ตอนที่ 51 หมิงอ๋องเป็นห่วงท่าน

ต๭นที่ 51 หมิงอ๋องเป็นห่วงท่าน หลังจากที่เซียวชี่จือจากไปแล้ว หลินจิ๋นโจวก็รีบมาข้าง ๆ หลินไอ้ชิว เห็นสภาพนางที่เปื้อนไปด้วยเลือด ในใจก็รู้สึกปวดใจไม่น้อย “ชิวเอ๋อร์ เจ้าเป็นยังไงบ้าง? เป็นอะไรมากหรือเปล่า?” หลินจิ๋นมองไปที่หลินไอ้ชิวเต็มไปด้วยความห่วงใย ตอนที่เขาพูดน้ำเสียงของเขาสะอื้น “ท่านพ่อ ชิวเอ๋อร์เจ็บ เจ็บไปทั้งตัวเลย .......” หลินไอ้ชิวฝืนลืมตาขึ้นมา สีหน้าของนางซีดเซียวราวกับกระดาษ ราวกับลมพัด ที่แค่พัดก็ปลิวแล้ว “ยังยืนเหม่ออะไรอยู่อีก ยังไม่รีบตามหมอมาอีก หากชิวเอ๋อร์เป็นอะไรไป ข้าจะเอาชีวิตพวกเจ้า” เมื่อเห็นคนที่อยู่รอบ ๆ ยืนแน่นิ่งอยู่ หลินจิ๋นโจวก็เลยตะคอกใส่พวกเขา หลินหลิงเชียวมองไปที่หลินจิ๋นโจว แต่ไม่พูดอะไร จากนั้นก็จากไป นางไม่ได้สนใจเลยว่าหลินไอ้ชิวจะเป็นหรือตาย นางไม่อยากจะยืนแสร้งทำเป็นห่วงนางอยู่ตรงนี้ “ท่านพ่อ ข้ารู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมเลย หลินหมื้นชิงแย่งทุกอย่างจากข้าไปชัด ๆ แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นข้าที่อยู่ในสภาพนี้ มันเพราะอะไรกัน? ข้าเสียใจจริง ๆ เสียใจมากจริง ๆ ......” หลินไอ้ชิวพิงไปที่ไหล่ของหลินจิ๋นโจว น้ำเสียงเต็มไปด้วยความน้อยใจ “พ่อรู้ว่าชิวเอ๋อร์น้อยใจ ชิวเอ๋อร์วางใจได้ ต่อไปพ่อจะต้องหาคนดี ๆ ให้เจ้า คนที่เจ้าจะได้แต่งงานด้วยจะไม่ด้อยไปกว่าหมิงอ๋องแน่” ความรู้สึกที่หลินไอ้ชิวมีให้เซียวชี่จือ หลินจิ๋นโจวรู้ดีทุกอย่าง ก่อนหน้าเขายังได้จัดงานเลี้ยงเพื่อให้ทั้งคู่ได้สร้างสัมพันธ์กัน แต่ว่าหมิงอ๋องไม่ได้รู้สึกอะไรกับหลินไอ้ชิวเลย ทำให้เขาต้องล้มเลิกความคิดนี้ไป “แต่ว่าข้าไม่ยอม ข้าไม่ยอม ทำไมหลินหมื้นชิงถึงได้มีความสุขที่ควรเป็นของข้าไป ทำไมข้าต้องแต่งงานกับคนอื่นด้วย?” ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบหมิงอ๋อง นางก็หลงรักเขาแล้ว ในเมื่อนางชอบของนางมาเป็นสิบปี ตอนนี้จู่ ๆ ถูกผู้หญิงคนอื่นแย่งไป จะไม่ให้นางแค้นได้ยังไง ต่อให้รู้ว่าระหว่างพวกเขาสองคนจะไม่มีวันได้ลงเอยกัน แต่ว่านางก็ยอมไม่ได้ที่จะเห็นหลินหมื้นชิงเป็นพระชายาอ๋องไปต่อหน้าต่อตาได้ อะไรที่หลินไอ้ชิวไม่ได้ คนอื่นก็อย่าหวังจะได้ “พอแล้วชิวเอ๋อร์ อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้เลย ตอนนี้เจ้าบาดเจ็บอยู่นะ ตอนนี้สิ่งที่สำคัญคือเจ้าต้องดูแลตัวเองให้ดี เกิดมีแผลเป็นขึ้นมาจะทำยังไง” หลินจิ๋นโจวจนปัญญาจนถอนหายใจ เขารู้ดีว่าจนถึงตอนนี้หลินไอ้ชิวก็ยังลืมเซียวชี่จือไม่ได้ เขาจนปัญญาแล้วจริง ๆ แต่ว่ายังไงพวกเขาก็ไม่มีทางลงเอยกันได้ “เหลือรอยแผลเป็น? ข้าไม่เอา? หากข้ามีรอยแผลเป็นแล้วต่อไปจะมีผู้ชายคนไหนมามองข้าอีกล่ะ?” หลังจากที่หลินไอ้ชิวได้ยินที่หลินจิ๋นโจวพูดแล้ว นางก็ดูร้อนใจขึ้นมา นางเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งของแคว้นชี้ ไม่มีทางยอมให้มีรอยแผลเป็นอีกแน่นอน เกิดมีรอยแผล ชื่อเสียงหญิงงามอันดับหนึ่งของนางก็เสียไปน่ะสิ “วางใจเถอะ พ่อจะต้องหาหมอที่ดีที่สุด ใช้ยาที่สุดมารักษาเจ้า ไม่ให้เจ้ามีรอยแผลเป็นเด็ดขาด ตอนนี้เจ้าอย่าเพิ่งคิดอะไรมาก รักษาแผลให้หายก่อนนะ” หลินจิ๋นโจวอุ้มหลินไอ้ชิวกลับไปที่เรือนของนาง ภายในเรือนชิงหย้วน ผ่านไปสองวัน หลินหมื้นชิงยังคงไม่ฟื้น เสี่ยวซิ้วไม่ได้ข่มตานอนมาสองวันเต็ม ๆ ตอนนี้นางรู้สึกอ่อนเพลียมาเต็มทีแล้ว แต่ว่าคุณหนูของนางยังไม่ฟื้น นางไม่กล้าหลับตาเลย นางกลัวว่าหากว่านางหลับไป คุณหนูของนางจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีกเลย แต่ว่านางเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ จะทนฝืนไม่หลับสองวันสองคืนแบบนี้ได้ยังไง ตอนนี้นางเริ่มหาวแล้ว สุดท้ายนางก็ทนไม่ไหว เผลอหลับไป ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน มือของหลินหมื้นชิงก็ขยับ นางรู้สึกว่าตัวนางปวดไปหมด นางขมวดคิ้ว นางใช้แรงเอามาก ๆ ในการลืมตาขึ้นมา หรือเป็นเพราะนางหลับไปนานเกินไป เมื่อลืมตาขึ้นมา ดวงตาของนางเลยสู้แสงไม่ได้ หลินหมื้นชิงรู้สึกไม่สบายตัวเลย หลินหมื้นชิงขยับตัว รู้สึกว่าทั่วทั้งตัวนางเหมือนมันจะฉีกขาด ถึงแม้จะใส่ยาแล้ว แต่ว่าบาลแผลยังสมานไม่สนิท แค่นางขยับ ก็จะสะเทือนไปถึงแผล เมื่อเลิกขยับ หลินหมื้นชิงก็มองไปที่ริมเตียง นางเห็นเสี่ยวซิ้วกำลังฝุบหลับอยู่ริมเตียง นางยิ้มที่มุมปาก ในช่วงเวลาที่นางสลบไป เด็กสาวคนนี้เฝ้าอยู่ข้างตัวนางตลอดเวลา แสดงว่าต้องเหนื่อยมาก เพราะไม่ได้พักแน่ ๆ เมื่อเสี่ยวซิ้วรู้สึกว่าที่เตียงเหมือนขยับ นางก็ลืมตาขึ้นมา เมื่อเห็นว่าหลินหมื้นชิงลืมตามาแล้ว นางก็ตกใจมาก สายตาของนางเต็มไปด้วยความดีใจ “คุณหนู ในที่สุดท่านก็ฟื้นแล้ว ท่านรู้หรือเปล่าว่าท่านสลบไปนานแค่ไหน เสี่ยวซิ้วเป็นห่วงท่านมากเลย” เสี่ยวซิ้วมองไปที่หลินหมื้นชิงที่ฟื้นมาแล้ว นางดีใจจนร้องไห้ ตอนนี้ไม่ว่านางจะพูดอะไร ก็เต็มไปด้วยน้ำเสียงสะอื้น “เด็กโง่ คุณหนูของเจ้าฟื้นมาแล้วไม่ดีหรือยังไง ร้องไห้ทำไมกัน?” นางรู้ว่าเสี่ยวซิ้วเป็นห่วงนาง ถึงได้เป็นอย่างนี้ ในใจของหลินหมื้นชิงก็รู้สึกอบอุ่น แต่ว่านางก็อดจะแกล้งนางไม่ได้ นางไม่ชอบความรู้สึกกับบรรยากาศแบบนี้เท่าไหร่ “ก็ข้าอดไม่ได้นี่นา? เสี่ยวซิ้วเป็นห่วงคุณหนูมาตั้งสองวันสองคืนแล้วนะ หากคุณหนูไม่ฟื้นมาอีก เสี่ยวซิ้วก็จะร้องไห้จนตายไปเลย” เสี่ยวซิ้วสูดขี้มูก เช็ดน้ำตา แล้วทำหน้าตัดพ้อหลินหมื้นชิง “คุณหนูของเจ้าเป็นคนมีบุญ ไม่มีทางตายง่าย ๆ ตอนนี้ข้าก็ฟื้นมาแล้วไม่ใช่หรือไง?” นางยื่นมือไปจับหน้าของเสี่ยวซิ้ว หลินหมื้นชิงเอ็นดูนางมาก “คุณหนู ต่อไปท่านอย่าไปเสี่ยงอันตรายแบบนี้อีกนะ ไม่อย่างนั้น เสี่ยวซิ้วจะต้องเป็นห่วงท่านมากแน่ หากท่านเป็นอะไรไป เสี่ยวซิ้วก็ไม่มีทางมีชีวิตต่อไปได้” พอนึกถึงเรื่องที่หลินหมื้นชิงเจอ เสี่ยวซิ้วจนถึงตอนนี้ยังกลัวอยู่ คุณหนูของนางเกือบตายไปหายมบาลแล้ว หากมีครั้งต่ออีก นางคงต้องเป็นห่วงตายแน่ “ได้ ข้ารับปากเจ้า ต่อไปจะไม่ให้ตัวเองต้องเสี่ยงอันตรายแบบนี้อีก หลินไอ้ชิวทำเรื่องแบบนี้ ข้าจะต้องให้นางได้ชดใช้” ครั้งนี้นางประมาทเกินไปเอง แต่ก็ทำให้นางได้รู้ว่าตัวเองไม่ดีตรงไหน ดังนั้นตอนนี้นางจะต้องแข็งแกร่งมากขึ้น ในยุคที่มียอดฝีมือมากมายแบบนี้ คนยุคใหม่อย่างนาง ทักษะการสังหารกับป้องกัน แทบไม่มีเลย ดังนั้นนางจำเป็นจะต้องมีอะไรไว้ป้องกันตัว อีกอย่างนางจะต้องฝึกวรยุทธ์ให้ดี ไม่อย่างนั้น หากเจอยอดฝีมือเข้าอีก นางคงรอความตายอย่างเดียว “จริงสิคุณหนู คุณหนูรองนางเองก็เหมือนท่าน ลุกจากเตียงไม่ขึ้นเลย” เมื่อได้ยินชื่อของหลินไอ้ชิว เสี่ยวซิ้วก็นึกถึงเรื่องน่าขำขึ้นมา หน้าของนางเหมือนมีความสุขในความโชคร้าย “หลินไอ้ชิวก็ลุกจากเตียงไม่ได้หรอ? เกิดอะไรขึ้น?” หลินหมื้นชิงมองไปที่เสี่ยวซิ้วด้วยท่าทางสงสัย เกิดอะไรขึ้นกับหลินไอ้ชิว “คุณหนู ข้ารู้สึกว่าท่านหมิงอ๋องดีกับท่านมากจริง ๆ เลยนะ ตอนที่ท่านอ๋องเห็นคุณหนูรองบาดเจ็บในสภาพนี้ ท่านโกรธมาก ท่านไปบีบให้ท่านเสนาบดีลงโทษคุณหนูรอง คุณหนูรองเลยถูกโบยหนักห้าสิบที ตอนนี้ยังลุกจากเตียงไม่ไหวเลย” เมื่อนึกถึงหลินไอ้ชิวถูกโบย เสี่ยวซิ้วก็รู้สึกอารมณ์ดีมาก คนที่ทำร้ายคุณหนูของนาง ก็ถือเป็นศัตรูของนางด้วย เมื่อนึกได้ว่าท่านอ๋องลงโทษนางอย่างหนัก เสี่ยวซิ้วก็สะใจ “เจ้าหมายความว่าหมิงอ๋องลงโทษนางงั้นหรอ?” หลังจากที่ได้ยินเสี่ยวซิ้วบอก หลินหมื้นชิงก็รู้สึกตกใจมาก เซียวชี่จือออกหน้าช่วยนาง เรื่องนี้ไม่น่าเป็นไปได้เลย? ผู้ชายคนนั้นไม่ได้สงสัยในตัวนางหรอ? เขาสงสัยว่านางแต่งงานกับเขาเพราะมีเป้าหมายอื่น หากนางตายไปในน้ำมือของหลินไอ้ชิว ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีสำหรับเขา ต่อไปเขาจะได้ไม่ต้องระแวงนางอีก แต่มันเพราะอะไรกัน ในสถานการณ์แบบนี้เขาถึงได้ช่วยนางอีก? “ถูกแล้ว เสี่ยวซิ้วรู้สึกว่าถึงแม้หมิงอ๋องจะนิสัยไม่ค่อยดี แต่ว่าท่านก็ดีกับคุณหนูมาก รู้ว่าคุณหนูถูกรังแก ก็รีบออกนางช่วยเลย ไม่ว่าท่านเสนาจะขอร้องยังไงก็ไม่มีประโยชน์” เสี่ยวซิ้วบอกเห็นท่าทางของหลินหมื้นชิงดูเหมือนจะไม่เชื่อ ก็เอ่ยปากพูดอีกครั้ง คุณหนูของนางกำลังจะได้เป็นพระชายาหมิงอ๋องแล้ว ถึงแม้คุณหนูของนางไม่ได้ชอบหมิงอ๋อง แต่นางยังหวังว่าหมิงอ๋องผัวเมียจะรักใคร่กันดี เพราะทั้งคู่ต้องอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต หลินหมื้นชิงได้ยินว่าเสี่ยวซิ้วตอบอย่างหนักแน่น ก็ขมวดคิ้ว เหมือนเดาใจของเซียวชี่จือไม่ออกเลย จะคิดยังไงก็คิดไม่ตกเลย สาเหตุที่ทำแบบนี้ หรือว่าเพราะนางกำลังจะได้เป็นพระชายาหมิงอ๋อง หากนางเกิดอะไรขึ้นมา ถึงเวลานั้นเขาจะเสียหน้า ก็เลยทำอย่างนี้งั้นหรอ? หลินหมื้นชิงคิดไปคิดมา ตอนนี้คงอธิบายได้แบบนี้ ไม่อย่างนั้น นางก็หาสาเหตุอื่นไม่ออกอีกแล้วว่า เซียวชี่จือทำไมถึงทำแบบนี้ได้ “คุณหนู? คุณหนูคิดอะไรอยู่?” เห็นหลินหมื้นชิงเหม่อ เสี่ยวซิ้วก็ถามด้วยความสงสัย “ไม่มีอะไร เสี่ยวซิ้ว ข้าหิวแล้ว เจ้าไปทำอะไรมาให้ข้ากินหน่อย ตอนนี้ข้าไม่มีแรงเลย” หลังจากที่หลินหมื้นชิงได้สติมา ก็ไม่ไปคิดเรื่องของเซียวชี่จืออีก ผู้ชายคนนั้นลึกลับซับซ้อน นางไม่อยากไปเดาใจเขา ไม่อยากจะไปสนใจว่าเขาจะทำอะไร ขอแค่เขาไม่ทำร้ายนางก็พอ “ได้ คุณหนูท่านนอนรอข้าอยู่ที่นี่ก่อนนะ เสี่ยวซิ้วจะรีบกลับมา” นางรู้ว่าคุณหนูของนางไม่ได้กินอะไรมาสองวันแล้ว เสี่ยวซิ้วก็รีบเดินไปทำเลย หลินหมื้นชิงนอนบนอยู่บนเตียง นางมองไปด้านบนเตียง ไม่รู้ทำไม ในหัวของนางมีแต่หน้าของเซียวชี่จือ นางนึกถึงตอนที่นางถูกหลินไอ้ชิวทำร้าย จู่ ๆ เขาก็โผล่มาช่วยนาง ตอนนั้นนางก็ตกใจมากแล้ว อีกทั้งยังรู้สึกดีมากด้วย ไม่ว่าพวกเขาสองคนจะทะเลาะกันจนไม่พอใจกันแค่นั้น แต่ว่าเรื่องในครั้งนี้ เซียวชี่จือก็ช่วยชีวิตนางไว้ นางติดค้างเขา เรื่องก่อนหน้านี้ก็ถือว่าแล้วกันไป นางจะไม่ไปว่าเขาเรื่องที่เขาข่มขู่นางหลายต่อหลายครั้งก่อนหน้านี้อีก ณ ห้องหนังสือจวนหมิงอ๋อง อู๋หชิงคุกเข่าข้างเดียวอยู่ที่พื้น เขาก้มหน้าลง “ผู้หญิงคนนั้นเป็นยังไงบ้าง? ฟื้นแล้ววหรือยัง?”