บทที่ 17 มีเพียงขวดเดียวในโลก

บ๗ที่ 17 มีเพียงขวดเดียวในโลก ตอนที่นภสรเข้าเรียนวิชามารยาทนั้น ก็พอจะมีความรู้เกี่ยวกับไวน์อยู่บ้าง และแน่นอนว่าเธอรู้จักไวน์ชั้นนำระดับโลกอย่าง Lafite ปี 1870 อยู่แล้ว ราคาในท้องตลาดตอนนี้ปาเข้าไปเกือบหลักล้านแล้ว แม้ว่าเงินหลักล้านจะเป็นเรื่องเล็กสำหรับบ้านไชยกาล แต่บ้านไชยกาลไม่มีทางให้เธออย่างแน่นอน “ราคาเท่าไหร่?” นภสรถามออกมาด้วยสีหน้าลำบากใจ บริกรร้องไห้ออกมาแล้ว : “เจ้านายของพวกเราเสียเงินซื้อมาในราคาแปดแสนหยวนครับ......” นภสรมองบริกรร้องไห้ฟูมฟายน้ำตาอาบแก้ม มองๆไปแล้วก็น่าสงสารสุดๆ แม้ว่าเธอจะไม่มีปัญญาชดใช้ แต่สุดท้ายแล้วเธอก็ถือว่าเป็นคุณนายบ้านไชยกาล และสำหรับบริกรแล้ว มันถือเป็นการชดใช้หนี้ที่โหดร้ายที่สุด ความเคลื่อนไหวตรงนี้ก็ทำให้คนอื่นๆรอบตัวเริ่มตกใจตามไปด้วย ผู้จัดการร้านเดินเข้ามาแล้ว : “เกิดอะไรขึ้น!” เมื่อผู้จัดการเดินเข้ามาเห็นสภาพสถานการณ์ ก็ถึงกับหน้าซีดเผือด : “ทำงานยังไงเนี่ย! ต้องการจะฆ่าฉันหรือยังไง!” นภสรทนดูต่อไปไม่ได้ เธอยืนบังบริกรคนนั้นเอาไว้ : “อย่าโทษเขาเลยค่ะ เป็นฉันเองที่ไม่มองทางจนเดินมาชนเขา ฉันจะรับผิดชอบทั้งหมดเอง” ผู้จัดการพึ่งจะสังเกตเห็นหน้าของนภสรชัดๆ สายตาเหมือนมีอะไรบางอย่าง เขารีบปรับเข้าสู่โหมดปกติ ก่อนจะฉีกยิ้มออกมา : “ที่แท้ก็เป็นคุณผู้หญิงบ้านไชยกาลนี่เอง หากมีคำว่าคุณผู้หญิงบ้านไชยกาลแล้วล่ะก็ ผมก็สบายใจขึ้นมาบ้าง แต่ว่า คุณก็รู้ว่าไวน์ขวดนี้มีมูลค่ามากแค่ไหน ยังไงพวกเราก็ต้องแจ้งไปยังเจ้านายของเราก่อน” “ค่ะ” นภสรคิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไร club beautiful night เป็นคลับพรีเมียมที่เปิดตัวในเมืองเมฆเมื่อไม่กี่ปีมานี้ แต่กลับครองตลาดด้านธุรกิจสถานบันเทิงและพักผ่อนหย่อนใจของเมืองเมฆได้ นี่ถือเป็นแหล่งขุมทรัพย์ที่แท้จริง ลูกไฮโซมากมายนับไม่ถ้วนมาใช้บริการคลับแห่งนี้เพื่อแสดงตัวตนที่แท้จริง แต่ว่า กลายเป็นแฟนคลับของเจ้านายที่อยู่เบื้องหลังคนนี้จริงๆ นภสรรู่สึกนับถือเจ้านายคนนี้จริงๆ แต่ก็รู้สึกมีความสนใจในตัวเจ้านายคนนี้อยู่เหมือนกัน เพียงแต่ไม่รู้ว่าวันนี้จะมีโอกาสได้เจอเขาหรือเปล่า นภสรเอามือทุบที่สมองของตัวเอง นี่มันใช่เวลามาสนใจเรื่องของเจ้านายคนนั้นที่ไหนเล่า สิ่งที่เธอควรจะต้องกังวลก็คือว่าเธอจะต้องแบกรับภาระหนี้ไปตลอดชีวิตหรือเปล่า มีคนเข้ามาทำความสะอาดพื้นที่เกิดเหตุจนเสร็จเรียบร้อย นภสรนั่งอยู่บนโซฟาของห้องรับรอง สีหน้าดูเป็นกังวล เสื้อผ้าเต็มไปด้วยร้อยเปื้อนสีแดงจากไวน์ หากมองเผินๆ เหมือนคราบเลือดไม่มีผิด ไม่นานนัก ก็มีเสียงฝีเท้าค่อยๆเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ นภสรลุกขึ้นยืนด้วยความตื่นเต้น ผู้ชายร่างสูงใหญ่สวมชุดสูทสีรอยัลบลูเดินเข้ามา จมูกโงเป็นสัน นัยน์ตาสีฟ้า เป็นฝรั่ง ผู้ชายคนนั้นมองสำรวจนภสรตั้งแต่หัวจรดเท้า นัยน์ตาเปล่งประกายความสนใจ จากนั้นก็โค้งตัวแล้วยื่นนามบัตรให้เธอ : “สวัสดีครับ ผมพงศกรครับ” เขาพูดภาษาจีนได้อย่างชัดเจน สำเนียงที่เปล่งออกมาไม่มีผิดเพี้ยน นภสรเหงื่อซกไปทั้งหัว แต่ก็ยื่นมือออกไปรับนามบัตรไว้อย่างมีมารยาท : “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อนภสรค่ะ” “คุณนภสร” พงศกรพยักหน้า “คุณนภสรสวยมากเลยครับ ชื่อก็เพราะ” “......” สรุปแล้ว เธอต้องชดใช้เงินทั้งหมดเท่าไหร่? “คือว่า ไวน์แดง......” นภสรรู้สึกว่าสายตาที่พงศกรมองเธอนั้นดูแปลกๆ เหมือนกำลังมองของเล่นชิ้นใหม่อย่างไงอย่างงั้น ดูเหมือนกำลังรู้สึก......สนใจมันมาก “อ้อ ไวน์แดง!” พงศกรเริ่มกล่าวขึ้นมาในทันที : “ไหนๆก็เป็นคุณนภสรแล้ว งั้นก็ล้านหยวนก็แล้วกันครับ” นภสรขมวดคิ้ว : “แปดแสนหยวนไม่ใช่เหรอคะ?” เมื่อได้ยินแบบนั้น รอยยิ้มของพงศกรก็หายวับไปทันที เขาเบะปากอย่างไม่เห็นด้วย : “ตอนที่เจ้านายของผมซื้อกลับมา แม้จะเสียเงินไปแค่เพียงแปดแสนหยวน แต่ว่าเขาได้ทำการเซ็นต์สัญญากับนักสะสมไว้ว่าจะไม่ทำการแสวงหาผลกำไร เพื่อแลกไวน์ขวดนี้มา แล้วอีกอย่าง จนถึงปัจจุบัน ไวน์ Lafite ปี 1870 ในโลกมีเพียงแค่ขวดเดียวแล้ว” สิ่งที่พงศกรพูดฟังดูมีเหตุผล แต่ตอนนี้เธอควักเงินจำนวนล้านหยวนออกมาไม่ได้จริงๆ “นภสร” ในขณะนั้นเอง เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากที่ที่อยู่ไม่ไกลจากเธอ นภสรรับหันขวับไปดู ก็เห็นเป็นปองพล สายตาเปร่งประกาย : “ปองพล นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” ปองพลเดินเข้ามาหาเธออย่างรีบร้อน เหมือนรีบวิ่งมา เมื่อเห็นคราบไวน์แดงที่ติดอยู่บนเสื้อเชิ๊ตสีขาวของเธอ สีหน้าของเขาก็ดูเคร่งขรึมขึ้นทันที : “เกิดอะไรขึ้น? เธอบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”