ตอนที่31 ความใส่ใจของพี่ใหญ่

ต๭นที่31 ความใส่ใจของพี่ใหญ่ "น้องสามคิดมากไปแล้ว ไม่มีใครในนี้ไม่ชอบเจ้าหรอก วันนี้เป็นวันดีที่พี่ใหญ่กลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันกับครอบครัว น้องสามก็ต้องอยู่ฉลองด้วยกันสิ?" หลินหลิงเชียวพูดขึ้นอีกครั้ง "แต่ว่า…….." หลินหมื้นชิงมองใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา ในใจก็เกิดความลำบากใจไม่น้อย แต่ก็พูดอะไรไม่ได้ กับพี่ชายคนนี้ นางรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก เพราะตั้งแต่ที่นางเข้ามาอยู่ในห้องนี้ในวันนี้ เขาก็คอยพูดปกป้องนางตลอด "ทานข้าวกันเถอะ ทานเสร็จจะได้รีบกลับไปพักผ่อน" ไม่รอให้หลินหมื้นชิงปฏิเสธ หลินหลิงเชียวพูดจบก็ก้มหน้าก้มตาคลิปอาหารเข้าปากทันที แถมยังหรี่ตาขึ้นมามองนางเป็นระยะอีกด้วย ตั้งแต่เมื่อคืน หลินหลิงเชียวก็รู้สึกสนใจในตัวของน้อง สาม คนนี้เข้าแล้ว เขาอยากที่จะรู้จักนางให้มากขึ้น ถึงได้หาข้ออ้างให้นางมานั่งทานข้าวด้วย ทีแรกหลินหมื้นชิงคิดจะปฏิเสธ แต่หลินหลิงเชียวพูดมาขนาดนี้แล้ว นางก็ต้องอยู่เพราะนางจะหักหน้าเขาไม่ได้เด็ดขาด "เอาเถอะมาทานข้าวกันเถอะ ในเมื่อเชียวเอ๋ออยากให้เจ้าอยู่ทานด้วย งั้นเจ้าก็นั่งทานด้วยกันเถอะ" เฉิงเชี่ยงที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆมองไปที่หลินหมื้นชิงแล้วพูดขึ้น เรื่องที่หลินหมื้นชิงก่อขึ้นในระยะนี้ ทำให้เฉิงเชี่ยงไม่พอใจเป็นอย่างมาก เดิมทีเฉิงเชี่ยงก็ไม่ได้ชอบขี้หน้านางอยู่แล้ว ก็ไม่แปลกที่จะไม่รู้สึกดีอะไรต่อนาง "รอบนี้พี่ใหญ่จะกลับมาอยู่นานเท่าไหร่เจ้าคะ?" เมื่อเห็นบรรยากาศบนโต๊ะอาหารเงียบจนน่าอึดอัด หลินหมื้นชิงจึงหันไปมองหลินหลิงเชียวแล้วถามขึ้น "ตอนแรกก็คิดว่าจะอยู่แค่ 10 กว่าวัน แต่ได้ข่าวว่าอีก 20 วันข้างหน้าเจ้าจะแต่งงานกับอ๋องหมิง ค่ะก็เลยตัดสินใจรอเจ้าแต่งงานไปก่อนแล้วค่อยกลับ" หลินหลิงเชียววางสุราบนมือลงแล้วพูดอย่างอ่อนโยน คำว่า’อ๋องหมิง’ ทำให้หลินหมื้นชิงขนลุกซู่ทันที ไม่รู้เพราะเหตุใดอากาศรอบตัวนางก็ลดเย็นวาบขึ้นมาทันที พอนึกถึงเรื่องที่ตนจะแต่งงานในอีก 20 วันข้างหน้า นางก็ปวดหัวขึ้นมาทันที คนอันตรายอย่างเซียวชี่จือ ถ้าเกิดต้องอยู่ร่วมชายคาเดียวกันทุกวัน นั่นคงเป็นตัวเลือกที่ไม่ฉลาดเอาเสียเลย นางคิดจะหาทางหนีก่อนวันแต่งงานด้วยซ้ำ ในเมื่อจวนเฉิงเชี่ยงแห่งนี้ก็ไม่ได้มีอะไรที่เธอต้องเสียดาย นางจะหนีไปจากที่นี่และไม่กลับมาอีกตลอดชีวิต ใช้ชีวิตอิสระตามที่ตนต้องการก็ไม่ใช่เรื่องแย่อะไร หลินหลิงเชียวสังเกตเห็นสีหน้ากังวลของหลินหมื้นชิงถึงอดสงสัยไม่ได้ "น้องสามเป็นอะไรหรือไม่?สีหน้าเจ้าดูไม่ดีนัก" ในแคว้นชี้แห่งนี้ มีหญิงสาวไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ที่ใฝ่ฝันอยากจะเป็นพระชายาของอ๋องหมิงเซียวชี่จือ แล้วใยสีหน้าของหลินหมื้นชิงถึงดูไม่มีความสุขนักล่ะ?ทำให้หลินหลิงเชียวแอบแปลกใจอยู่ไม่น้อย อยากรู้ว่าเหตุใดนางจึงไม่มีความสุข "ถ้าข้าดีใจสิถึงจะแปลก ต้องแต่งงานกับชายแปลกหน้าที่ไม่เคยรู้จักกัน ใครเล่าจะไปดีใจได้?" เรื่องในใจเกี่ยวกับงานแต่งของตนและอ๋องหมิง นางไม่เคยพูดกับคนนอกมาก่อน แต่กับพี่ชายคนนี้ นางก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกอยากระบายให้เขาฟัง "น้องสาม เจ้าหารู้ไม่ว่านไอแคนซีแห่งนี้หญิงสาวที่หมายปองจะแต่งงานกับอ๋องหมิง มีมากยิ่งกว่าหญิงสาวที่อยากจะแต่งกับฮ่องต้ด้วยซ้ำ ตอนนี้ เจ้าได้รับพระราชทานให้แต่งงานกับอ๋องหมิง เจ้าควรจะดีใจหนา" เรื่องที่หลินหมื้นชิงไม่อยากแต่งงานกับอ๋องหมิง เป็นเรื่องที่หลินหลิงเชียวนึกไม่ถึงจริงๆ ในความคิดของเขา บนโลกใบนี้น่าจะไม่มีใครที่จะไม่อยากเป็นพระชายาของอ๋องหมิงหรอก? "หญิงสาวที่หมายปองจะแต่งงานกับเขามีเยอะก็จริง แต่ข้าไม่ชอบเขา ไม่อยากแต่งงานกับเขานี่!" หลินหมื้นชิงทำหน้าหดหู่แล้วก้มหน้าก้มตาบ่น นางรู้ว่าคำพูดพวกนี้พูดสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้ แต่พักหลังมานี้นางเก็บกดอารมณ์ไว้ตลอด พอนึกถึงหน้าของเซียวชี่จือ นางก็รู้สึกหงุดหงิดใจอย่างบอกไม่ถูก คำพูดของนางทำให้หลินหลิงเชียวรู้สึกแปลกใจมาก เขาคงต้องมองน้องสามของเขาคนนี้ใหม่เสียแล้ว ตอนแรกเขานึกว่าการที่นางได้แต่งงานกับอ๋องหมิง คงจะทำให้นางดีใจจนทำตัวไม่ถูก แต่ไม่นึกเลยว่านางกลับไม่อยากแต่งงานกับอ๋องหมิง มันเป็นสิ่งที่เหนือความคาดหมายของเขาไปมาก "ข้าว่าเจ้าก็ได้แต่พูดไปนั่นแหละ ไม่แน่เจ้าอาจจะกำลังแอบดีใจอยู่ก็ได้ การที่เจ้าได้แต่งงานกับอ๋องหมิงเป็นโชคของเจ้า คนอย่างเจ้าอ๋องหมิงยอมลดตัวมาแต่งด้วย ก็เหมือนหาสิ่งสกปรกเข้าตัวนั่นแหละ!" หลิวไอ้ชิวที่นั่งอยู่ข้างๆ พอได้ยินคำพูดของหลินหมื้นชิงก็แอบอิจฉาในใจ นางใฝ่ฝันที่จะได้แต่งงานกับอ๋องหมิงมาตลอด แต่ทำยังไงก็ไม่เป็นจริงเสียที สุดท้ายหลินหมื้นชิงกลับได้พระราชทานจากฮ่องเต้ ให้แต่งงานกับอ๋องหมิงแทน แล้วนี่นางยังไม่พอใจอีก มีหน้ามาพูดว่าไม่อยากแต่งงานกับอ๋องหมิงอย่างไม่อายปาก "ข้าว่าเจ้าเก็บคำพวกนี้ไว้พูดกับตัวเองเถิด ไม่ใช่ว่าหญิงสาวบนโลกใบนี้จะเหมือนเจ้าไปเสียทุกคนนะ ไม่ใช่ทุกคนที่ใฝ่ฝันอยากแต่งงานกับอ๋องหมิงเพื่อเป็นพระชายาของเขาหรอกนะ" หลินหมื้นชิงได้ยินที่หลิวไอ้ชิวพูดสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาแล้วตอบกลับทันที นางไม่มีอารมณ์มาทะเลาะกับหลิวไอ้ชิว แต่นางก็ไม่ได้คิดจะยอมให้หลิวไอ้ชิวมารังแกนางได้ง่ายๆหรอก "หลินหมื้นชิง เจ้า!ชอบบังอาจมาว่าข้างั้นรึ!" หลิวไอ้ชิวโกรธจนหน้าเขียวไปหมด สายตาที่มองไปทางหลินหมื้นชิงเต็มไปด้วยความเกลียดชัง แต่เดิมหลิวไอ้ชิวก็เสียใจกับเรื่องที่ตนไม่ได้แต่งงานกับอ๋องหมิงอยู่แล้ว นังหลินหมื้นชิงกลับพูดเรื่องนี้ออกมาต่อหน้าต่อตาผู้คนมากมายขนาดนี้ มันจะมากไปแล้วนะ "มีอะไรที่ข้าไม่กล้าพูดล่ะ สิ่งที่ข้าพูดเป็นเรื่องจริงทั้งนั้น เขาชอบอ๋องหมิงมาตั้งแต่เด็ก ใฝ่ฝันอยากเป็นพระชายาของเขามาตลอด แต่ฮ่องเต้กลับประธานให้ข้าแต่งงานกับอ๋องหมิงแทน ในใจของเจ้าตอนนี้คงอิจฉาข้าสินะ?อิจฉาจนอยากจะฆ่าข้าแล้วแต่งงานกับอ๋องหมิงแทน?" หลินหมื้นชิงยิ้มมุมปากแล้วมองไปที่หลิวไอ้ชิวด้วยสายตาเย็นชา น้ำเสียงของนางไม่มีความอ่อนข้อเลยแม้แต่น้อย นางรู้นิสัยของหลิวไอ้ชิวดี ถ้าหากยอมให้หลิวไอ้ชิวรังแกอยู่ฝ่ายเดียว หลิวไอ้ชิวก็จะได้ใจ ดังนั้นนางจะไม่ปล่อยให้หลิวไอ้ชิวมีโอกาสรังแกนางอีกแม้แต่ครั้งเดียว "หลินหมื้นชิง เจ้าบังอาจพูดเสียดสีข้า!เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครกัน?ในจวนเฉิงเชี่ยงแห่งนี้ยังไม่มีใครกล้าพูดแบบนี้กับข้าเลยสักคน!" คุณหนูรองของจวนเฉิงเชี่ยง จะมาถูกว่าแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด หลิวไอ้ชิวโกรธจนแทบจะบ้า ต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ หลินหมื้นชิงกลับทำให้นางอับอายขายขี้หน้า นางอยากที่จะฆ่าหลินหมื้นชิงเสียตอนนี้เลยด้วยซ้ำ! "การที่ข้าพูดความจริงทำให้เจ้าโกรธอย่างนั้นรึ?เป็นหญิงสาวคิดจะรักใคร่ชมชอบชายได้ก็ย่อมได้ แต่การอิจฉาริษยาหญิงสาวคนอื่นนั้นถือว่าทำตัวต่ำตม จะว่าไหมคุณหนูรอง?" โอกาสที่จะสั่งสอนหลิวไอ้ชิวไม่ได้มีบ่อยนัก หลินหมื้นชิงจะไม่ยอมปล่อยโอกาสนี้ไปเป็นแน่ ปกติแล้ว หลิวไอ้ชิวก็ชอบหาเรื่องหลินหมื้นชิงอยู่บ่อยๆ วันนี้หลินหมื้นชิงก็จะทำให้หลิวไอ้ชิวอับอายขายขี้หน้าต่อหน้าคนพวกนี้เสีย ดูซิว่าต่อไปหลิวไอ้ชิวจะยังกล้าหาเรื่องนางอีกหรือไม่ "เจ้าหาว่าข้าทำตัวต่ำตมอย่างนั้นรึ? หลินหมื้นชิง!นังไพร่!เจ้าบังอาจหาเรื่องข้าอย่างนั้นรึ ค่าทำให้ค่าอับอายขายขี้หน้าต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ วันนี้ข้าจะต้องสั่งสอนเจ้าให้หลาบจำเสียบ้างแล้ว!" หลิวไอ้ชิวโกรธจนตัวสั่นไปหมด นางพูดพร้อมกับมองไปที่หลินหมื้นชิงด้วยสายตาอำมหิต สักวันนางจะต้องกำจัดหลินหมื้นชิงทิ้งให้ได้! "ใครก็ได้ มาจับนางไว้เดี๋ยวนี้ ข้าจะสั่งสอนนางให้หลาบจำเอง!" หลิวไอ้ชิวเรียกข้ารับใช้ที่เฝ้าอยู่หน้าประตูด้วยน้ำเสียงเย็นชา หลังจากนั้นข้ารับใช้พวกนั้นก็เดินพุ่งเข้าไปหาหลินหมื้นชิงอย่างไม่ลังเล พอหลินหมื้นชิงเห็นข้ารับใช้พวกนั้นเดินเข้ามา สายตาของนางก็เยือกเย็นขึ้นมาทันที "หยุดเดี๋ยวนี้!" ระหว่างที่ข้ารับใช้พวกนั้นกำลังจะจับตัวหลินหมื้นชิง หลินหลิงเชียวก็พูดห้ามขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา บรรยากาศรอบตัวเขาหนักหน่วงไปหมด เหล่าข้ารับใช้ได้ยินเสียงของหลินหลิงเชียวขู่ดังจนยืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่มีใครกล้าเดินไปข้างหน้าเลยแม้แต่คนเดียว เพราะในจวนเฉิงเชี่ยงแห่งนี้ คุณชายใหญ่มีอำนาจมากกว่าคุณท่านเฉิงเชี่ยงด้วยซ้ำ แม้แต่หลินหมื้นชิงที่นั่งอยู่ข้างๆก็แอบตกใจไม่น้อย ปกติแล้วหลินหลิงเชียวจะดูเป็นคนอ่อนโยน ทำให้คนรู้สึกถึงความเป็นสุภาพบุรุษของเขา แต่ไม่นึกเลยว่า ในตัวของเขากลับมีด้านที่ซ่อนความน่าเกรงขามไว้ "ชิงเอ๋อเป็นคุณหนูสามของจวนเฉิงเชี่ยง พวกเจ้าหาได้แต่เนื้อต้องตัวนางได้!? ไสหัวไปซะ!" หลินหลิงเชียวจิบสุราในแก้วแล้วพูดขู่คราบใช้พวกนั้นด้วยสายตาเย็นชาและน้ำเสียงเยือกเย็นอย่างเห็นได้ชัด "ขอรับคุณชายใหญ่!" ในจวนเฉิงเชี่ยงแห่งนี้ ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งของหลินหลิงเชียวเลยแม้แต่คนเดียว หลังจากที่เขาออกคำสั่งเสร็จ เหล่าข้ารับใช้ก็รีบถอยออกไปทันที "พี่ใหญ่หมายความว่าอย่างไรกัน?" ดูก็รู้ว่าหลินหลิงเชียวกำลังปกป้องหลินหมื้นชิง นั่นทำให้หลิวไอ้ชิวกังวลขึ้นมาทันที พี่ใหญ่ที่ไม่เคยคิดจะก้าวก่ายเรื่องของคนอื่น วันนี้กลับผู้ปกป้องหลินหมื้นชิงแทน หลิวไอ้ชิวที่โกรธอยู่แล้วก็ยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่ "น้องรองวันนี้เป็นวันเลี้ยงฉลองที่พี่กลับมา อย่าทำให้เรื่องมันใหญ่โตจนขัดความสุขของเราเลย" คิ้วที่คมเข้มราวกับกระบี่ของหลินหลิงเชียวขมวดเข้าหากัน น้ำเสียงของเขาเรียบเฉย "พี่ใหญ่ไม่ได้ยินคำที่นางพูดเมื่อกี้หรือไร นางกำลังว่าข้านะ!จะให้ข้ายอมได้อย่างไรกัน?ใยท่านพี่ถึงได้ลำเอียงเช่นนี้ ข้าต่างหากที่เป็นน้องสาวแท้ๆของท่าน ทำไมท่านพี่ถึงต้องเข้าข้างคนนอกอย่างนางล่ะ!?" หลิวไอ้ชิวไปที่หลินหมื้นชิง แล้วหันไปมองหลินหลิงเชียว น้ำตาวนอยู่ในเบ้าตาพร้อมจะไหลรินลงมา "เจ้าเป็นถึงคุณหนูรองของจวนเฉิงเชี่ยง เรื่องเล็กแค่นี้ก็ยอมไม่ได้ฤา?และอีกอย่างเรื่องนี้เจ้าเป็นคนเริ่ม ชิงเอ๋อไม่ได้ว่าเจ้า แต่เจ้ากลับหาเรื่องใส่ตัวแทน!" หลินหลิงเชียวมองหลิวไอ้ชิวด้วยแววตาเย็นชา น้ำเสียงที่เขาพูดก็เริ่มแสดงความไม่พอใจขึ้นมา หลิวไอ้ชิวมองสีหน้าที่เย็นชาของหลินหลิงเชียวแล้วร้องไห้ออกมาทันที นางคอยทำดีเอาใจพี่ใหญ่มาตลอด แต่กลับสู้หลินหมื้นชิงไม่ได้เลยแม้แต่น้อย! ฮูหยินเฉิงเชี่ยงที่นั่งอยู่ข้างๆ มองลูกสาวของตัวเองที่ร้องไห้เสียใจก็แอบสื่อสารเล็กน้อย นางมองไปยังหลินหมื้นชิงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ "เชียวเอ๋อ ถึงอย่างไรชิวเอ๋อก็เป็นน้องสาวของเจ้า ในเวลาแบบนี้เจ้าไม่ช่วยนางแต่กลับเข้าข้างคนนอก ใยถึงปล่อยให้น้องสาวของตัวเองร้องไห้เสียใจแทนเช่นนี้!" ฮูหยินเฉิงเชี่ยงเก็บอารมณ์ไม่อยู่ นี่เป็นครั้งแรกที่นางใช้น้ำเสียงแบบนี้ในการพูดคุยกับหลินหลิงเชียว