ตอนที่ 43 บอกให้พี่ชายใหญ่

ต๭นที่ 43 บอกให้พี่ชายใหญ่ “ตกลงเจ้าจะทำอะไรกันแน่? ข้าขอเตือนเจ้านะ ถ้าหากเจ้ากล้าทำเรื่องที่ทำร้ายข้า เจ้าต้องเสียใจทีหลังแน่นอน!” รู้ว่าหลินไอ้ชิวต้องไม่ปล่อยตัวเองไปง่ายๆ แย่ หลินหมื้นชิงบอกในใจว่าตัวเองไม่กลัว นั่นเป็นเรื่องปลอม แต่ว่าเธอไม่มีทางแสดงอาการออกมาทางสีหน้าแน่นอน “ป้าบ!” ประโยคคำพูดของหลินหมื้นชิงพูดออกปาก หลินไอ้ชิวก็ตบหน้าเธออย่างแรง ขณะนี้หน้าของเธอแดงจนน่ากลัวมาก “หลินหมื้นชิง ถึงเวลาลาเช่นนี้แล้ว เจ้ายังกล้ามมาข่มขู่ข้าอีก เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าฆ่าเจ้าจริงๆ หรือ? ข้าขอเตือนเจ้านะ เลิกทำเป็นอวดดีต่อหน้าข้า ในสายตาข้า เจ้าก็แค่คนเลวๆ คนหนึ่งเท่านั้น มีสิทธิ์อะไรมาใช้น้ำเสียงเยี่ยงนี้คุยกับข้า!” หลินไอ้ชิงจ้องหลินหมื้นชิงด้วยสีหน้าที่เย็นชา เธอเกลียดชังหลินหมื้นชิงมาก ยิ่งสภาพที่เธอปากแข็ง ยิ่งเกลียดจนมองไม่เห็นความกลัวของเธอ จับเธอมาไว้ที่นี่ ก็เพราะว่าอยากเห็นสภาพที่เธอร้องขอ แต่กลับคิดไม่ถึงว่า ถึงตอนนี้แล้วเธอยังจะทำเป็นอวดดีอีก ทำให้เปลวไฟในใจของหลินไอ้ชิวลุกขึ้นมาอีกครั้ง หลินหมื้นชิงฟังความพูดที่หยาบคายเพิ่มมากขึ้นของหลินไอ้ชิว สีหน้าแข็งกระด้าง เธอกำหมัดแน่น กลางอกถูกเผาไปด้วยเปลวไฟในใจ หากไม่ใช่ว่าตอนนี้เธอตกอยู่ในมือของหลินไอ้ชิว งั้นเธอคงจะฆ่าหลินหมื้นชิงไปอย่างไม่ลังเลใจ! ไม่เคยมีใครกล้าดูถูกเธอขนาดนี้มาก่อน! “หลินไอ้ชิว ไม่เร็วก็ช้า ต้องมีสักวัน ข้าจะทำให้เจ้าทุกข์ทรมานดั่งคนตาย! \\\” หลินหมื้นชิงเงยหน้าขึ้นมาจ้องหลินไอ้ชิว แววตาเยือกเย็นราวกับดาบ แทงตรงไปทางเธอ แววตาเช่นนี้ของเธอช่างน่ากลัวเหลือเกิน ภายในใจของหลินไอ้ชิวสั่นไปชั่วขณะ ร่างกายก็สั่นแล้วสั่นอีก มีวินาทีหนึ่ง เธอรู้สึกกลัว แต่ความรู้สึกเช่นนั้นผ่านมาเพียงแค่แวบเดียว ในไม่ช้าเธอก็สามารถสงบสติอารมณ์ได้ “รอเจ้ามีชีวิตอยู่ต่อค่อยพูดก็แล้วกัน ตอนนี้เจ้าตกอยู่ในมือของข้า ข้าจะปล่อยเจ้าหรือไม่ปล่อยเจ้าต้องดูอารมณ์ข้าอีกที เจ้ายังอยากคิดที่จะฆ่าข้าอีก ช่างน่าตลกจริงๆ!” อดทนกับความกระวนกระวายในใจ หลินไอ้ชิวมองหลินหมื้นชิงด้วยสีหน้าที่เย็นชา ในแววตามีความโหดร้ายที่เพิ่มมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเจน “งั้นดีที่สุดเจ้าก็ฆ่าข้าตั้งแต่ตอนนี้เลย ไม่เช่นนั้น คนที่เสียชีวิตหลังจากวันนี้ก็จะเป็นเจ้า!” เธอเคยตายมาก่อนแล้วครั้งหนึ่ง ตายอีกครั้งหนึ่งคงไม่เป็นไร แต่ถ้าครั้งนี้เธอสามารถรอดชีวิตไปได้ ความแค้นครั้งนี้ เธอจะชำระแน่นอน! “ถึงตอนนี้แล้วเจ้ายังจะปากแข็งอีก ทหาร มาจัดการเธอซะ!” หลินไอ้ชิวเฮอะไปคำหนึ่ง ความโหดร้ายในแววตาผ่านไป เธอออกคำสั่งกับคนข้างหลังอีกครั้ง หลังจากคนพวกนั้นได้รับคำสั่งแล้ว ก็รีบมายังข้างกายของหลินหมื้นชิง นำเธอไปมัดอยู่กับท่อนไม้ “หลินไอ้ชิว เจ้าจะทำอะไรกันแน่!” ถูกคนกระทำด้วยการไร้ความรู้สึกเช่นนี้ ในใจของหลินหมื้นชิงถูกสลักไปด้วยความเกลียดแค้น “ข้าอยากทำอะไร ในไม่ช้าเจ้าก็จะรู้เอง ต่อจากนี้ก็รับรู้ดีๆละกัน ข้าจะให้เจ้ารู้ว่าต่อต้านกับข้า จุดจบจะเป็นเช่นไร!” หลินไอ้ชิวเบ้ปากแล้วยิ้ม เธอเดินไปยังเก้าที่วางอยู่ที่ไม่ไกลมากนัก แล้วนั่งลง เธอนั่งไขว่ห้าง ทำท่าทางกำลังรอดูการแสดงดีๆ อยู่ สภาพเธอในตอนนี้ ทำไมในใจของหลินหมื้นชิงรู้สึกไม่ดี เป็นเหมือนที่เธอคิดไว้เลย ในไม่ช้าก็เป็นไปตามที่เธอคาดเดาไว้ มีผู้ชายคนหนึ่งนำเชือกยาวเส้นหนึ่งมายังข้างหน้าเธอ “เจ้าจะทำอะไร?” หลินหมื้นชิงมองผู้ชายตรงหน้าเธออย่างระมัดระวัง น้ำเสียงเย็นชามาก “คุณผู้หญิงสาม ขอโทษครับ!” ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ตอบคำถามของเธอหลังจากทำความเคารพเธอแล้ว ก็สะบัดเชือกขึ้น แล้วฟาดลงบนร่างกายของเธอ ป๊าบลงไปหนึ่งที หลินหมื้นชิงรู้สึกแค่ว่าร่างกายเจ็บดั่งแสบๆ ร้อนๆ ความเจ็บปวดเช่นนั้นทำให้เธอทุกข์ทรมานมาก เธอทนไม่ได้จนส่งเสียงดังในใจ บนหน้าผากก็มีเหงื่อหยดไหลเต็มทั่วหน้าผาก “หลินหมื้นชิง เป็นอย่างไรบ้าง ความรู้สึกแบบนี้สนุกไหม?” มองเห็นหลินหมื้นชิงหายใจอย่างเจ็บปวด อารมณ์ของหลินไอ้ชิวก็ดีขึ้นมาทันที เธอชอบสภาพที่เจ็บปวดเช่นนี้ของหลินหมื้นชิง “หลินไอ้ชิว ยัยผู้หญิงพิษ เจ้าอย่าตกมาอยู่ในมือของข้าล่ะ ไม่เช่นนั้นข้าจะให้เจ้าเจ็บเป็นพันๆ เท่า!” หลินหมื้นชิงเจ็บปวดไปทั้งตัว ขณะนี้เธอทำได้แต่ใช้คำพูดแรงๆ มาบรรเทาอาการความเจ็บของเธอ เธอไม่เคยเกลียดใครเช่นนี้มาก่อนเลย เกลียดจนอยากจะฆ่าหลินหมื้นชิงทิ้ง! “ยังกล้าปากแข็งอีก ฟาดต่อไป! ฟาดจนกว่าเธอจะร้องขอ!” ตอนนี้แรกคิดว่าทำเพียงแค่นี้หลินหมื้นชิงก็จะเกรงกลัวแล้ว แต่กลับคิดไม่ถึงว่า เธอยังกล้าปากแข็ง ไม่เอาหลินไอ้ชิวไปใส่ไว้ในสายตาเลย ได้ ในเมื่อเธอสามารถอดทนได้ขนาดนี้ หลินไอ้ชิวก็จะรอดูว่าเธอจะมีแรงมากมายแค่ไหนเชียว! คำพูดของหลินไอ้ชิวพึ่งพูดจบ ผู้ชายคนนั้นก็ฟาดเชือกลง หลังจากที่เชือกถูกฟาดลงบนร่างกาย สิ่งที่ตามมาก็คือความเจ็บปวดของเนื้อที่แตกออก หลินหมื้นชิงเจ็บปวดจนอยากจะตะโกนร้องออกมา แต่ว่าอยู่ต่อหน้าหลินไอ้ชิว เธอไม่อยากให้ตัวเองเป็นเช่นนั้น มันดูเหมือนไม่มีศักดิ์ศรี อดทนกับความเจ็บปวดที่ส่งมาจากร่างกาย หลินหมื้นชิงเจ็บปวดจนร่างกายสั่นไปหมด มองไปทางแววตาของหลินไอ้ชิวที่เต็มไปด้วยความเกลียดแค้น ความเจ็บปวดทั้งหมดในวันนี้เธอจะจดจำไว้ ต้องมีสักวันที่เธอจะคืนกลับไป! ริมฝีปากของหลินไอ้ชิวแฝงไปด้วยรอยยิ้ม มองดูสภาพที่เจ็บปวดของหลินหมื้นชิง ในใจมีความได้ใจอย่างบอกไม่ถูก เธอก็แค่อยากเห็นความเจ็บปวดเพียงแค่นี้แหละ “หลินหมื้นชิง ถ้าหากว่าตอนนี้เจ้าคุกเข่าอยู่บนพื้นแล้วร้องขอข้า ไม่แน่ข้าอาจจะใจดี ปล่อยเจ้าไปก็เป็นได้นะ!” หลินไอ้ชิวเดินไปยังข้างหน้าของหลินหมื้นชิง เบ้ปากแล้วยิ้ม ในแววตามีความเจ้าเล่ห์แฝงอยู่ “อยากให้ข้าคุกเข่าขอร้องเจ้า เจ้ากำลังฝันอยู่หรือ?” หลินหมื้นชิงเฮอะไปคำหนึ่ง แล้วเปิดปากพูดเสียงดัง ในใจเธอรู้ดี ถึงแม้ว่าเธอจะคุกเข่าร้องขอ หลินไอ้ชิวก็ไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่ๆ อีกอย่างเรื่องที่ไม่มีศักดิ์ศรีขนาดนี้ เธอไม่มีทางทำแน่นอน “ในเมื่อถึงตอนนี้แล้วยังไม่รู้จักความตาย งั้นก็ฟาดต่อไป! ฟาดจนกว่าหลินหมื้นชิงจะร้องขอ!” หน้าของหลินไอ้ชิวเปลี่ยนเป็นความเย็นชา เปลวไฟในใจก็ลุกเผาขึ้น ฟาดเป็นเวลานานแล้ว หลินหมื้นชิงก็ยังไม่ร้องขอเธอ หลินไอ้ชิวรู้สึกในใจมีความพ่ายแพ้และล้มเหลวอยู่ เป้าหมายที่เธอทำเช่นนี้ ก็แค่เพื่อจะให้หลินหมื้นชิงรู้ว่าเธอเก่งกาจเพียงไหน แต่ว่าวิธีนี้ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผลอะไรเลย ณ ตำหนักหมิงอ๋อง เซียวชี่จือนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องด้วยสีหน้าที่ไม่มีความรู้สึกใดๆ บนมือถือสมุดไว้อยู่เล่มหนึ่ง มีผู้ชายใส่เสื้อสีดำคนหนึ่งจู่ๆ ก็ยืนอยู่ข้างหน้าของเขา แล้วคุกเข่าข้างเดียว “ท่าอ๋องครับ!” อู๋หชิงเปิดปากพูดด้วยความเคารพ “อู๋หชิง เจ้ากลับมาได้เยี่ยงไร? ทางตำหนักเฉิงเชี่ยงเกิดเรื่องขึ้นหรือ?” อู๋หชิงคือคนที่เซียวชี่จือจัดให้ไปแอบตามหลินหมื้นชิง จู่ๆ วันนี้เขาก็กลับมา แน่นอนว่าต้องมีเรื่องมาร้องเรียน “ท่านอ๋อง….” อู๋หชิงกำมืออย่างนอบน้อม อยากจะพูดแต่เหมือนจะพูดไม่ออก “พูดติดๆ ขัดเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ มีอะไรจะพูดก็พูด!” เซียวชี่จือวางหนังสือบนมือลง แล้วขมวดคิ้ว น้ำเสียงดูจะไม่ค่อยพอใจ “ท่านอ๋อง เมื่อครู่นี้ คุณผู้หญิงสามถูกคุณผู้หญิงสองของตำหนักเฉิงเชี่ยงจับไปแล้วครับ ดูเหมือนว่าจะมาหาเรื่องครับ….” ในตอนที่อู๋หชิงพูดประโยคนี้ เสียงก็ค่อยๆ เบาลง ถึงแม้ท่านอ๋องจะพูดว่าไม่ชอบหลินหมื้นชิง แต่ยังไงแล้วเธอก็เป็นพระชายาท่านอ๋อง ถูกคนอื่นรังแก ยังไงท่านอ๋องก็ต้องโมโหแน่นอน “คุณผู้หญิงสองของเฉิงเชี่ยงนี่ช่างกล้าจริงๆ แม้แต่ผู้หญิงของข้าก็กล้ามาแตะต้อง มีชีวิตจนเบื่อแล้วใช่ไหม!” หลังจากคำพูดของอู๋หชิงพูดออกจากปากแล้ว สีหน้าของอ๋องหมิงก็เปลี่ยนไปเลย ในแววตามีความอยากจะฆ่าคนอ่อนๆ แฝงอยู่ ผู้หญิงของเขามีเขาเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถรังแกได้ ยังไม่ถึงขั้นที่คนอื่นจะมาลงมือได้ นี่คุณผู้หญิงรองของตำหนักเฉิงเชี่ยง กลับมากล้าแตะต้องผู้หญิงของเขา ดูเหมือนว่าจะต้องให้บทเรียนสักหน่อยแล้ว “ท่านอ๋อง ตอนนี้ท่านจะไปตำหนักเฉิงเชี่ยงหรือครับ?” อู๋หชิงมองดูสีหน้าที่โกรธกริ้วของท่านอ๋อง แล้วถามด้วยเสียงเบา “เตรียมม้า!” เซียวชี่จือลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ระหว่างคิ้วก่อกลุ่มกันจนเป็นน้ำแข็งแล้ว อู๋หชิงมองดูท่านอ๋องของตำหนักตัวเองที่กำลังโกรธกริ้ว ก็รู้สึกตกใจเล็กน้อย ท่านอ๋องตำหนักของเขาไม่ชอบคุณผู้หญิงสามตำหนักเฉิงเชี่ยงมาโดยตลอด แต่กลับคิดไม่ถึงว่า พอได้ยินว่าคุณผู้หญิงสามเกิดเรื่องแล้ว กลับรีบเร่งเป็นอย่างมาก “ครับ!” ไม่กล้าให้มีการเสียเวลา หลังจากอู๋หชิงตอบรับแล้ว ก็รีบออกไปเลย ณ ตำหนักเฉิงเชี่ยง เสี่ยวซิ้ววิ่งมาที่สวนของหลินหลิงเชียวอย่างรีบเร่ง เพราะปกติแล้วสวนของหลินหลิงเชียวจะมีคนเฝ้าอยู่ตลอดเวลา ฉะนั้นขณะที่เสี่ยวซิ้ววิ่งมาถึงที่หน้าประตู ก็ถูกคนสกัดกั้นเอาไว้ “หยุดนะ! สวนของคุณชายใหญ่ห้ามใครเข้าไปทั้งนั้น!” ในนั้นมีทหารตนหนึ่งเปิดปากพูดกับเสี่ยวซิ้วด้วยความเย็นชา “พี่ท่านหาร ข้าเป็นสาวใช้ติดตัวของคุณผู้หญิงสาม ตามนี้มีเรื่องด่วนมาก อยากจะขอความช่วยเหลือจากคุณชายใหญ่!” เสี่ยวซิ้วเห็นว่าพวกเขาสกัดกั้นเธออยู่ที่หน้าประตู จึงเปิดปากพูดอย่างเร่งรีบ “สวนของคุณชายใหญ่ คือเธอที่มีฐานะต่ำๆ เป็นสาวใช้มีที่จะเข้าไปได้? ตอนนี้ข้ายังไม่ได้ลงมือไล่เข้าไป เจ้าออกไปเองเถอะ” พอได้ยินว่าเป็นสาวใช้ของหลินหมื้นชิง ทหารก็มองเธออย่างไม่พอใจ แล้วเปิดปากพูดอย่างเย็นชา ไม่มีความหมายที่จะเข้าไปร้องเรียนให้เลย “พี่ทหาร ข้าขอร้องเถอะ ปล่อยข้าเข้าไปเถอะ ข้ามีเรื่องอยากจะขอความช่วยเหลือจากคุณชายใหญ่จริงๆ ถ้าหากว่าช้ากว่านี้ คุณผู้หญิงสามตำหนักข้าอาจจะไม่มีชีวิตอยู่แล้วก็เป็นได้!” เสี่ยวซิ้วเป็นคนที่ไม่ค่อยมีความกล้าอยู่แล้ว ขณะนี้รีบเร่งจนจะร้องไห้แล้ว ได้แต่ร้องขอทหารสองตนนั้นอย่างไม่หยุดยั้ง “ไปไปไป! คุณผู้หญิงตำหนักเจ้าจะเสียชีวิตเกี่ยวอะไรกับคุณชายใหญ่ เจ้าไม่รู้หรือว่าคุณชายใหญ่ไม่เคยยุ่งเรื่องในตำหนักอยู่แล้ว?” หลังจากที่ทหารตนนั้นฟังคำพูดของเสี่ยวซิ้วแล้ว ก็เริ่มเกิดความรำคาญ เขาไล่เธอไปอย่างไม่หยุด “ข้าขอร้องแหละนะ ให้ข้าได้พบคุณชายใหญ่เถอะ ความสัมพันธ์ระหว่างคุณชายใหญ่และคุณผู้หญิงสามตำหนักของข้าถือว่าดีมาก ท่านต้องช่วยคุณผู้หญิงสามตำหนักข้าแน่นอน!” คุณหนูให้เธอขอความช่วยเหลือจากคุณชายใหญ่ เสี่ยวซิ้วเชื่อใจคุณชายใหญ่ ถ้าหากว่าขู่ว่าคุณหนูตกอยู่ในความลำบาก ต้องไปช่วยคุณหนูแน่ๆ แต่ว่าตอนนี้เธอถูกสกัดกั้นอยู่นอกประตู ไม่สามารถเจอคุณชายใหญ่ได้ ต้องทำยังไงดีล่ะ? ตอนนี้คุณผู้หญิงสามคงเกลียดคุณหนูมากแน่ๆ เสี่ยวซิ้วตกอยู่ในมือของพวกเขา ยังไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉะนั้นตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเธอต้องรีบหาทางไปเจอคุณชายใหญ่ให้ได้ แล้วนำเรื่องของคุณหนูไปบอกคุณชายใหญ่ “เห็นแก่ที่เข้าเป็นผู้หญิง พวกข้าไม่อยากลงมือกับเจ้า ถ้าเจ้ายังไม่รู้กาลเทศะอีกละก็ อย่าโทษว่าพวกข้าไร้ความรู้สึกล่ะ!” เสี่ยวซิ้วยังคงร้องขออย่างไม่หยุดยั้ง ทั้งสองก็เริ่มเกิดความรำคาญ ในน้ำเสียงมีความข่มขาแฝงอยู่