已经是第一章了
ตอนที่ 54 คิดว่าเป็นยาพิษ
ตนที่ 54 คิดว่าเป็นยาพิษ
“เอาล่ะ พี่ใหญ่ก็แค่ล้อเจ้าเล่นเอง ยาหายากขนาดนี้ ในเมื่อหมิงอ๋องก็เอามาให้ข้าแล้ว ของพี่ใหญ่จะได้ไม่เปลื้องเลย”
เห็นหน้าของนางดูลำบากใจ หลินหลิงเชียวยิ้มแล้วพูดว่า
“พี่ใหญ่ ท่านล้อเล่นเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อกี้ทำข้าเครียดเลย”
หลังจากได้ยินหลินหลิงเชียวพูด หลินหมื้นชิงก็มองบนใส่เขา แล้วก็พูดอ้อน
หากเมื่อกี้พี่ใหญ่โกรธจริง นางก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ยังดีที่เขาล้อเล่น ไม่ได้โกรธจริง
“เครียดทำไม หรือว่าเจ้าชอบที่พี่ใหญ่ปั้นหน้ายักษ์ตลอดเวลาหรือไง?”
หลินหลิงเชียวยิ้ม จากนั้นก็เดินมาข้าง ๆ หลินหมื้นชิงแล้วบีบหน้านางอย่างเอ็นดู
การสัมผัสของพี่ใหญ่ มันทำให้นางเขิน แต่ว่านางก็ไม่ได้หลบ ถึงแม้ผู้ชายตรงหน้าคนนี้จะไม่ใช่พี่ชายของนางจริง ๆ แต่ว่านางรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นในตัวเขา หลินหมื้นชิงรู้สึกดีมาก
“ชิงเอ๋อร์ วันนี้พี่ใหญ่ห้ามไม่ให้หมิงอ๋องฆ่าน้องรอง เจ้าไม่โกรธพี่ใหญ่ใช่ไหม?”
หลินหลิงเชียวมองไปที่หน้าซีด ๆ ของหลินหมื้นชิง เขาเงียบไปครู่แล้วถึงเอ่ยปาก
หลินไอ้ชิวเกือบจะฆ่าหลินหมื้นชิงตาย หลินหมื้นชิงต้องเกลียดนางมากแน่ คงอยากจะฆ่านางให้ตายเดี๋ยวนั้นเลย แต่ว่าเขาหห้ามหมิงอ๋องเอาไว้ หลินหลิงเชียวรู้สึกกังวล ว่านางจะโกรธ
“ไม่โกรธ ยังไงนางก็เป็นน้องสาวแท้ ๆ ของพี่ใหญ่ ที่ท่านต้องปกป้องนางมันก็ถูกแล้ว ข้าเข้าใจ หากข้าเป็นท่าน ก็คงทำเหมือนกัน”
หลินหมื้นชิงทำท่าทางเหมือนไม่ได้สนใจ แต่ที่จริงในใจของนางนั้นไม่สบายใจเลย แต่ว่านางก็เข้าใจได้ หลินไอ้ชิวเป็นน้องสาวแม่เดียวกันกับหลินหลิงเชียว แต่นางเป็นแค่น้องสาวต่างแม่เท่านั้น เขามาช่วยนาง ก็ถือว่ามีเมตตามากแล้ว
น้ำเสียงของหลินหมื้นชิงดูเศร้า หลินหลิงเชียวได้ยินชัดเจน เขาเหมือนจะขมวดคิ้ว ในใจเขาก็รู้สึกหงุดหงิด
ไม่ใช่เพราะหลินไอ้ชิวเป็นนางสาวของเขา เขาถึงห้ามหมิงอ๋องไม่ให้ข้านาง
“ข้าช่วยนางไม่ใช่เพราะนางเป็นน้องสาวของข้า แต่ปกติท่านพ่อของนาง ท่านพ่อรักนางมาก หากเขาตายไป ท่านต่อจะต้องรับไม่ได้แน่นอน ดังนั้นที่ข้าทำไปก็เพราะท่านพ่อ ไม่ใช่เพราะนาง”
หลินหลิงเชียวมองไปที่สายตาของหลินหมื้นชิง น้ำเสียงของเขาดูจริงจังมาก
นางมองไปที่ตาของเขา หลินหมื้นชิงรู้สึกสงสัย ลึก ๆ แล้วนางไม่เข้าใจเลยว่าเขาพูดอะไร
“แล้วมันจะต่างกันตรงไหน?”
หลินหมื้นชิงไม่รู้จะอธิบายยังไง ระหว่างพวกเขาสองคนมันมีอะไร
เมื่อเห็นหลินหมื้นชิงไม่เข้าใจ หลินหลิงเชียวขมวดคิ้ว เขารู้สึกหงุดหงิดมาก ตอนนี้เขาไม่มีวิธีจะอธิบายกับหลินหมื้นชิงได้เลย แต่ก็ไม่อยากให้นางเข้าใจ
“วันหนึ่งเจ้าจะเข้าใจเองว่าข้าหมายความว่ายังไง น้องสาม เจ้าแค่รู้ไว้ว่า ในใจของพี่ใหญ่ เจ้าสำคัญมากกว่าหลินไอ้ชิวก็พอแล้ว”
พอได้ยินดังนั้น หลินหมื้นชิงก็ตาโต แล้วมองไปที่หลินหลิงเซียวอย่างไม่ละสายตาเลย
หลินไอ้ชิวเป็นน้องสาวแท้ ๆ ของเขานะ ในใจของเขาควรจะเห็นน้องสาวแท้ ๆ สำคัญที่สุด มันน่าแปลกจริง ๆ
“พี่ใหญ่ ท่านพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง? ข้า ....... ข้าไม่ได้โทษท่านไม่ได้เลย ท่านไม่ต้องปลอบข้าหรอก”
หลินหมื้นชิงคิดว่าหลินหลิงเชียวพูดแบบนั้นเพราะเห็นนางเศร้าไป ถึงได้พูดอะไรแบบนั้นออกมา นางเลยรีบอธิบาย
“ข้าพูดเรื่องจริง ไม่ได้ปลอบเจ้า ข้าไม่เคยพูดโกหก”
หลินหลิงเชียวมองไปที่ตาของหลินหมื้นชิง สายตาของเขาดูจริงจังมาก
หลินหลินหมื้นชิงอึ้งไป ไม่รู้ควรจะพูดอะไร
สิ่งที่หลินหลิงเชียวพูดมา ทำให้นางตกมาก นางไม่เคยคิดเลยว่า นางจะมาได้ยินอะไรแบบนี้
“พี่ใหญ่ .....”
เห็นหลินหลิงเชียวยังคงมองมาที่นางอย่างไม่ละสายตา หลินหมื้นชิงก็เลยเรียกเขา แล้วก็เริ่มหลบตา
เห็นเขาเห็นท่าทางของหลินหมื้นชิง หลินหลิงเชียวก็เลยหลบตาไปด้วย จากนั้นก็ยิ้ม
“เอาล่ะ ในเมื่อเจ้าก็ฟื้นแล้ว พี่ใหญ่วางใจแล้ว เจ้าพักผ่อนให้ดี ไว้พี่ใหญ่จะมาเยี่ยมเจ้าใหม่”
มีบางเรื่องตอนนี้ยังไม่สามารถอธิบายให้หลินหมื้นชิงเข้าใจได้ แต่ว่าวันหนึ่ง นางก็จะเข้าใจ ในใจของเขา นางสาวคนนี้ สำคัญมากกว่าหลินไอ้ชิวมาก
“ได้”
หลินหมื้นชิงยิ้ม แล้วก็รับคำ
พอเห็นหลินหลิงเชียวไปไกลแล้ว นางก็ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ในหัวของนางมีแต่คำพูดเมื่อกี้วนเวียน นางไม่เข้าใจ ทำไมนางถึงได้สำคัญมากกว่าหลินไอ้ชิว
ต่อให้เขาไม่ชอหลินไอ้ชิว แต่ว่ายังไงนางก็เป็นน้องสาวของเขานะ มันจะเทียบน้องต่างแม่ได้ยังไง พี่ใหญ่เพิ่งจะพูดอะไรแปลก ๆ
หลินหมื้นชิงต่อให้ฉลาดแค่ไหน ก็เดาไม่ออกว่าเขาหมายความว่ายังไง
“คุณหนู ท่านกำลังคิดอะไรอยู่? ทำไมถึงได้เหม่อลอยแบบนั้น?”
หลินหลิงเชียวไปนานแล้ว หลินหมื้นชิงยังคงเหม่อลอยอยู่ เสี่ยวซิ้วอดจะถามด้วยความสงสัยไม่ได้
หลังจากที่คุณชายใหญ่ไปแล้ว คุณหนูก็ใจลอย ไม่รู้ว่านางคิดอะไรอยู่
“ไม่มีอะไร ข้าแค่รู้สึกแปลก ๆ เมื่อกี้พี่ใหญ่บอกว่าข้าสำคัญกับเขามากกว่าหลิยไอ้ชิว”
หลินไอ้ชิวเป็นน้องสาวแท้ ๆ ของพี่ใหญ่ พี่ใหญ่ทำไมถึงพูดแบบนี้ออกมาได้ อีกทั้งพี่ใหญ่ก็ดูไม่สนใจใยดีอะไรกับหลินไอ้ชิวเลย หรือว่าพวกเขาพี่น้องมีอะไรผิดใจกัน?
หลินหมื้นชิงพูดความสงสัยในใจของนางออกมา ยิ่งคิดนางก็ยิ่งรู้สึกแปลก ไม่รู้ว่าระหว่างพี่ใหญ่กับหลินไอ้ชิวมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
“คุณหนู ข้ารู้ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องดีนะ หมายความว่าคุณชายใหญ่เอ็นดูท่านมากกว่า ต่อไปเวลาคุณหนูรองถูกรังแก คุณชายใหญ่จะได้ช่วยคุณหนูได้ไง”
เสี่ยวซิ้วไม่รู้ว่าไม่เห็นว่าไม่มีอะไรเลย นางรู้สึกว่าคุณหนูของนางเป็นคนดี ไม่เหมือนหลินไอ้ชิวที่เอาแต่ใจ เป็นคนเลว นางไม่ชอบ ไม่ต้องพูดถึงคุณชายใหญ่
ปกติคุณชายใหญ่ไม่ยุ่งกับเรื่องคนอื่นเลย คนในจวนทะเลาะกันเขาก็ไม่เคยถาม แต่ว่าในใจเขายิ่งกว่ากระจก ใครดีใครไม่ดี คุณชายใหญ่คงดูออกว่าอะไรเป็นอะไร
“ช่างเถอะ อย่าคิดเรื่องนี้อีกเลย เรื่องนี้ไว้ข้าค่อยถามกับพี่ใหญ่ก็ได้”
หลินหมื้นชิงตัดสินใจแล้ว ไว้มีโอกาสค่อยถาม พี่ใหญ่กับหลินไอ้ชิวเกิดอะไรขึ้น ทำไมความสัมพันธ์ของพวกเขาพี่นางถึงได้เหมือนไม่ได้มีอะไรกัน
“คุณหนู ท่านเพิ่งจะฟื้น อย่าไปคิดมากเลย ท่านพักก่อนเถอะนะ”
ถึงแม้หลินหมื้นชิงจะฟื้นขึ้นมาแล้ว แต่ว่าสีหน้าของนางยังซีดอยู่ ดูอ่อนเพลียมาก เสี่ยวซิ้วมองแล้วรู้สึกปวดใจเหลือเกิน
“ก็ดีเหมือนกัน ข้านอนสักหน่อย เจ้าเองก็ไปพักเถอะนะ”
เพราะร่างกายอ่องเพลีย หลินหมื้นชิงเหมือนเพิ่งนอนไปครู่เดียว ก็รู้สึกว่าเหนื่อยมากแล้ว อยากจะพักผ่อน
หลินหมื้นชิงหลังจากพูดจบ ก็หลับไป
ในจวนหมิงอ๋อง
อู๋หชิงมาที่หน้าห้องหนังสือแบบเงียบเฉียบมาก
“เข้ามา”
เสียงอันเซ็กซี่ของเซียวชี่จือดังออกมาจากในห้อง
“ท่านอ๋อง”
อู๋หชิงผลักประตูเข้ามาด้านใน คุกเข่าลงข้างหนึ่ง ท่าทางเคารพมาก
“ไปส่งมาแล้วใช่ไหม?”
เซียวชี่จือไม่เงยหน้าขึ้นมา เสียงของเขาเรียบมาก
“เรียนท่านอ๋อง ส่งไปถึงมือของคุณหนูสามเรียบร้อยแล้วขอรับ”
อู๋หชิงตอบอย่างนอบน้อม
เซียวชี่จือวางหนังสือลง แล้วเงยหน้ามองที่อู๋หชิง แล้วขมวดคิ้ว สายตาของเขาเหมือนไม่พอใจ
“ผู้หญิงคนนั้นได้ยาแล้ว พูดอะไรบ้างไหม?”
ครั้งนี้เขามอบยาล้ำค่าขนาดนี้ให้ผู้หญิงคนนั้นไป เซียวชี่จืออยากรู้ว่าหลังจากที่นางได้ยาไปแล้ว จะมีปฏิกิริยายังไงบ้าง นางจะต้องดีใจมากแน่นอน
อู๋หชิงได้ยินท่านอ๋องของเขาพูดมาแบบนี้ สายตาของลังเล เขาไม่รู้ว่าควรตอบนายของเขายังไง
“ทำไม คำถามของข้ามันตอบยากมากเลยหรอ?”
เห็นอู๋หชิงไม่ตอบ เซียวชี่จือก็หน้านิ่ง สายตาของเขาดูบีบบังคับเขามาก
“ท่านอ๋อง ตอนที่คุณหนูสามรับยานางเหมือนจะสงสัยว่า ......”
อู๋หชิงรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างจากตัวเซียวชี่จือ เขาดูลำบากใจ
“พูดอะไร?”
เขาขมวดคิ้ว เซียวชี่จือจี้ถาม
“คุณหนูสามรู้สึกสงสัยว่า ท่านอ๋องเอายาพิษให้นางหรือเปล่า ......”
หลังจากอู๋หชิงพูดออกไปแล้ว เขาอดรู้สึกน้อยใจแทนท่านอ๋องไม่ได้ ยาหนิงลู่เป็นของหายากมากที่สุด แต่ว่าพอไปอยู่ในมือหลินหมื้นชิง นางกลับคิดว่ามันคือยาพิษ
ท่านอ๋องก็หวังดี เสียแรงเปล่า
“ยาพิษ? หากข้าอยากจะฆ่านางไม่จำเป็นต้องใช้ยาพิษเลย? ผู้หญิงคนนั้นจินตนาการสูงเกินไปแล้ว”
หลังจากที่อู๋หชิงตอบคำถามแล้ว เซียวชี่จือก็รู้สึกโกรธมาก
ยาล้ำค่าขนาดนั้น เขาให้คนของเขาเอาไปให้ ผู้หญิงคนนั้นกลับคิดว่ามันคือยาพิษ น่าขำจริง ๆ
หากเขาอยากให้นางตาย ใช้กระบี่แทงทีเดียวก็ได้แล้ว จะวางแผนให้ซับซ้อนทำไมกัน?
“ท่านอ๋อง คุณหนูสามอาจจะพูดมาโดยไม่ตั้งใจ ท่านอ๋องอย่าเพิ่งกริ้ว”
เห็นเซียวชี่จือโกรธเหมือนอยากจะฆ่าคน อู๋หชิงก็เริ่มปลอบ เขากังวลว่าหากท่านอ๋องของเขาโกรธหนัก อาจจะพาลลงที่เขาก็ได้
“ไม่ได้ตั้งใจพูดหรอ ข้าไม่คิดอย่างนั้น ผู้หญิงคนนั้นเห็นข้าเป็นศัตรูตลอด คิดจนถึงขนาดว่าข้าจะวางยาพิษนาง หรือว่าคิดว่าข้าจะเป็นคนเลวร้ายขนาดนั้นเลยหรอ? ข้าจะใช้พิษทำร้ายนางอย่างนั้นหรอ?”
เซียวชี่จือยิ่งคิดยิ่งโมโห ยังไม่มีใครกล้าสงสัยเขาแบบนี้เลย กล้าสงสัยว่าเขาจะส่งยาพิษไปให้
已经是最新一章了
加载中
