ตอนที่ 25 ท่านอ๋องอย่างข้าก็เจ้าอำนาจเช่นนี้และ

ต๭นที่ 25 ท่านอ๋องอย่างข้าก็เจ้าอำนาจเช่นนี้และ แว๊บแรกที่พบแม่นางผู้นี้ เขาก็หลงไหลในความงดงามของนางเข้าแล้ว ท่าทางของนางเงียบสงบเฉยเมย บุคลิกที่ดูสง่าต่างจากคนธรรมดาทั่วไป ทำให้เขาเหม่อลอยเล็กน้อย แต่ก็สามารถดึงสติกลับมาได้อย่างรวดเร็ว เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของเขา หลินหมิ้นชิงรู้สึกทำตัวไม่ถูก ไม่ว่ายังไงเขาก็ถือว่าเป็นพี่ชายใหญ่ของนางในนาม หรือว่าเมื่อก่อนเขาไม่เคยพบนางมาก่อนเลยหรือ? แม้ในใจจะคิดอย่างนี้ แต่ยังไงก็ต้องเปิดตลาดเทคโนโลยี “อ่ะแฮ่ม..... ข้าคือหลินหมิ้นชิง” หลังจากไอเบาๆไปสองที หลินหมิ้นชิงเอ่ยปากพูดอธิบาย “หลินหมิ้นชิง เจ้าคือน้องสาวคนที่สามหรือ?” หลังจากที่หลินหลิงเชียวได้ยินคำตอบของนาง แววตาของเขาก็แปลกใจเล็กน้อย สายตาจ้องมองและสำรวจบนตัวนางขึ้นๆลงๆ ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ น้องสาวคนที่สามแค่ในนามคนนี้ ได้สร้างเรื่องในตำหนักไว้ไม่น้อยเชียวแหละ ทำให้ตำหนักเฉิงเชี่ยงยุ่งวุ่นวายไปหมด เรื่องที่ไม่ค่อยจะเกิดขึ้นกับเขาสักเท่าไหร่ แต่การกระทำของน้องสาวคนนี้ กลับทำให้เขารู้สึกมีความสนใจขึ้นมา “ค่ะ........พี่ชายใหญ่” ได้ยินคำพูดของหลินหลิงเชียวแล้ว หลิงหมิ้นชิงตอบรับอย่างแผ่วเบาๆ เรียกเขาว่าพี่ชายใหญ่ ถึงเขาจะมีสีหน้าที่เย็นชา แต่หลิงหมิ้นชิงไม่เห็นความไม่เป็นมิตรในแววตาของเขาเลย “ที่แท้ก็น้องสามนี่เอง ไม่พบกันมานานหลายปี คิดไม่ถึงว่าตอนนี้เจ้ายิ่งโตยิ่งสวยขึ้นมาเยอะเลยนะ” หลังจากที่ได้ยินคำที่หลินหมิ้นชิงเรียกตนเองแล้ว สีหน้าของหลิงหลินเชียวก็ดีขึ้นมามากพอสมควร ในแววตาทีมองไปทางเขา มีรอยยิ้มบางๆ ทีแรกนึกว่าเขาจะเป็นคนประเภทเดียวกับพวกคนในตำหนักเฉิงเชี้ยง เป็นคนที่ต่ำช้า แต่พอเห็นแววตาในตอนนี้ของเขาแล้ว ไม่มีความหมายใดๆ หลิงหมิ้นชิงก็รู้สึกได้ว่าไม่ได้รังเกียจเขาเลย “ขอบคุณพี่ชายใหญ่ที่ชมค่ะ เมื่อครู่นี้ข้าได้ยินสาวใช้พูดว่าที่ตำหนักของพี่ชายใหญ่นั้นเต็มไปด้วยไม้ดอกแปลกประหลาดที่มีคุณค่า ฉะนั้นก็เลยรู้สึกแปลกใจอยากมาดู ไม่คิดว่ากลับเป็นการมารบกวนพี่ชายใหญ่เข้าแล้ว” หลินหมิ้นชิงไม่ใช่คนที่ชอบสร้างเรื่อง ผู้อื่นมาหาเรื่องนาง นางไม่ปล่อยไว้แน่นอน แต่หลินหลิงเชียวดูจะเป็นมิตรกับนาง เพราะนั้นหลิงหมิ้นชิงเลยมีมารยาทกับเขา “แล้วน้องสามคิดว่าสวนของพี่ชายใหญ่เป็นอย่างไรบ้าง?” หลินหลิงเชียวเดินมาทางหลินหมิ้นชิง สายตาของเขามองไปทางดอกไม้ทั่วสวน แล้วเอ่ยปากพูดเบาๆ “ไม้ดอกนานาชนิดต่างแข่งกันเบิกบาน สีแดงสีม่วง สวยงามมากค่ะ” มุมปากมีรอยยิ้มอ่อนๆ สายตาของหลินหมิ้นชิงไม่ได้มองไปทางดอกไม้พวกนั้น แต่กลับหยุดอยู่ที่หลินหลิงเชียว นางแปลกใจมาก พี่ชายใหญ่ในนามคนนี้ เป็นคนเยี่ยงไรกันแน่? “ใช่หรือ? น้องสามชอบที่นี่หรือไม่?” เขาละสายตามาทางหลินหมิ้นชิง แววตาสีดำคู่นั้นความอยากรู้แฝงอยู่ “ชอบค่ะ ที่นี่น่าจะเป็นที่ที่เงียบสงบที่สุดในตำหนักเฉิงเชี่ยงแล้วสินะคะ?” หลินหมิ้นชิงอึ้งเล็กน้อย หลังจากที่ได้สติกลับมาแล้ว ถึงยิ้มพร้อมกับเอ่ยปากพูด อยู่ในตำหนักเฉิงเชี้ยงนี้ คาดว่าคงมีแต่พี่ชายใหญ่คนนี้เท่านั้นแหละที่ไม่มาหาเรื่องนาง ทำความรู้จักกับเขานั้นง่ายดายยิ่งกว่าทำความรู้จักกับผู้อื่นเยอะเลยล่ะ “ใช่หรือ?” หลินหลิงเชียวยิ้มที่มุมปาก เงียบอยู่สักพักถึงจะเอ่ยปาก “รอบนี้ข้าไม่ได้กลับมาที่ตำหนักครึ่งปีแล้ว ที่บ้านเกิดเรื่องขึ้นมากมายจริงๆ” วันนี้หลินหลิงเชียวพึ่งกลับตำหนัก จากนั้นก็ได้ยินพวกสาวใช้พูดคุยเรื่องที่เกิดขึ้นในตำหนักช่วงนี้ เขาไม่คิดว่าช่วงเวลาที่เขาไม่อยู่นั้น จะเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ้งใหญ่กับหลินหมิ้นชิงเช่นนี้ ไม่เพียงแต่หายดีจากโรคบ้า นิสัยยังเปลี่ยนไปเยอะมาก ทำให้ตำหนักเฉิงเชี้ยงยุ่งวุ่นวายไปหมด เขาแปลกใจมาก ทำไมจู่นางถึงเปลี่ยนไปมากมายเยี่ยงนี้? ในแววตาของเขาเต็มไปด้วยความอยากรู้ หลินหมิ้นชิงรู้สึกว่าเหมือนตนเองจะถูกเขามองทะลุไปหมดแล้ว ความรู้สึกเยี่ยงนี้ทำให้ใจของนางรู้สึกกระวนกระวายอย่างไร้สาเหตุ “พี่ชายใหญ่คะ เวลาก็เริ่มค่ำแล้ว ข้าไม่รบกวนพี่ชายใหญ่พักผ่อนแล้วค่ะ ข้ากลับก่อนนะคะ?” หลินหมิ้นชิงหันไปอีกทาง เอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา “ได้ พักผ่อนเช้าๆนะ” หลินหลิงเชี้ยวไม่ได้รั้งนางไว้ แค่ตอบกลับเบาๆไปประโยคหนึ่ง หลินหมิ้นชิงจูงเสี่ยวซิ้วไว้ออกจากสวนของหลินหลิงเชี้ยว ไม่รู้ว่าทำไม สำหรับพี่ชายใหญ่คนนี้ นางไม่เกลียดเขาเลยแม้แต่น้อย “คุณหนูคะ วันนี้คุณชายใหญ่พูดคุยกับคุณหนูไม่น้อยเลยนะคะ” เสี่ยวซิ้วเดินตามหลังหลินหมิ้นชิง เอ่ยปากพูดด้วยความดีใจ “ก็แค่เพียงไม่กี่ประโยคเท่านั้นเอง ไม่ว่ายังไงก็อาศัยอยู่ในตำหนักเดียวกัน ทักทายพูดคุยกันก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือ?” มองเสี่ยวซิ้วอย่างหมดคำพูด หลินหมิ้นชิงส่ายหน้าไปมา “ไม่ใช่เช่นนี้นะคะ คุณหนูไม่รู้ นิสัยของคุณชายใหญ่นั้นเฉยชามาโดยตลอด ถึงแม้จะพบคุณหนูใหญ่และคุณหนูรองก็ไม่พูดมากแม้แต่ประโยคเดียว วันนี้กลับพูดคุยกับคุณหนูไปตั้งหลายประโยค คุณหนูของข้าเนี่ยแหละที่เสน่ห์แรง!” ใช้ชีวิตอยู่ในตำหนักเฉิงเชี้ยงมานานหลายปี เสี่ยวซิ้วเคยพบเจอหลินหลิงเชียวเพียงแค่ไม่กี่ครั้งเอง ก่อนหน้านี้นางเคยพบเห็นสถานการณ์ที่หลินหลิงเชี้ยวอยู่กับคุณหนูทั้งสอง ไม่เหมือนกับพี่น้องกันแท้ๆเลย กลับดูห่างเหินกันซะมากกว่า ตรงกันข้าม คุณชายใหญ่กลับดูสนิทสนมกับคุณหนูของเธอมากกว่าคุณหนูสองคนนั้นด้วยซ้ำ “พูดจริงหรือล้อเล่นกันหรือ? หลินไอ้ชิวเป็นน้องสาวของคุณชายใหญ่เลยนะ ท่าทีที่เขามีต่อนางจะเย็นชาเยี่ยงนั้นได้อย่างไรกัน?” หลังจากที่เสี่ยวซิ้วพูดจบแล้ว หลินหมิ้นชิงก็ยิ่งตกใจ ถึงหลินหลิงเชี้ยวคนนี้จะเย็นชาแค่ไหน ก็คงไม่ถึงขั้นเย็นชากับน้องสาวตนเองหรอกมั้ง? “เรื่องนี้ข้าน้อยก็ไม่ทราบ แต่ไม่ว่ายังไงคุณชายใหญ่ท่านไม่ค่อยชอบคุณหนูรองเท่าไหร่นัก” เสี่ยวซิ้วขมวดจูมกเล็กน้อย ทำสีหน้าไม่เข้าใจ ยังไงก็ตามคุณชายใหญ่ในความคิดของนาง ก็คือคนที่สูงส่งจนไม่ควรเข้าไปยุ่ง เขาไม่เหมือนคุณหนูรองที่เจ้าคิดเจ้าแค้นหรอก “ช่างเถอะ นี่ไม่ใช่ปัญหาที่พวกข้าควรจะมาใส่ใจ เวลาเริ่มค่ำแล้ว พวกข้ากลับกันเถอะ ข้าเหนื่อยแล้ว” คุณชายใหญ่คนนี้ถึงจะดูลับๆลอบๆ หลินหมิ้นชิงก็รู้สึกสนใจในตัวเขา แต่ตอนนี้ในตำหนังเฉิงเชี้ยง นางไม่อยากสร้างปัญหาให้มากกว่านี้แล้ว อีกอย่างได้ข่าวมาว่าเฉิงเชี้ยงรักและเอ็นดูหลินหลิงเชียวมาก ฉะนั้นก็แสดงว่าเขาคือคนที่ไม่สมควรจะไปมีเรื่องด้วยที่สุดในตำหนักเฉิงเชี้ยง เพราะงั้นนางออกห่างเขาหน่อยคงจะดีกว่า “เมื่อครู่บอกว่าเหนื่อยแล้ว อยากจะกลับไปพักผ่อน แต่ทำไมตอนนี้ยังคงอยู่ตรงนี้เล่า?” ในขณะที่หลินหมิ้นชิงและเสี่ยวซิ้วกำลังจะหันหลังกลับ จู่ก็มีน้ำเสียงที่เฉยชาผ่านเข้าไปในหู เสียงนั้นเย็นชาพร้อมกับมีความโมโหที่ซ่อนทับไว้อยู่ ในใจกระตุกไปหนึ่งที หลินหมิ้นชิงรีบเงยหน้าขึ้น เวลานี้เชียวชี่จือยืนอยู่ห่างจากนางไม่ไกลมาก ตอนนี้กำลังมองนางอย่างเย็นชา “ท่านอ๋องกำลังทานอาหารอยู่ไม่ใช่หรือ? ทำไมจู่ๆก็มาอยู่ที่นี่ล่ะ?” เวลาเพียงครู่เดียว หลินหมิ้นชิงก็รีบเก็บอารมณ์ของตัวเอง นางสบตากับเชียวชี่จือ แล้วถามเบาๆ “คำถามนี้ควรจะเป็นท่านอ๋องอย่างข้าที่เป็นฝ่ายถามเจ้านะ! ดึกเยี่ยงนี้เจ้ามาทำการใดที่นี่? มารอคนหรือ? รอข้าหรือรอองค์ราชทายาทล่ะ?” เชียวชี่จื่อเดินก้าวใหญ่ตรงมายังข้าหน้าของนาง สายตาที่เย็นชาราวกับดาบกำลังจ้องตรงไปทางนาง ในน้ำเสียงแอบมีกลิ่นไอของคำถามอยู่ เมื่อครู่อยู่ที่ห้องกลาง หลังจากที่องค์ราชทายาทปรากฎตัวแล้ว สายตาของหลินหมิ้นชิงก็หยุดอยู่ที่บนตัวขององค์ราชทายาท ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจมาก ไม่ว่าเขาจะชอบหรือไม่ชอบ หลินหมิ้นชิงคนนี้ก็เป็นคนของเขา แต่แม่หญิงคนนี้กลับหยุดสายตาไว้บนตัวองค์ราชทายาทต่อหน้าเขา สำหรับเขา พูดในมุมของเขาแล้วนี่เป็นการหยามเกียติกันชัดๆ ได้ยินเชียวชี่จื่อขึ้นมาแล้วใส่ร้ายตนเองเช่นนี้ ขณะนั้นหลินหมิ้นชิงก็อารมณ์ขึ้น วันนี้นางไม่ได้ทำผิดต่อเขาเลยนะ ทำไมเขาถึงเจาะจงทำร้ายตนเองตลอดเลย “ท่านอ๋อง ข้าไม่รู้ว่าท่านพูดอะไรอยู่ ตอนนี้ข้าจะกลับห้องไปพักผ่อนแล้ว ท่านอ๋องตามสบายนะ!” สูดอากาศเข้าลึก พยายามกดทับความโมโหในใจลง หลังหลินหมิ้นชิงพูดประโยคนี้ด้วยความเย็นชาแล้ว จูงมือของเสี่ยวซิ้วแล้วหันหลังเดินจากไป “หยุดนะ!” เสียงที่เย็นชาของเชียวชี่จื่อส่งผ่านมาอีกครั้ง ขณะนี้น้ำเสียงของเขาปนความโมโหด้วย หากว่าเป็นเมื่อก่อน หลินหมิ้นชิงจะเดินจากไปโดยไม่หันกลับแน่นอน แต่ว่าความน่ากลัวของผู้ชายตรงหน้านี้ นางเข้าใจดี นางเชื่อว่า ถ้านาง ตอนนี้นางไม่มีความสามารถที่จะต่อต้านผู้ชายคนนี้ ฉะนั้นจีงเลือกได้แค่สมยอม แต่นี่ไม่ได้หมายความว่านางจะสมยอมไปตลอด ไม่ช้าก็เร็วสักวันนางจะมีอำนาจต่อหน้าผู้ชายคนนี้สักครั้ง “ท่านอ๋องยังมีเรื่องใดรับสั่งหรือ? ตอนนี้ค่ำมากแล้ว หากมีคนมาพบเห็นว่าพวกข้าสองคนอยู่ด้วยกันตามลำพัง ไม่แน่อาจจะมีคำนินทาปล่อยออกไปก็เป็นไปได้” หลินหมิ้นชิงสบตากับแววตาคู่นี้ด้วยความไม่กลัว น้ำเสียงของนางปกติไม่มีอาการใดๆ “คำนินทา? เจ้าคิดว่าบนโลกนี้มีใครกล้านินทาข้าหรือ? นอกจากเขาไม่อยากมีชีวิตแล้ว!” คำพูดของหลินหมิ้นชิงออกจากปาก เชียวชี่จื่อราวกับว่าได้ยินคำนินทาที่ใหญ่หลวงสุดในโลกเลย เอ่ยปากพูดอย่างเย็นชา น้ำเสียงของเขาเจ้าอำนาจโอหัง ราวกับว่าทุกคนทั้งโลกนี้ในสายตาของเขา ก็เปรียบดั่งแค่มด “ท่านอ๋อง ถึงท่านจะมีอำนาจล้นฟ้า แต่ก็ไม่จำเป็นที่จะเจ้าอำนาจเช่นนี้หรอกมั้ง? ท่านควรจะทราบ เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนก็ย่อมมีคน!” ความเจ้าอำนาจและโอหังของเชียวจี่จือ หลินหมิ้นชิงไม่มีคำที่พูดต่อจริงๆ ถึงผู้ชายคนนี้จะมีอำนาจ อยู่ภายใต้แค่คนเดียวแต่อยู่เหนือคนเป็นหมื่น ก็ไม่จำเป็นต้องอวดดีถึงขั้นนี้หรอกมั้ง? ตั้งแต่นางเกิดมายังไม่เคยพบเคยเห็นผู้ชายที่บ้าอำนาจเช่นนี้มาก่อนเลย! “ท่านอ๋องอย่างข้าก็บ้าอำนาจเช่นนี้แหละ เจ้ามีความเห็นหรือ?” แววตาที่เย็นชาของเชียวชี่จือมองไปทางหลินหมิ้นชิง น้ำเสียงราวกับว่าไม่ใส่ใจ เขาเป็นถึงเทพแห่งการสู้รบ ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงดูถูกเขาเช่นนี้? มองหน้าเชียวชี่จือด้วยความหมดคำพูด ตอนนี้หลินหมิ้นชิงไม่อยากคุยกับเขาแม้แต่คำเดียวเลยจริงๆ นางและเขาคุยกันไม่ได้อยู่แล้วตั้งแต่แรก ผู้ชายคนนี้สมองมีหลุม นางไม่สามารถสื่อสารกับเขาปกติได้ “ท่านอ๋อง ท่านมีการใดกันแน่ ถ้าไม่มีข้าอยากจะกลับไปพักผ่อนแล้ว” ถูกบังคับให้เผชิญหน้ากับสายตาที่เย็นชาของเชียวชี่จือ หลังจากหลินหมิ้นชิงถอนหายใจแล้ว น้ำเสียงของเขาเบาลงเยอะเลย ตอนนี้นางยากที่จะคิดเลยจริงว่า หลังจากที่เป็นสนมของท่านอ๋องหมิงแล้ว ต้องเผชิญกับผู้ชายคนนี้ทุกวัน นางจะเป็นบ้าหรือไม่? นางคิดว่าถึงจะไม่บ้า แต่ก็จะโดนผู้ชายคนนี้ทำให้ตกใจตายไดh “เจ้ายังไม่ตอบคำถามเมื่อครู่นี้ของข้า? ตอนนี้ก็อยากจะไป? ไม่ง่ายดายเช่นนั้น!” นางอยากจะรีบๆออกจากตรงนี้ ไม่อยากเผชิญหน้ากับเชียวชี่จือ นี่ทำให้ใจของเขาโมโหกว่าเดิม บนโลกนี้ไม่รู้ว่ามีผู้หญิงมากแค่ไหน แค่ฝันยังอยากจะให้เขามองพวกยาง แต่ผู้หญิงคนนี้กลับเมินใส่เขาเช่นนี้ !