ตอนที่ 44 ถูกทรมาน

ต๭นที่ 44 ถูกทรมาน เสี่ยวซิ้วมองดูสองคนนั้นที่ไม่มีท่าทีจะเปลี่ยนใจเลย กระวนกระวายจนจะร้องไห้แล้ว เธอคุกเข่าลงโดยตรงเลย “ท่านทั้งสอง ข้าขอร้องล่ะ พวกท่าให้ข้าเจอคุณชายใหญ่หน่อยได้ไหม? ข้าเร่งรีบจะขอความช่วยเหลือจากคุณชายใหญ่จริงๆ ถ้าหากว่าช้ากว่านี้ คุณผู้หญิงตำหนักข้าคงเกิดอันตรายขึ้นแล้ว” เสี่ยวซิ้วมองดูสองคนนั้นด้วยสีหน้าร้องขอ แม้กระทั่งน้ำเสียงก็ยังมีเสียงสะอื้นแฝงอยู่ “ก่อนที่พวกข้าทั้งสองยังไม่โมโห เจ้ารีบออกจากที่นี่ไปเถอะ ผีบ้านั่นในตำหนักเจ้า คุณชายใหญ่ไม่อยากใส่ใจหรอก ไม่ต้องมาเสียเวลาคุณชายใหญ่!” ใครๆ ก็รู้ว่าหลินหมื้นชิงไม่ได้รับความรักจากตำหนักเฉิงเชี่ยง ฉะนั้นพวกขุนนางต่างๆ ต่างก็ไม่นำเธอมาใส่ไว้ในสายตา พอได้ยินว่าเธอมีอันตราย ก็ไม่ได้รู้สึกอะไร “ท่านทั้งสอง เสี่ยวซิ้วขอแหละนะ พวกท่านให้ข้าได้พบคุณชายใหญ่หน่อยเถอะ ข้าขอร้องแหละนะ” เสี่ยวซิ้วก้มกราบอย่างไม่หยุดยั้ง น้ำตาก็ไหลลงอย่างไม่หยุด ตอนนี้เธอไม่มีที่พึ่งเลย เพราะว่านอกจากคุณชายใหญ่แล้ว ใครก็ไม่สามารถช่วยคุณหนูได้ “oเจ้าฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องใช่ไหม! จะต้องให้พวกข้าลงมือใช่ไหม!” คนเฝ้าประตูสองคนนั้นหมดความอดทนแล้ว ขณะนี้ได้รวบแขนเสื้อขึ้น แล้วเดินตรงไปทางเสี่ยวซิ้ว มองดูเงาของทั้งสองเดินตรงมา เสี่ยวซิ้วตกใจจนร่างกายสั่นไปหมด เธออยากจะหนีไป แต่ว่าเวลานี้ เธอไม่สามารถหนีไปได้ คุณหนูตำหนักเธอถูกคุณผู้หญิงสองจับไปแล้ว ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ตอนนี้เธอจะต้องได้พบคุณชายใหญ่ มีเพียงคุณชายใหญ่เท่านั้นที่สามารถช่วยคุณหนูได้ “คนอะไรมาเสียงดั่งข้างนอก!” ขณะที่คนสองคนนั้นกำลังเตรียมตัวจะลงมือ เสียงของหลินหลิงเชียวก็ดังขึ้น “คุณชายใหญ่ครับ!” หลังจากคนสองคนนั้นได้ยินเสียงของหลินหลิงเชียวแล้ว ก็รีบทำความเคารพแล้วออกไปอยู่ข้างๆ หลังจากที่เสี่ยวซิ้วดึงสติกลับมาได้ ก็รีบคุกเข่ามุ่งไปทางหลินหลิงเชียวด้วยความดีใจ “คุณชายใหญ่คะ ขอร้องคุณชายใหญ่ช่วยคุณหนูตำหนักข้าน้อยด้วยเถอะค่ะ มีเพียงท่านคนเดียวที่สามารถช่วยคุณหนูตำหนักข้าได้!” ทางเสี่ยวซิ้วนั้นร้องไห้ไปด้วย เปิดปากพูดไปด้วย “เจ้าคือสาวใช้ของน้องสาม เสี่ยวซิ้ว?” หลินหลิงเชียวมองเสี่ยวซิ้วจากที่สูง เงียบไปสักพักจึงจะเปิดปากพูด “ค่ะ ข้าน้อยคือเสี่ยวซิ้ว คุณชายใหญ่ ขอร้องท่านช่วยคุณหนูตำหนักข้าน้อยด้วยเถอะค่ะ” พอเห็นว่าท่านจำตัวเองได้ เสี่ยวซิ้วก็ดีใจมาก เปิดปากพูดอีกครั้ง “เกิดอะไรขึ้น เจ้าค่อยๆ พูด น้องสามเป็นอะไร?” มองดูท่าทางที่เร่งรีบของเสี่ยวซิ้ว หลินหลิงเชียวมีความรู้สึกไม่ค่อยดี รู้ว่าหลินหมื้นชิงต้องตกอยู่ในสภาพอันตรายแน่นอน “คุณชายใหญ่ ครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ คุณหนูตำหนักข้าน้อยถูกคนของคุณผู้หญิงสองจับตัวไปค่ะ อีกอย่างคุณหนูยังบาดเจ็บอีกด้วย ขอร้องคุณชายใหญ่รีบช่วยคุณหนูด้วยเถอะค่ะ” เสี่ยวซิ้วร้องไห้ไม่หยุด ทั้งคนของเธอดูไร้ริ้วแรงมาก “อะไรนะ! มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นด้วย ไอ้ชิวช่างกล้าเกินไปแล้ว กล้าทำเรื่องแบบนี้ได้เยี่ยงไร?” หลังจากได้ยินคำพูดของเสี่ยวซิ้วแล้ว หลินหลิงเชียวก็กระวนกระวายมาก ในใจก็รุ่งเป็นไฟในเวลาเดียวกัน ก่อนหน้านี้เขาได้เตือนหลินไอ้ชิวไปแล้ว แต่เธอยังหลับกล้าทำเรื่องเช่นนี้อีก ไม่นำคำพูดของเขาใส่ไปไว้ในใจจริงๆ “พาน้องสามไปที่ไหน? ข้าจะรีบไปตอนนี้เลย!” หลินหลิงเชียวอดทนกับเปลวไฟในใจก่อน ในตอนที่พูดประโยคนี้ สีหน้าไร้ความรู้สึกมาก “เมื่อครู่นี้ข้าน้อยได้ยินว่าจะขังคุณหนูไว้ในห้องฟืน ข้าน้อยคิดว่าตอนนี้น่าจะขังเข้าไปแล้วค่ะ” ขอแค่คิดว่าคุณหนูตำหนักตัวเองจะถูกจับไปขังในห้องฟืน ในใจของเสี่ยวซิ้วก็มีความเป็นห่วงอย่างบอกไม่ถูก ตามนิสัยของเสี่ยวซิ้วแล้ว เธอรู้ดี ครั้งนี่ที่เธอพาคุณหนูไป ไม่ใช่เรื่องดีอะไรแน่ เธอเกรงว่าคุณหนูจะได้รับบาดเจ็บ คำพูดของเสี่ยวซิ้วพึ่งพูดจบ หลินหลิงเชียวก็เดินออกไปแล้ว เขาพุ่งตรงไปทางห้องขัง ในห้องขัง หลินหมื้นชิงกำลังถูกหลินไอ้ชิวทรมานอยู่ บนเสื้อผ้าเต็มไปด้วยเลือด สีหน้าก็สีจางไม่มีแม้แต่สีของเลือด แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ หลินหมื้นชิงก็ยังไม่ได้ร้องขอต่อหน้าหลินไอ้ชิว ถึงแม้จะเสียชีวิต ก็ไม่มีทางพูดประโยคร้องขอต่อหน้าหลินไอ้ชิวเด็ดขาด “หลินหมื้นชิง เป็นไงบ้าง ความรู้สึกที่ถูกฟาดคงไม่สนุกสินะ? ข้าก็ไม่อยากทำเช่นนี้ต่อเจ้า แต่ใครสั่งให้เจ้ามาต่อต้านกับข้าล่ะ ในเมื่อเจ้าคัดค้านกับข้ามาโดยตลอด งั้นข้าก็ไม่มีทางปล่อยเจ้าไปอยู่แล้ว!” บนปากของหลินไอ้ชิวมีรอยยิ้มที่เยือกเย็นแฝงอยู่ เธอลุกขึ้นเดินตรงไปทางหลินหมื้นชิง บนใบหน้ามีความได้ใจ พอเห็นสภาพที่หลินหมื้นชิงถูกทรมาน ในใจก็มีความรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก “หลินไอ้ชิว วันนี้เจ้าไม่ฆ่าขา สักวันเจ้าต้องเสียใจแน่ๆ สักวันข้าจะให้เจ้าตายอยู่ในมือของข้า!” ขณะนี้แม้แต่พูดหลินหมื้นชิงก็ยังรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งตัว แต่ถึงจะเป็นเช่นนี้ เธอก็ยังมองหน้าของหลินไอ้ชิว แล้วเปิดปากพูดอย่างเย็นชา มีชีวิตอยู่มาสองชาติ ยังไม่มีใครกล้ามาทรมานเธอเช่นนี้เลย ความแค้นในวันนี้เธอจะจดจำไว้ เธอ หลินหมื้นชิง เป็นคนที่มีแค้นต้องชำระ สักวันหลินไอ้ชิวจะตกอยู่ในมือของเธอ พอถึงเวลาเธอจะให้หลินไอ้ชิวขอให้อยู่ต่อก็ไม่ได้ ขอให้ตายไปก็ไม่มีทาง! “เฮอะ ถึงเวลานี้แล้วเจ้ายังจะกล้าขู่ข้าอีก เจ้าคงยังไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองตกอยู่ในสภาพลำบากสินะ แม้แต่รักษาชีวิตของตัวเองก็ยากแล้ว ยังคิดจะฆ่าข้าอีก? หลินหมื้นชิง ใครกันที่ให้ความมั่นใจกับเจ้าเช่นนี้ นึกว่าถึงเลยว่าจะพูดคำพูดแบบนี้ออก!” หลังจากหลินไอ้ชิวได้ยินคำพูดของหลินหมื้นชิงแล้ว แววตาของหลินไอ้ชิวก็มีรอยยิ้มแห่งความไม่พอใจผ่านไป แววตาที่มองไปทางเธอยิ่งโหดร้ายมากยิ่งขึ้น เธอไม่มีทางให้โอกาสหลินหมื้นชิงทำร้ายเธอหรอก เพราะว่าเมื่อครู่นี้ เธอได้ตัดสินใจแล้วว่า เธอไม่มีทางให้หลินหมื้นชิงออกจากที่นี่ไปโดยยังมีชีวิตอยู่ ช่วงนี้ หลินหมื้นชิงสร้างเรื่องที่ไม่ดีต่อเธอมากมาย เธอหลินไอ้ชิว เป็นคนที่มีแค้นต้องชำระเช่นกัน เรื่องวันนี้เธอจะต้องคิดบัญชีกับหลินหมื้นชิง ดูต่อต่อจากนี้หลินหมื้นชิงยังจะกล้าคัดค้านกับเธออยู่หรือเปล่า “หลินไอ้ชิว ดีที่สุดคือเจ้าอย่าให้ข้าออกจากที่นี่โดยที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ ไม่ใช่นั้นครั้งต่อไปคนที่จะตายก็คือเจ้า!” หลินหมื้นชิงจ้องไปทางหลินไอ้ชิว ในแววตาเต็มไปด้วยความอยากฆ่าคน หลินไอ้ชิวมีความรู้สึกกระวนกระวายขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ หลินหมื้นชิงในตอนนี้ แววตาดูแล้วช่างน่ากลัวมาก แต่ในไม่ช้าเธอก็สามารถรวบรวมสติได้ เธอมองดูหลินหมื้นชิงอย่างเย็นชา ในใจคิดอยู่ว่า ตอนนี้เธอก็ตกอยู่ในมือของตัวเองแล้ว เรื่องต่อจากนี้จะเกิดขึ้นหรือไม่ยังไม่รู้เลย ตอนนี้ที่เธอพูดคำพูดที่มีความมั่นใจเช่นนี้ขึ้นมา ก็แค่จะทำให้เธอตายอย่างโหดร้ายกว่าเดิมแค่นั้นเอง “หลินหมื้นชิง ถึงตอนนี้แล้วเจ้ายังจะกล้าขู่ข้าอีก เจ้าไม่กลัวหรือว่าข้าจะฆ่าเจ้า ณ วินาทีนี้เลย? พอถึงเวลา ถึงแม้เจ้าอยากจะมาแก้แค้นกับข้า ก็ไม่มีทางอยู่รอดแล้ว!” ยัยหลินหมื้นชิงนี่ ตอนนี้ตกอยู่ในมือของตัวเองแท้ๆ ยังพูดคำพูดพวกนี้ออกมาอีก ไม่นำเธอไปไว้ในสายตาเลยจริงๆ! “งั้นเจ้าก็ฆ่าข้าตอนนี้เลยสิ! ข้าเองก็อยากรู้ว่าเจ้าจะมีความกล้าที่จะฆ่าข้าหรือเปล่า ถึงแม้ว่าข้าตาย เจ้าก็ต้องชดใช้” หลินหมื้นชิงเฮอะไปคำหนึ่ง เธอแน่ใจแล้ว หลินไอ้ชิวไม่มีทางฆ่าเธอแน่ๆ ถ้าหากว่าเธอตาย ตามนิสัยของเซียวชี่จือแล้ว ถึงแม้ว่าจะเกลียดเธอ ก็ต้องสืบเรื่องนี้ให้ชัดเจนแน่นอน พอถึงเวลาหลินไอ้ชิวก็ต้องซวยตามเธอแน่นอน หลินไอ้ชิวไม่ใช่คนโง่ แน่นอนว่าต้องรู้ว่าหลังจากที่ฆ่าหลินหมื้นชิงแล้ว ผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไร แต่ว่าถ้าเธอปล่อยหลินหมื้นชิงไปอย่างนี้ เธอเองก็ไม่พอใจเช่นกัน ช่วงนี้เธอไม่รู้ว่ายัยผู้หญิงเลวคนนี้มาเอาเปรียบเธอไปแล้วเท่าไหร่ วันนี้แต่โดนฟาดไปไม่กี่รอบ ยังน้อยไปจริงๆ! “ถึงแม้ว่าตอนนี้ข้าไม่สามารถฆ่าเจ้าได้ แต่ข้าก็ไม่มีทางปล่อยเจ้าไปง่ายๆ หรอก เทียบกับการที่ให้เจ้าตายไปเลย ข้าเลือกที่จะให้เจ้ารู้สึกตายอย่างทุกข์ทรมานมากกว่า ถึงตอนนี้นี้แล้วเจ้าก็ยังไม่ยอมเปิดปากร้องขอข้า งั้นข้าก็จะทรมานเจ้าต่อไป เจ้ายอมร้องขอข้าเมื่อไหร่ ข้าก็จะปล่อยเจ้าไปเมื่อนั้น!” ยิ้มอย่างโหดร้ายที่มุมปาก หลินไอ้ชิวรู้ว่าตอนนี้เธอไม่สามารถฆ่าหลินหมื้นชิงได้ แต่ว่าการทุกข์ทรมานก็เป็นการแก้แค้นอย่างหนึ่ง เธอจะมองดูสภาพที่หลินหมื้นชิงทุกข์ทรมานเยี่ยงนี้แหละ มองดูแววตาที่โหดร้ายคู่นั้นของเธอ หลินหมื้นชิงมีความรู้สึกกระวนกระวายในใจ เมื่อกี้ถูกเธอทรมานเหมือนเกือบจะตายแล้ว ถ้าหากพูดว่าในใจไม่กลัว งั้นต้องเป็นเรื่องโกหกแน่นอน แต่แค่ว่าถึงแม้เธอจะกลัวแค่ไหน ก็ไม่สามารถแสดงออกทางสีหน้าได้ ขณะนี้หลินไอ้ชิวจับเชือกมา แล้วเดินมายังข้างหน้าของหลินหมื้นชิง ในแววตาเธอมีความโหดร้ายแฝงอยู่ เธอในตอนนี้กำลังเฝ้ารอเชือกเส้นนี้ที่จะฟาดลงบนตัวของหลินหมื้นชิง ดูว่าหลินหมื้นชิงยังสามารถทนกับความเจ็บนี้ได้อยู่หรือเปล่า เชือกเส้นนี้มีหนามติดอยู่ ถ้าหากว่าฟาดลงไปทีหนึ่ง หนามพวกนั้นจะเข้าไปในเนื้อหนังของคน และฉีกเนื้อหนังลงมาเป็นชิ้นๆ ตอนนี้เธอกำลังเฝ้ารอ เธออยากจะรู้มาก ว่าหลินหมื้นชิงจะรู้สึกอย่างไร “หลินไอ้ชิว เจ้าจะทำอะไร?” แววตาของหลินหมื้นชิงหยุดอยู่บนเชือกที่หลินไอ้ชิวจับไว้ ในใจมีความกลัวอย่างไร้สาเหตุ แน่นอนว่าเธอต้องมองออก เชือกเส้นนั้นหากฟาดลงบนตัวเธอจะเจ็บปวดเพียงไหน ในใจของหลินหมื้นชิงพูดว่าไม่กลัว นั่นเป็นเรื่องโกหก “ทำอะไร? ในใจเธอยังไม่ชัดเจนหรือ ยังจะให้ข้าอธิบายให้เจ้าฟังอีกหรือ?” คิ้วที่สง่างามของหลินไอ้ชิวกระดกขึ้น ในแววตาของเธอมีรอยยิ้มที่เยือกเย็นแฝงอยู่ หลินหมื้นชิงรู้อยู่แล้วว่าเธอจะทำอะไร แต่ก็ยังจะถามทั้งๆ ที่รู้ ไม่รู้ว่าโง่จริงหรือว่าแกล้งโง่ “หลินไอ้ชิว คิดไม่ถึงเลยว่าจิตใจเจ้าจะเลวทรามถึงขั้นนี้ ผู้หญิงอย่างเจ้า ไม่เหมาะที่จะเกิดเป็นลูกสาวของวงตระกูลดีๆ งเป็นเรื่องน่าตลกจริงๆ!” ภายนอกของหลินไอ้ชิวดูอ่อนโยนนุ่มนวล แต่ความเลวทรามและโหดร้ายต่างปรากฏออกมาหมดแล้ว ถึงแม้จะรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าหลินไอ้ชิวไม่ใช่คนดีอะไร แต่ก็คิดไม่ถึงว่าเธอจะโหดร้ายถึงขั้นนี้ “หลินหมื้นชิง ถึงตอนนี้แล้วเจ้ายังจะใช้น้ำเสียงเยี่ยงนี้พูดกับข้าอีก วันนี้ข้าจะสั่งสอนเจ้าด้วยตัวเอง เดี๋ยวจะรอดูว่าเจ้าจะยังกล้าใช้ท่าทีเช่นนี้พูดกับข้าอีกหรือเปล่า!” ตอนแรกแค่อยากจะเห็นหลินหมื้นชิงในสภาพที่ร้องขอ แต่ตอนนี้ไม่เพียงแต่ไม่ได้ยินคำร้องขอ ยังกล้ามาพูดเช่นนี้กับเธออีก เปลวไฟในใจของหลินไอ้ชิวลุกขึ้นมาแล้ว เธอยกมือที่จับเชือกไว้ขึ้น แล้วฟาดลงบนตัวของหลินไอ้ชิวโดยตรง