ตอนที่ 17 คำหยาบคาย

ต๭นที่ 17 คำหยาบคาย “ค่ะ! ค่ะ! ข้าน้อยไม่กล้าอีกแล้ว ไม่กล้าไร้มารยาทกับคุณหนูสามอีกแล้ว ขอบคุณคุณหนูสามที่ไว้ชีวิต!” หลังหลินหมื้นชิงพูดจบ จึงถอนหายใจออกยาวๆ รีบตอบตกลงไม่หยุด “ยังจะทำอะไรอยู่อีก ยังไม่ไสหัวอีก! หรือว่าจะให้ข้าเชิญเจ้าออกไป?” มองดูแม่ครัวที่คุกเข่าอยู่ที่พื้นแวบหนึ่ง หลินหมื้นชิงเอ่ยปากเสียงเย็นอีกครั้ง “ข้าน้อยไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ ไปเดี๋ยวนี้!” ราวกับว่าแม่ครัวได้รับนิรโทษกรรมอย่างนั้น รีบลุกขึ้นวิ่งออกไปทันที ตอนนี้ไม่มีเรื่องอะไรที่จะสำคัญกว่าชีวิตอีกแล้ว รอจนแม่ครัวจากไป เสี่ยวซิ้วก็ดื่มรังนกไปไม่น้อยแล้ว วางถ้วยลงสสีหน้าพึงพอใจ ตั้งแต่เล็กจนโตนางยังไม่เคยกินของที่ดีขนาดนี้มาก่อนเลย “เสี่ยวซิ้ว เอาพวกนี้กลับไปด้วย เที่ยงวันนี้พวกเราจะประบอาหารการกินดีๆสักหน่อย” หลินหมื้นชิงมายังเตาไฟ ตักซุปไก่ใส่ถ้วย จากนั้นก็ยื่นไปให้เสี่ยวซิ้ว “ค่ะ คุณหนู” ทั้งสองคนห่อของกินทั้งหมดกลับเรือนไป “คุณหนู ตั้งแต่เล็กจนโตเสี่ยวซิ้วยังไม่เคยกินของที่ดีขนาดนี้มาก่อนเลย? อร่อยจริงๆ” เสี่ยวซิ้วกินเนื้อสัตว์ที่เพิ่งเอามาจากห้องครัวไม่หยุด โตขนาดนี้ เป็นครั้งแรกที่นางได้กินเนื้อสัตว์คำใหญ่ขนาดนี้เลย นางอยู่ที่จวนเสนาบดีมานานหลายปี ทั้งปียังไม่รู้เลยว่าจะกินเนื้อสัตว์ได้ครั้งสองครั้งไหม “หลังจากนี้ข้าจะไม่ให้เจ้ากินอาหารที่แม้แต่คนงานชั้นล่างยังไม่กินนั่นอีก หลังจากนี้ข้าจะให้เจ้าได้มีชีวิตที่ดีกว่าสาวใช้ทุกคนในจวนนี้!” มองดูท่าทางสีหน้าพึงพอใจของเสี่ยวซิ้ว หลินหมื้นชิงเอ็นดูอย่างบอกไม่ถูก เพียงแค่กินข้าวมื้อหนึ่งอย่างสะใสเท่านั้น เสี่ยวซิ้วก็พอใจขนาดนี้ เมื่อก่อนนี้สาวน้อยคนนี้ผ่านความยากลำบากมามากแค่ไหนกันนะ แล้วก็เจ้าของร่างกายนี้ ไม่คิดจะต่อต้านบ้างเลยหรือยังไง? รู้แค่ให้คนอื่นรังแกอย่างเดียวหรือยังไง? หลินหมื้นชิงพูดจบ เสี่ยวซิ้วกลับไม่ได้กินอย่างดีใจเหมือนก่อนหน้านี้ สีหน้ามีแต่ความกังวล “เป็นอะไร? ทำไมไม่กินแล้วล่ะ?” มองดูท่าทางเสี่ยวซิ้ว หลินหมื้นชิงขมวดคิ้วเบาๆ ถามเสียงเรียบ “คุณหนู ตอนนี้เสี่ยวซิ้วมีความกังวล ถ้าหากฮูหยินกับคุณหนูรองรู้เรื่อง จะต้องมาหาเรื่องท่านแน่ๆ ท่านทำเรื่องพวกนี้เพื่อเสี่ยวซิ้ว ในใจเสี่ยวซิ้วกังวลมาก เสี่ยวซิ้วเป็นแค่คนชั้นล่างเท่านั้น แต่ว่าท่านกลับมองเสี่ยวซิ้วเป็นเหมือนน้องสาว เสี่ยวซิ้วไม่รู้ว่าจะตอบแทนคุณหนูยัง” พูดอยู่ดีๆเสี่ยวซิ้วก็ตาแดง เพื่อให้นางได้กินอิ่มท้องคุณหนูของนางไปอาละวาดที่ห้องครัว ถ้าหากฮูหยินรู้เข้าลงโทษคุณหนูจะทำยังไง “เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงข้า ข้าไม่กลัวพวกเขาหรอก ข้าไม่หาเรื่องพวกเขาก็ดีมากแค่ไหนแล้ว ถ้าหากพวกนางถ้ามาหาเรื่องข้า ข้าจะสั่งสอนพวกนางเอง ทำให้พวกนางรู้ว่าข้าหลินหมื้นชิงไม่ใช่คนที่ควรมีเรื่องด้วย!” ตอนที่ไปห้องครัว นางรู้ตั้งนานแล้วว่าเรื่องนี้จะต้องถึงหูฮูหยินกับหลินไอ้ชิวแน่นอน แต่ว่านางไม่ได้ใส่ใจเลยสักนิด ถ้านางกล้าทำอย่างนี้ ก็เท่ากับว่านางคิดดีแล้วถึงผลลัพธ์ที่จะตามมา ในโลกนี้ นางจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมารังแกได้ ตอนที่หลินหมื้นชิงพูด นอกประตูก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าต้องเป็นฮูหยินกับหลินไอ้ชิวแน่นอน “คุณหนู ทำยังไงดี? ต้องเป็นคนที่ถามคนผิดแน่ๆ เดี๋ยวถ้าลงโทษคุณหนูจะทำยังไงดี?” เสี่ยวซิ้วได้ยินเสียงฝีเท้าข้างนอก ก็ยิ่งกลัวขึ้นมาอีก “ไม่ต้องเป็นห่วง ไม่มีอะไรหรอก ข้าออกไปดูหน่อย” หลินหมื้นชิงบนไหล่เสี่ยวซิ้วเบาๆ ตอนที่พูดก็ลุกเดินไปข้างนอกแล้ว ตอนที่เดินถึงประตู ก็เจอเข้ากับฮูหยินกับหลินไอ้ชิวสองคนที่เดินเข้ามาพอดี ด้านหลังยังมีสาวใช้กับคนงานตามมามากมาย แค่มองพวกนางก็รู้แล้วว่าไม่เป็นมิตร “หลินหมื้นชิง เจ้าช่างกล้ามากนะ กล้าไปอาละวาดที่ห้องครัว ตอนนี้ยิ่งอยู่เจ้ายิ่งกล้ามากขึ่นแล้วจริงๆ! ยังมีกฏของจวนเสนาบดีอยู่ในสายตาอยู่หรือเปล่า!” หลิวซูอวิ๋นหยุดเดิน มองดูหลินหมื้นชิงด้วยความโมโห วันสองวันมานี้นางกำลังเครียดที่ไม่มีข้ออ้างจะจัดการกับนาง วันนี้นางก็เริ่มมันขึ้นมาเอง วันนี้นางจะต้องสั่งสอนนางให้ได้! “กฎ? กฎบ้าบออะไร? กฎจวนเสนาบดี คือการที่คุณหนูสามของจวนเสนาบดีสวมใส่ไม่ดี กินไม่อิ่ม สู้คนงานชั้นล่างไม่ได้ด้วยซ้ำอย่างนั้นเหรอ?” หลินหมื้นชิงมองดูฮูหยินเย็นๆ รู้ว่านางกับเสี่ยวซิ้วลำบากขนาดนี้ ก็เพราะคนของจวนเสนาบดีนี่ ในใจยิ่งไม่มีความรู้สึกดีอะไร “เจ้า! เป็นถึงลูกคุณหนู กลับพูดคำหยาบคายแบบนี้ ขายหน้าจวนเสนาบดีข้าหมด!” หลิวซูอวิ๋นชี้ไปที่หลินหมื้นชิง เป็นลูกผู้หญิงคนหนึ่ง นางกลับพูดจาไม่น่าฟังอย่างนี้ ขายหน้าจวนเสนาบดีหมด “คำหยาบคาย? คำพูดของข้าไม่น่าฟัง แต่ถ้าเทียบกับเรื่องที่เจ้าทำ คำที่ข้าพูดมันน่าฟังกว่าเป็นพันหมื่นเท่าแล้ว เจ้ายังเป็นถึงฮูหยินเสนาบดีอีก ใจเล็กขนาดนี้ ไม่รู้จริงๆว่าตำแหน่งฮูหยินเสนาบดีเจ้าเป็นได้ยังไงกัน!”