บทที่22 ก่อนจะไปก็จ่ายเงินให้ด้วย

บ๗ที่22 ก่อนจะไปก็จ่ายเงินให้ด้วย แผนกประชาสัมพันธ์ หัวหน้าแผนกประชาสัมพันธ์ยกมือทั้งสองข้างของเธอขึ้นเพื่อเป็นสัญญาณให้ทุกคนเงียบ“ทุกๆคนเงียบหน่อย ฉันขอแนะนำพนักงานคนใหม่ของแผนกเรา คุณนภสร” พอเสียงพูดของหัวหน้าแผนกจบลง พนักงานคนอื่นๆก็เริ่มกระซิบกระซาบกัน“ฉันจำได้ว่าหลานสาวของอดีตกรรมการบริษัทก็ชื่อนี้ไม่ใช่หรอ?” “ก็คงจะนภสรนี้แหล่ะ ไม่ผิดแน่ ฉันเพิ่งเข้ามาทำงานที่นี่ได้ไม่กี่ปี เคยเจอแค่ครั้งเดียว……..” ผู้จัดการแผนกประชาสัมพันธ์พูดเสียงแข็ง : “เงียบ! ถ้าใครส่งเสียงอีกฉันจะหักเงินเดือนเดือนนี้!” ทั้งแผนกตกอยู่ในความเงียบแทบจะทันที ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะเปร่งเสียงออกมา นภสรยืนอยู่ข้างๆหัวหน้าแผนก รู้สึกได้เลยว่าหัวหน้าคนนี้มีอำนาจมากทีเดียว นภสรก้าวออกมาข้างหน้า เธอเลียริมีปากเล็กน้อยก่อนจะเริ่มพูดอย่างไม่แยแส “สวัสดีทุกคน ฉันนภสร หลังจากนี้ก็ขอให้ทุกคนดูแลฉันด้วย” นรมนเดินตามเข้ามาเอามือวางที่ไหล่ข้างหนึ่งนภสร เธอยิ้มพลางพูดขึ้น“หากว่าใครที่ทำงานที่นี่มานานแล้วก็จะรู้จักนภสร แต่ว่าครั้งนี้เธอมาในฐานะเด็กฝึกงาน และเธอก็ได้เลือกแผนกที่ถือว่ายุ่งยากมากแผนกนึงนั่นก็คือประชาสัมพันธ์เพื่อที่จะมาร่วมทุกข์ร่วมสุขกับทุกคนในที่นี้” ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของนภสรค่อยๆจางลง แล้วก็หันไปมองนรมนด้วยรอยยิ้มที่เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ตอนที่นรมนหันหน้ามาทางเธอ ใบหน้าที่จากยิ้มแย้มก็เปลี่ยนเป็นโหดเหี้ยม แต่น้ำเสียงของเธอที่พูดออกไปกลับนุ่มนวลอ่อนโยน “น้องสาวของฉันคนนี้ไม่ค่อยรู้ความเท่าไหร่ ขอให้ทุกคนช่วยดูแลเธอด้วยนะคะ! แต่ไม่ใช่เป็นเพราะว่าเธอเป็นน้องสาวของฉันแล้วจะไม่ให้เธอทำงานอะไรนะ ถ้าเป็นแบบนั้นฉันก็รู้สึกแย่เหมือนกัน” ผู้จัดการแผนกที่ยืนอยู่ข้างๆยิ้มตอบ “คุณนรมน วางใจได้เลยค่ะ ” “คุณพูดแบบนี้มาฉันก็เบาใจ ” นรมลยิ้มให้กับหัวหน้าแผนกก่อนจะหันไปทางนภสร“นถสรเธออยู่แผนกนี้ก็ตั้งใจเรียนรู้งานด้วยนะ อย่าให้คุณปู่กับพี่ต้องผิดหวัง” นภสรยกริมฝีปากขึ้น “แน่นอนว่าจะไม่ทำให้เธอต้องผิดหวัง” เมื่อเห็นรอยยิ้มที่ดูมั่นใจของนภสร นรมนก็รู้สึกขัดตา หลายปีที่ผ่านมานี้ เธอพยายามที่จะทุกวิถีทางเพื่อนที่จะเอาชนะนภสร จนแทบจะอยากเหยียบเธอให้จนดินไปเลย แต่ว่าในทุกๆครั้งที่นรมนรู้สึกว่าอีกนิดเดียวมันก็จะสำเร็จ นภสรก็รอดมาได้อย่างที่ไม่คาดคิด ทั้งยังแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆอีกต่างหาก แต่ว่าครั้งนี้เธอจะไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดไปอีกแล้ว ในบริษัทไชยกาล มันเป็นที่ของเธอ แค่เพียงคิดจะกำจัดนภสร มันก็ง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปากก็เท่านั้น …… หลังจากที่นรมนกลับไปแล้ว ผู้จัดการแผนกก็พาเธอไปยังโต๊ะทำงาน หลังจากนั้นก็เอากองเอกสารให้เธอกองหนึ่ง “อ่านข้อมูลพวกนี้ก่อนแล้วกัน ให้พอรู้งานที่เรากำลังทำกันอยู่ในช่วงนี้ หากว่ามีตรงไหนที่ไม่เข้าใจก็มาถามฉันหรือว่าเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆได้เลย” พอผู้จัดการแผนกส่งเอกสารให้แล้ว เธอก็หันกลับแล้วเดินจากไป นภสรก็พลิกผ่านๆข้อมูลกองโตที่อยู่ตรงหน้า เธอถึงกับต้องกลืนน้ำลายดังเอื้อก นี่มันกองใหญ่มากจริงๆ เธออ่านมันจนถึงเวลาพักเที่ยงก็ยังไม่หมด ขยับคอที่ปวดไปหมดไปมา แล้วมองไปรอบๆ ก็เพิ่งจะเห็นว่าทั้งแผนกเหลือเพียงสามคนเท่านั้น นภสรเองก็รู้สึกหิวแล้วด้วย จึงหยิบกระเป๋าออกไปหาข้าวกินที่ร้านอาหารใกล้ๆบริษัท พอเดินเข้าไป ก็เห็นนรมนกับธมกรกำลังนั่งกินข้าวด้วยกันอยู่ ที่ซึ่งมักจะพูดคุยกันอยู่สองเรื่อง ก็คือบรรยากาศกับเรื่องขบขัน นภสรมองภาพตรงหน้าด้วยความอิจฉา แต่นั่นก็แค่เสี้ยววิเท่านั้น เธอก้าวเดินยาวๆผ่านสองคนนั้น นรมนเห็นเธอก่อนจึงเอ่ยทักขึ้น “นภสร เธอก็มากินข้าวหรอ?” “ใช่แล้ว ไม่คิดว่าพี่กับคุณปู่ก็มาทานด้วยเหมือนกัน” เธอพูดพลางหันหน้าไปทางธมกรก่อนจะพูดอีก “คุณปู่ ฉันนั่งตรงนี้ได้มั้ย?” ธมกรเองหลังจากที่เธอปรากฏตัวขึ้น สีหน้าเขาก็ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ ในตอนนี้คนรอบข้างก็มองมา เขาเลยทำได้เพียงแต่พยักหน้า “นั่งก็นั่งสิ จะมาถามฉันทำไม!” นภสรไม่ได้สนใจทัศนคติของธมกร พวกเขาไม่ชอบเธอ ถึงขั้นไม่นับญาติเลยทีเดียว ดังนั้นนภสรจึงมักจะทำให้พวกเขารู้สึกไม่ดี จะได้ไม่ต้องมีใครมีความสุขทั้งนั้น นภสรเรียกพนักงานมาเพื่อที่จะสั่งอาหารของเธอเอง ธมกรเมื่อเห็นหลานสาวคนเล็กคนนี้ก็รู้สึกไม่สบายตัว พอกินเหลือนิดหน่อยก็ลุกขึ้นแล้วกกลับไป ส่วนนรมนนั้นเป็นคนหน้าบาง ถึงแม้ว่าเธออยากจะลุกออกไปใจจะขาดแต่ แต่มันจะเป็นการไม่ดีหากเธอทิ้งให้นภสรนั่งกินอยู่คนเดียว เธอจึงนั่งต่อไปอย่างไม่ได้เต็มใจนัก “ถ้าพี่จะไปก็ไปได้เลยนะ แต่ก่อนจะไปก็จ่ายเงินให้ด้วยหล่ะ” นภสรส่งยิ้มที่ดูเหมือนไม่ได้ยิ้มให้ นรมนพูดด้วยท่าทีเยาะเย้ยถากถาง “เธอตัดสินใจจะไม่อยู่ที่บ้านแล้วหรอ? เธอคงไม่ได้ไปคบหากับผู้ชายที่ไม่มีอะไรจริงๆหรอใช้มั้ย?” นภสรเงยหน้าขึ้นและยิ้มให้กับเธอ เธอหยิบติ่มซำชิ้นนึงไปยัดไว้ในปากที่ยังไม่หุบของนรมล ก็จะหัวเราะอย่างไม่มีพิษมีภัยออกไป แต่น้ำเสียงกลับเย็นชาประดุจน้ำแข็ง “ไม่ใช่เรื่องของเธอ หุบปากเน่าๆของเธอไปซะ!” ข้างๆกันนั้นมีพนักงานที่บริษัทก็เห็นฉากนั้นพอดี : “ไม่คิดเลยนะเนี่ยว่าสองพี่น้องเขาจะมีความรู้สึกดีๆให้กันขนาดนี้” นรมนพยายามปั้นหน้ากลืนติ่มซำชิ้นนั้นลงคอ ทั้งยังยิ้มให้นภสร ใบหน้าที่ยิ้มแย้มนั้นเขียวไปหมดทั้งหน้า ในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหว จึงลุกขึ้นเตรียมจะไป นภสรก็ไม่ลืมที่จะเพิ่มเชื้อให้แก่ไฟ ตะโกนยั่วไปอีก “ขอบคุณนะพี่สาวที่เลี้ยงข้าวฉัน ครั้งหน้าฉันจะเลี้ยงพี่เองนะ!” นรมนแทบจะสะดุดล้มลง พอถึงแคชเชียร์ก็ล้วงเงินออกมาจากกระเป๋าปึกนึง ก่อนจะบอก : “ไม่ต้องทอน!” พอร่างของนรมนลับหายไป รอยยิ้มที่อยู่ตรงหน้าของเธอก็หายไปเช่นเดียวกัน เธอมองอาหารที่กองอยู่เต็มโต๊ะด้วยอารมณ์ที่ไม่อยากกินแม้แต่นิดเดียว จู่ๆเธอก็นึกถึงอาหารที่ปองพลทำขึ้นมานิดหน่อย เมื่อเธอคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ก็พอดีกับที่หน้าจอมือของเธอก็สว่างขึ้นมาด้วยเช่นกัน นภสรหยิบขึ้นมาดู หน้าจอปรากฎชื่อเด้งออกมาสองพยางค์ว่า “สามี” ใจของเธอก็อบอุ่นขึ้นมาทันที ลังเลอยู่ซักพักก็กดรับสาย ปองพลก็เปิดถามขึ้นมาก่อนเลย “กินข้าวแล้วหรือยัง?” พอได้ยินเสียงเขา นภสรก็รู้สึกดีขึ้นมาแปลกๆ แต่ก็ตอบไปด้วยเสียงแบบไม่แยแส “กำลังจะเสร็จละ” “ทำงานวันแรกเป็นยังไงบ้าง?” “ก็ไม่ทำไม” “เลิกงานตอนเย็นเดี๋ยวผมไปรับ” แน่นอนว่ามันไม่ใช่ประโยคคำถาม มัคือประโยคแจ้งให้ทราบ “ไม่...” “ผมยังทำงานไม่เสร็จเลย วางก่อนนะ เจอกันตอนเย็น” หลังจากนั้นสายโทรศัพท์ก็ถูกตัดไปจริงๆ นภสรจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์ ไม่ใช่ว่าเขาชอบเธอแล้วอยากจะใช้ชีวิตอยู่กับเธออย่างนั้นหรอ? กล้าวางสายใส่เธอแบบนี้ได้ยังไงกัน? แต่ว่า.กว่าจะเลิกงานก็อีกตั้งหนึ่งชั่วโมง นานจังเลยแฮะ …… นภสรอ่านตัวอักษรมากมายที่เบียดกันเป็นตัวเล็กๆทั้งวัน นั่นทำให้เธอตาพร่าไปเลยทีเดียว พอเดินมาถึงหน้าบริษัท เธอก็เห็นฝูงชนโดยรอบกำลังมุงดูอะไรบางอย่างอยู่ เธอจึงมองไปตามสายตาของผู้คนเหล่านั้น ก็พบกับปองพลที่กำลังยืนพิงรถอยู่ เมื่อรู้สึกถึงสายตาของเธอ ปองพลก็เงยหน้าขึ้นจ้องมองเพื่อที่จะหาไปซักพัก ก็โบกมือให้แก่เธอ นภสรยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับ เขามารับเธอจริงๆด้วย เดินไปไม่กี่ก้าว เธอก็พบว่ารถคันที่เขาขับก็คือRolls Royceคันนั้นที่เธอขูด “ทำงานเหนื่อยมั้ย?” ปองพลสงสัยเมื่อเห็นเธอเดินช้าๆ เขาจึงเดินไปหาเธอด้วยตัวเอง ก็เป็นเวลาเดียวกับที่รถอีกคันหนึ่งมาจอดข้างๆ พอประตูรถเปิดขึ้นก็เป็นนทจรที่ก้าวออกมาจากรถ สองตาประสานกัน ทั้งสองหยุดชะงักไปทั้งคู่