ตอนที่ 45 อ๋องหมิงเสด็จ

ต๭นที่ 45 อ๋องหมิงเสด็จ หลินหมื้นชิงหลับตาลง กำลังรอรับความเจ็บปวดที่จะถูกกระชากเนื้อไป ในในเวลานี้กลับได้ยินเสียงตะโกนร้องของหลินไอ้ชิว เชือกที่อยู่บนตัวเธอ ตกลงไปยังข้างล่างพื้น หลินหมื้นชิงลืมตาขึ้น ในเวลานี้มีผู้ชายรูปร่างสูงคนหนึ่งเดินเข้ามา เซียวชี่จือสวมชุดสีดำ อยู่ห้องขังที่มืด หน้าของเขาก็มืด ราวกับว่าเป็นวิญญาณที่อยู่ในคุก เห็นว่าจู่ๆ เขาก็ปรากฏตัวอยู่ที่นี่ ในใจของหลินหมื้นชิงมีความสงสัยเล็กน้อย ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ เขาถึงมาปรากฏตัวนี่ที่? แต่ว่าการปรากฏตัวของเขาในวันนี้ ถ้าพูดกับเธอแล้วเป็นเรื่องที่ดี ไม่ว่ายังไงเธอก็เป็นว่าที่พระชายาของเขา ถึงแม้ในใจจะเกลียดแค่ไหน ก็ไม่ควรให้หลินไอ้ชิวมารังแก หลินไอ้ชิวเจ็บปวดที่ข้อมือ ผ่านไปนานมาเธอถึงจะหันหลังหลับมา เธอหันไปข้างหลังด้วยความโมโห ในขณะที่เห็นเซียวชี่จือปรากฏอยู่ข้างหน้าขอตัวเอง หัวใจเธอก็เต้นแรงมาก ในแววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว อ๋องหมิงมาปรากฏตัวที่นี่ได้เยี่ยงไร? เขารู้ได้อย่างไรว่าหลินหมื้นชิงอยู่ที่นี่? “อ๋อง…อ๋องหมิง ท่านมาที่นี่ได้เยี่ยงไรคะ?” หลังจากที่หลินไอ้ชิวดึงสติกลับมาได้แล้ว ก็รีบทำความเคารพต่อหน้าเซียวชี่จือ แต่ว่าในขณะนี้น้ำเสียงของเธอมีความกระวนกระวายอย่างฟังออกได้ชัดเจน “ถ้าหากว่าข้าไม่ปรากฏตัวที่นี่ ณ ตอนนี้ งั้นแสดงว่าพระชายาของข้าจะถูกเจ้าจัดการจนเสียชีวิตใช่ไหม? คุณผู้หญิงสอง เจ้ากล้าดียังไงมาแตะต้องผู้หญิงของข้า เจ้ามีชีวิตจนเบื่อแล้วใช่ไหม?” เซียวชี่จือมองหลินไอ้ชิวจากที่สูง ดวงตาที่มืดสนิทถูกเผาลุกด้วยเปลวไฟ เขามองไปทางหลินหมื้นชิงที่ถูกมัดอยู่บนท่อนไม้ ขณะนี้ทั้งสองของเธอเต็มไปด้วยเลือด รูปหน้าที่เล็กราวกับฝ่ามือนั้น ขณะนี้ไม่มีสีของเลือดเลย ดูแล้วน่าตกใจมาก ทุกครั้งที่เจอผู้หญิงคนนี้ เธอจะร่าเริงแจ่มใสตลอดเวลา ตอนนี้จู่ๆ ก็อ่อนแอเช่นนี้ ทำไมในใจของเซียวชี่จือรู้สึกเจ็บปวด ในใจมีความรู้สึกแปลกผ่านเข้ามา “ทำผู้หญิงของข้าเจ็บจนเช่นนี้? หลินไอ้ชิว เจ้ารนหาที่ตาย!” เซียวชี่จือแพร่กระจายความหวาดกลัวไปยังรอบๆ ข้าง ทำไมผู้คนรู้สึกว่ากำลังตกลงไปในนรกชั้นที่สิบแปด ในแววตาของเขาไม่ได้ปกปิดความคิดที่อยากจะฆ่าคน ผู้หญิงของเขาถูกทรมานเช่นนี้ ขณะนี้เขาโมโหจนจะฆ่าคนแล้ว รับรู้ได้ถึงความโกรธกริ้วของเขา ขณะนี้ในใจของหลินไอ้ชิวเต็มไปด้วยความหวาดกลัว “ท่านอ๋องประธานอภัยเถอะค่ะ ท่านอ๋องไว้ชีวิตข้าด้วยเถอะค่ะ ข้าแค่อยากจะสั่งสอนน้องสามก็เท่านั้นค่ะ” หลินไอ้ชิวคุกเข่าอยู่บนพื้น ก้มกราบอย่างไม่หยุดยั้ง ในใจไม่เคยมีความหวาดกลัวเช่นนี้มาก่อนเลย ตอนแรกอยากจะใช้โอกาสนี้จัดการหลินหมื้นชิง แต่กลับคิดไม่ถึงว่า เซียวชี่จือจะปรากฏตัวที่นี่ นี่ทำให้แผนการของเธอล้มเหลวไปหมดเลย อีกอย่างแววตาที่อ๋องหมิงมองเธอในตอนนี้ ก็ราวกับมองคนตายคนหนึ่ง ความรู้สึกเช่นนี้ทำให้เธอรู้สึกหนาวเย็นไปทั้งตัว ร่างกายที่ผอมบางทนไม่ได้จนเกิดอาการสั่นขึ้นมา “ทำร้ายพระชายาของข้าถึงขั้นนี้ ยังกล้ามาขอไว้ชีวิตอีก วันนี้ข้าจะฆ่าเจ้า!” เซียวชี่จือเฮอะอย่างเยือกเย็นไปคำหนึ่ง เผชิญกับการขอชีวิตจากหลินไอ้ชิว แต่ไม่มีผลเลยสักนิด ผู้หญิงคนนี้ทำเรื่องที่โหดไร้เช่นนี้ ใจจงจะแคบมาก ไม่แน่ต่อจากนี้อาจจะทำเรื่องที่ทำร้ายหลินหมื้นชิงอีกก็เป็นได้ คนเช่นนี้แน่นอนว่าห้ามเก็บไว้ “ท่านน้อง ชิวเอ่อรู้สึกผิดแล้วค่ะ ไว้ชีวิตเชียวเอ่อเถอะนะคะ ต่อจากนี้จะไม่กล้าแตะต้องน้องสามแล้วค่ะ” หลินไอ้ชิวในตอนนี้ไม่มีภาพลักษณ์ที่ดูสูงส่งแล้ว ในตอนที่เผชิญหน้ากับอ๋องหมิง เธอไม่มีมีความหวาดกลัวในใจเช่นนี้มาก่อนเลย บนโลกใบนี้ ไม่มีคนที่อ๋องหมิงไม่กล้าฆ่า ถ้าอยากจะฆ่าจริงๆ วันนี้เธอคงยากที่จะหนีพ้น “พึ่งมาพูดตอนนี้มันสายเกินไปแล้ว! ในเมื่อทำร้ายผู้หญิงของข้าแล้ว ก็ต้องชดใช้ ไม่เช่นนั้น บนโลกใบนี้คงจะมีผู้คนทั่วไปมารังแกผู้หญิงของข้าไปทั่วล่ะสิ!” เซียวชี่จือเฮอะอย่างเยือกเย็นไปคำหนึ่ง ขณะนี้นอกจากความรู้สึกที่อยากจะฆ่าหลินไอ้ชิว เขาก็ไม่มีความคิดอื่นอีกแล้ว เขาชักดาบออกมาโดยตรง แล้วแทงไปทางหลินไอ้ชิว ในตอนที่ดาบกำลังจะแทงลงบนร่างกายของหลินไอ้ชิว จู่ๆ ก็มีดาบอีกเล่มหนึ่งหยุดเซียวชี่จือไว้ หลังจากที่เซียวชี่จือยืนตรง แม้แต่เงาก็ยังน่ากลัว เขามองไปทางหลินหลิงเชียวที่อยู่ข้างหน้าหลินไอ้ชิว แววตาแดง ภายในตามีความอยากฆ่าคนอ่อนๆ อยู่ “เจ้าเป็นใคร? กล้าดียังไงมาลงมือกับข้า มีชีวิตอยู่จนเบื่อแล้วใช่หรือไม่?” ไม่มีเคยใครกล้าลงมือกับเขาเลย ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี้รนหาที่ตายชัดๆ “ท่านอ๋อง ข้าคือหลินหลิงเชียว เป็นพี่ชายใหญ่ของชิงเอ่อครับ” หลินหลิงเชียวเก็บดาบ หลังจำทำความเคารพแล้ว ก็เปิดปากพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้ต่อต้านแต่ก็ไม่ได้อ่อนแอ “ที่แท้ก็ลูกชายเฉิงเชี่ยงนี่เอง เจ้ากล้าดียังไงมาออกมือกับข้า รู้ไหมว่ามีโทษ!” เซียวชี่จือเฮอะอย่างเยือกเย็นไปคำหนึ่ง ไม่ได้นำหลินหลิงเชียวมาใส่ใจ “เมื่อกี้ล่วงละเมิดท่านอ๋องไป โปรดประทานโทษด้วยเถอะครับ เมื่อกี้ข้าก็แค่อยากจะปกป้องน้องสอง หวังว่าท่านอ๋องจะไม่เอาโทษ” หลินหลิงเชียวมองดูใบหน้าที่น่าหวาดกลัวของเซียวชี่จือ แต่ก็เปิดปากพูด “เฮอะ! เจ้ารู้หรือไม่ว่าผู้หญิงคนนี้ทำโทษอะไรไป กล้าดียังไงมาคัดขวางข้าที่จะฆ่าเธอ!” ถ้าหากไม่เป็นเพราะหลินหลิงเชียวมาห้ามไว้ เวลานี้เขาได้ฆ่าผู้หญิงที่โหดร้ายคนนี้ไปแล้ว！ ผู้หญิงคนนี้กล้ามาทำร้ายผู้หญิงของเขา รนหาที่ตายชัดๆ ในตอนที่เขากำลังพูดคำพูดนี้ รอบๆ ข้างมีความเยือกเย็นแพร่กระจายไปทั่ว หลินไอ้ชิวที่คุกเข้าต่อหน้าเขายิ่งสั่นไม่หยุด เวลานี้เฮรู้สึกว่ากลัวจริงๆ เธอมองดูพี่ชายใหญ่ที่อยู่ต่อหน้าเธอ เวลานี้มีความหวังเล็กน้อยที่อยู่บนตัวเขา “rชายใหญ่ เจ้าช่วยข้าขออภัยโทษจากท่านอ๋อง ให้ข้ามีชีวิตอยู่รอดครั้งหนึ่งได้ไหม จากนี้ไปข้าไม่กล้าแล้ว” หลินไอ้ชิวจับแขนของหลินหลิงเชียวไว้ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความขอร้อง หลินหลิงเชียวมองดูหลินไอ้ชิวที่คุกเข้าอยู่บนพื้น ภายในตามีความเย็นชาผ่านไป วินาทีต่อไปก็ผลักเธอออกไปโดยตรง “ตอนนี้เจ้ารู้จักกลัวแล้ว ก่อนหน้านี้ข้าเตือนเจ้าไว้ยังไง เจ้าฟังคำพูดของข้าเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาหรือ?” วันนี้เขาพึ่งตักเตือนหลินไอ้ชิว แต่ว่าวันนี้เธอยังทำเรื่องที่ทำร้ายหลินหมื้นชิงอีก ในใจของหลินหลิงเชียวก็ไม่สามารถให้อภัยได้ แต่ยังน้อยก็เป็นคนที่เติบโตด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก ถึงแม้ไม่เห็นกับหน้า แต่ความกตัญญูที่พ่อเลี้ยงเขามายี่สิบกว่าปี เขาเองก็ไม่สามารถมองดูเธอตายต่อหน้าต่อตา “พี่ชายใหญ่ ชิวเอ่อรู้สึกผิดแล้วจริงๆ เจ้าช่วยชิวเอ่อหน่อยเถอะ ชิวเอ่อไม่อยากตายจริงๆ ……” หลินไอ้ชิวนั่งอยู่บนพื้น ในตอนที่กำลังพูด เสียงของเธอแฝงความหวาดกลัวอยู่ ตอนนี้คนที่จะช่วยเธอได้มีเพียงพี่ชายใหญ่คนเดียว ถ้าในเวลาเช่นนี้พี่ชายใหญ่ยังไม่ช่วยเธอละก็ งั้นวันนี้เธอคงไม่มีโอกาสที่จะมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว “หุบปาก!” หลินหลิงเชียวขมวดคิ้วด้วยความรำคาญ แล้วเฮอะกลับไปอย่างเย็นชา ปกติเขาเป็นคนหนึ่งที่มีนิสัยดีมาก แต่ว่าวันนี้หลินไอ้ชิวทำเรื่องเช่นนี้ขึ้นมา ทำให้เขามีความรู้สึกวู่วามที่อยากจะฆ่าคน ไม่เคยเห็นพี่ชายใหญ่โมโหขนาดนี้มาก่อนเลย หลินไอ้ชิวตกใจมาก ในใจเธอก็รู้กังวล แต่ว่าตอนนี้กลับไม่กล้าแสดงออกมา สูดหายใจลึก หลังจากสีหน้าของหลินหลิงเชียวสงบลงแล้ว ก็มองไปทางอ๋องหมิงอีกครั้ง “ท่านอ๋อง เรื่องวันนี้น้องสองสมควรตายจริง คิดไม่ถึงว่าจะทำเรื่องที่ทำร้ายน้องสามออกมา แต่ก็อยากให้ท่านอ๋องเห็นแก่ตำหนักเฉิงเชี่ยง ปล่อยน้องสองไป หากวันนี้ท่านอ๋องฆ่าน้องสองไปแล้วจริงๆ งั้นก็คงไม่รู้ว่าจะบอกกับท่านพ่ออย่างไรดี ยังไงแล้วเราทั้งสองบ้านก็ต้องกลายเป็นคนบ้านเดียวกันอยู่ดี” หลินหลิงเชียวขมวดคิ้วเล็กน้อย เขามองไปทางหลินไอ้ชิวอย่างเย็นชา แล้วเปิดปากพูด “oเจ้ากำลังขู่ข้าหรือ? เจ้ากำลังนำเฉิงเชี่ยงมากดทับข้าหรือ?” ในคำพูดของหลินหลิงเชียวมีคำขู่อย่างฟังออกได้ชัดเจน คนฉลาดอย่างเซียวชี่จือ จะฟังความหมายในคำพูดไม่ออกได้เช่นไรล่ะ ทันใดนั้นเปลวไฟในใจก็ลุกเผามากยิ่งขึ้น บนโลกใบนี้ไม่มีใครกล้าข่มขู่เขา หลินหลิงเชียวเป็นคนแรก! “ไม่กล้าครับ ข้าจะกล้าไปขู่ท่านอ๋องได้เช่นไร ข้าแค่พูดตามความเป็นจริงๆ ท่านเองก็ไม่อยากสร้างปัญหาให้ตนเอง ไม่ใช่หรือ? อีกอย่างนี่เป็นเรื่องภายในตำหนักเฉิงเชี่ยงของพวกเรา ท่านอ๋องไม่เหมาะที่จะเข้ามายุ่ง” หลินหลิงเชียวรีบเปิดปากอธิบาย ถึงแม้ใบหน้าจะดูเกรงใจ แต่กลับไม่มีความกระวนกระวายเลยแม้แต่น้อย ในตอนที่เผชิญหน้ากับเขา หลินหลิงเชียวที่อยู่ข้างหน้าขอเขาทำได้อย่างไรที่จะไม่กระวนกระวาย เซียวชี่จือหรี่ตา แล้วใช้สายตาตรวจสอบ หลินหลิงเชียวคนนี้ดูแล้วไม่ใช่คนธรรมดา สถานการณ์แบบนี้ คิดไม่ถึงเลยว่าจะสามารถแสดงสีหน้าไร้อารมณ์เช่นนี้ได้ “สิ่งที่ข้าไม่กลัวที่สุดก็คือปัญหา! หลินหมื้นชิงคือพระชายาของข้า พระชายาของข้าเกือบจะไม่มีชีวิตรอดแล้ว ข้าไม่ควรจะไถ่ถามโทษหรือ?” เซียวชี่จือเฮอะอย่างเยือกเย็นไปคำหนึ่ง แล้วมองไปทางแววตาของหลินหลิงเชียวที่มีความต่อต้านอยู่ ความเจ็บปวดที่ส่งมาจากทั้งตัวของหลินหมื้นชิง ทำให้สติเธอเบลอเล็กน้อย แต่บทสนทนาที่ทั้งสองพูดคุยกัน เธอก็ยังคงได้ยินทุกคำ ตอนแรก พี่ชายใหญ่ช่วยขออภัยโทษแก่หลินไอ้ชิว ในใจเธอโกรธมาก แต่พอหันกลับไปคิดอีกอย่างหนึ่ง เธอเองก็เข้าใจแล้ว ที่พี่ชายใหญ่ทำเช่นนี้ไม่เพียงแต่เพื่อที่จะปกป้องหลินไอ้ชิว ยิ่งไปกว่านั้นคือเพื่อที่จะไม่ใช่ตำหนักเฉิงเชี่ยงเป็นศัตรูกับเซียวชี่จือ หลินไอ้ชิวเป็นลูกสาวที่เฉิงเชี่ยงรักมากที่สุด ถ้าหากว่าวันนี้เซียวชี่จือฆ่าหลินไอ้ชิวไป หลินจิ๋นโวต้องตั้งตัวเป็นศัตรูกับหลินหลิงเชียวแน่นอน ไม่ใช่ทางเลือกที่ฉลาด “พี่ชายใหญ่….” หลินหมื้นชิงลืมตา แล้วเรียกหลินหลิงเชียวด้วยเสียงที่เบา ได้ยินเสียงของหลินหมื้นชิง หลินหลิงเชียวรีบหันกลับมา เขารีบมาอยู่ข้างหน้าของเธอ ปล่อยเชือกที่มัดเธออยู่ออก มองดูร่างกายของเธอที่เต็มไปด้วยแผล แผลยังมีเลือดไหลอย่างไม่หยุดยั้ง มองดูสภาพนี้ ในใจของหลินหลิงเชียวมีความเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก “ชิงเอ่อ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง บาดเจ็บมากไหม?” หลินหลิงเชียวขมวดคิ้ว ในตอนที่กำลังพูด น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเจ็บปวด “พี่ชายใหญ่ ข้าไม่เป็นไร เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงข้า เจ้าพยุงข้าขึ้นก่อนเถอะ” หลินหมื้นชิงพูดออกมาหนึ่งคำ ความเจ็บปวดทางร่างกายก็จะส่งมา แต่เวลานี้เธอยังสามารถทนได้ “ได้” คิ้วที่ขมวดแน่นของเธอแสดงให้ออกถึงความในใจของเธอ เวลานี้เอคงจะเจ็บปวดมาก ยิ่งเธอเป็นแบบนี้ หลินหลิงเชียวก็ยิ่งเจ็บใจ เวลานี้เขามีความรู้สึกผิดเล็กน้อย มีความเกลียดตัวเองเล็กน้อยที่ไม่สามารถปกป้องเธอไว้ได้