ตอนที่ 53 ยาหายาก

ต๭นที่ 53 ยาหายาก เมื่อได้ยินอู๋หชิงพูด หลินหมื้นชิงก็ขมวดคิ้ว นางรู้สึกแปลกใจมาก ไม่รู้ว่าเขามาทำอะไร เขาเป็นคนของเซียวชี่จือ หลังจากที่เซียวชี่จือช่วยนางแล้ว พวกเขาสองคน ก็ไม่ได้มีอะไรอีก แล้วองครักษ์ของเขามาทำอะไร? “เข้ามาสิ” ต่อให้ในใจของนางจะสงสัยแค่ไหน แต่ว่าหลินหมื้นชิงก็ไม่ได้แสดงออก น้ำเสียงของนางเรียบมาก ประตูห้องถูกเปิดออก อู๋หชิงเดินเข้ามา “คุณหนูสาม” อู๋หชิงมองไปที่หลินหมื้นชิง จากนั้นก็ยกมือคำนับ “หมิงอ๋องให้เจ้ามาหรอ? มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?” หลินหมื้นชิงมองไปที่หน้าของอู๋หชิง แล้วถาม อู๋หชิงหยิบขวดยาของเซียวชี่หมิงมอบให้นาง จากนั้นก็พูดว่า “นี่คือยาหนิงลู่ รักษาบาดแผลบนผิวได้ดี อีกทั้งยังลบรอยแผลเป็นได้ดีด้วย ท่านอ๋องกังวลว่าคุณหนูสามจะมีรอยแผลเป็น เลยให้ข้าน้อยนำยานี่มาให้ขอรับ” อู๋หชิงพูดแล้วก็ยื่นยามาให้กับนาง หลินหมื้นชิงมองอู๋หชิงอย่างตกใจ นางไม่ทันตั้งตัว ช่วงนี้เซียวชี่จือเป็นอะไรไป ทำไมถึงได้ดีกับนางขนาดนี้นะ เขากินยาผิดหรือเปล่า? ก่อนหน้านี้เขาแทบอยากจะเห็นนางตาย ตอนนี้กลับดีกับนางขนาดนี้ มันทำให้นางอดสงสัยไม่ได้เลย “ท่านอ๋องของเจ้าให้เอายานี่มาให้ข้ามีจุดประสงค์อะไร?” หลินหมื้นชิงมองไปที่หน้าของอู๋หชิง แล้วก็ถามออกมา “หากคุณหนูสามอยากจะรู้ มีเวลาท่านก็ลองไปถามท่านอ๋องด้วยตัวเองดู ข้าน้อยเป็นแค่องครักษ์ ท่านอ๋องทรงคิดจะทำอะไร ข้าน้อยเองก็ไม่ทราบ” คำพูดของหลินหมื้นชิงไม่ได้ทำให้เขาประหลาดใจ หน้าของเขานั้นไร้อารมณ์มาก ตอนที่เขาพูดน้ำเสียงของเขาก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลง คำพูดของอู๋หชิงไม่ได้มีช่องโหว่อะไรเลย หลินหมื้นชิงขมวดคิ้ว นางรู้สึกไม่ค่อยพอใจ แต่ว่าอยู่ต่อหน้าของอู๋หชิง นางไม่ได้แสดงท่าทีอะไรมากมาย “ยาข้าน้อยได้นำมาถึงท่านแล้ว หากคุณหนูสามไม่ได้มีเรื่องอะไรอีก ข้าน้อยขอตัวก่อน” อู๋หชิงเห็นหลินหมื้นชิงขมดคิ้ว เขาพูดจบ ก็ออกไปจากห้องของหลินหมื้นชิงทันที “คุณหนู ท่านอ๋องดีกับท่านจังเลย ให้คนส่งยามาให้ท่านด้วย” เห็ยอู๋หชิงจากไปไกลมากแล้ว เสี่ยวซิ้วก็เดินมาข้าง ๆ หลินหมื้นชิง สีหน้าของนางดูตื่นเต้นมาก “ดีจริงหรือว่าแกล้งดีก็ไม่รู้ ตอนนี้คุณหนูของเจ้ายังไม่รู้เลย หมิงอ๋องดูไม่ปกติเลย ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่” เสี่ยวซิ้วไม่ได้พูดอะไรที่ทำให้หลินหมื้นชิงไม่พอใจ เซียวชี่จือไม่ใช่คนธรรมดา เขาคิดอะไรอยู่ ไม่มีใครเดาได้เลย “คุณหนู ท่านพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง หรือว่าที่ท่านอ๋องดีกับท่านมันไม่จริงหรอ? ยาหนิงลู่นี่เสี่ยวซิ้วเคยได้ยินมาก่อนนะ มันเป็นยาที่หายากมากเลยนะ แม้แต่ในวังหลวงก็ยังไม่มีเลย” เสี่ยวซิ้วมองไปที่คุณหนูของตัวเองด้วยความสงสัย ไม่รู้ว่าที่คุณหนูของนางพูดนั้นหมายความว่ายังไง ท่านอ๋องให้คนเอายาราคาแพงขนาดนี้มาให้ หรือว่ายังไม่พอยืนยันว่าเขาเป็นห่วงคุณหนูมากแค่ไหนอีกหรอ? “ยานี่ล้ำค่าขนาดนั้นเลย? เจ้าแน่ใจนะว่าเจ้าเคยได้ยินชื่อยาหนิงลู่จริง?” หลินหมื้นชิงมองไปที่เสี่ยวซิ้วด้วยความตกใจ สายตาของนางเต็มไปด้วยความสงสัย นางไม่มีทางเชื่อหรอกว่า เซียวชี่จือจะเอายาดีขนาดนี้มาให้นาง “อันนี้เสี่ยวซิ้วเองก็ไม่ค่อยแน่ใจใ เสี่ยวซิ้วเองก็ได้ยินคนอื่นพูดมาอีกที แต่ว่าข้าคิดว่าในเมื่อท่านอ๋องเป็นคนส่งมา ก็ไม่น่าจะใช่ยาธรรมดาแน่นอน” ถึงแม้เสี่ยวซิ้วจะไม่แน่ใจ แต่นางรู้สึกได้ หากท่านอ๋องส่งยาดีมาให้ มันจะต้องเป็นของดีแน่นอน “ก็ไม่แน่หรอก เขาอาจจะเอายาปลอมมาให้ข้าก็ได้นี่นา” ในใจของหลินหมื้นชิงไม่เชื่อเลย เซียวชี่จือจะใจกว้างขนาดนี้เลยหรอ ยานี่ไม่ใช่ยาพิษหรอกมั้ง? หลินหมื้นชิงยิ่งคิด ยิ่งสงสัย “คุณหนู ข้ารู้สึกว่าท่านอ๋ฮงไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ท่านคิดหรอกนะ วันนั้นหากไม่ได้ท่านอ๋องมาได้ทันเวลาพอดี หากไม่ใช่ท่านอ๋อง คุณหนูอาจจะต้องเจ็บหนักยิ่งกว่านี้นะ” จากคำพูดของหลินหมื้นชิง เสี่ยวซิ้วรู้สึกได้ว่า คุณหนูเหมือนจะเข้าใจหมิงอ๋องผิดมากเลย ในสายตาคนนอก นางรู้สึกว่าหมิงอ๋องดีมากแล้ว เพราะเขาอยู่ใต้คน ๆ เดียว แต่อยู่เหนือคนนับหมื่นคน เขาเป็นห่วงคุณหนูได้แบบนี้ มันก็พอจะแสดงให้เห็นแล้วว่าเขาใส่ใจคุณหนูของนางแค่ไหน “อย่าพูดเรื่องของหมิงอ๋องอีกเลย เอายานี่วางไว้ตรงนั้นก่อน” พอได้ยินเสี่ยวซิ้วเอาแต่พูดเรื่องเซียวชี่จือ หลินหมื้นชิงก็รู้สึกหงุดหงิด หากนางรู้ว่าสองครั้งที่ได้พบเขา หลินหมื้นชิงข่มขู่นางยังไงบ้าง นางคงไม่มีทางพูดแบบนี้แน่นอน “คุณหนู ท่านอ๋องให้คนเอายามาให้ ท่านไม่คิดจะใช้หรอ? ยานี่น่าจะดีกับแผลของท่านนะ” เสี่ยวซิ้วมองไปที่ขวดยาในมือ แล้วถามอย่างสงสัย “ใครจะไปรู้ว่าเขาไม่ได้ส่งยาพิษมาให้ข้าล่ะ เพื่อความปลอดภัย ข้าไม่ใช้ดีกว่า แผลข้าอีกไม่กี่วันก็หายแล้ว” หลังจากที่ข้ามเวลามา หลินหมื้นชิงพบว่าคนพวกนี้จิตใจโหดเหี้ยม ไม่น่าอาจจะคิดร้ายอะไรอีก เพื่อความปลอดภัยของนางเอง นางเลยไม่คิดจะใช้ยานั่น “แต่ว่า ......” เสี่ยวซิ้วขมวดคิ้ว สายตาของนางมีแต่ความสงสัย “เอาละ เจ้าก็ไม่ต้องพูดแต่ว่าแล้ว เอายาไปเก็บไป” นางไม่อยากพูดถึงหมิงอ๋องแล้ว หลินหมื้นชิงพูดขัดเสี่ยวซิ้วอย่างหงุดหงิด เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง สายตาของทั้งคู่มองไปที่ประตูอีกรั้ง หลินหลิงเชียวสวมชุดสีม่วง ยืนอยู่หน้าประตูห้อง เมื่อเห็นเขามา หลินหมื้นชิงก็รู้สึกดีใจ พยายามจะลุกขึ้นมานั่ง “พี่ใหญ่ ท่านมาได้ยังไง?” ทั่วทั้งจวนเสนาบดี มีเพียงเขาที่ทำให้นางรู้สึกอบอุ่น “เจ้าสลบไปนาน ข้าไม่ค่อยสบายใจ เลยมาดูสักหน่อย เห็นเจ้าฟื้นแล้ว พี่ใหญ่ก็โล่งใจแล้ว” หลินหลิงเชียวยิ้ม เวลาที่พูดเขาก็มองไปที่ หลินหมื้นชิง เห็นว่าอาการของนางดี เขาก็วางใจ “สองวันมานี่ข้าขอโทษที่ทำให้พี่ใหญ่ต้องเป็นกังวล แต่ว่าตอนนี้ข้าดีขึ้นมากแล้ว พี่ใหญ่ก็ไม่ต้องห่วงข้าอีกแล้ว” นางรู้ว่าช่วงที่นางสลบไป เขาจะต้องเป็นห่วงมากแน่ หลินหมื้นชิงรู้สึกอุ่นใจขึ้นมา “จริงสิ ข้าเอายามาให้เจ้าด้วย ยานี่รักษาแผลเป็นได้ ยานี่หายากมากเลยนะ อย่าให้เสียของ” หลินหลิงเชียวพูดแล้วก็หยิบยาออกมา จากนั้นก็ยื่นให้เสี่ยวซิ้ว “ขอบคุณพี่ใหญ่” หลินหมื้นชิงยิ้ม แล้วมองไปที่หลินหลิงเชียวอย่างซาบซึ้งใจ “เจ้าเป็นน้องสาวข้า เอายาให้เจ้ายังต้องขอบคุณกันอีกหรอ” หลินหมื้นชิงดูเกรงใจมาก ทำให้หลินหลิงเชียวไม่ค่อยพอใจ เสี่ยวซิ้วเอายากกไปเก็บแล้วลองดมดู จากนั้นก็หลุดออกมาว่า “นี่มันยาหนิงลู่นี่นา” เสี่ยวซิ้วพูดเสียงเบามาก แต่ว่าอีกสองคนก็ได้ยิน หลังจากที่หลินหมื้นชิงได้ยินเสี่ยวซิ้วพูด ก็ตกใจ แต่หลินหลิงเชียวกลับไม่ได้สงสัยอะไร “คิดไม่ถึงเลยว่าสาวใช้อย่างเจ้าจะมีความรู้เหมือนกัน รู้ด้วยว่ายาหนิงลู่นี่เป็นของล้ำค่า?” “เพราะท่านหมิงอ๋องให้คนเอายาหนิงลู่มาให้เหมือนกัน เสี่ยวซิ้วจำกลิ่นได้” เสี่ยวซิ้วเป็นคนซื่อไม่มีแผนอะไร หลังจากที่ได้ยินหลินหลิงเชียวพูด นางก็อธิบาย “หมิงอ๋องให้คนส่งยาหนิงลู่มาให้หรอ?” เสี่ยวซิ้วพูดมา หลินหลิงเชียวหน้าเสียทันที สายตาของเขาดูไม่พอใจ “เมื่อครู่นี่เอง องครักษ์ของท่านอ๋องเพิ่งนำยาหนิงลู่มาให้ คิดไม่ถึงเลยว่าจะเหมือนกับของที่คุณชายใหญ่ให้” เสี่ยวซิ้วเป็นคนปากไว หลินหมื้นชิงยังไม่ทันได้พูดอะไร นางก็พูดออกมาหมดแล้ว “พี่ใหญ่ ยาหนิงลู่นี่มันหายากล้ำค่ามากเลยหรอ?” เสี่ยวซิ้วบอกว่ายานี่ล้ำค่า แม้แต่ในวังหลวงยังไม่มีเลย แต่ว่าพี่ชายของนางกับหมิงอ๋องกลับส่งยานี่มาให้ ทำให้หลินหมื้นชิงรู้สึกแปลกใจ หากยานี่ล้ำค่าจริง ทำไมใครหลายคนถึงได้มีแล้วส่งมาให้นางพร้อมกันขนาดนี้ “ยาหนิงลู่มีทั้งหมดด้วยกันสามขวด ข้าได้มาหนึ่งขวดโดยบังเอิญ คิดไม่ถึงเลยว่าจะอยู่ในมือของหมิงอ๋องหนึ่งขวด” หลินหลิงเชียวมองไปที่หลินหมื้นชิง ถึงแม้จะไม่ได้ตอบคำถามของนางตรง ๆ แต่ว่าความหมายของเขาก็ชัดเจนแล้วว่ายานี่หายากและล้ำค่ามากแค่ไหน บนโลกนี้มีเพียงสามขวด คิดไม่ถึงว่ายานี่จะล้ำค่ามากขนาดนี้ โชคดีที่นางไม่ได้บอกให้เสี่ยวซิ้วเอายาที่เซียวชี่จือให้มาไปทิ้ง หากทิ้งไป นางคงปวดใจแย่ ก่อนหน้านี้นางเข้าใจเซียวชี่จือผิดไปจริง ๆ เดิมนางคิดว่าเขาเอายาพิษมาให้นาง คิดไม่ถึงว่าเขาจะเอายามาให้นางจริง ๆ “พี่ใหญ่ ในเมื่อยานี่ล้ำค่ามากขนาดนั้น งั้นท่านก็เก็บไว้ดีกว่า ข้าเองก็มีขวดหนึ่งแล้ว” ในเมื่อยานี่ล้ำค่ามากขนาดนี้ หลินหมื้นชิงเลยคิดอยากจะให้พี่ชายของนางเก็บเอาไว้ เพราะมันได้มาไม่ง่ายเลย “ชิงเอ๋อร์ปฏิเสธความหวังดีของพี่ใหญ่หรอ?” หลินหลิงเชียวได้ยินหลินหมื้นชิงพูดแบบนี้สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป เขามองไปที่ตาของนาง แล้วเอ่ยปากถาม “ชิงเอ๋อร์ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แต่ว่ายานี่มันมีค่ามาก ในเมื่อข้าเองก็ได้มาแล้วขวดหนึ่ง แล้วข้าจะเอาของพี่ใหญ่มาอีกทำไม? มันเหมือนข้าโลภมากเกินไป” หลินหมื้นชิงได้ยินที่หลินหลิงเชียวพูดก็รีบอธิบาย “น้องสามคิดจะเก็บยาของท่านอ๋องเอาไว้อย่างนั้นหรอ?” ถึงแม้หลินหมื้นชิงจะจบไปแล้ว หลินหลิงเชียวกลับรู้สึกไม่ชอบใจ แต่ว่าไม่ได้แสดงออกทางสีหน้าท่าทาง “พี่ใหญ่ ......”