บทที่ 18 พวกเราคือคนที่จะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันตลอดไป

บ๗ที่ 18 พวกเราคือคนที่จะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันตลอดไป “เปล่า” นภสรรีบส่ายหน้า คิดถึงตัวเองที่ทำให้ไวน์ขวดนั้นแตกเสียหาย เธอก็รู้สึกละอายใจ : “ฉันเดินชนบริกร ทำไวน์แดงคว่ำตก......” สีหน้าของปองพลคลายกังวลลงเล็กน้อย นภสรจึงได้กล้าสบตากับเขาตรงๆ ท่าทีของเขาเมื่อสักรู่ ทำให้เธอรู้สึกกลัวเล็กน้อย พงศกรทำทีเหมือนมองไม่เห็นปองพล เขาเกาคางของตัวเอง มองผ่านไหล่ของปองพลไปที่นภสร : “คุณนภสรครับ?” นภสรประสานสายตาเข้ากับพงศกร เธอไม่รู้จริงๆว่าควรพูดอะไรออกไปดี ปองพลหยิบเสื้อที่พาดไว้ตรงไหล่ออกมาคลุมให้นภสร ก่อนจะหันกลับไปเผชิญหน้ากับพงศกร นภสรยืนแอบอยู่ข้างหลังเขา จึงมองไม่เห็นจังหวะที่ปองพลหันไปเจอพงศกร เธอได้ยินเพียงแค่น้ำเสียงที่น่าฟังของปองพล : “เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?” พงศกรยกมือขึ้นกอดอก พูดอธิบายด้วยความอดทนอดกลั้น : “คุฯผู้หญิงท่านนี้เดินชนบริกรของพวกผม และชนไวน์ Lafite ปี 1870 ของเจ้านายผมจนร่วง” ปองพลเลิกคิ้วถาม : “ราคาเท่าไหร่ครับ?” เมื่อได้ยินเขาถามถึงเรื่องเงิน นภสรก็ดึงแขนเสื้อของปองพล มันเป็นความผิดของเธอ เธอไม่อยากดึงปองพลเข้ามาลำบากไปด้วย ปองพลไม่ขยับแต่อย่างใด ก่อนจะหงายแบมือแล้วคว้ามือเธอเอาไว้ ฝ่ามือที่กว้างใหญ่นั้น สามารถกุมมือเธอเอาไว้จนมิด ทำให้เธอไม่สามารถขยับมือทำอะไรได้อีก นภสรก้มหน้าลง พยายามดึงมือออก แต่ก็ไม่สำเร็จ พงศกรเห็นการกระทำตรงหน้า เขาหันไปหัวเราะใส่ปองพลอย่างไม่มีสาเหตุ : “ขอโทษนะครับ ตอนนี้ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ว่าไวน์ราคาเท่าไหร่ คุณก็รู้ดีอยู่แล้วว่าไวน์ขวดนี้มีมูลค่าเท่าไหร่ หากว่าคุณสามารถหาไวน์ขวดที่เหมือนกันมาได้ พวกเราก็จะไม่ติดใจเอาความอะไรอีก” นภสรเบิกตากว้างด้วยความตกใจ น้ำเสียงที่ได้ยินจากพงศกรทำให้ฉันร็สึกเหมือนเขากำลังมีความสุขอยู่บนความทุกข์ของคนอื่นล่ะ? เดี๋ยวก่อนนะ...... “คุณรู้ได้ไงว่าเขาชื่อปองพล?” เธอจำได้ว่าปองพลไม่ได้พูดชื่อตัวเองออกมานี่นา แล้วพงศกรรู้ชื่อเขาได้ไง ทันใดนั้นทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ “คุณปองพลเป็นลูกค้าประจำของ club beautiful night” “ฉันเคยมีเรื่องบาดหมางกับพงศกรมาก่อน” พงศกรและปองพลพูดขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงกัน ยิ่งทำให้สถานการณ์มันดูแปลกมากขึ้นไปอีก นภสรมีความรู้สึกว่า คำพูดของปองพลดูน่าเชื่อถือมากกว่า พงศกรเป็นคนของ club beautiful night ก็คงจะไม่กล้าพูดออกมาอยู่แล้วว่าเคยมีเรื่องกับแขกในร้าน “เหอะเหอะ ไหนๆทุกคนก็เป็นเพื่อนกันอยู่แล้ว งั้นเรื่องนี้ก็ยังพอคุยกันได้ วันนี้พวกคุณกลับกันไปก่อนเถอะ ผมจะกลับไปปรึกษาเจ้านายก่อนว่าควรจัดการยังไงกับเรื่องนี้ดี” ตอนที่พงศกรยิ้มออกมามันช่างดูมีเสน่ห์ แต่ทำไมรอยยิ้มของเขาถึงมีอะไรบางอย่างที่แปลกๆ เมื่อกี๊ยังไถ่ค่าเสียหายอยู่เลย ตอนนี้ดันมาบอกว่าเป็นเพื่อนกัน “ถ้าอย่างนั้นก็ต้องขอขอบคุณคุณพงศกรมากเลยนะครับ” ปองพลพูดจบ ก็ลากนภสรจากไป นภสรหันกลับไปมองพงศกรแวบเดียว ก็เห็นว่าเขายังยืนอยู่ที่เดิม พงศกรยืนดูร่างของทั้งสองเดินที่เดินจากไปแล้วเลิกคิ้ว สีหน้าแสดงความกังวล ก่อนจะพึมพำกับตัวเอง : “ฉันคิดว่าฉันกำลังจะซวยแน่ๆ” ทันใดนั้นเอง เขาก็ได้รับโทรศัพท์สายหนึ่ง : “หากมีครั้งต่อไปอีก จะส่งแกไปพัฒนาโครงการใหม่ที่แอฟรกาใต้” ...... ปองพลลากนภสรออกมาข้างนอก แล้วยืนรอเรียกแท๊กซี่อยู่ข้างถนน “ฉันขอโทรศัพท์แปปนึงนะ” ไม่มีรถแท๊กซี่ผ่านมาเลย ปองพลก็เดินไปคุยโทรศัพท์อยู่อีกฝั่ง ไม่ถึงนาที ปองพลก็เดินกลับมา นภสรรู้สึกงง คุยโทรศัพท์อะไรทำไมเร็วขนาดนี้? ทั้งสองนั่งอยู่บนรถ นภสรก้มหน้าแล้วใช้แรงดึงฝ่ามือของตัวเอง เธอคิดว่าหลังจากที่เกิดเรื่องเมื่อตอนกลางวัน เขาน่าจะโกรธและไม่สนใจเธอ ลังเลอยู่นาน ก่อนที่นภสรจะเอ่ยปากพูดขึ้นมาก่อน : “ขอบคุณมากนะ” “ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้น พวกเราคือคนที่จะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ” ปองพลหันมามองเธอ สีหน้าจริงจัง นภสรไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดี พอดีกับที่แท๊กซี่หยุดลง เธอรีบลงจากรถก่อน แล้วเดินนำไปข้างหน้า ทั้งคู่เดินขึ้นตึกพร้อมกัน คนนึงอยู่หน้า คนหนึ่งอยู๋หลัง เธอหยิบกุญแจขึ้นมาไขประตู เธอเก้าขาเข้าไปข้างนึง ก่อนจะรู้สึกตกตาเบิกกว้าง แล้วเก็บเท้ากลับมา