ตอนที่ 21 อร่อยดี แล้วก็หวานมากด้วย

ต๭นที่ 21 อร่อยดี แล้วก็หวานมากด้วย นภสรดึงมือออกทันทีราวกับโดนลวกเมื่อมือสัมผัสกับบางสิ่งเข้า อยากจะเอามือกลับมาก็เอาไม่ได้ เหตุเพราะโดนปองพลดึงมือของเธอไปจับไว้ราวกับโดนล็อก นภสรเองแม้จะรู้ว่าระหว่างเขาและเธอมันกำลังเกิดขึ้นได้อย่างไร แต่เธอก็ไม่เคยถูกต้องเนื้ออวัยวะที่ใหญ่โตขนาดนี้มาก่อน นภสรจึงรีบโวยวายออกมาทันที : “ปล่อยมือฉันนะ” ปองพลไม่เพียงแต่ไม่ปล่อยมือเธอเท่านั้น ทว่ายังจับมือเธอถูไปถูมา ลมหายใจพุ่งพ่านขึ้น แต่ก็ยังตอบกลับด้วยความสุภาพ “ผมมั่นคงกับคู่แต่งงานของผม แต่นี่มันเป็นเรื่องจำเป็น ถ้าคุณปล่อยมันไว้นานมันมีจะทำร้ายร่างกาย ผมคิดว่า คุณคงไม่ใจไม้ไส้ระกำ ผมจะไม่แตะต้องตัวคุณเลย เพียงแค่คุณต้องใช้มือช่วยผมหน่อยนะ….” อันที่จริง สำหรับเรื่องที่เขาพูดออกมา มันไม่ได้เหนือความควบคุมของเขาเลยซักนิด เพียงแต่ว่า การที่หน้ากากของความไม่แยแสที่เธอมักจะสวมเอาไว้ถูกถอดให้เห็นด้านที่อ่อนแอบ้าง มันช่างน่าสนใจจริงๆ อีกอย่าง เขาก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจที่จะได้สัมผัสตัวเธอซักหน่อย มั่นคง, ทำร้ายร่างกาย, ใช้มือ….. คำไม่กี่คำที่ไม่มีความสัมพันธ์ใดๆกันเลย ก็ถูกเขาผสมรวมกันไว้ในประโยคเดียว จนกลายเป็นเหตุผลที่เธอจำต้องใช้มือช่วยเขา หัวใจของนภสรเต้นระส่ำอย่างบ้าคลั่งจนต้องดึงเอาผ้าห่มมาบังตัวเองเอาไว้ …… เช้าวันต่อมา พอนภสรตื่นขึ้นมา คนข้างๆก็ได้อันตรธานหายไปเสียแล้ว เพียงได้ยินเสียงอะไรแว่วๆออกมาจากห้องครัว เธอจึงลุกขึ้นออกจากเตียง สองเท้ากำลังจะเหยียบพื้นก็พบกับน้ำที่กำลังอุ่นๆของอีกฝ่ายที่อยู่ไกลๆ นภสรย้อนกลับไปนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เธอจ้องมองด้วยความเกลียดชัง รีบหอบผ้าผ่อนตรงดิ่งเข้าไปในห้องน้ำ แล้วก็ปิดประตูกระแทกดังสนั่น ปองพลมุมปากเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เปิดแก๊วอย่างอารมณ์ดี เตรียมที่จะทอดเบค่อน ภายในห้องน้ำ นภสรดึงผมตัวเองอย่างหงุดหงิด ปากก็ด่ากราดซ้ำไปซ้ำมา “ไอ้ผู้ชายเฮงซวย บ้ากามหน้าไม่อาย!” พอคิดถึงเรื่องเมื่อคืน ที่เขาดึงมือเธอที่ชุ่มไปด้วยของเหลวเหนียวสีขาวมาที่ห้องน้ำ เธอก็เปิดก็อกน้ำล้างมือล้างแล้วล้างอีกอย่างอดไม่ได้ ผ่านไปซักพักแล้ว นภสรก็ไม่ออกมาจากห้องนานเสียที ปองพลจึงไปเคาะประตู “อาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ออกมากินเร็วเข้า วันนี้วันจันทร์ ผมต้องรีบเข้าบริษัทอีกซักพักก็จะไปแล้วนะ” พูดจบแล้ว ก็ยังไม่ได้ยินเสียงอะไรจากด้านใน ปองพลกะพริบตาบตาปริบ คงไม่ใช่ว่ายังเคืองเรื่องเมื่อคืนอยู่นะ? ผลสุดท้าย ประตูก็ถูกเปิดออก นภสรออกมาด้วยผมที่ยุ่งเหยิงถามเข้า : “วันนี้วันจันทร์?” ปองพลมองไปยังหัวของเธอเสี้ยววิ ก่อนจะตอบ : “ใช่” “ปัง!” ประตูห้องน้ำถูกปิดไปอีกครั้ง ได้ยินเสียงแว่วมาจากด้านใน ไม่ถึงสิบนาที ก็เปิดออกอีกครั้ง ในคราวนภสรแต่หน้าแต่งตาเรียบร้อย ราวกับจะไปงานเลี้ยงอะไรซักอย่าง ปองพลเลิกคิ้วขึ้น : “นี่คุณจะไปงานเลี้ยงรึยังไง?” “ไม่ใช่, วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันเริ่มฝึกงานที่บริษัท ” นภสรตอบด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ในขณะที่กำลังนั่งที่โต๊ะกินข้าว ปองพลชะงักกึก : “ไปบริษัทไชยกาล?” นภสรหันไปมองตาเขา ราวกับจะบอกเขาด้วยสายตาว่า ที่เขาพูดหน่ะมันไร้สระ ปองพลไม่ได้ใส่ใจมาก เขาพูดกับตัวเอง “รถเพื่อนผมซ่อมเสร็จแล้ว เดี๋ยวผมไปส่งคุณที่บริษัท” “ไม่ต้อง” นภสรปฏิเสธแทบจะทันที ปฏิเสธเขาเสร็จเธอก็ตั้งหน้าตั้งตารีบกิน แล้วถือกระเป๋าขึ้นเตรียมตัวจะออกไป แต่พอถึงหน้าประตูก็ถูกปองพลเรียกให้หยุดไว้ : “ กินเสร็จก็จะไปเลยหรือยังไง?” “หรือว่าต้องจ่ายเงินค่าอาหารเช้าด้วยหล่ะ?” เดิมที่นภสรก็อดกลั้นอยู่พอสมควร น้ำเสียงจึงดังขึ้นนิดหน่อย จู่ๆปองพลก็จับประคองหน้าของเธอ ก่อนจะฝังจุ๊บลงไปทีเรียวปากของเธอ พอจุ๊บเสร็จเขาก็เงยหน้าขึ้น “มอนิ่งคิสกับจูบลา” “……” คำพูดของเขาสามารถหยุดนภสรได้สำเร็จทีเดียว ความพลุ่งพล่านเมื่อครู่นี้ก็ได้อันตรธานหายไปหมดสิ้น หน้าของหญิงสาวเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อๆ สุดท้ายก็พูดออกมาหนึ่งประโยค “คุณรู้มั้ยว่าฉันต้องเสียเวลาไปกี่นาทีที่ทาปากเนี่ยฮะ?” ปองพลทำเป็นไม่ได้ยิน เขาเลียริมผีปากก่อนพูด “พรุ่งนี้ใช้อันนี้อีกนะ อร่อยดี ” คิดแปปนึง เขาก็สมทบไปอีก “แล้วก็หวานมากด้วย” หน้าของนภสรแดงเถือกไปทั้งหน้า เธอผลักเขาออก แล้วรีบก้าวยาวๆออกไปพร้อมกับรองเท้าส้นสูง ที่มองดูราวกับฟามิงโกกำลังจะบินอย่างไรอย่างนั้น ปองพลยกมือขึ้นสัมผัสเรียวปากของเขา แววตาเพลิดเพลิน เธอคนนี้ยิ่งน่าสนใจขึ้นเรื่อยๆจริงๆ …… 8:40น. ประตูบริษัทไชยกาลก็เปิดออก นภสรปรากฏตัวขึ้น ดึงดูดความสนใจจากอาณาบริเวณให้มองไปที่เธอ เรื่องที่กลายเป็นtalk of the town เมื่อสี่ปีที่แล้ว คนที่รู้มีเยอะทีเดียว ยิ่งเป็นพนักงานที่บริษัทไชยกาลแล้วด้วย “ผู้หญิงคนนั้นสวยจัง ใครหน่ะ?” “ นี่คุณไม่รู้จริงๆหรอ เธอคนนี้เป็นน้องสาวของคุณผู้หญิง ที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ” “ไม่น่าหล่ะถึงได้สวยขนาดนี้ ที่มาฝึกงานที่บริษัทใช่มั้ย? ต้องสุดยอดมากแน่ๆเลยใช่ป่ะ?” “หยุด! ไอ้ความสุดยอดอะไรนั่นไม่ได้มีในตัวเธอเลยแม้แต่นิด อย่ามองแค่รูปรักที่ดูสวยของเธอ ในตอนนั้นมันเป็นเพราะ……..แล้วก็เลยโดนส่งไปต่างประเทศ…….คุณคิดว่าเธออยากจะไปเรียนต่อต่างประเทศหรือไง มันเป็นเพราะว่าบ้านไชยกาลคิดว่าให้เธออยู่ที่เมืองเมฆต่อไปก็มีแต่จะต้องเดินเอาปิ๊ปคลุมหัวเท่านั้นแหล่ะ….” “มองไม่ออกเลยจริงๆ ที่แท้เธอก็เป็นผู้หญิงแบบ….” “……” สำหรับคำพูดอะไรเทือกๆนี้ นภสรมีภูมิต้านทางพอสมควรทีเดียว เธอหันไปมองด้วยสายตาไม่แยแสใรทิศทางต้นเสียง พนักงานระดับล่างสองคนที่กำลังซุบซิบกันอยู่ก็รีบแยกตัวออกจากกันในทันทีราวกับไม่เคยเกิดอะไรขึ้น ต่างแยกกันเดินไปในทิศทางของตัวเอง “นภสร” เป็นเสียงนรมนที่เรียกมาจากด้านหลัง นภสรจิ๊ปากก่อนจะหันไป ก็พบว่าไม่ใช่มีเพียงแต่นรมนเท่านั้น ยังมีคุณปู่ของเธอด้วยอีกคน นภสรเดินเข้าไปหา พลางทักด้วยเสียงอันราบเรียบ “คุณปู่ อรุณสวัสดิ์ค่ะ” ธมกรมองเธออย่างพินิจพิเคราะห์ดูเหมือนว่าอารมณ์เธอจะไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่รู้ว่าไม่สบอารมณ์เรื่องอะไร จึงทำได้แค่สั่งด้วยเสียงราบเรียบ “พวกเธอทั้งสองคนตามฉันมา” นรมนที่ถูกทิ้งให้เดินรั้งท้ายมองไปยังนภสรก่อนจะกระซิบกับเธอให้ได้ยินกันเพียงสองคน “มาทำงานชุดแบบนี้ ก็ยังโอเคจริงๆ” นภสรหัวเราะเย็นๆ : “พี่พูดอะไรของพี่ ชุดฉันถูกกว่าพี่จะตาย ผู้หญิงทุกคนล้วนมีเซ้นส์ในการแต่งตัวกันทั้งนั้นแหล่ะ พี่ชมฉันก็เพราะว่าฉันเป็นน้องสาวพี่” นรมนใบหน้าแข็งทื่อ หันหน้าหนีไปแล้วก็ไม่พูดอะไรอีก จนกระทั่งเดินถึงห้องทำงานของธรกร เธอสองคนก็ไม่ได้คุยอะไรด้วยกันอีกเลย “นรมน, นภสรยังทำอะไรไม่เป็น คงต้องลำบากเธอหน่อย งานของนภสร ก็คงต้องให้เธอดูแลจัดการให้ด้วย” เมื่อธมกรพูดจบ ก็หันหน้าไปทางนภสร จากใบหน้าที่อ่อนโยนอบอุ่นก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นมาทันที “ตั้งใจเรียนรู้งานจากพี่สาเธอด้วยหล่ะ เธอต้องสำรวมและอยู่ในกฎของบริษัท แล้วก็ไม่ต้องเขามาที่นี่อีก!”. “ทราบแล้วค่ะปู่” นภสรเหลือบตามองต่ำ อดเยาะเย้ยในทีไม่ได้ ธมกรไว้ใจนรมนขนาดนี้ พอถึงเวลานั้นก็อย่ามาผิดหวังก็แล้วกัน นรมนสามารถทำอะไรก็ได้เพื่อให้ชื่อเสียงเธอเสีย ดีถ้าอย่างนั้น, เธอก็สามารถต่อต้านพวกนั้นได้เหมือนกัน พอออกจากห้องทำงาน ใบหน้าของนรมนเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่แสนอบอุ่น ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ให้แค่คนอื่นเห็นเท่านั้น “นถสรอยากไปทำแผนกไหนจ้ะ? ไม่อย่างนั้นไปแผนกประชาสัมพันธ์ ล่าสุดบริษัทเราก็ไปร่วมมือกับ ธนวรรธชมเธอไม่ขาดปากเลย” ธนวรรธ! นรมนไม่รอให้เธอได้พูดอะไร ก็พูดต่อไปอีก “ในเมื่อไม่ได้คัดค้านอะไร ฉันคิดว่าเธอคงจะแฮปปี้กับตำแหน่งนี้ งั้นเดี๋ยวฉันไปจัดการให้”