ตอนที่ 22 พบองค์ชายครั้งแรก

ต๭นที่ 22 พบองค์ชายครั้งแรก “เฉิงเซี่ยงเชิญองค์ชายมาวันนี้ มีธุระอะไรรึ” เซียวชี่จือไม่อยากอยู่ที่นี้ พูดมาตามตรงเถอะ “ท่านคงไม่รีบร้อนที่จะเป็นดองกับท่านอ๋องหรอกใช่ไหม งั้นเรามาพักกินข้าวกันก่อนเถอะ เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องปกติมาก” หลังจากที่เฉิงเซี่ยงฟังเซี่ยวชี่จือพูดนั้น ก็แสดงใบหน้ายิ้มออกมาเล็กน้อย แต่ก็ไม่กล้าที่จะหัวเราะออกมา “ท่านอ๋อง นี่คือเหล้ารสชาติดี แต่ว่าคนที่นี้ยังกินข้าวกันอยู่ ข้าว่ามันน่าเบื่อไปหน่อย จะควรไหมถ้าจะให้ชิวเอ๋อ มอบเพลงสักบทเพลงให้กับท่าน บรรยากาศเริ่มเปลี่ยนเป็นอึมครึม ตั้งแต่เริ่มจนจบ สายตาของเซียวชี่จือไม่มีลกลน อยู่กับตัวกับตัวตลอด ในใจของหลินไอ้ชิวก็มีเสียใจบ้าง นางจะต้องเป็นหญิงที่อยู่ข้างกายเขา เขากลับไม่เห็นนางอยู่ในสายตา ในใจนางเศร้าโศกยิ่งนัก “mjkoอ๋อง ครอบครัวเรา ชิวเอ๋อมีความชำนาญในจตุรเทพศิลปะยิ่งนัก โดยเฉพาะการดีดพิณให้คนหลงใหล ลองให้ชิวเอ๋อบรรเลงสักบทเพลงมอบให้ท่านดีไหม “เซียวชี่จือ ไม่พูดจาสักพักใหญ่ คนในจวนเฉิงเซียงบางคนก็ไม่อยู่แล้ว วันนี้ที่เชิญเชียวชี่จือมาที่นี้ ก็เพื่อให้เขาได้สนใจในตัวหลินไอ้ชิว แต่ว่าทำไมบรรยากาศถึงอึมครึมขนาดนี้น่ะ นางกังวลใจยิ่งนัก สิ่งที่ตั้งใจทำทั้งหมดในค่ำคืนนี้จะไร้ประโยชน์เสียรึ “ได้” เซียวชี่จือพูดออกมา 1 คำ แต่ไม่มีการแสดงออกทางใบหน้า วันนี้หลินไอ้ชิวพยายามแสดงออกต่อหน้าเขาไม่หยุด และเดาใจเขาไม่ออกเหมือนกันว่าคิดอะไร แค่ไม่เปิดเผยออกมา “ชิวเอ๋อฝีมือยังต่ำต้อยยิ่งนักเพคะ.” หลินไอ้ชิวมองดูเซียวชี่จือก็ยังเหมือนเดิม สุดท้ายก็ให้บรรดารับใช้ส่งพิณมาให้ หลินไอ้ชิวนั่งอยู่ต่อหน้าพิณ ส่งสายตาแห่งความรักความศรัทธาไปยังเซียวชี่จื่อ จากนั้นก็เริ่มบรรเลงเพลงด้วยความนุ่มนวล เสียงพิณงดงามยิ่งนัก ราวกับว่าเป็นการพบเจอปัญหาที่งดงาม จนไม่สามารถหยุดหูฟังได้ เมื่อหลินเมิ่งชิงมาถึงห้องโถง ก็เห็นหลินไอ้ชิวกำลังบรรเลงพิณอยู่ ใบหน้าที่นุ่มนวลมองไปยังเซียวชี่จือ แววตาที่เต็มไปด้วยความรัก ส่วนด้านของเซียวชี่จือกลับไร้ความรู้สึก ดวงตาที่จ้องมองหลินไอ้ชิวคู่นั้นราวกับดาวที่เปล่งประกาย แต่ใบหน้ากลับไม่แสดงอาการใดๆออกมา เมื่อมองไปในตาของหลินไอ้ชิว ก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ในใจของหลินเมิ่งชิงกลับเหมือนไฟไม่มีชื่อกำลังลุกไหม้ในจิตใจ หลินเมิ่งชิงพยายามหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็ปรบมือให้แล้วเดินออกไป สายตาของทุกคนในที่นั้นต่างหันมองไปที่ประตู เมื่อพบกับหลินหมิ่งชิงในเวลานั้น สีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนไปจากเดิมในทันที มีเพียงเซียวชี่จือ ที่ใบหน้าไม่มีอาการตื่นตระหนก อีกทั้งยังไม่มีการแสดงอารมณ์ใดๆ “หลินเมื่งชิง เจ้ามาที่นี้ทำไม” หลินเมื่งชิงมาถึง ก็หยุดอยู่ต่อหน้าหลินไอ้ชิว จ้องมองนางด้วยความโกรธ งานเลี้ยงในค่ำคืนนี้ สถานที่นี้จัดขึ้นเพื่อให้นางกับเซียวชี่จือได้สานสัมพันธ์กัน หลินเมิ่งชิงมาที่นี้ในเวลานี้ ย่อมไม่เป็นผลดีอย่างแน่นอน ตั้งแต่ที่นางฟื้นจากการสลบไสลไม่ได้สติ หลังจากนั้น เหมือนกับว่านางเปลี่ยนไปเป็นคนละคน วันนี้ เรื่องดีๆหลายสิ่งที่วาดฝันของนาง ต้องมาพังลงจะทำเช่นไรกัน “เหตุใด หม่อมฉันถึงอยู่ที่นี้ไม่ได้เพคะ ข้าก็เป็นบุตรสาวของบ้านเฉิงเซียง เจ้ามีสิทธิ์ที่จะอยู่ที่นี้ หม่อมฉันไม่มีสิทธิ์งั้นรึ” หลินเมิ่งชิงเบะมุมปากขึ้น และยิ้มเยาะด้วยความเย็นชา นางไม่ยอมแสดงความอ่อนแอให้หลินไอ้ชิงได้เห็น ใช้คำพูดซักถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นกลาง “เจ้า ! เจ้าอย่าลืมสิ ฐานะของเจ้า ถึงแม้จะบอกว่าเจ้าคือบุตรสาวคนที่ 3 ของบ้านเฉิงเซียง แต่ว่างานเลี้ยงในค่ำคืนนี้ ไม่ได้เชิญเจ้ามา เจ้าก็ไม่ควรที่จะเชิญตัวเองมา มันไม่เสียศักดิ์ศรีไปหน่อยเหรอ ด้านหน้าของเซียวชี่จือ หลินไอ้ชิว พยายามที่จะหันมองท่าทางของทุกคน นางพูดด้วยเสียงเบาๆ แต่ว่าสายตาที่มองหลินเมิ่งชิงกลับเต็มไปด้วยความปรปักษ์ นางเกลียดชังหลินเมิ่งชิงเป็นที่สุด หากวันนี้นางสมปราถานาในคำพูด นางก็จะได้เป็นหญิงของเซียวชี่จือ นางจะไม่ยอมให้หลินเมิ่งชิงมาที่นี้เพื่อทำลายแผนของนางอย่างแน่นอน “จะมีหรือไม่มีเกียรติ ก็ใช่ว่าจะนับจากคำพูดของเจ้า ! หลินไอ้ชิว ไม่ต้องห่วงข้าหรอก ข้าไม่รู้หรอกว่า ค่ำคืนนี้เจ้าคิดจะทำอะไร ข้าจะบอกเจ้าไว้ แค่มีข้าอยู่ เจ้าไม่มีทางสมหวังอย่างแน่นอน! หลินเมิ่งชิงกระซิบที่ข้างหูของหลินไอ้ชิว ทันใดนั้นแววตาก็เปลี่ยนเป็นเย็นยะเยือกในทันที นางพูดประโยคนี้ออกมาด้วยความเย็นชา ในขณะที่นางกำลังพูดอยู่นั้น เสียงเบามาก และผู้คนรอบข้างก็ไม่มีใครได้ยิน แต่ว่าหลินไอ้ชิวกลับฟังได้ยินอย่างชัดเจน “หลินเมิ่งชิง นี่เจ้าอย่ามากเกินไปน่ะ ถ้าเจ้ากล้าที่จะทำลายแผนของข้า ข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่ “ รู้ดีว่าหลินเมิ่งชิงมาที่นี่ในวันนี้ ก็เพื่อจะมาสร้างความวุ่นวาย ในใจของหลินไอ้ชิว ยิ่งลุกเป็นไฟขึ้นมา ถ้าหากวันนี้แผนการของข้าต้องล่มสลายไป ข้าจะให้หลินเมิ่งชิงชดใช้อย่างสาสม “ตอนนี้ยังไม่รู้เลย ว่าใครกันแน่ที่จะไม่ปล่อยใคร , หลินไอ้ชิว ผู้หญิงระดับอย่างเจ้าไม่รู้จักเผชิญหน้า .....?? เบะริมฝีปากขึ้นมาเย้ยหยันอย่างเย็นชา เป็นการโจมตีฉบับของหลินไอ้ชิว หลินเมิ่งชิงไม่เคยเอามาใส่ใจ นางไม่ชอบโจมตีคนอื่น “หลินเมิ่งชิง เจ้าต้องการอะไรกันแน่ เจ้ามาที่นี่ทำไม “ หลินเมิ่งชิงโกรธในคำพูดของหลินไอ้ชิง ในตอนนี้เขามองไปที่สายตาของนางที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง “ประโยคนี้ต้องให้ข้าถามถึงจะถูก หลินไอ้ชิว เจ้าคิดจะทำอะไร รู้ไว้ซ่ะ ว่าข้ากำลังจะเป็นองค์หญิงของอ๋องหมิง ในเวลานี้ยังทำเรื่องราวที่ต่ำทรามเช่นนี้ เพื่อให้ได้เป็นหญิงหนึ่งเดียว เจ้าไม่รู้ว่ามันต่ำช้าบ้างเหรอ สายตาของหลินเมิ่งชิงเปลี่ยนเป็นความเย็นชา ในขณะที่เขาพูดประโยคนี้ ความเย็นชาในแววตา ทำให้คนรู้สึกเย็นยะเยือกไปถึงกระดูก เขาไม่ชอบเซียวชี่จือ แต่ก็จะไม่ให้หลินไอ้ชิวได้สมหวังอย่างแน่นอน สายตาของเซียวชี่จือ หยุดอยู่ที่หน้าอยู่หลินเมิ่งชิง ถึงแม้เขาจะพูดด้วยน้ำเสียงที่เบามาก แต่ว่าเขาสามารถได้ยินเป็นอย่างดี คำที่นางกำลังพูด ทุกคำล้วนฟังเข้าหูเขาหมดไม่มีตกแม้แต่คำเดียว “หลินเมิ่งชิง เจ้ามาทำอะไรที่นี้ วันนี้ที่จวนนี้กำลังจะมีการใหญ่ ข้าจะไม่ลงโทษเจ้า แต่ถ้าเจ้ายังมาสร้างความวุ่นวายอีก เจ้าคิดเหรอว่าคนในบ้านเฉิงเซียงจะไม่มีวิธีจัดการเจ้า หลิวซูอวิ๋น รู้ดีว่าหลินเมิ่งชิงไม่ได้มาดีอย่างแน่นอน สักพักในใจก็รู้สึกโกรธขึ้นมา หญิงไร้ยางอายผู้นี้ นี่เป็นครั้งที่ 2-3 แล้วที่เจ้าทำระยำเช่นนี้ เรื่องวันนี้อาจสัมพันธ์ไปถึงความผาสุกของลูกสาวอันเป็นที่รัก จะไม่ยอมให้หญิงไร้อางอายผู้นี้มาทำให้เสียการหรอก “พอได้แล้ว มาถึงนี่แล้ว ก็นั่งลงเถอะ ในอนาคตยังไงซะ ก็ต้องเป็นองค์หญิงของฮ่องเต้ต่อไป” ฝั่งหลิวซูอวิ๋นก็รีบเดินไปรับหลิวเมิ่งชิงในเวลานั้น เซียวชี่จือรีบพูดออกมาในทันที สีหน้าของเขา เสียงที่เป็นกลางไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึก “ท่านอ๋อง น้องสามของเราผู้นี้ไม่รู้จักกติกามารยาท ขฯนี้จวนของเรามีการใหญ่ ข้าเกรงว่าน้องสามจะทำให้ท่านไม่มีความสุข ดังนั้นข้าว่าให้น้องสามกลับไปก่อนเถอะ “อีก20วันต่อจากนี้ เดี๋ยวนางก็ต้องเป็นองค์หญิงของฮ่องเต้แล้ว ฮ่งเต้ขอใช้โอกาสตรงนี้ให้เป็นประโยชน์ละกัน ข้าขอพูดว่านี่คือองค์หญิงของข้าในอนาคต มิทราบว่าน้องสองมีความเห็นอะไรไหม” ความรู้สึกภายในของหลินไอ้ชิว ทำไมเซียวชี่จือ ดูไม่ออก เขาพูดเหมือนกับว่าไม่ชอบให้พูดรอบ2 หน้าตาเขาเคร่งขรึม เสียงพูดไม่มีความยินดียินร้าย “ไม่ใช่อย่างแน่นอนเพคะ ชิวเอ๋อจะไปมีความเห็นต่อท่านอ๋อง ได้อย่างไรกัน ชิวเอ๋อแค่เป็นห่วงน้องสาม เลยพูดผิดไปเท่านั้น ข้าสมควรได้รับโทษ “ชิวเอ๋อรอฟังคำสั่งท่านอ๋อง อยู่ ใบหน้าของหลินไอ้ชิวเต็มไปดวยความหวาดกลัว ขณะที่เขากำลังพูดอยู่นั้น สายตาสับสนวกวนไปมา เซียวชี่จือพูดด้วยเสียงเป็นกลาง ความรู้สึกคลุมเครือ แสดงถึงความไม่ยินดียินร้าย “เจ้าคิดว่าการตัดสินใจของฮ่องเต้ผิดงั้นรึ” เซียวชี่จือมองไปที่หลินไอ้ชิว สายตาแสดงออกถึงความเย็นชา หญิงผู้นี้ตั้งแต่เริ่มงานเมื่อตอนเย็น ก็เรียกร้องความสนใจจากเขาโดยตลอด เขารู้สึกร้อนใจมากสักพักแล้ว “ไม่ใช่อย่างนั้นเพคะ ข้าไม่ได้หมายความว่าเป็นเช่นนั้น ท่านอ๋องโปรดอภัย” เซียวชี่จือโกรธขึ้นมาทันที ทำให้หลินไอ้ชิวถึงกับสั่น ความงามภายในของนางได้หล่นหายไปหมดแล้ว นางคุกเข่าต่อหน้าอย่างรวดเร็ว ท่าทางของนางเต็มไปด้วยความหวาดกลัว “ท่านอ๋อง ชิวเอ๋อไม่ได้หมายความเป็นเช่นนั้น ชิวเอ๋อเพียงเห็นว่าน้องชิงมีลักษณะห้าวหาญ แต่ว่าใช้คำพูดไม่เหมาะสมเท่านั้นเอง จนทำให้ท่านอ๋อง ไม่สบายใจ ชิวเอ๋อเพียงต้องการให้ท่านพิจารณา ท่านอ๋อง อภัยข้าด้วย” เมื่อมองเห็นนางคุกเข่าด้านหน้า ความตกใจของหลินไอ้ชิว เฉิงเซียง หลินจิ่งโจว ก็ไม่รู้จะพูดแทนยังไง “องค์ชายเสด็จ” ฝั่งของเซียวชี่จือกำลังจะอ้าปากพูดขึ้น ,พูดอะไรกันในเวลานี้ เสียงของผู้ใหญ่ชั้นสูงด้านนอกดังขึ้น เสียงร้องนั่นทำให้ผู้คนต้องตื่นตระหนก ตรงกันข้ามในเวลานั้น ทุกคนก็ยืนขึ้นและแสดงการต้อนรับ สายตาของหลินเมิ่งชิงตื่นตระหนกยิ่งนัก ไม่เข้าใจเช่นกันว่าในเวลานี้เหตุใด องค์ชายจึงรีบมาที่จวนเฉิงเซียง แต่เมื่อมาถึงนางก็เก็บซ่อนอารมณ์ความรู้สึกอย่างชำนาญ แล้วก็หันหน้าไปมองทางด้านประตู สายตาของเซียวชี่จือก็เปลี่ยนหันไปมองที่ใบหน้เของหลิวเมิ่งชิง เขาจำได้ว่าเขาเคยส่งคนมาสำรวจดูนางอยู่ในเวลานั้น มีคนบอกว่านางมีความสัมพันธ์กับองค์ชายมาตั้งแต่เด็ก องค์ชายมาถึงจวนเฉินเซียง ไม่แน่เขาอาจจะมีความสัมพันธ์กัน อาจจะเป็นไปอย่างที่คิด สายตาอันกว้างไกลคู่นั้นของเซียวชี่จือกำลังเปลี่ยนเป็นความเย็นชาอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ สายตาอันเยือกเย็นของเขาเหมือนกับดาบที่กำลังจะเชือดนิ้วมือของหลินเมิ่งชิง จนรู้สึกได้ถึงความเย็นชาที่เขาแสดงออกมา หลินเมิ่งชิงหันไปมองเซียวชี่จือ สายตาของเขามองนางด้วยความเย็นชาตลอด ทำให้นางรู้สึกเย็นไปถึงกระดูก นางไม่รู้ว่านางจะได้รับโทษจากชายคนนี้เช่นไร ใช้เพียงสายตาอันลึกซึ้งมองนาง แม้ว่าภายในใจจะหวาดผลา และกลัวมาก แต่ว่าหลินเมิ่งชองกลับแสดงออกถึงความนิ่งเฉย นางไม่ยอมให้เขาเห็นจุดอ่อน สายตาไม่อาจมองเห็นความรู้สึกภายใน ในขณะนั้น บรรดาสาวใช้ก็นำทางองค์มาถึง มองเห็นเพียงแค่เขาสวมชุดคลุมลายสีพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว หน้าอกปักด้วยไหมสีเขียวเป็นลายกลุ่มดอกไม้ที่สวยงาม สายตาของหลินเมิ่งชิงหันไปมองเซียวชี่หมิงอย่างไม่ละสายตา เมื่อมองดูทั้งหมดเขาก็ดูเป็นคนหล่อรูปงามมาก แววตาอันสดใสเป็นประกาย คิ้วปลายงอนลาดเป็นแนว ทำให้คนรู้สึกประทับใจขึ้นมา ครั้งแรกที่เซียวชี่หมิงมอบสายตาให้นางความรู้สึกดีกว่าเซียวชี่จือผู้นั่นมาก และท้ายสุดเขาก็ไม่ได้แสดงความเย็นชาจนคนต้องกลัวไปถึงกระดูก อีกทั้งรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา ยิ่งทำให้คนรู้สึกอบอุ่นใจ “องค์ชายเสด็จกลับ” ขณะรอให้เซียวชี่หมิงเดินออกจากห้องโถง ทุกคนในห้องโถงต่างพากันยืนขึ้น มีเพียงหลินเมิ่งชิงผู้เดียวเท่านั้นที่ยังนั่งอยู่กับที่