ตอนที่ 26 นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไปพวกเรานอนห้องเดียวกัน

ต๭นที่ 26 นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไปพวกเรานอนห้องเดียวกัน พอคิดมาถึงตรงนี้ เขาก้มหน้ามองดูหญิงสาว หล่อนหลับอย่างไม่สบาย ขมวดคิ้วกลัวราวกับเจอเรื่องไม่ดีอะไร เขาค่อยๆจับคางของหล่อนเงยขึ้น จูบลงไปที่ริมฝีปากของหล่อน เขาไม่กล้าจูบแรงกลัวว่าหล่อนจะตื่นขึ้นมา ในฝันนาราถูกคนปิดปากเอาไว้หายใจไม่ออกทำให้หล่อนสะดุ้งตื่นลืมตาขึ้นมา “ว้าย!” หล่อนร้องเรียกอย่างเสียงดัง ใช้แรงผลักเขา นาราคิดถึงคราวที่แล้วกลัวจนตัวสั่น “ไม่ต้องกลัวฉันเอง” เขาจับมือที่กำลังสั่นของหล่อนเอาไว้ หล่อนตกใจกลัวกับคืนนั้นจริงๆ “.....คุณคณพศหรอ” นาราไม่เชื่อตาตัวเอง หล่อนขยี้ตาตัวเองถึงได้เห็นชัดว่าผู้ชายบนเตียงคนนี้คือคณพศ “อืม ฉันเองจากคืนนี้ไปพวกเรานอนห้องเดียวกัน” เขาใช้มือดึงหล่อนเข้ามาในอ้อมกอด แล้วห่มผ้าห่ม “.......” อยู่ห้องเดียวกัน ความง่วงของหล่อนมลายหายไปทันที “คุณคณพศคะฉันยังไม่ทันเตรียมตัวและไม่ชินด้วย” “ต้องเตรียมอะไร เธอเป็นภรรยาของฉันเรานอนห้องเดียวกันมันเรื่องปกติ นับจากนี้ไปก็เริ่มฉันได้แล้ว” คณพศกอดหล่อนเอาไว้แล้วพูด พร้อมกับหลับตาเตรียมนอน “.....แต่ว่า ฉัน....” นาราเริ่มขยับตัวในอ้อมกอดของเขาคิดอยากจะดิ้นออกมาก “อย่าขยับ” เขาพูดขึ้น “ถ้ายังขยับฉันจะทำมากกว่านี้นะ” นาราสะดุ้งไม่กล้าขยับตัวอีก ผ่านไปสักพักขาของนาราเริ่มชาจึงได้ขยับเบาๆ หล่อนหน้าแดงมือสองข้างดันอกของเขา “ฉัน..ขอโทษ ฉันไปนอนห้องอื่นก็ได้ฉันนอนดิ้นกลัวจะไปโดนขาของคุณ” “ไม่มีห้องอื่นแล้วนอนที่นี่แหละ” “ขาสองข้างของฉันไม่ดีแต่ขาข้างที่สามยังดีอยู่นะ ดังนั้นถ้าเธอยังมีความคิดที่จะไปนอนที่อื่นหรือไม่นอนดีๆฉันจะคุยกับเธอเรื่องที่สามีภรรยาเขาต้องทำกัน” นาราได้ยินเขาพูด หล่อนเขินจนหน้าแดง หล่อนใช้แรงทั้งหมดผลักเขาออก “คุณคณพศฉันบอกแล้วว่ายังไม่ได้เตรียมตัวที่จะนอนห้องเดียวกับคุณ” หล่อนผลักเขาแบบนี้ คณพศคิดไม่ถึงว่าหล่อนจะผลักเขาแรงขนาดนี้ เขา “ปัง” ตกลงบนพื้น นาราตกใจ หล่อนคิดไม่ถึงว่าจะผลักจนเขาตกเตียง หล่อนรีบลุกลงจากเตียง แล้วพยุงเขา “ขอโทษฉันไม่ได้ตั้งใจ” คณพศหน้าดำหน้าแดง มือสองข้างของเขาค่อยๆพยุงตัวจนขึ้นมาบนเตียงยังไม่ทันรอให้นารามาถึงตัวเขา เขาก็ใช้มือดันบีนจนขึ้นมาบนเตียง เขานั่งอยู่บนเตียงมองดูหน้าที่ถอดสีตกใจของนารา “ยังไม่ขึ้นมานอนอีก” เขาขมวดคิ้วคิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้จะกล้าผลักจนเขาตกเตียง “เธอรังเกียจที่ฉันพิการขาหรอ ถึงได้ผลักฉัน เธอเป็นภรรยาของฉันนะ” เขามองดูหล่อนราวกับลูกธนูที่พร้อมจะยิงไปที่หัวใจของหล่อน “ไม่ไม่ฉันไม่ได้รังเกียจคุณฉันแค่ไม่ชินที่จะต้องนอนกับคุณ” หล่อนไม่รู้ว่าเพราะหนาวหรือเพราะตกใจจนเสียงสั่นไปหมด “ไม่ชินที่จะนอนกับฉัน งั้นเธออยากนอนกับใคร” เขาพิงอยู่บนเตียงมองดูหญิงสาวที่ยืนตกใจด้วยสายตาที่เย็นชา หล่อนสวมชุดนอนที่บาง หล่อนกำลังสั่น “ยังไม่ขึ้นมาอีก อยากเป็นหวัดหรือไง” เขาพูดออกมาอย่างรำคาญ นาราก้มหน้าลง เดินไปข้างๆแล้วขึ้นเตียงมานอนอยู่ใต้ผ้าห่ม หล่อนกำลังจะพูดอะไรแต่เขาก็เข้ามาคว้าตัวหล่อนเข้าไปในอ้อมกอดของเขา “นอนนิ่งๆ” “.....” นาราเม้นปาก นี่นอนก็ยังต้องถูกเขาควบคุม หล่อนไม่กล้าขยับตัวอีกหลับตาลงไม่กล้าแม้กระทั่งหายใจแรง คณพศกอดหล่อนเอาไว้แน่นเขายิ้มที่มุมปาก แบบนี้ก็ดีมีผู้หญิงอยู่ในอ้อมกอดก็รู้สึกดีไปอีกแบบ นาราอดทนอยู่ในอ้อมกอดของเขาได้สักพัก ด้วยความเพลียและง่วงมากไม่นานหล่อนก็เผลอหลับไป ตีสามแล้วฝนยังคงตกอยู่อย่างไม่ขาดสายนั้นสุดท้ายหล่อนก็กรนออกมา คณพศก้มหน้ามองดูหล่อน หล่อนหลับตาปี๋เลย ปากเล็กบาง ขนาดหลับยังไม่ดีใจ คณพศอยากหัวเราะ เขาค่อยๆหลับตาลง กอดหล่อนเอาไว้แน่น ขอแค่เธอเชื่อฟัง ฉันจะไม่เปิดเผยความลับของเธอ เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เขาเอาคางของตนไปทาบที่หัวของหล่อน ผ่านไปครู่หนึ่งเขาก็หลับไปเช่นกัน ไม่กี่ปีมานี้คณพศไม่เคยได้นอนหลับอย่างสงบเลย สองปีก่อนที่เขาไปรักษาขาที่ฝรั่งเศสในทุกๆวันของเขาราวกับอยู่ในนรก ในที่สุดเขาก็เดินได้ แต่ก็ยังต้องแสร้งแกล้งเป็นพิการต่อ เพราะเขาไม่อยากให้คุณปู่เสียใจ ถ้าหากวิษณุส์รู้ว่าขาของเขาหายดีแล้ว จะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อทำร้ายเขาแน่ คุณปู่อายุมากแล้ว เขาทนรับไม่ได้ที่ลูกหลานต้องมาทำร้ายกันเอง เขาจำได้ว่าปีนั้นพี่ใหญ่อาชัญเสียชีวิตคุณปูเศร้าโศกเสียใจมาก พี่ใหญ่คือความเจ็บปวดที่อยู่ในใจของเขา คณพศชินกับการตื่นตอนหกโมงเช้าทุกวัน แต่สำหรับวันนี้เขากลับยังไม่ตื่น ทั้งสองนอนจนถึงเก้าโมงเช้า จนคนใช้เข้าไปที่ห้องของคณพศแล้วไม่เจอเขา เจอแต่รถเข็น หล่อนตกใจแล้วเดินไปเปิดประตูห้องของนารา เจอทั้งสองนอนกอดกันอยู่บนเตียงหล่อนจึงได้ปิดประตูแล้วกลับออกมา “ลุงบีมคะเมื่อคืนนายน้อยไปนอนกับคุณนายน้อยค่ะ” คนใช้รีบมารายงานลุงบีม ลุงบีมชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วทำหน้าดุ “ไม่ให้นายน้อยไปนอนกับคุณนายแล้วจะให้ไปนอนกับใคร ตกใจอะไรกัน เรื่องของเจ้านายอย่าเอาไปพูดอะไรต่อ”