บทที่ 20 ฉันไม่เข้าไป งั้นเธอก็เข้ามาเองสิ

บ๗ที่ 20 ฉันไม่เข้าไป งั้นเธอก็เข้ามาเองสิ นภสรรู้สึกอึ้ง : “นาย......” “กินข้าวก่อน ไม่งั้นเดี๋ยวเย็นหมดนะ” รอยยิ้มบนใบหน้าของปองพลไม่ลดน้อยลงเลย นภสรส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง : “มีใครที่ถูกหลอกใช้แล้วยังคิดว่าเป็นเรื่องโชคดีกัน?” “มันก็ต้องดูว่าคนที่หลอกใช้ฉันคือใคร และอีกอย่างนะ ค่าตอบแทนมันช่างหอมหวาน......” ปองพลจ้องมาที่เธออย่างมีเลศนัย นภสรหน้าแดงขึ้นมาทันที ...... ในห้องมีเตียงอยู่อันเดียว ทั้งสองคนทำได้เพียงแค่นอนด้วยกันเท่านั้น อาจจะเพราะเมื่อกี๊ปองพลได้สารภาพคำพูดเหล่านั้นออกมา ทำให้ความรู้สึกของนภสรเริ่มเปลี่ยนไปเล็กน้อย เธอนอนอยู่บนเตียง ได้ยินเสียงน้ำไหล “ซ่า ซ่า” ดังออกมาจากห้องน้ำ เธอรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล ไม่นานนัก เสียงน้ำไหลในห้องน้ำก็หยุดลง นภสรกลั้นหายใจ หลับตาลงอย่างตื่นเต้น นอกจากความทรงจำที่จำอะไรไม่ได้เลยในครั้งก่อน นอกนั้นเธอก็ไม่เคยนอนร่วมเตียงกับผู้ชายคนไหนเลย “ปิ๊บ” เสียงปิดสวิ๊ต ไฟในห้องถูกปิดลง อีกฝั่งนึงของเตียงเริ่มมีการเคลื่อนไหว เธอรู้ ว่าปองพลอยู่บนเตียงแล้ว “ฉันดูน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ? ทำไมเธอนอนห่างจัง?” เสียงอันไพเราะของปองพลดังขึ้นมา แต่นภสรยังคงแกล้งนอนตัวแข็งทื่อต่อไป แต่ในตอนนั้นเอง ผู้ชายที่คอยดูแลเอาอกเอาใจเธอมาตลอด จู่ๆก็ประชิดตัวเข้ามา จากนั้นผ้าห่มที่เธอดึงปิดไปถึงหน้าก็ถูกเปิดออก ฝ่ามืออันอบอุ่นแตะไปที่ไหล่ของเธอ เพียงแค่แรงนิดเดียว ก็สามารถดึงร่างเธอเข้าไปแนบอยู่อกของเขา ภายใต้ความมืดมิด เขามองไม่เห็นใบหน้าของปองพล รู้สึกได้เพียงแค่ลมหายใจที่รดลงมาตรงกลางหัวของเธอ สงบและเบาบาง นภสรนอนนิ่งแข็งทื่อเป็นก้อนหิน หนึ่งวิ สองวิ ...... ผ่านไปสักพักใหญ่ๆ ผู้ชายที่โอบเธอไว้ในอ้อมอกไม่ได้กระทำอะไรนอกเหนือจากนั้น นภสรก็ค่อยๆผ่อนคลายลงมา และในขณะนั้นเอง มือที่วางไว้บนเอวของเธอก็เริ่มขยับ นภสรล้วงมือขึ้นมาผลักหน้าอกเขาออกอย่างยากลำบาก ปรากฎว่า มือของปองพลกำมือเธอเอาไว้แน่น ลมหายใจแรงขึ้น เสียงค่อนข้างหนักแน่น : “อย่าขยับ” นภสรเองก็เริ่มสัมผัสได้ถึงความผิดปกติบนร่างกายเขา เธอเองก็เริ่มตื่นเต้น : “นาย นายปล่อยฉันสิ” “ไม่ปล่อย” ปองพลเริ่มหายใจแรงและถี่ขึ้น ก่อนจะกดหัวลงมาจูบเธอ “อุ๊บ......” นภสรส่ายหน้าเพื่อปฏิเสธเขา แต่เพราะมือทั้งาองข้างถูกพันธนาการเอาไว้ จึงไม่สามารถดิ้นรนได้ ปองพลจูบเธอหนักขึ้นลึกขึ้นเรื่อยๆ เขาพลิกตัวขึ้นคร่อมเธอตามสัญชาตญาณของผู้ชาย มือของเขาค่อยๆลูบไล้ไปตามส่วนเว้าส่วนโค้งของเธอและเริ่มลงต่ำขึ้นเรื่อยๆ นภสรรู้สึกตัวขึ้นมาได้ เธอรีบผลักผู้ชายที่กำลังคลั่งคนนี้ออก คว้าผ้าห่มมาห่อตัวไว้แล้วไปหลบอยู่มุมกำแพง ปองพลชะงักไปชั่วขณะ นี่เขาถูกผู้หญิงปฏิเสธหรอเนี่ย เขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เสียงนุ่มๆของนภสรดังขึ้นมา : “นายอย่าเข้ามานะ” “ฉันไม่เข้าไป งั้นเธอก็เข้ามาเองสิ” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความปราถนาของปองพลนั้นฟังดูแล้วไม่เหมือนปกติทั่วไป แต่มันฟังดูเย้ายวน นภสรได้ยินแล้ว ก็ถึงกับหน้าแดงขึ้นมา : “นาย......นายบอกเองไม่ใช่เหรอว่าอยากจะใช้ชีวิตอยู่กับฉันตลอดไป? ตอนนี้ฉันยังไม่อยากทำเรื่องอย่างนั้น......ครั้งก่อนของเรามันเป็นแค่อุบัติเหตุ......” นภสรพูดติดๆขัดๆ น้ำเสียงเริ่มติดอ่าง ปองพลแทบจะหลุดหัวเราะออกมา คิดไปถึงว่าปกติเธอมีเพียงใบหน้าท่าทางที่ดูสงบเยือกเย็นสุขุม แต่ในตอนนี้ถูกแต่งแต้มไปด้วยความแดงก่ำ ทั้งเขินทั้งอาย...... ให้ตายสิ แค่คิดๆดู ปองพลก็รู้สึกทรมานจิตใจ “ก็ได้ ฉันไม่ทำแล้ว เธอขยับมานอนนี่ ไม่งั้นเกิดตกเตียงไปจะทำยังไง” ปองพลทำเสียงนุ่มเพื่อง้อให้เธอกลับมา นภสรทำตามที่เขาบอก เธอขยับเข้าใกล้เข้าเล็กน้อยแล้วก็หยุด ปองพลเริมหมดความอดทนกับการกระทำที่เชื่องช้าของเธอ เขายื่นมือออกไปดึงเธอเข้ามา กุมมือที่นุ่มนวลของเธอแล้วดึงเข้าไปที่ไหนสักแห่ง......