ตอนที่39 คุยเรื่องอย่างว่า(2)

ต๭นที่39 คุยเรื่องอย่างว่า(2) มะเฟืองยื่นหน้าเข้าไปใกล้หูของหลินหมื้นชิงแล้วพูดแซว เขาในตอนนี้อยากรู้จริงๆว่าหันชิงคิดยังไงกับเรื่องระหว่างหนุ่มสาว "ข้า…...เรื่องนี้ข้าไม่มีประสบการณ์ ค่ะขอไม่เข้าร่วมละกัน พวกท่านคุยกันเองเถอะอย่ามาถามข้าเลย" พอถูกผู้ชายถามเรื่องอย่างว่า หลินหมื้นชิงก็ยิ่งอยากหาดูมุดเข้าไปใหญ่ ประเด็นที่สองคนนี้คุยกันมันเปิดกว้างเกินไป หลินหมื้นชิงยังไม่เท่าไหร่เมื่อเทียบกับเสี่ยวซิ้วที่นั่งข้างๆนาง เสี่ยวซิ้วได้แต่ก้มหน้าก้มตาหน้าแดงไปจนถึงใบหูเลยด้วยซ้ำ หลินหมื้นชิงเป็นคนสมัยใหม่ที่เกิดใหม่ในสมัยโบราณก็เลยพอรับได้กับเรื่องที่สองคนนั้นคุยกัน แต่เสี่ยวซิ้วเป็นคนสมัยโบราณ เรื่องแบบนี้สำหรับนางที่ยังไม่ได้ออกเรือน ถือว่าเป็นอะไรที่น่าเขินอายที่สุด แล้วยังมีผู้ชาย 2 คนนั่งอยู่ด้วย "คุณชาย นี่ก็ดึกแล้ว เราควรกลับกันได้แล้วนะขอรับ" หลินหมื้นชิงส่งซิกให้เสี่ยวซิ้ว เสี่ยวซิ้วจึงรีบลุกขึ้นพูดเตือนหลินหมื้นชิงเสียงเบา "ท่านอ๋อง ซือหม่าซง นี่ก็ดึกมากแล้วข้าต้องขอตัวลากลับไปก่อน เชิญพวกท่านคุยกันต่อเลย" หลินหมื้นชิงมองไปที่ทั้งคู่แล้วกล่าวลา "หันชิงซงไมถึงกลับเร็วนักล่ะ? ไม่อยู่คุยกันต่ออีกหน่อยเล่า?" พอได้ยินว่านางจะกลับ มะเฟืองก็รู้สึกสลดใจเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเจอกับคนที่กล้าเถียงเซียวชี่จือคำไม่ตกฟาก เขาอยากที่จะรู้จักกับนางให้มากกว่านี้ แต่ไม่นึกเลยว่าจะกลับเร็วขนาดนี้ "พอดีค่ายังมีเรื่องด่วนที่ต้องไปทำหนะ" หลินหมื้นชิงถอนหายใจทำท่าเหมือนรีบร้อน "ในเมื่อหันชิงซงมีเรื่องด่วนต้องไปทำ งั้นพวกข้าก็ไม่เยอะเจ้าดีกว่า แต่หากมีเรื่องให้ข้าช่วย หันชิงซงมาหาข้าที่จวนซือหม่าได้ตลอดนะ" มะเฟืองอยากจะถามว่านั่งพักอยู่ที่ใด แต่ก็ต้องเปลี่ยนคำพูดเพราะกลัวจะเสียมารยาท "ไว้วันหลังถ้าจะไปขอบคุณท่านถือจวนซือหม่าเอง" วันนี้ซื้อมาให้เงินทองกับนางตั้งมากมาย ถือได้ว่าเป็นการช่วยเหลือนางในยามคับขันพอดี ไว้มีโอกาสนางต้องตอบแทนเขาให้ได้ "ได้! งั้นข้าก็จะรอเจ้าที่จวนซือหม่า" พอได้ยินคำตอบของนาง มะเฟืองก็รู้สึกดีใจขึ้นมาทันที เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงได้รู้สึกดีเช่นนี้ สำหรับคนที่เพิ่งพบเจอกันครั้งแรกเขากลับอยากจะเข้าใกล้สนิทด้วย "ท่านอ๋อง ซือหม่าซง ข้าขอตัวก่อนไว้เจอกันโอกาสหน้านะขอรับ" หลินหมื้นชิงลุกขึ้นยกมือก๋งโส่วบอกลาทั้งคู่แล้วดึงมือเสี่ยวซิ้วเดินจากไป ห้องที่พวกเขานั่งดื่มสุราอยู่ชั้น 2 เซียวชี่จือและมะเฟืองชะโงกหัวออกไปมองหลินหมื้นชิงและเสี่ยวซิ้วจากทางหน้าต่าง เซียวชี่จือเห็นหลังของหลินหมื้นชิงที่เดินจากไปก็แอบไม่พอใจเล็กน้อย "เฟิงข้ารู้สึกว่าเจ้าจะให้ความสนใจหันชิงคนนี้มากไปแล้วนะ เมื่อก่อนเจ้าไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เจ้าในตอนที่อยู่ต่อหน้าหันชิงไม่ถือตัวเลยสักนิด" เซียวชี่จือเห็นว่ามะเฟืองยังคงจ้องมองไปยังทิศทางที่หลินหมื้นชิงเดินจากไป ทำไมขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย "ข้าเองก็รู้สึกอย่างที่เจ้าพูด แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นเช่นนี้ ข้าแค่อยากเข้าใกล้เขาให้มากกว่านี้ หรืออาจจะเป็นเพราะเขาไม่เหมือนคนอื่นๆที่ข้าเคยเจอกระมัง!" พอนึกถึงหลินหมื้นชิง มะเฟืองก็เผลอยิ้มออกมา เขาเริ่มคาดหวังที่จะได้เจอกับหันชิงครั้งหน้าอีกแล้วสิ พอได้ยินคำตอบที่แน่ชัดจากมะเฟือง เซียวชี่จือก็ขมวดคิ้วแน่นเข้าไปอีก ในใจก็เริ่มหงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆ หันชิงที่ว่านั้นเป็นผู้หญิงของเขา มะเฟืองจะรู้สึกดีด้วยไม่ได้เด็ดขาด "ข้าขอเตือนเจ้าให้อยู่ห่างเขาไว้ เขาไม่ได้น่าไว้วางใจอย่างที่เจ้าคิดหรอก ชื่อหันชิงนั้นก็อาจจะไม่ใช่ชื่อจริงของเขาด้วยซ้ำ" เซียวชี่จือยกแก้วสุราขึ้นกระดกแก้วเดียวหมด น้ำเสียงที่พูดก็เต็มไปด้วยความหงุดหงิด "หันถ้ารู้สึกว่าเจ้าจะไม่พอใจในตัวหันชิงซงมากเกินไปแล้วนะ เขายังไม่ได้ทำอะไรเจ้าเลยด้วยซ้ำ ใยเจ้าถึงได้คอยจ้องจะหาเรื่องเขาล่ะ?" เซียวชี่จือในวันนี้ผิดแปลกจากปกติยิ่งนัก มะเฟืองแอบกังวลเล็กน้อย ไม่รู้ว่าทำไมวันนี้เซียวชี่จือถึงได้คอยจ้องจะหาเรื่องหันชิงตลอด "ถ้าไม่ได้จ้องจะหาเรื่องเขา ข้าก็แค่ไม่อยากให้เจ้าโดนหลอกทานเอง วันหลังเจ้าต้องหลีกเลี่ยงคนอย่างเขาไม่อย่างนั้นจะถูกหลอกใช้สักวันเป็นแน่" หลินหมื้นชิงปลอมตัวเป็นชายมาอยู่ต่อหน้าเขา เขาจะไม่ระวังตัวไว้ก็คงไม่ได้ ในงานแต่งงานของพวกเขาทั้งสองมีจุดประสงค์หลายอย่างแอบแฝงอยู่ ดังนั้นทุกอย่างที่มีความเกี่ยวข้องกับเรื่องงานแต่ง เขาต้องคอยระวังตัวไปหมด "แต่ข้าไม่คิดเช่นเจ้า ข้ากลับหวังที่จะได้พบเขาอีกด้วยซ้ำ ทานข้าวยังรู้สึกว่าค่าแรกเขาจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันด้วย" คำเตือนของเซียวชี่จือไม่เข้าหูของมะเฟืองเลยแม้แต่น้อย นี่เป็นครั้งแรกที่มันเฟืองได้เจอคนที่กล้าเถียงกับเซียวชี่จือ เขาชอบไปมาหาสู่กับคนที่นิสัยห้าวหาญอย่างเขา ดูท่าแล้วมะเฟืองจะสนใจหลินหมื้นชิงเข้าแล้วจริงๆ เซียวชี่จือหงุดหงิดแต่ก็บอกกับมะเฟืองไม่ได้ว่า หันชิงที่เจอในวันนี้ก็คือหลินหมื้นชิง คือพระชายาในอนาคตของเขา หลังจากออกมาจากโรงสุรา หลินหมื้นชิงก็ถอนหายใจโล่งอกทันที ความตึงเครียดในหัวก็เริ่มจางหายไป เรื่องที่เจอเซียวชี่จือข้างนอกในวันนี้ เป็นสิ่งที่เหนือความคาดหมายของนาง ถ้ารู้ว่าออกไปแล้วจะเจอเขา ให้ตายยังไงนางก็ไม่ออกไปหรอก "คุณหนูเจ้าขา เมื่อกี้นี้บ่าวตกใจแทบแย่ บ่าวกลัวท่านออกจะจับได้เหลือเกินเจ้าค่ะ" เพราะเสี่ยวซิ้วเห็นหลินหมื้นชิงโล่งอก นางก็ลูบอกตัวเองเพื่อสงบสติอารมณ์ "ดีนะที่เขากลับไม่ได้ ไม่เช่นนั้นพวกเราคงต้องช่วยกันหมดแน่" ยังดีที่นางมีสติแต่งเป็นชายก่อน ไม่เช่นนั้นคงปิดไม่อยู่แน่นอน "ใช่เจ้าค่ะ อ๋องหมิงยิ่งอยู่ก็ยิ่งน่ากลัวขึ้นทุกวัน ตอนที่คุณหนูเถียงกับอ๋องหมิง บ่าวก็เป็นห่วงกลัวว่าท่านอ๋องจะลงมือทำร้ายคุณหนูจริงๆ" เสี่ยวซิ้วเป็นบ่าวที่จงรักภักดี ถึงแม้ว่านางจะขี้กลัว แต่ก็เฉพาะบางเรื่องเท่านั้น ถ้าเกิดหลินหมื้นชิงมีอันตราย นางก็จะเข้าไปช่วยโดยที่ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น "วันหลังถ้าเราจะออกไปอีกต้องอยู่ให้ห่างจากเขาเข้าไว้ ไม่เช่นนั้นเกิดทำอะไรล่วงเกินเขาขึ้นมา เราคงต้องตายเป็นแน่" ถึงแม้หลินหมื้นชิงจะคอยเป็นนักฆ่าที่มีจิตใจแข็งแกร่ง แต่พอมาอยู่ต่อหน้าเซียวชี่จือแล้ว นางก็แอบกลัวอยู่ไม่น้อย พอกลับมาถึงจวนเฉิงเชี่ยง ทั้งคู่ก็เปลี่ยนชุดกลับมาตามเดิม ทำเหมือนเรื่องที่หนีออกไปเที่ยวในวันนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน วันนี้ที่ออกไปดันเจอกับเซียวชี่จือ จึงทำให้ไม่ได้ชมวิวของแคว้นชี้อย่างเต็มที่ หลินหมื้นชิงตัดสินใจที่จะแอบออกไปเที่ยวอีกรอบ ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า อีก 10 วันก็จะต้องแต่งงานกับอ๋องหมิงแล้ว พอถึงเวลานั้นจะได้ออกไปเที่ยวหรือเปล่าก็ไม่รู้ ถ้าเกิดแต่งไปแล้วไม่มีอิสระก็ไม่คุ้มน่ะสิ!? พอกลับมาถึงในเรือน หลินหมื้นชิงก็รินน้ำใส่แก้วแล้วยกดื่มทันที "เสี่ยวซิ้ววันนี้เจ้าก็เหนื่อยมากพอแล้ว กลับไปพักผ่อนเถอะ" เสี่ยวซิ้วเป็นเพียงบ่าวธรรมดาคนหนึ่ง สภาพร่างกายก็สู้หลินหมื้นชิงไม่ได้ ดูท่าทีนวดเท้าตัวเองของนางแล้ว หลินหมื้นชิงก็แอบสงสารนางอยู่ไม่น้อย "ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ บ่าวอยู่ดูแลคุณหนูที่นี่แหละ คุณหนูเองก็คงจะเหนื่อยเหมือนกันให้บ่าวนวดเท้าให้นะเจ้าคะ?" เสี่ยวซิ้วรู้ดีว่าหลินหมื้นชิงเป็นห่วงตัวเอง ถึงรู้สึกอบอุ่นใจ แต่ก็ตอบปฏิเสธไป นางรู้สถานะของตัวเองดี ถึงแม้คุณหนูจะดูแลนางเหมือนน้องสาวแท้ๆ แต่นางก็เป็นแค่บ่าวธรรมดาคนหนึ่ง การดูแลคุณหนูเป็นเรื่องที่นางสมควรทำ "ไม่ต้องหรอก ถ้าไม่เหนื่อยเลย เจ้าต่างหากที่ดูเหมือนจะลุกไม่ขึ้นเลยด้วยซ้ำ รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ" หลินหมื้นชิงปัดมือไล่ให้นางกลับไปพักผ่อน ในใจของหลินหมื้นชิงมองว่าเสี่ยวซิ้วเป็นน้องสาวของตัวเองไปตั้งนานแล้ว ไม่คิดจะใช้นางเยี่ยงบ่าวด้วยซ้ำ "งั้นบ่ายก็กลับห้องไปแล้วนะเจ้าคะ คุณหนูก็รีบพักผ่อนนะเจ้าคะ มีอะไรก็เรียกบ่าวได้" เสี่ยวซิ้วลุกขึ้นยืนแล้วคอยพูดเตือนก่อนจะเดินออกไป หลังจากที่ทางอุ่นเดินจากไป หลินหมื้นชิงก็รินน้ำใส่แก้วให้ตัวเองอีกแก้ว แต่ยังไม่ทันได้ดื่มก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น "ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรือไงว่าให้เจ้ากลับไปพักผ่อน? กลับมาอีกทำไม?" หลินหมื้นชิงนึกว่าคนที่เคาะประตูคือเสี่ยวซิ้ว ก็เลยพูดออกไปโดยที่ไม่ได้คิดเอะใจเลยแม้แต่น้อย "ชิงเอ๋อบอกให้พี่ใหญ่กลับไปพักผ่อนเมื่อไหร่กัน? ใยพี่ถึงไม่รู้เล่า?" เสียงแหบเซ็กซี่ของผู้ชายดังมาจากนอกประตู หลินหลิงเชียวสวมชุดคลุมสีเขียวเดินออกประตูก้าวเข้ามา พอได้ยินเสียงของเขา หลินหมื้นชิงก็ตกใจเด็กน้อย พ่อเห็นว่าคนที่เดินเข้ามาคือหลินหลิงเชียวนางก็รีบลุกขึ้นทันที "พี่ใหญ่?พี่มาได้อย่างไรกัน?ข้านึกว่าเสี่ยวซิ้วเสียอีก" การที่หลินหลิงเชียวมาเยือนเรือนตัวเองกระทันหันทำให้หลินหมื้นชิงรู้สึกตกใจไม่เบา ถึงแม้พี่ใหญ่คนนี้จะดีกับนางมากขนาดไหน แต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้สนิทสนมกันขนาดนั้น ตั้งแต่งานเลี้ยงในคืนนั้นทั้งคู่ก็ไม่ได้เจอกันมาหลายวันแล้ว "ไม่เจอกันหลายวันพี่ก็เลยมาเยี่ยมเจ้าน่ะ ทำไม?ไม่ต้อนรับพี่เหรอ?" หลินหลิงเชียวเดือนมานั่งข้างๆหลินหมื้นชิงพร้อมกลับพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "เปล่าเจ้าค่ะ ถ้าจะไม่ต้อนรับพี่ใหญ่ได้อย่างไรกัน พี่ใหญ่มากระทันหันแบบนี้ก็เลยตกใจเล็กน้อย" เกรงว่าหลินหลิงเชียวจะเข้าใจผิด หลินหมื้นชิงก็เลยรีบอธิบายด้วยน้ำเสียงกระวนกระวาย "จักรวาลกระวายอะไรนักหนา? พี่แค่ล้อเจ้าเล่นไม่ได้คิดแบบนั้นจริงๆเสียหน่อย" พอเห็นหลินหมื้นชิงทำท่าทางกระวนกระวาย หลินหลิงเชียวกรอบรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาทันที ดูท่านางคงประหม่ากับพี่ใหญ่คนนี้น่าดู "ที่แท้พี่ใหญ่ก็ล้อเล่นนี่เอง ข้าเกือบจะคิดจริงเสียแล้ว!" หลินหมื้นชิงมองหลินหลิงเชียวด้วยสีหน้าหดหู่พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเล็กน้อย ทั้งจวนเฉิงเชี่ยงนี้ ก็มีแต่พี่ใหญ่เท่านั้นที่ดีต่อนาง หนังก็ต้องให้ความสนใจเป็นธรรมดา "นั่งเถอะ อย่ามัวยืนอยู่เลย พี่ต้องลำบากเงยหน้าคุยกับเจ้าอีก" เพราะเห็นว่าหลินหมื้นชิงคอยยืนอยู่ด้านหลังเขาอย่างระมัดระวัง หลินหลิงเชียวจึงพูดขึ้น หลินหมื้นชิงจึงกลับมานั่งข้างๆเขาตามเดิม "วันนี้เจ้าไปไหนมา?" เห็นว่าหลินหมื้นชิงเงียบ หลินหลิงเชียวก็เลยพูดเปิดประเด็นขึ้น