ตอนที่ 18 ข้าฆ่าเจ้าก่อนเชื่อไหม

ต๭นที่ 18 ข้าฆ่าเจ้าก่อนเชื่อไหม ฮูหยินนี่คอยหาเรื่องนางในทุกเรื่อง หลินหมื้นชิงทนจนถึงที่สุดแล้ว อาศัยตำแหน่งฐานะของตัวเองมารังแกนาง ต่ำทรามที่สุด! ไม่รู้จริงๆว่าผู้หญิงอย่างนี้เป็นคุณหญิงของบ้านได้ยังไง น่าขำเป็นที่สุด! “เจ้า! หลินหมื้นชิง เจ้าบังอาจกล้าลบหลู่ข้าแบบนี้! ข้าเป็นท่านแม่ของเจ้านะ เป็นฮูหยินจวนเสนาบดี เจ้าดียังไงมาพูดกับข้าแบบนี? เห็นทีคงต้องสั่งสอนเจ้าสักหน่อยแล้ว!” ฮูหยินเสนาบดีโมโหจนตัวสั่น ในจวนแห่งนี้ยังไม่เคยมีใครใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับนางมาก่อนเลย หลินหมื้นชิงนี่เป็นคนแรก ไม่ได้เห็นนางอยู่ในสายตาจริงๆสินะ “หลินหมื้นชิง เจ้าคนต่ำ! บังอาจกล้าลบหลู่ท่านแม่ข้าอย่างนี้ เจ้าก็แค่ลูกที่เกิดจากสาวใช้ต่ำต้อยคนหนึ่งท่านั้น คิดว่าตัวเองเป็นคุณหนูของจวนเสนาบดีจริงๆเหรอ เจ้าไม่รู้หรือยังไงว่าการมีอยู่ของเจ้าคือความอัปยศสูงสุดของท่านพ่อ?!” หลินไอ้ชิวเองก็จ้องมองหลินหมื้นชิงสีหน้าโกรธ ในจวนแห่งนี้ คนงานสาวใช้ทุกคน ก็เคารพพวกเขาสองแม่ลูกมาก เพราะว่านางเป็นคุณหนูบ้านใหญ่ แต่หลินหมื้นชิงไม่ได้เป็นอะไรเลย แม่ของนางเป็นแค่สาวใช้ต่ำต้อย อาศัยตอนที่ท่านพ่อของเขาเมา แอบลักปีนขึ้นเตียงท่านพ่อ ถึงได้มีมัน ยังกล้าไม่มีพวกเขาอยู่ในสายตาต่อหน้านางกับท่านแม่ ใบหน้าสวยของหลินหมื้นชิงบูดขึ้นมาทันที สายตายิ่งเย็นเยือกไปอีก แม้ว่าท่านแม่ของร่างกายนี้ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับนาง แต่ว่าในเมื่อตอนนี้นางได้ครอบครองร่างกายนี้แล้ว นางก็ไม่ยินยอมให้ใครก็ตามมาดูถูกลบหลู่ท่านแม่ของนาง “เจ้าพูดว่าอะไรนะ! เจ้าลองพูดอีกรอบสิ!” หลินหมื้นชิงหน้าบูดบึ้ง มองหลินไอ้ชิวตรงๆด้วยสายตาเย็นชา นัยน์ตามีแววความโหดเหี้ยม หลินไอ้ชิ้วนี้ท่าทางอ่อนแอบอบบาง แต่คำที่พูดออกมา ทำให้อยากจะเย็บปากของเขาจริงๆ! ยังจะลูกคุณหนู สุภาพเรียบร้อย เหอะๆ นางก็คู่ควร? “ข้าจะพูดอีกสักร้อยรอบ พันรอบข้าก็กล้าพูด แม่ของเจ้าก็แค่สาวใช้ชั้นต่ำด้านหน้า ปีนขึ้นเตียงท่านพ่ออย่างหน้าไม่อาย คลอดคนเจ้าออกมา!” หลินไอ้ชิวเองก็โมโหแล้ว ไม่ได้สนใจดวงตาที่โกรธจนจะฆ่าคนคู่นั้นของหลินหมื้นชิว ยังคงพูดต่อเสียงดัง ไม่กลัวคนรอบข้างจะได้ยินสักนิด ไม่ใช่ นางต้องการให้คนรอบข้างทุกคนได้ยินต่างหาก ให้ทุกคนได้รู้ แม่ของหลินหมื้นชิงเป็นแค่สาวใช้หน้าไม่อาย ใช้วิธีการปีนขึ้นเตียงเสนาบดี! เพี๊ยะ เพี๊ยะ! หลินไอ้ชิวพูดยังไม่ทันจบ เสียงตบหน้าก็ดังขึ้นมา หลินหมื้นชิงก็ตบนางไปสองทีติดอย่างแรง ทันใดแก้มทั้งสองข้างขอฃหลินไอ้ชิวก็บวมแดงขึ้นมาทันที “ปากเจ้านี่ไม่ได้เหม็นธรรมดาจริง! วอนเจ็บตัวจริงๆ!” หลินหมื้นชิงมองหลินไอ้ชิวเย็นๆ ไฟโกรธนัยน์ตากำลังลุกไหม้อยู่ หลินไอ้ชิวคนนี้แตะขีดจำกัดของนางอีกครั้ง หลินไอ้ชิวโดนตบจนอึ้งไปหมด ทุกคนในเหตุการณ์เองก็สีหน้าประหลาด รอจนได้สติมา หลินไอ้ชิวก็กรี๊ดขึ้นมา “อร๊าย! หลินหมื้นชิง เจ้าคนต่ำทราม เจ้ากล้าตบข้า! เจ้าคนต่ำทราม!” หลินไอ้ชิวง้างมือเตรียมจะตบกลับ วันนี้นางพาคนมาเยอะขนาดนี้ นางไม่กลัวหลินหมื้นชิงสักนิด นังคนต่ำทรามนี้ไม่ได้ตบหน้านางครั้งแรก นางเป็นถึงคุณหนูรองของจวนเสนาบดีผู้สูงส่ง นางยังอาจไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงแบบนี้ นัยน์ตาเย็นปรากฏ หลินไอ้ชิวยังไม่ทันได้ถึงตัวหลินหมื้นชิว ก็ถึงจับข้อมือไว้อย่างแน่นหนา หลินหมื้นชิงจ้องมองนางสีหน้าเย็นชา มุมปากมีรอยยิ้มเยาะเย้ย “คนต่ำทรามเจ้าไม่มีสิทธิ์เรียก! หลินไอ้ชิว สักวันข้าจะต้องให้เจ้าตายในมือข้าแน่!” หลินไอ้ชิวมองดวงตาหลินหมื้นชิงในใจร้อนรน แต่ก็สงบลงอย่างเร็ว หลินหมื้นชิงก็แค่อวดดีเท่านั้น แค่ข่มขู่นางเท่านั้น นางก็แค่คุณหนูที่ไม่เป็นที่รักในจวนเท่านั้น มีความสามารถอะไรจะมาฆ่านางได้ ช่างน่าขำสิ้นดี “หลินหมื้นชิง เจ้าคนต่ำทราม เจ้าปล่อยข้าเดี๋ยวนี้! เจ้ากล้าลงมือกับข้า! ข้าจะต้องให้ท่านพ่อฆ่าเจ้าแน่!” หลินไอ้ชิวออกแรงขัดขืน แม้ว่าจะกลัวแต่ก็ไม่วายข่มขู่หลินหมื้นชิง ต่อหน้านังคนต่ำทรามคนนี้นี้ นางไม่มีวันยอมอ่อนข้อแน่นอน นางเป็นถึงคุณหนูรองของจวนเสนาบดี ผู้หญิงที่ชื่อหลินหมื้นชิงคนนี้ มีสิทธิ์อะไรมาทำอย่างนี้กับนาง! “ถึงตอนนี้ยังจะปากแข็งอีก ก่อนที่เจ้าจะให้เขาฆ่าข้า ข้าฆ่าเจ้าก่อนเลยเจ้าเชื่อไหม?” แรงในมือของหลินหมื้นชิงกำลังเพิ่ม นางแทบจะกัดฟันพูดประโยคนั้นออกมา เมื่อก่อนหลินไอ้ชิวนี่อังโหอวดดีแค่ไหนกันเชียวนะ ถึงตอนนี้ก็ยังกล้าข่มขู่นางอีก ไม่รู้จักกลัวจริงๆ “อร๊าย~ เจ็บ หลินหมื้นชิงเจ้าปล่อยข้านะ!” ความปวดเฉียบพลันมาจากข้อมือ ทำให้หลินไอ้ชิวกรีดร้องออกมา น้ำตาแทบจะไหลออกมาแล้ว เกิดอะไรขึ้นกับหลินหมื้นชิงกันแน่ ทำไมอยู่ๆถึงได้เก่งกาจขนาดนี้ “หลินไอ้ชิว ฟังข้าให้ดี อย่างมาหาเรื่องข้าอีก ถ้าหากมาหาเรื่องข้าอีก ข้าจะทำให้เจ้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตายยังไง!”