บทที่ 12 นภสร ไม่รับผิดชอบแล้วจะนอนด้วยกันฟรีๆงั้นเหรอ

บ๗ที่ 12 นภสร ไม่รับผิดชอบแล้วจะนอนด้วยกันฟรีๆงั้นเหรอ ปองพลวางของในมือลง นั่งเหยียดตัวตรง ใช้สายตาจริงจังสะกดมองมาที่เธอ มันช่างมองอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ : “นภสร ปีนี้เธออายุเท่าไหร่แล้ว?” เมื่อนภสรถูกเขาจ้องด้วยสายตาเคร่งขรึมแบบนั้น เธอก็เรียบร้อยลงมาในทันที เธอยืนตัวตรงดิ่ง : “ยี่สิบสอง” สายตาของปองพลแสดงถึงความพึงพอใจ เสียงหวานๆดุจเสียงน้ำไหลนั้น แต่แฝงไปด้วยความจริงจัง : “ในฐานะที่เป็นผู้ใหญ่ จะต้องมีความรับผิดชอบต่อทุกการกระทำของตัวเอง นภสร ไม่รับผิดชอบแล้วจะนอนด้วยกันฟรีๆงั้นเหรอ?” “นาย นายพูดอะไรน่ะ?” นภสรอึ้งกับคำพูดที่ตรงไปตรงมาของเขา แต่ว่า ปองพลไม่อยากจะสนทนาอะไนกับเธอต่อแล้ว เขาลุกขึ้นเดินออกจากห้องนอนไป ...... นภสรแขวนเสื้อจนเสร็จ ก็เดินออกจากห้องนอน เธอเดินเข้าประตูห้องครัวด้วยท่าทีช้าๆเบาๆ ในจังหวะที่เธอคิดว่าตัวเองไม่ได้ทำให้ผู้ชายที่อยู่ในห้องครัวต้องตื่นตระหนก จู่ๆปองพลก็หันหน้ามามองนภสร พูดด้วยสีหน้าจริงจัง : “ฉันทำอาหารจีนไม่ค่อยเป็น คืนนี้กินอาหารฝรั่งนะ” ผู้ชายคนนี้มีดวงตาติดอยู่ที่แผ่นหลังเหรอเนี่ย! “ได้หมดเลย” นภสรพยักหน้ารัวๆ คนที่ทำอาหารไม่เป็นไม่มีสิทธิ์เลือกเยอะ! ปองพลพยักหน้ารับด้วยความพึงพอใจ นภสรยืนเกาะประตูแล้วเอียงคอมองเข้าไปในห้องครัว เพิ่งรู้จักกันมาเพียงวันเดียว เธอก็รู้สึกว่าปองพลเป็นคนแปลกๆ ตอนที่เธอแขวนเสื้อเข้าตู้นั้น เธอตั้งใจสังเกตดูอย่างละเอียด แม้ว่าป้ายราคาและป้ายแบรนด์จะถูกดึงออกแล้ว แต่ก็ยังสามารถดูแบรนด์เสื้อผ้าเหล่านั้นออก เสื้อผ้าที่เขาซื้อมารวมๆกันแล้ว ก็น่าจะประมาณเป็นแสนๆแล้วมั้ง เธอคิดว่าเขาไม่มีเงินมีทอง แต่ก็ไม่ได้ขี้เหนียวอะไร แม้ว่าเขาจะไม่ได้เป็นลูกเศรษฐีไฮโซ แต่ก็ดูเป็นผู้ดี เป็นที่น่าสนใจ ไม่เหมือนคนที่จะทำอาหารเป็นเลยสักนิด ท่าทางของเขาก็ดูทะมัดทะแมง น่าจะเป็นคนเข้าครัวทำอาหารเป็นประจำแน่นอน ลูกคุณหนูไฮโชที่เธอเคยรู้จักมา ไม่มีใครที่ทำอาหารเป็นเลยสักคน เมื่อคิดแบบนั้น เธอก็คิดว่าปองพลน่าจะเป็นพนักงานออฟฟิสทั่วไป ฝีมือการทำอาหารของปองพลนั้นดีมากๆ นภสรกินอย่างเอร็ดอร่อย เมื่อกินเสร็จก็อาสายกจานชามไปล้างเอง ปองพลได้ยินเสียง “โครมคราม” มาจากในห้องครัว ขมวดคิ้วเล็กน้อย เดินไปยืนอยู่หน้าห้องครัว : “เธอไหวมั้ย?” นภสรหันหน้าไปยิ้มแหยๆให้เขา : “นายคิดว่านายทำเป็นคนเดียวเหรอ? ก็แค่ล้างจานเองหน่า!” เมื่อพูดจบประโยคนั้น นภสรรู้สึกละอายใจเล็กน้อย แม้ว่าการอาศัยอยู่บ้านไชยกาลจะไม่ได้ราบรื่นขนาดนั้น แต่เธอก็ไม่ต้องมานั่งล้างจานทำอาหาร หลายปีที่ไปอยู่ต่างประเทศมา เธอก็ยังทำอาหารไม่เป็นอยู่ดี เพราะเรียนค่อนข้างหนัก คิ้วที่ขมวดอยู่ของปองพลค่อยๆคลายออก พยักหน้าอย่างไม่มีอะไร : “อื้ม ขอบคุณคุณหนูบ้านไชยกาลที่ยอมรับในตัวผมนะครับ” จากนั้นก็เดินหันหลังจากไป ยอมรับ? เธอยอมรับอะไรในตัวเขางั้นเหรอ? นภสรล้างจานชามจนเสร็จ จากนั้นก็ตั้งใจเก็บกวาดห้องครัวจนสะอาดเรียบร้อย เมื่อกี๊ที่เธอพูดเรื่องหย่าขึ้นมา แล้วถูกเขาตัดบทไปแบบนั้น เธอก็ไม่กล้าจะพูดมันขึ้นมาอีกรอบ เธอไม่ได้หน้าไม่อายเหมือนเขาหนิ นอนด้วยกันฟรีๆ? ใครเสียหายกันแน่! คืนนั้น เธอและปองพลคนสองคนที่ไม่มีสติมานอนอยู่ด้วยกันจนเกิดเรื่องที่มันไม่ควรจะเกิดขึ้น และในตอนนี้ทั้งสองคนยังมีสติดีอยู่ แล้ววันนี้ก็ไปรับหนังสือสมรสมา กลายเป็นสามีภรรยาโดยชอบธรรม ไม่งั้นเธอไปนอนที่ห้องรับแขกดีกว่า นภสรกวาดสายตาไปที่โซฟา เธอไมค่อเต็มใจเท่าไหร่ จิกเท้าแล้วเดินย่องเหมือนขโมยออกไปที่หน้าประตูห้องนอน ยื่นมือผลักประตูเปิดออกเบาๆ ในห้องนอนเปิดไว้เพียงไฟบนหัวเตียงเท่านั้น ภายใต้แสงไปที่สลัว ปองพลที่สวมเสื้อคลุมโปร่งๆกำลังนั่งพิงโซฟาคุยโทรศัพท์อยู่ เนื่องจากแสงไปที่สาดส่องลงมา ทำให้ร่างกายของเขามีแสงอ่อนๆปกคลุมที่ตัวอีกชั้นหนึ่ง ลมหายใจเย็นๆของร่างกายได้อุณหภูมิทุกอย่างลง เมื่อเห็นว่าเธอยืนอยู่หน้าห้อง ปองพลก็ลุกขึ้นยืนแล้วเอามือปิดมือถือไว้ก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาเธอ ใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ไม่ได้มีความรู้สึกทำตัวไม่ถูกเหมือนนภสรในตอนนี้ น้ำเสียงของเขายังคงไพเราะน่าฟัง : “ฉันขอคุยโทรศัพท์สักครู่นะ เธออาบน้ำแล้วนอนก่อนได้เลย”