已经是第一章了
ตอนที่ 16 อาละวาดที่ห้องครัว
ตนที่ 16 อาละวาดที่ห้องครัว
เสี่ยวซิ้วเห็นสายตามั่นใจนั้นของหลินหมื้นชิง อยู่ๆในใจก็ไม่ได้กลัวขนาดนั้นแล้ว นางพยักหน้า จากนนั้นก็รีบไปหยิบถ้วยมาถ้วยหนึ่ง
หลินหมื้นชิงตักรังนกใส่ในถ้วย จากนั้นก็ยื่นไปยังด้านหน้าของเสี่ยวซิ้ว
“ดื่มมันเข้าไป”
“คุณหนู แบบนี้จะได้ยังไง เสี่ยวซิ้วเป็นแค่สาวใช้ต้อยต่ำเท่านั้น จะสามารถกินของดีขนาดนี้ได้ยังไงกัน คุณหนูดื่มมันดีกว่า”
เสี่ยวซิ้วมองดูหลินหมื้นชิงด้วยสีหน้าลนลาน รีบร้อนพูด นางเกิดมาโตขนาดนี้ ยังไม่เคยลองมาก่อนว่ารังนกมีรสชาติยังไง รังนกเป็นถึงวัตถุดิบที่แพงมาก นางแค่สาวใช้คนหนึ่ง จะมีสิทธิ์กินรังนกได้ยังไงกัน
“เจ้าไม่ใช่สาวใช้ต้อยต่ำ เจ้าเป็นน้องสาวของข้าหลินหมื้นชิง ข้าให้เจ้าดื่มมัน เจ้าก็ต้องดื่ม จะมาพูดอะไรเยอะแยะ หรือว่าตอนนี้แม้แต่ข้าเจ้าก็ไม่ฟังแล้วหรือยังไง?”
เสี่ยวซิ้วบอกว่าตัวเองเป็นสาวใช้ต้อยต่ำทุกครั้ง หลินหมื้นชิงฟังแล้วรู้สึกไม่ดีมาก นางคิดว่าสาวน้อยคนนี้เป็นน้องสาวของนางตั้งนานแล้ว ในสายตาของนาง เสี่ยวซิ้วไม่ได้เป็นเพียงสาวใช้
“ค่ะ.....คุณหนู”
รู้ว่าคุณหนูเอ็นดูนาง ดังนั้นจึงพูดอย่างนี้ ในใจเสี่ยวซิ้วอบอุ่นมาก ซาบซึ้งใจมาก นางเป็นเพียงสาวใช้คนหนึ่งในจวนเสนาบดีเท่านั้น แต่กลับถูกคุณหนูปฏิบัติดีอย่างนี้ นางตัดสินใจแล้ว ชาตินี้จะภักดีกับคุณหนูของนางไปตลอด จะไม่ทรยศต่อคุณหนูที่ดีต่อนาง
แม่ครัวมองดูเสี่ยวซิ้วกินรังนกเข้าไป ในใจร้อนรนขึ้นมาทันที นั่นเป็นของๆคุณหนูรองเชียว แต่กลับถูกสาวใช้คนหนึ่งกินไป นี่จะได้ยังไงกัน
“พวกเจ้ายังทำบ้าอะไรอยู่ รีบไปแย่งรังนกมา นั่นเป็นของๆคุณหนูรองเชียวนะ!”
หลังจากแม่ครัวได้สติ รีบสั่งการกับสาวใช้หลายคนอย่างโมโห
เสี่ยวซิ้วเห็นสถานการณ์นี้ ตกใจจนตะลึงอึ้งอยู่กับที่ ไม่กล้ากินอีก และหลินหมื้นชิงก็มายังหน้านาง บังนางไว้ ปกป้องนางไว้ข้างหลัง
“เจ้ากินต่อไป ไม่ต้องเป็นห่วง!”
สองวันก่อนเสี่ยวซิ้วถูกตีมา รังนกนี่บำรุงร่างกายนางได้พอดี วันนี้รังนกนี่นางจะต้องให้เสี่ยวซิ้วได้กินลงไป
สาวใช้หลายคนพุ่งตัวไปทางเสี่ยวซิ้วอย่างไว หลินหมื้นชิงถีบเอาคนที่พุ่งมาก่อนคนแรกให้กระเด็นออกไป จากนั้นก็พุ่งไปยังสาวใช้พวกนั้น ฝ่ามือที่ตีลงไปแต่ละครั้งล้วนตีบนส่วนที่อ่อนแอที่สุดของร่างกายพวกนาง
เดิมทีสาวใช้พวกนี้ก็ไม่มีแรงสู้อยู่แล้ว หลินหมื้นชิงมีวิขาอยู่กับตัว ดังนั้นจึงจัดการล้มพวกนางล้มลงได้อย่างง่ายดาย
แม่ครัวเห็นคนเยอะขนาดนี้ยังไม่ใช่คู่มือของหลินหมื้นชิง ในใจเกิดกลัวขึ้นมาทันที แต่ว่าปากก็ยังไม่หยุดที่จะเอ่ยปากข่มขู่
“หลินหมิ้นชิง เจ้าช่างกล้ามากจริงๆ เจ้ากล้าอาละวาดที่ห้องครัว! เจ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้วใช่ไหม ข้าจะไปตามคนมาจับเจ้าไว้ นำตัวไปให้ฮูหยิน!”
หลังจากพูดจบ แม่ครัวนั่นก็รีบเดินไปทางประตู ตอนนี้นางกลัวว่าหลินหมื้นชิงจะมาตีนางด้วย
“กล้าข่มขู่ข้า!”
สีหน้าหลินหมื้นชิงเย็นชา มองไปเห็นมีดที่อยู่บนเขียง วินาทีถัดมาก็โยนมีดเล่มนั้นไปทางแม่ครัว
แม่ครัวตกใจจนเบิกตาโพลง ขาอ่อนไปหมด ยังไงก็ก้าวไม่ออกอีก
แต่ว่ามีดเล่มนี้ หลินหมื้นชิงไม่ได้คิดจะเอาชีวิตนาง มีดปักลงบนเสาประตู มีดนั่นหยุดห่างจากแม่ครัวไปเพียงไม่กี่เซ็น
“ข้าหลินหมื้นชิงเกลียดคนที่ข่มขู่ข้าที่สุด! ฮูหยินกับคุณหนูรองข่มขู่ข้า อ๋องหมิงข่มขู่ข้า ตอนนี้แม้แต่คนชั้นล่างอย่างเจ้ายังกล้าข่มขู่ข้า เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าฆ่าเจ้าทิ้งจริงๆเหรอ?”
ตอนที่หลินหมื้นชิงพูด ก็ก้าวไปยังแม่ครัวทีละก้าว นัยน์ตาที่เต็มไปด้วยรังสีอาฆาตของนาง
แม่ครัวมองดูหลินหมื้นชิงที่ก้าวเข้ามาทีละก้าว สายตาเย็นเยือกของนาง ทำให้นางตกใจกลัวอย่างมาก นางอยากจะวิ่งหนี แต่กลับก้าวขาไม่ออก นางตกใจกลัวจริงๆ
“คุณ....คุณหนูสามไว้ชีวิตด้วย ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่กล้าอีกแล้ว ขอคุณหนูสามไว้ชีวิตข้าด้วย”
มองดูท่าทางของหลินหมื้นชิงที่เดินเข้ามา ในที่สุดแม่ครัวนั่นก็เอ่ยปากร้องขอชีวิตขึ้นมา ท่าทางตอนนี้ของนางดูแล้วน่ากลัวมากเกินไป แม้ว่าจะเคยได้ยินมาแล้วว่า หลังจากคุณหนูสามหายป่วยก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนอย่างนั้น แต่ไม่คิดว่า นางจะเก่งถึงขนาดนี้
“ตอนนี้รู้จักร้องขอชีวิตแล้ว? เมื่อครู่นี้ยังเก่งไม่เบาไม่ใช่หรือยังไง? เจ้าไม่ใช่ว่าจะให้ฮูหยินตีขาข้าจนหักหรือยังไง?”
หลินหมื้นชิงยิ้มเยาะที่มุมปาก นางถามกลับเสียงเย็น
“คุณหนูสาม เมื่อครู่นี้ข้าน้อยตาสุนัขมองคนต่ำ ขอร้องคุณหนูสามไว้ชีวิตข้าเถอะ ข้ารับประกันว่าจากนี้ไปไม่กล้าอีกแล้ว อีกอย่างข้าน้อยก็แค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น หาเรื่องคุณหนูสาม ไม่ใช่ความหมายของข้าน้อย”
ร่างกายแม่ครัวสั่นไม่หยุด หน้าผากเหงื่อไหลไม่หยุด นางกลัวจริงๆ หลินหมื้นชิงขยับตัวเอามีดจี้อยู่บนคอของนางโดยตรง
“วันนี้ข้าจะไว้ชีวิตเจ้าไป ถ้าหากรั้งข้าอีกครั้ง ข้าฆ่าเจ้าทิ้งทันทีแน่!”
หลินหมื้นชิงผลักแม่ครัวออก เตือนเสียงเย็น
ที่จริงแล้วนางไม่ได้อยากจะให้เรื่องมันใหญ่โต นางก็แค่จะมาหาอะไรอร่อยๆกินในครัวแค่นั้น เพื่อเสริมบำรุงสารอาหารให้เสี่ยวซิ้วนิดหนึ่ง ร่างกายของนางอ่อนแออย่างนี้เห็นชัดว่าเป็นเพราะขาดสารอาหาร
已经是最新一章了
加载中
