี้ยังจะอวดดีได้อีกไหม ทะลุมิติมายังที่นี่มาหลายวันแล้ว แต่ว่านอกจากจวนเสนาบดีแล้ว หลินหมื้นชิงยังไม่เคยก้าวออกจากประตูนี้มาก่อนเลย อดไม่ได้ที่จะออกไปดูโลกภายนอกหน่อย ในเมื่อมีชีวิตมาสองชาติ ยังไม่เคยสัมผัสกับวิถีชีวิตสมัยก่อนจริงๆเลย “คุณหนู กินข้าวกัน” เสี่ยวซิ้วยกสำรับเที่ยงมาด้านหน้าหลินหมื้นชิง วางไว้บนโต๊ะอย่างระมัดระวัง หลินหมื้นชิงมองไปยังกับข้าวบนโต๊ะ คิ้วสวยก็ขมวดขึ้นมาแน่น ที่เสี่ยวซิ้วยกเข้ามามีเพียงข้าวสวยสองถ้วยเล็กไม่เต็ม ผักเชียวที่แทบจะไม่น้ำมันเลยแม้แต่น้อย มาถึงที่นี่หลายวันแล้ว อาหารของพวกเขา ไม่เคยมีเนื้อสัตว์เลย “เสี่ยวซิ้ว ยังไงข้าก็เป็นคุณหนูสามของจวนเสนาบดี อาหารการกินแย่ขนาดนี้เลยเหรอ? ข้าว่าคนงานที่นี่ยังกินดีกว่าพวกเราอีก” “คุณหนู ฮูหยินกับคุณหนูรองเป็นคนสั่งการให้ห้องครัวเอง เดิมทีร่างกายคุณหนูก็อ่อนแออยู่แล้ว แต่ว่าพวกเขาก็ยังทำอย่างนี้ ลำบากคุณหนูจริงๆ” เสี่ยวซิ้วเงียบไปสักพัก มองดูหลินหมื้นชิงอย่างเสียใจ ทุกครั้งตอนที่ไปที่ห้องครัว นางก็พยายามช่วงชิงให้ได้เนื้อกลับมาให้คุณหนูบ้าง แต่ว่าคนในห้องครัวเป็นตายยังไงก็ไม่ให้ แถมยังคำที่พูดออกมาก็ฟังไม่ได้เลย “พวกเขาอีกแล้ว! แม่ลูกคู่นี้ช่างต่ำทรามจริงๆเลย!” ได้ยินที่เสี่ยวซิ้วพูด หลินหมื้นชิงก็รู้ได้เลย ไฟโกรธลุกไหม้ในทันที มีลูกสาวยังไงย่อมมีแม่อย่างนั้นจริงๆ กระทั่งเรื่องพวกนี้ยังจะลงมืออีก ยังเลวทรามจริงๆเลย “คุณหนู ท่านพูดเบาเสียงหน่อย ถ้าหากคำพูดพวกนี้ไปเข้าหูของฮูหยินกับคุณหนูรองเข้า ท่านจะต้องถูกลงโทษอีกเป็นแน่” มองดูท่าทางของหลินหมื้นชิงที่โมโหอย่างนี้ เสี่ยวซิ้วอดกังวลไม่ได้มองดูนอกประตูแวบหนึ่ง สายตามีแววหวาดกลัว “เสี่ยวซิ้วไม่ต้องกลัว คุณหนูของเจ้าไม่ได้เป็นหลินหมื้นชิงเมื่อก่อนอีกแล้ว ข้าในตอนนี้จะไม่ยอมให้ใครมารังแก รวมถึงเจ้าด้วย ก็ไม่มีใครหน้าไหนสามารถรังแกได้!” รู้ว่าเสี่ยวซิ้วเป็นคนขี้กลัว ปกติถูกรักแกจนชินแล้ว ดังนั้นจึงไม่กล้าโต้ตอบ แต่ว่านางหลินหมื้นชิงไม่ใช่คนแบบนั้น นางไม่ใช่คนอ่อนแอ ไม่ใช่คนที่ให้คิดจะรังแกก็ได้ “คุณหนู......” เสี่ยวซิ้วมองดูหลินหมื้นชิง ไม่รู้ว่าเพราะอะไร นางรู้สึกว่าคุณหนูของนางเปลี่ยนไปอย่างมาก ไม่ได้เป็นคุณหนูที่ให้ใครมารังแกก็ได้อีกแล้ว แม้ว่าคุณหนูแบบนี้จะทำให้นางรู้สึกไม่คุ้นเคย แต่ว่านางชอบที่เห็นการเปลี่ยนแปลงคุณหนู นางเห็นถึงความเด็ดเดี่ยวและเย่อหยิ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อนจากตัวของนาง “เสี่ยวซิ้ว ไป ข้าพาเจ้าไปกินของอร่อยที่ห้องครัว!” เสี่ยวซิ้วร่างกายอ่อนแออย่างนี้ บวกกับสองวันก่อนเพิ่งได้รับบาดเจ็บ เป็นเวลาที่ต้องการสารอาหารมากที่สุด วันๆกินแต่ของที่ไม่มีสารอาหารอย่างนี้ ร่างกายจะหายดีได้ยังไงกันล่ะ “คุณหนู พวกเราไม่ไปดีกว่านะ ห้องครัวต้องไม่ให้พวกเราแน่ๆ อีกอย่างถ้าหากฮูหยินกับคุณหนูรองรู้เรื่องเข้า ท่านจะมีปัญหาเอาได้นะ” เสี่ยวซิ้วมองหลินหมื้นชิงสีหน้าลำบากใจ นางไม่ใช่ว่าไม่อยากกินเนื้อสัตว์ แต่ว่านางไม่มีความกล้านั้น ฮูหยินกับคุณหนูรองไม่ชอบพวกเขาขนาดไหน ในใจนางรู้ชัดดี ถ้าหากเรื่องนี้ไปเข้าหูพวกนางล่ะก็ พวกเขาต้องแย่แน่ “ข้าไม่กล้วพวกนางหรอก ไปพวกเราไปกันตอนนี้เลย!” แม้ว่าฮูหยินเสนาบดีกับคุณหนูรองจะไม่ใช่คนดีอะไร แต่ว่าหลินหมื้นชิงไม่ได้กลัวพวกนางเลย พวกนางมาหักอาหารการกินของนาง จุดนี้นางยอมไม่ได้! ตอนที่หลินหมื้นชิงพูด ก็จูงมือเสี่ยวซิ้วเดินไปทางห้องครัวแล้ว