ตอนที่36 ซือหม่าชิงเฟิง

ต๭นที่36 ซือหม่าชิงเฟิง "เฟิงเหตุใดเจ้าถึงได้เข้าข้างโจรผู้นั้น เจ้าอย่าลืมสิว่าเจ้าเป็นถึงบุตรชายของแม่ทัพเจิ้นโก๋เชียวนะ!" มะเฟืองคอยพูดเข้าข้างโจรผู้นั้นตลอด จึงทำให้เซียวชี่จือไม่พอใจเป็นอย่างมาก เป็นถึงบุตรชายของแม่ทัพใหญ่แต่กลับพูดเข้าข้างโจร "เอาเถอะ เจ้าอย่าเตือนข้าอีกเลย ข้ารู้ตัวดีว่าข้าเป็นใคร แต่คนที่เคยกระทำผิดใช่ว่าจะสมควรตายกันเสียหน่อย จะว่าใช่หรือไม่?" มะเฟืองมองหน้าเซียวชี่จือด้วยอาการเอือมระอา พร้อมกับถอนหายใจแล้วพูดขึ้น เซียวชี่จือขมวดคิ้วแน่น ทุกคำพูดของเขาแสดงถึงความหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด นี่เป็นครั้งแรกที่หลินหมื้นชิงเห็นว่าเซียวชี่จือยอมฟังคำพูดของคนอื่น หนังก็เลยแอบแปลกใจเล็กน้อย เทพสงครามอย่างอ๋องหมิงก็มีวันที่ยอมฟังคำพูดของคนอื่นด้วย? สงสัยพระอาทิตย์ในวันนี้คงจะได้ขึ้นจากทิศตะวันตกเสียแล้ว!? หลินหมื้นชิงได้แต่คิดในใจไม่กล้าพูดออกมา เพราะนางกลัวว่าจะทำให้เซียวชี่จือโกรธจนไม่ยอมฟังคำพูดของมะเฟืองอีก "ในเมื่อท่านรู้ว่าข้าเป็นคนขโมย งั้นข้าก็ขอคืนท่านเลยละกัน" สายตาของเซียวชี่จือจ้องเขม่นมาที่นางตลอด นางถึงไม่อยากอยู่ที่นี่ ถ้าเกิดอยู่กับเขานานกว่านี้ นางกลัวว่าเซียวชี่จือจะดูออกว่านางเป็นหลินหมื้นชิง หากเซียวชี่จือรู้ว่านางปลอมตัวเป็นชายแล้วแอบหนีออกมาเที่ยวนอกจวนเฉิงเชี่ยง มีหวังคงได้เป็นเรื่องใหญ่แน่ "ไม่ต้องหรอก ในเมื่อเจ้าลำบากงั้นข้าก็ขอมอบเงินนี้ให้กับเจ้า หวังว่ามันจะช่วยแก้ปัญหาให้เจ้าได้บ้าง" มะเฟืองมองถุงเงินที่หลินหมื้นชิงยื่นมาด้วยรอยยิ้ม แต่กลับไม่ได้รับคืนไป คำพูดของเขาทำให้หลินหมื้นชิงรู้สึกดีต่อเขาไม่น้อย เมื่อเทียบกับเซียวชี่จือแล้วชายชุดขาวตรงหน้าก็ดูเป็นเทพบุตรไปเลย ก็อย่างว่าแหละไม่มีการเปรียบเทียบก็จะไม่มีการทำร้าย "เอ่อ...จริงสิ ข้ายังไม่รู้ว่าเจ้าชื่ออะไรเลย?" ระหว่างที่หลินหมื้นชิงกำลังแอบดีใจ เสียงชายหนุ่มก็ดังขึ้นอีกครั้ง เขาพูดด้วยน้ำเสียงอยากรู้อยากเห็น "เอ่อ…...ข้าชื่อหันชิง ท่านเรียกข้าว่าหันชิงเลยละกัน" หลินหมื้นชิงกลัวว่าจะถูกจับพิรุธได้จึงคิดชื่อปลอมขึ้นมาชื่อหนึ่ง "หันชิงซง ข้าชื่อมะเฟืองเป็นบุตรชายของแม่ทัพเจิ้นโก๋ว ข้าหวังว่าเราจะได้เป็นเพื่อนกันนะ" มะเฟืองไม่รู้สึกเอะใจกับคำพูดของหลินหมื้นชิงเลยแม้แต่น้อย เขาพูดแนะนำตัว พอได้ยินคำแนะนำตัวของมะเฟืองแล้ว หลินหมื้นชิงก็แอบตกใจตาค้าง ไม่นึกเลยว่าเป้าหมายที่นางเลือกที่จะขโมยจากในตลาดคนนั้น เป็นบุตรชายของแม่ทัพเจิ้นโก๋วผู้โด่งดัง ไม่รู้จริงๆว่ามันคือโชคดีหรือโชคร้ายของนางกันแน่ "ข้ารู้แล้ว หากไม่มีอะไรแล้วข้าก็ขอตัวก่อน ซือหม่าซงสวยถ้ามีโอกาสเจอกันอีกข้าจะคืนเงินให้ท่านนะ ข้าจะคืนทั้งต้นทั้งดอกเลย" ในเมื่อมีเงินแล้ว หลินหมื้นชิงก็อยากที่จะรีบหนีไปให้ไกลจากสายตาของเซียวชี่จือให้เร็วที่สุด เพราะสายตาที่เขาจ้องนาง ทำให้นางรู้สึกอึดอัดไปหมด "หันชิงซง ในเมื่อพบเจอก็ถือว่ามีบุญวาสนาต่อกัน ตอนนี้ก็เท่ากับว่าข้ากับเจ้าเป็นเพื่อนกันแล้ว จะไม่ไปดื่มกันสักจอกหรือ?" หลินหมื้นชิงกำลังจะเดินจากไป มะเฟืองก็รู้สึกเสียดายขึ้นมาทันที ไม่รู้ว่าเหตุใด ทั้งที่เพิ่งเจอกันแต่กลับอยากรู้จักให้มากกว่านี้ "เอ่อ…..คงไม่ดีหรอก ถ้าเป็นคนคออ่อนจึงไม่ค่อยชอบดื่มสุรานัก" หลินหมื้นชิงทำสีหน้าลำบากใจแล้วตอบปฏิเสธเสียงเบา นางปลอมตัวมาแบบนี้ถ้าเกิดดื่มสุราแล้วถูกจับได้ขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ? ดังนั้นเพื่อความปลอดภัย นางต้องรีบไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด "ได้เงินจากเฟิงไปตั้งมากมาย แค่นั่งดื่มเป็นเพื่อนจะเป็นไรไป? หรือว่าพอได้เงินแล้วเจ้าคิดจะชิ่ง?" ทันใดนั้นเอง เซียวชี่จือก็พูดแทรกขึ้นมา พอเขาพูดจบหลินหมื้นชิงก็โกรธจนไฟลุกโชน ชาติที่แล้วนางไปขุดหลุมฝังศพของบรรพบุรุษเขาหรือไรกัน? ทำไมเขาถึงได้จิกกัดนางได้ตลอด ตอนที่เป็นหลินหมื้นชิง เขาก็พูดจาไม่ดีกับนางเลยแม้แต่น้อยไม่รู้จักอ่อนโยนต่อนางเลย แถมยังบังคับขู่เข็ญนางอีก พอแต่งเป็นชาย แค่ขโมยเงินเล็กน้อยก็ถูกเขากลับไม่ปล่อยอีก อ๋องหมิงผู้นี้ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเสียเลย "ดื่มก็ดื่ม ก็แค่ดื่มสุราไม่ได้ตายเสียหน่อย!" หลินหมื้นชิงถูกกระตุ้นจนโมโห จึงตกปากรับคำโดยไม่ทันคิด "เฟิงวันนี้เจ้าจะเลี้ยง งั้นค่ะก็จะไปดื่มกับเจ้าด้วย" เซียวชี่จือยกมุมปากยิ้มได้ใจ พร้อมกับมองไปที่มะเฟือง น้ำเสียงของเขาแผ่วเบาจนทำให้ฟังไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ "ได้! ถ้าเช่นนั้นวันนี้เราทั้ง 3 ก็ดื่มให้หนำใจไปเลย!" มะเฟืองตอบโดยไม่คิดเลยแม้แต่น้อย พอรู้ว่าเซียวชี่จือจะไปด้วย หลินหมื้นชิงก็รู้สึกเงิบทันที ชาติที่แล้วนางไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้กันแน่ ชาตินี้ถึงได้เจอคนแบบเขา!? "ท่านอ๋องก็จะไปด้วยเหรอ?ฉันไม่ชอบฆ่าไม่ใช่หรือไง? เทพสงครามอย่างท่านอ๋อง จะลดตัวลงมานั่งดื่มสุรากับโจรลักขโมยอย่างข้า หาคนอื่นมารู้เข้าคงได้หัวเราะเยาะกันเป็นแน่" หลินหมื้นชิงหันไปมองเซียวชี่จือพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงเสียดสีเซียวชี่จือ นางรู้ว่าคำพูดของนางอาจจะทำให้เซียวชี่จือโกรธ แต่นางไม่อยากไปดื่มสุรากับเขาจริงๆ เพราะถ้าเกิดถูกจับได้ขึ้นมาคงเป็นเรื่องใหญ่แน่ "ข้าจะไปดื่มสุรากับใครมันก็เรื่องของข้า! เจ้าคิดว่าคนอย่างข้าจะสนใจคำพูดของคนพวกนั้นรึ? คนอื่นจะพูดอะไรข้าไม่สนใจทั้งนั้น" เงินเข้าจะอ่านใจของนางออก พอนางพูดจบเขาก็รีบตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชาทันที คำพูดของนางไม่ได้ทำให้เขาลังเลเลยแม้แต่น้อย "หันชิงซง ท่านอ๋องเป็นเพื่อนสนิทข้า วันนี้เราก็ไปดื่มด้วยกันเถอะ เริ่มเมื่อกี้ก็ลืมมันไปเสีย อย่าให้เรื่องนั้นมาทำลายบรรยากาศเลย" การที่หลินหมื้นชิงไม่เกรงกลัวเซียวชี่จือทำให้มะเฟืองรู้สึกชื่นชมอยู่ไม่น้อย นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนกล้าพูดแบบนี้ต่อหน้าเซียวชี่จือ เขาเป็นคนที่ใจกล้าเสียจริง เป็นครั้งแรกที่มาฝึกเรื่องเห็นคนกระเทียมกับเซียวชี่จือตรงๆ มะเฟืองเริ่มสนใจหลินหมื้นชิงมาขึ้นไปอีก หลินหมื้นชิงขมวดคิ้วไม่พูดอะไร ในเมื่อมะเฟืองพูดแบบนี้ ถ้านางยังจะเอาความไม่ยอมหยุด ก็จะดูเป็นคนใจแคบ "ในเมื่อซือหม่าซงพูดเช่นนี้แล้ว เขาก็คงต้องสงบศึกกับท่านก่อน ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ ข้าก็หวังว่าท่านอ๋องอย่าได้เอามาหาเรื่องข้าอีก" ถึงแม้ปากจะพูดไปแบบนั้นแต่ใจกลับไม่คิดตามที่พูด ใครจะกล้าเอาความเรื่องเมื่อกี้ล่ะ!? แค่เซียวชี่จือไม่เอาความก็ถือว่าบุญโขแล้ว "ชิ!" เซียวชี่จือมองลงมาที่หลินหมื้นชิง พร้อมกับสถบเสียงเบาแล้วขี่ม้าจากไป หลังจากที่เขาขี่ม้าจากไป หลินหมื้นชิงก็รู้สึกโล่งอกแต่ก็ยังหงุดหงิดไม่หาย แค่นึกถึงเรื่องที่ต้องไปนั่งดื่มสุรากับเซียวชี่จือ นางก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที ถ้าอยู่ต่อหน้าเขา นางต้องตั้งสติเอาไว้ตลอดเวลา เพราะถ้าเผลอไม่ระวังตัวก็อาจจะทำให้เขาจับพิรุธได้ ในขณะเดียวกัน เสี่ยวซิ้วก็วิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าหลินหมื้นชิง ภาพที่อ๋องหมิงวางดาบไว้บนไหล่ของหลินหมื้นชิงเมื่อกี้นี้ ทำให้เสี่ยวซิ้วตกใจแทบแย่ นางกลัวว่าอ๋องหมิงจะโกรธจนลงมือฆ่าคุณหนูของนางจริงๆ "คุณ…...คุณชายไม่เป็นไรใช่ไหมขอรับ บาดเจ็บตรงไหนหรือไม่?" เสี่ยวซิ้ววิ่งมายืนอยู่ตรงหน้าหลินหมื้นชิงด้วยสีหน้าเป็นห่วง "ถ้าไม่เป็นไรเจ้าไม่ต้องเป็นห่วงหรอก" หลินหมื้นชิงมองหน้าเสี่ยวซิ้วที่ยังตกใจไม่หาย เรายิ้มพร้อมกับพูดปลอบใจอย่างอ่อนโยน "เมื่อกี้นี้ข้าตกใจแทบแย่ ท่านอ๋องน่ากลัวเสียจริง เกือบจะลงมือฆ่าคุณชายจริงๆซะแล้ว" เสี่ยวซิ้วคงไม่รู้จริงๆ ว่าหากเมื่อกี้ไม่มีชายชุดขาวคนนี้ช่วยคุณหนูของนางไว้ ป่านนี้คุณหนูของนางจะเป็นอย่างบ้างก็ไม่รู้ได้ ถ้าคุณหนูถูกฆ่า นางก็จะตายตามไป "เอาเถอะ ตอนนี้ถ้าไม่เป็นไรแล้ว คุณชายของเจ้าก็ยังอยู่ดี ไม่ตายง่ายๆหรอก" พ่อเห็นเสี่ยวซิ้วที่เป็นห่วงตนจนแทบจะร้องไห้ออกมา หลินหมื้นชิงก็ใส่หัวพร้อมกับพูดปลอบใจ ราคาของหลินหมื้นชิงเต็มไปด้วยความเอ็นดู "หันชิงซง ผู้ติดตามของเจ้าดูเป็นห่วงเจ้ามากเลยนะ" หอพักเฟื่องเห็นสีหน้าที่เกือบจะร้องไห้ของเสี่ยวซิ้ว ถึงอดไม่ได้ที่จะพูดแซว "แหะๆ พอดีผู้ติดตามของข้าคนนี้อยู่รับใช้ข้ามาตั้งแต่เด็ก ข้าก็เหมือนญาติพี่น้องของเขาคนนึง เพราะเห็นว่าข้าเกือบจะทุกท่านออกฆ่า ก็เลยเป็นห่วงเป็นธรรมดา" หลินหมื้นชิงยิ้มแห้งและอธิบาย "ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เอง หันชิงซงไปพร้อมกับข้าเถอะ ด้านหน้าไม่ไกลจากที่นี่นักมีโรงสุราอยู่เจ้าหนึ่ง เราไปดื่มกันเถอะ" มะเฟืองชี้ไปที่โรงสุราที่อยู่ไม่ไกลนักแล้วพูดชวน หลินหมื้นชิงพยักหน้ารับ แม้จะไม่อยากไปแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ ถ้าไม่กินก็ตอบตกลงไปก่อนแล้ว หลังจากมาถึงหอหยินชวน เถ้าแก่ก็เชิญทั้งคู่เดินขึ้นไปชั้น 2 พร้อมกับก้มคำนับอย่างมีมารยาท แค่ดูก็รู้ว่าปกติแล้วมะเฟืองคงจะมาที่นี่บ่อย พอเข้าไปในห้องก็เจอเซียวชี่จือที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว พ่อเห็นเขาหลินหมื้นชิงก็มองข้ามเขาไปอย่างอัตโนมัติ พยายามทำเป็นมองไม่เห็น ตอนนี้นางจะมีเรื่องกับเขาไม่ได้เด็ดขาด ถึงได้แต่พยายามหลบหน้า ยิ่งเวลาแบบนี้ก็ยิ่งหาเรื่องใส่ตัวไม่ได้เด็ดขาด "หันชิงซง เท่าเดิมน้ำชารองท้องไปก่อน อีกเดี๋ยวอาหารและสุราก็จะตามมาเสิร์ฟทีหลังเอง" พอสั่งอาหารเสร็จมะเฟืองก็นั่งลงข้างหลินหมื้นชิงด้วยท่าทางอารมณ์ดี "ได้ ขอบคุณ" นางรับแก้วน้ำชาแล้วพูดขอบคุณเสียงเบา การที่มีเซียวชี่จืออยู่ด้วยมันทำให้หลินหมื้นชิงรู้สึกกดดันและหวาดกลัวเล็กน้อย นางอยากไปจากที่นี่มาก แต่ก็ต้องอยู่ต่อแต่โดยดี ดีที่อาหารเสิร์ฟเร็ว อาหารบนโต๊ะจัดเรียงกันเสร็จ เสียงท้องร้องของเสี่ยวซิ้วที่ยืนอยู่ด้านหลังก็ดังด้วยอาการหิวโหยขึ้นมาทันที หลินหมื้นชิงเองก็หิวไม่ต่างกัน ในจวนเฉิงเชี่ยง นางไม่เคยได้ทานอาหารดีๆแบบนี้มาก่อน