บทที่ 69 เธอเป็นของเขาเสมอ

บ๗ที่ 69 เธอเป็นของเขาเสมอ เขาคือประธานบริษัทตระกูลปัญญาพนต์ ในมือกำความเป็นความตายของใครหลายๆคนอยู่ เขาจะชอบนาราได้อย่างไร นี้มันไม่ถูกต้อง แล้วทำไมเธอต้องเสียใจเพราะกระดาษแผ่นนั้น แล้วทำไมต้องเสียใจเพราะความรักในอดีตของเขา แล้วทำไมต้องมาช่วยเธอในตอนที่เธอได้รับอันตรายถึงที่สุด นาราตื่นสิ คณพศเขาไม่ได้ชอบเธอ เธอเลิกโง้ไปได้แล้ว คณพศรู้จักพิมมี่ตั้งนานแล้ว ครั้งแรกที่เจอเขา เธอโกรธต่อหน้าเขาอย่างแรง ดังนั้นคณพศจึงขมวดคิ้ว คำพูดในปากก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรแล้ว แต่พอเห็นนาราที่โกรธ ตาแดงก่ำ เหมือนกำลังจะร้องไห้ แล้วเดินออกจากห้องนอนไป พอเห็นอย่างนี้แน่นอนว่าคณพศจะต้องไม่ปล่อยให้เธอจากไปแน่ แต่เขาดึงมือของเธอเอาไว้ ยืนมือไปกันทางออกของนารา แล้วพูดเบาๆว่า “อย่างอนไปเลย เมื่อกี้ผมผิดเอง ผมขอโทษ พวกเราเป็นสามีภรรยากันนะ แน่นอนว่าต้องนอนด้วยกัน ทำไมคุณต้องไปนอนข้างนอกด้วย” ก่อนหน้านี้เป็นเพราะเขาไม่ดีเอง เลยทำให้นาราโกรธ เธอที่เชื่อฟังเขามาตลอด แต่ตอนนี้น้อยใจขนาดไหนก็ได้แต่เก็บเอาไว้ แต่วันนี้เธอผิดปกติมาก ดูเหมือนเจออะไรที่ไม่ดีมาและยังบอกอีกว่าจะไปนอนข้างนอกคณพศก้รู้สึกโกรธแล้ว หรือเป็นเพราะว่ากี่วันมานี้นาราคิดว่าอยู่ที่นี้ไม่สามารถออกไปไหนได้ แต่ในใจของเธอ ยังคงคิดถึงเคนโด้อยู่หรือ ถ้าไม่เช่นนั้น ทำไมเธอถึงโกรธหละ นาราคนที่น่ารักถึงได้เปลี่ยนไปจนถึงขนาดนี้ “พวกเราเป็นสามีภรรยากันหรอ ภรรยาของคุณแท้จริงคือพิมมี่ คุณไม่ได้ชอบฉัน ทำไมต้องมีพันทะกับฉัน” โดนคณพศดึงไว้เธอรู้ดีว่าไม่สามารถขยับได้และเธอก็ไม่ต่อต้านเขา ได้แค่ยืนอยู่อย่างนั้น ตาที่แดงก่ำมองเขาและพูดอย่างจริงจัง แม้ว่าเธอจะรู้ดีว่าตัวเองเอาเรื่องของเขาและพิมมี่มารวมกันนั้นจะทำให้เขาโกรธ แต่นั้นหละก็เธออดไม่ได้นี้ “พอได้แล้ว” นั้นไงหละ อย่างที่นารานึกไว้ไม่มีผิด พอเธอพูดอย่างนี้ คณพศที่นั่งอยู่ก็อดไม่ได้ที่จะขึ้นเสียงกับเธอ ดวงตาคู่หนึ่งที่มีตาแหลมเหมือนดาบคม ก็จ้องมองไปที่นารา คำพูดที่ถูกบีบออกมาจากฟัน “ผมบอกแล้วไง ว่าห้ามคุณพูดเรื่องของผมกับพิมมี่ ภรรยาของผมเป็นแค่คุณคนเดียว คือคุณ นารา ของที่เป็นของคุณ ผมจะให้คุณ คุณไม่ต้องมาทรมานผม” ทุกครั้งที่นาราพูดอย่างนี้ แน่นอนว่าเธอต้องเป็นภรรยาของเขา นั้นทำให้ในใจของคณพศ ยิ่งทรมานเกินทน เพราะเขาไม่รู้แน่ชัดว่าที่นาราพูดแบบนี้เป็นเพราะเธอน้อยใจ หรือเป็นเพราะว่ารังเกียจเขาที่ไม่สามารถลุกขึ้นมาได้ ถึงได้ตั้งใจพูดแบบนี้ “ฮึฮึ” ถึงขนาดนี้แล้วคณพศยังคิดว่าเธอบังคับเขา ดังนั้นพอได้ยินที่คณพศพูด นาราก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา ตาสองข้างของเธอแดงก่ำ “ฉันไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะเป็นภรรยาของคุณ ดังนั้นคุณอย่าคิดไปว่า โดนฮันบังคับแล้ว รอสักวันที่คุณลุกขึ้นมาได้เมื่อไร ฉันจะออกไปจากที่นี้ ถึงตอนนั้นคุณชอบใครก็ให้คนนั้นเป็นภรรยาของคุณเถอะ ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันนาราคนนี้เลย” หากคณพศพูดว่าจะแต่งงานกับเธอ เพราะตัวเธอที่บริสุทธิ์หรือเพราะใช้เธอมาแก้แค้นพิมมี่หละก็ งั้นเธอก็ควรจะเลิกคิดไปเลย หรือว่านี้จะเป็นสวรรค์ ลงโทษเธอที่ทิ้งเคนโด้ ผ่านวันหวานๆนั้นมา นาราแน่ชัดแล้วว่า เธอไม่ใช่นาราคนเดิมอีกต่อไป “หุบปาก” ตอนแรกนาราแค่งอนๆเขา นี้ยิ่งทำให้ คณพศยิ่งปวดหัวเข้าไปใหญ่ ตอนนี้เธอยังพูดอีกว่าจะไม่เป็นภรรยาจองเขา เขาชอบใคร แต่งงานกับใครก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ เธอทำเหมือนไม่สนใจ ทำให้เขาระเบิดขึ้นมาในทันที เขาขมวดคิ้ว ในใจก็โกรธหนัก ไม่สนใจนาราที่ดูเสียใจอย่างมาก ดึงแขนของเธอโดยตรงและดึงอย่างแรง เขาดึงเธอเข้ามาที่อ้อมกอด โดยไม่ให้โอกาสนาราได้โต้ตอบ เขาก้มหน้าแล้วจูบนาราอย่างหนัก ลงโทษเธอด้วยจูบที่ร้อนแรง “ค ณ พศ เจ็บ”เขาจูบเธอดุจหมาป่าที่กำลังล่าเหยื่อ โดนเขากอดอย่างหนัก เธอทนไม่ไหวแล้วมือทั้งสองก็จะผลักเขาออก แต่กลับไม่เป็นอย่างที่คิด “คุณยังรู้ว่าเจ็บ รู้ว่าเจ็บยังกล้าพูดแบบนี้กับผม หือ ใครให้คุณหน้าไม่อายเช่นนี้ กล้าที่จะเอาชนะผม” คณพศไม่ไว้หน้านาราและกัดเธออีกครั้งถึงจะปล่อยเธอไปได้ แล้วเขาทั้งพูดทั้งอุ้มนารา ก็บังคับเก้าอี้วิวแชร์มาที่เตียงนอน แล้วอุ้มคนที่อยู่ในอ้อมกอดโยนลงที่เตียงนุ่มๆ แล้วเขาก็ยกมือขึ้น ด้วยความเร็วที่นับไม่ถ้วนเขาก็ลงมานอนที่เตียง แล้วใช้แรงกดนาราให้อยู่ใต้ร่างใหญ่ พร้อมกับพูดคำที่ยังพูดไม่จบ “ผมจะบอกคุณนารา และไม่ว่าใครจะทำให้คุณหน้าไม่อายแบบนี้ ทั้งชีวิตของคุณจะเป็นผู้หญิงของผมตลอดไป ไม่ว่าใครจะมาขัดขวาง ผมคณพศจะไม่ปล่อยมันไว้แน่” พูดจบคณพศก็ก้มหน้าและเริ่มจูบที่คอของเธอ มือใหญ่วนไปมาอย่างรวดเร็วถอดเสื้อผ้าทั้งหมดของนาราออกมา ในขณะที่นาราร้องไห้ น้อยใจจนทนไม่ไหวนั้น เขาก็เข้าไปอยู่ในร่างกายของเธอ แล้วทั้งหมดของเธอก็เป็นของเขา “อืม” ในตอนที่ไม่ได้เตรียมใจนั้น เขาก็เข้าไปในทันทีทำให้เธอครางออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ ความรู้สึกนี้ทำให้เธอนึกถึง ก็นึกถึงครั้งแรกที่ชายส่วมหน้ากากมีอะไรกับเธอ ทั้งหยาบคาย ทั้งเจ็บ นั้นทำให้ลืมความเจ็บปวดจากแผลของเธอหายไป เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะตัวเอง “คณพศ เขาไม่ได้รักเธอ ต่อให้เธอเจ็บแค่ไหน เขาก็จะไม่สงสารเธอแม้แต่น้อย” และไม่ว่าคณพศจะทำเธอเจ็บขนาดไหน เธอก็กัดฟันไม่ร้องออกมา ก็แค่บางสิ่ง ที่เข้าออกในร่างกายของเธอ เขาพูดขึ้นว่า “ทางที่ดีที่สุดคุณควรจะจำช่วงวินาทีนี้ไว้ คุณคือผู้หญิงของผม หากคุณกล้าคิดถึงคนอื่น ผมจะทำให้ตระกูลวรชัยลภัสต้องชดใช้ในสิ่งที่คุณทำ”เขาจะทำให้เธอไม่สามารถจากเขาไปไหนได้ เธอเป็นของเขาเสมอ นาราต้องการอะไร เขาสามารถให้เธอได้เสมอ แม้กระทั่งเวลา