บทที่ 19 ฉันก็แค่กำลังหลอกใช้นายอยู่

บ๗ที่ 19 ฉันก็แค่กำลังหลอกใช้นายอยู่ ปองพลที่เดินตามหลังมาถามเธอ : “ทำไมไม่เข้าไปล่ะ?” “นี่ดูเหมือนจะไม่ใช่บ้านฉัน ฉันขอดูหน่อยซิว่าเราขึ้นชั้นผิดหรือเปล่า” นภสรเดินไปดูเลขชั้นอย่างงุนงง ปองพลเผยยิ้มออกมา และไม่ได้สนใจเธอ เดินนำเข้าห้องไปก่อน ผ่านไปชั่วขณะ นภสรก็เดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงเข้ามาในห้อง วิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าปองพล ชี้ไปที่กำแพงที่ถูกทุบออกแล้วเชื่อมให้เป็นห้องเดียวกันเหล่านั้นแล้วถามเขา : “ฝีมือนายใช่มั้ย!” “เธอไม่รู้สึกว่าแบบนี้มันดูกว้างขวางกว่าเหรอ?” ห้องของนภสรเดิมทีแล้วมีสองห้องนอนหนึ่งห้องนั่งเล่น แต่ในตอนนี้ กำแพงและประตูถูกทุบทิ้งหมดเลย ห้องทั้งห้องถูกเปิดเข้าหากัน เตียงก็เหลือแค่อันเดียว แถมยังมีของอื่นๆเพิ่มเข้ามาอีก ห้องครัวกลายเป็นแบบ open ห้องทั้งห้องเหมือนกลายเป็นห้องใหม่ มันหาเค้าโครงเดิมไม่เจอเลย “อยากจะได้ความกว้างขวาง แล้วทำไมนายไม่ได้นอนข้างถนนล่ะ!” ความสุขุมเย็นชาของนภสรบัดนี้ได้หายไปหมดแล้ว ในตอนนี้เธอไม่สามารถทำใจให้เย็นลงได้ โกรธซะจนอยากจะชกเขาสักยก! กล้าดียังไงมารื้อทุบบ้านของเธอ! รื้อทุบบ้านของเธอ! เมื่อเทียบกับความโมโหฉุนเฉียวของนภสรแล้ว ปองพลดูเป็นปกติกว่าเยอะ แถมนัยน์ดวงตายังแฝงไปด้วยรอยยิ้มบางอย่าง เพียงแค่เขาเก็บซ่อนมันเอาไว้อย่างดีเฉยๆ สีหน้าแกล้งทำเป็นเคร่งขรึม : “ถ้าเธอขังฉันทิ้งไว้นอกห้องนอนอีก ฉันก็คงจะต้องไปนอนข้างถนนจริงๆ” “ฉัน......” นภสรนึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่เธอตั้งใจล็อคประตูห้องไม่ให้ปองพลเข้า เธอก็รู้สึกผิดขึ้นมา แต่ปากก็ยังแข็ง : “ข้างๆก็มีห้องนอนไม่ใช่เหรอ!” “เราพึ่งแต่งงานกันนะ จะแยกห้องนอนได้ยังไงกัน?” ปองพลพูดในสิ่งที่เธอเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้มากันท่าเธอ นภสรกัดริมฝีปาก พูดอะไรไม่ออก จู่ๆปองพลก็จุ๊บทีริมฝีปากของเธอ : “ไม่ดื้อนะ ไปอาบน้ำซะ เดี๋ยวฉันทำอาหารรอ” นภสรเบิกตากว้าง : “นาย......” ปองพลเดินยิ้มเข้าห้องครัวไป ปล่อยให้นภสรยื่นเหวออยู่ที่เดิม สีหน้าเริ่มค่อยๆแดงก่ำขึ้นมา ไม่ใช่สิ เมื่อกี๊เธอน่าจะตบเขาสักฉาก แม้ว่าในใจจะคิดแบบนั้น แต่ตัวเธอก็เดินไปหยิบเสื้อผ้าแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างเชื่อฟัง ปองพลที่ยืนอยู่หน้าเคาท์เตอร์ทำครัว เมื่อได้ยินเสียงประตูห้องน้ำปิดลง ก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา ก่อนจะฉีกยิ้มออกมาอย่างรู้สึกพึงพอใจ ก็แค่เด็กน้อย สำหรับเขาแล้ว ไม่มีอะไรยากเกินความสามารถของเขาเลย ...... มื้อค่ำปองพลทำเนื้อตุ๋นมะเขือเทศ นภสรอดทนอดใจไม่แตะมัน ในขณะนั้นเอง อยู๋ๆปองพลก็คีบเนื้อใส่ชามข้าวของเธอ นภสรชะงักไป : “ฉันไม่ชอบกินเนื้อวัว” “รู้ว่าเธอไม่ชอบ แต่เนื้อมีสารอาหารเยอะ” ปองพลเงยหน้าขึ้นมองเธอ สีหน้าเรียบเฉย เหมือเชื่อคำที่เธอพูด นภสรอดถามเขาไม่ได้ว่า : “นิสัยฉันแย่ขนาดนี้ นายยังจะทนฉันอีกเหรอ? ทำไมถึงไม่โกรธล่ะ?” ปองพลวางตะเกียบลง ตอบกลับคำถามของเธออย่างง่ายๆสบายๆ : “เพราะว่าฉันคือสามีของเธอไง” “แต่พวกเราไม่ได้มีพื้นฐานความรักต่อกันนะ ระหว่างเราไม่ได้มีความรู้สึกอะไรต่อกัน นายรู้มั้ยว่าเพราะอะไรฉันถึงเลือกแต่งงานกับนาย? เพราะคุณปู่ของฉันบอกว่า ขอแค่ฉันสามารถแต่งงานออกไปได้แล้ว ก็จะได้รับส่วนแบ่งหุ้นส่วน แต่ในเมืองเมฆนี้ไม่มีใครอยากจะแต่งงานกับฉัน แต่นายกลับหลอกง่ายมาก แค่พูดนายก็ตอบตกลงแล้ว!” นภสรโพล่งออกไปทีเดียวหมดเปลือก มองไปยังปองพลที่กำลังตะลึง รู้สึกสับสน เพียงแต่ว่า เธอไม่ได้คิดถึงเรื่องการใช้ชีวิตอยู่กับคนๆนึง การแต่งงานไม่ได้มีประโยชน์อะไร แต่กับปองพลมันไม่เหมือนกัน เขาดูแลเธออย่างมีความอดทน แถมยังพูดอีกว่าจะใช้ชีวิตอยู่กับเธอตลอดไป มันทำให้เธอรู้สึกร้อนรน “เรื่องพวกนี้มันไม่สำคัญ ฉันเต็มใจอยากจะแต่งงานกับเธออยู่แล้ว” ปองพลจ้องมองมาที่เธอ สายตาลึกลับ นภสรดูไม่ออกเลยเขากำลังคิดอะไรอยู่ “นายฟังไม่เข้าใจหรือไง? ฉันไม่ได้อยากจะแต่งงานกับนาย ฉันก็แค่กำลังหลอกใช้นายอยู่!” นภสรรู้สึกผิด หากตัดเรื่องในคืนนั้นออกไป ปองพลก็ถือว่าเป็นผู้ชายที่ดีคนนึง จู่ๆปองพลก็ยิ้มออกมา : “ได้มีโอกาสถูกเธอหลอกใช้ ก็นับว่าเป็นโชคดีของฉันแล้วล่ะ”