บทที่ 13 เรื่องอันตราย

บ๗ที่ 13 เรื่องอันตราย ปองพลละสายตาแล้วเดินออกไปยังระเบียงห้อง ก่อนจะแนบมือถือเข้ากับหูอีกครั้ง ร่างใหญ่ๆของเขาเมื่อกระทบกับแสงไฟยิ่งทำให้ร่างดูสูงโปร่งเป็นพิเศษ นภสรเม้มปากของเธอ แล้วเดินกลับเข้าห้องไป จนเมื่อเธออาบน้ำเสร็จออกมา ปรากฎว่าปองพลไม่ได้อยู่ในห้องนอน เธอเดินไปแอบดูที่ข้างประตู เห็นว่าเขายังคงคุยโทรศัพท์อยู่ จู่ๆเธอก็นึกขึ้นได้ว่าห้องข้างๆก็มีเตียงนอนเหมือนกัน ก็เลยเดินไปล็อคกลอนประตูห้อง หากพรุ่งนี้เขาถามเธอขึ้นมาล่ะก็ ก็ตอบไปว่าเธอชินกับการอยู่คนเดียวแล้ว ลืมไปว่าเขาก็อยู่ในอพาร์ทเม้นต์นี้ด้วย นี่ถือเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดแล้ว เมื่อล็อคห้องเสร็จ ล้มตัวลงนอนบนเตียงได้ไม่นานก็ผลอยหลับไป เช้าวันต่อมา นภสรตื่นขึ้นมาเพราะเสียงปลุกจากมือถือ เธอควานหามือถือด้วยสภาพงัวเงีย เมื่อหยิบขึ้นมาดู หน้าจอมือถือปรากฎคำว่า : สามี สามี? บ้าไปแล้ว! นภสรตัดสายทิ้ง เธอพลิกตัวเตรียมหลับต่อ เสียงมือถือก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง เธอขยี้ผมแล้วลุกขึ้นนั่ง รับสายปุ๊บก็เริ่มกร่นด่าทันที : “ใครเนี่ย รบกวนขอใหเป็นเรื่องสำคัญนะ ไม่งั้นฉันฆ่าแกให้ตายคามือแน่!” ปลายสายเงียบไปพักนึง นภสรเตรียมจะกดวางสาย ก็ได้ยินเสียงที่แปลกแต่คุ้นเคยดังมาจากปลายสาย เสียงไพเราะดั่งเสียงน้ำไหล น้ำเสียงไม่แสดงความไม่พอใจเลยสักนิด เสียงนิ่งซะจนนภสรรู้สึกขนลุก “ยังไม่ตื่นเหรอ?” มือที่ขยี้ผมอยู่ก็ใช้แรงมากขึ้นอย่างลืมตัว จนเจ็บไปทั้งหนังหัว มันทำเธอรู้สึกเจ็บกว่าเดิม แต่เธอก็กัดฟันอดทนไว้ แล้วเสียงก็ลอดผ่านช่องฟันออกมาว่า : “ตื่นแล้ว” ปองพลโทรมานั่นเอง เธอลืมไปเลยว่าเพิ่งไปรับหนังสือสมรสกับเขามาเมื่อวาน เสียงของปองพลที่ส่งผ่านมาทางมือถือก็ไพเราะเป็นพิเศษ : “คนส่งอาหารมาถึงหน้าห้องแล้ว เธอไปรับนะ” “หา?” นภสรอึ้งไปเล็กน้อย : “นายเป็นคนสั่ง?” “ไปเปิดประตู อย่าให้คนเขารอนาน” พูดจบสายก็ถูดตัดไป นภสรดูเวลาในมือถือ ตอนนี้เป็นเวลาสิบเอ็ดโมงครึ่งแล้ว ไม่คิดว่าตัวเองจะหลับไปนานขนาดนี้ ในขณะที่เธอคิดอยู่ เสียงออดก็ดังขึ้น สงสัยจะสั่งอาหารให้มาส่งจริงๆ นภสรรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วรีบวิ่งออกไปเปิดประตู เมื่อประตูเปิดออก นภสรมองชายร่างสูงที่อยู่ในชุดสูทตรงหน้าอย่างตะลึง : “ที่แท้คนส่งอาหารคือนายเหรอเนี่ย?” แต่ว่า ใครที่ไหนเขาใส่สูทแพงๆมาส่งอาหารกันล่ะ? สายตาของปองพลมาหยุดอยู่ที่ทรงผมหยุงเหยิงของเธอด้วยสีหน้าแปลกๆบอกไม่ถูก เมื่อนภสรเห็นอารการของเขาแล้ว ก็เริ่มทำตัวไม่ถูก : “แหะๆ ตอนแรกตื่นแล้ว แต่รู้สึกว่ายังง่วงอยู่ก็เลยนอนต่ออีกรอบ......” “อืม” “......” คำโกหกถูกหยุดไว้แค่นั้น นภสรเริ่มมีท่าทีเก้ๆกังๆ แกล้งตีหน้านิ่งแล้วเอี้ยวตัวหลบไปข้างๆ ให้ปองพลเดินเข้ามา เดี๋ยวก่อน นอกจากเธอจะโกหกปองพลแล้ว ยังด่าเขาไว้ด้วยนี่นา แถมยังหยาบคายใส่เค้า...... “มากินข้าวสิ” ปองพลจัดวางอาหารเรียบร้อยแล้ว และยืนหันมามองเธออยู่ เธอขยี้ผมด้วยความรู้สึกรำคาญยอีกครั้ง เริ่มรู้สึกว่าคิดผิดที่รีบร้อนขอเขามาจดทะเบียนสมรสด้วย “นายน่าจะรู้ว่าคนเราทุกคนมีเรื่องที่ทำจนติดเป็นนิสัยกันทุกคน ฉันค่อนข้างจะขี้เซา” นภสรอธิบายให้เขาฟังอย่างเสียงแข็ง เธอไม่ค่อยชอบที่จะให้คนอื่นมารู้นิสัยหรือความเคยชินของเธอ เธออยู่ตัวคนเดียวมาจนชิน กลัวว่าจู่ๆจะมีคนมาเข้าใจ ในความคิดของเธอ การที่ให้ใครสักคนเข้ามาอยู่ในชีวิตนั้น ถือเป็นเรื่องที่อันตราย “อื้ม ฉันจะจำไว้” “จำไว้?” “ฉันซื้อเนื้อตุ๋นมาให้เธอด้วยนะ” เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นนภสรมองมาด้วยสีหน้างงงวย จึงพูดเสริมไปไว้ : “เมื่อคืนฉันเห็นว่ากับที่เธอกินเยอะที่สุดคือเนื้อผัดพริกหยวก ฉันเดาว่าเธอคงชอบกินเนื้อวัว” ว่าไม่ได้นะ เขาเดาถูก เธอชอบกินเนื้อมากๆ เอาไปทำเมนูอะไรก็ชอบหมด นอกจากสเต๊กเนื้อทอด ที่แท้แล้วที่เขาบอกว่าจำไว้แล้ว คือการจดจำนิสัยและความเคยชินของเธอ ไม่คิดเลยว่าเขาจะมีความใส่ใจในรายละเอียดขนาดนี้......ไม่ใช่สิ เธอกำลังคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย! ห้ามหวั่นไหวง่ายๆเพียงเพราะผู้ชายมาทำดีด้วยเด็ดขาด ในขณะที่เธอรู้สึกลังเล ก่อนจะพูดอย่างเย็นชา : “นายเดาผิดแล้ว เมื่อคืนฉันก็แค่คิดว่าเนื้อผัดพริกหยวกจานนั้นกินคู่กับข้าวแล้วอร่อยที่สุดตังหาก”